| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 4 marca 1921 |
| Data i miejsce śmierci | 22 listopada 1986 |
| Gra | praworęczny, jednoręczny bekhend |
| Status profesjonalny | 1947 |
| Zakończenie kariery | 1969 |
| Gra pojedyncza | |
| Najwyżej w rankingu | 6(1947) |
| Australian Open | W (1947) |
| Wimbledon | SF (1947) |
| US Open | 4R (1947) |
| Gra podwójna | |
| Australian Open | SF (1946) |
| Wimbledon | F (1946) |
Dennis Robert Pails, Dinny Pails (ur.4 marca1921 wNottingham, zm.22 listopada1986 wSydney),tenisistaaustralijski, zwycięzcamistrzostw Australii w grze pojedynczej, reprezentant wPucharze Davisa.
Urodzony w Anglii, w1940 triumfował w juniorskiej edycji międzynarodowych mistrzostw Australii. W1946 po raz pierwszy dotarł do finału „dorosłych” mistrzostw Australii, ulegając w pięciu setachJohnowi Bromwichowi (7:5, 3:6, 5:7, 6:3, 2:6). Rok później zrewanżował się Bromwichowi, wygrywając w finale tego turnieju również w pięciu setach 4:6, 6:4, 3:6, 7:5, 8:6, mimo iż rywal miał piłkę meczową. Figurował w tym czasie w czołowej dziesiątce najlepszych graczy świata. W pierwszej powojennej edycjiWimbledonu w 1946, wymieniany obok AmerykaninaJacka Kramera w gronie głównych faworytów (został najwyżej rozstawiony), przegrał w ćwierćfinale w anegdotycznych okolicznościach – zgubił się wlondyńskim metrze i o mało nie spóźnił się na mecz, w efekcie grał nerwowo i w czterech setach uległ późniejszemu triumfatorowi, FrancuzowiYvonowi Petrze. W tej samej edycji Wimbledonu osiągnął finał gry podwójnej, występując w parze zGeoffem Brownem (w finale lepsi okazali sięTom Brown i Jack Kramer 6:4, 6:4, 6:2). W 1947 był na Wimbledonie rozstawiony z „czwórką” i dotarł do półfinału gry pojedynczej, w którym uległ Kramerowi 1:6, 6:3, 1:6, 0:6, a w deblu z Bromwichem też był w półfinale (porażka zTonym Mottramem iBillem Sidwellem).
W latach 1946–1947 występował w reprezentacji daviscupowej. Australijczycy docierali w tym czasie dwukrotnie do finału rozgrywek, za każdym razem przegrywając z Amerykanami. Pails nie był szczególnie skuteczny w meczach pucharowych, a w obu finałach nie zdołał wygrać żadnego pojedynku singlowego, ulegając dwukrotnie Kramerowi i po jednym razieGardnarowi Mulloyowi iTedowi Schroederowi.
W 1947 Pails dołączył do grona tenisistów zawodowych. Debiut profesjonalny zaliczył 26 grudnia 1947 w nowojorskiej hali Madison Square Garden. Został wyznaczony do rozegrania serii pojedynków z EkwadorczykiemSegurą, a ich mecze towarzyszyły głównej atrakcji touru – rywalizacjiJacka Kramera iBobby’ego Riggsa, chociaż jak sam Pails wspominał, to właśnie jego mecze można było uznać za ciekawsze dla obserwatorów z uwagi na kontrast w stylu gry rywali. W pierwszym spotkaniu Pails okazał się lepszy od Segury 15:13, ale mecz zakończono już po pierwszym secie[1]. Całą serię Australijczyk rozstrzygnął na swoją korzyść, wygrywając 41 razy przy 31 wygranych Segury[2], chociaż sam Pails relacjonował, że wygrał o trzynaście pojedynków więcej niż rywal[3]. W 1951 brał udział w czteroosobowym tourze po Australii zPancho Gonzalesem,Frankiem Parkerem i weteranemDonaldem Budge’em, zajmując drugie miejsce w serii pojedynków za Gonzalesem (27 wygranych, 15 porażek)[4]. W 1955 był wspólnie z Frankiem Parkerem rywalem Pancho Gonzalesa w niewielkim tourze australijskim, zdecydowanie wygranym przez Gonzalesa (45 wygranych i 7 porażek)[5].
W 1952 wydał książkęSet Points. My tennis story, zawierającą wspomnienia z kariery sportowej oraz wskazówki techniczne dla uczących się gry w tenisa.
| 1905–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 |
|
| 1921–1930 | |
| 1931–1940 | |
| 1941–1950 |
|
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
