Diaspora chińska (język chiński: 海外華人, ang. Overseas Chinese) – ogółChińczyków mieszkających na stałe pozaChinami iTajwanem. Termin ten nie do końca jest jednoznaczny, gdyż może obejmować z jednej strony np. etnicznychKoreańczyków, którzy wyemigrowali z ChRL doKorei Południowej, a są uważani przez rząd chiński za Chińczyków ze względu na posiadane obywatelstwo chińskie, a z drugiej strony np. etnicznych ChińczykówPeranakan, posługujących sięjęzykiem malajskim, którzy są obywatelamiMalezji i przyjęli w dużym stopniu kulturę malajską.
Diaspora chińska (etniczniChińczycy Han) dzieli się pod względem języka/dialektu i lokalnych tradycji naHoklo,Hakka,Kantończyków itd., którzy jednak wszyscy określają się sami jako 唐人tángrén (ludziedynastii Tang). Nawiązania do dynastii niegdyś rządzącej Chinami nie należy jednak brać zbyt dosłownie.
Stopień asymilacji Chińczyków z kulturą poszczególnych krajów jest bardzo różny: od bardzo wysokiego np. w Tajlandii, do silnego utrzymywania własnej tożsamości etniczno-kulturowej np. w Malezji.
Kraje z największą (ponad 1 mln.) liczbą obywateli pochodzenia chińskiego w Azji toIndonezja,Malezja,Tajlandia,Singapur,Wietnam,Filipiny iBirma, zaś na półkuli zachodniejStany Zjednoczone iKanada.
Pierwszymi osobami pochodzenia chińskiego, które osiedliły się na stałe wPolsce, byliŻydzi polscy z kulturyaszkenazyjskiej, którzy w średniowieczu zawarli małżeństwa z trzema Chinkami[1].