 Dennis Wayne Johnson w strojuBoston Celtics | |||||||||||||||||
| obrońca | |||||||||||||||||
| Pseudonim | DJ | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 18 września 1954 | ||||||||||||||||
| Data i miejsce śmierci | 22 lutego 2007 | ||||||||||||||||
| Wzrost | 193 cm | ||||||||||||||||
| Masa ciała | 83 kg | ||||||||||||||||
| Kariera | |||||||||||||||||
| Aktywność | 1976–1990 | ||||||||||||||||
| Szkoła średnia | Dominguez (Compton, Kalifornia) | ||||||||||||||||
| College | LA Harbor College (1972-1975)Pepperdine (1975-1976) | ||||||||||||||||
| Draft | 1976, numer: 29 | ||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Dennis Wayne Johnson (ur.18 września1954 w San Pedro, zm.22 lutego2007 wAustin) –amerykańskikoszykarz, występujący na pozycji obrońcy, trzykrotnymistrz NBA, po zakończeniu kariery zawodniczej pracował jakotrener.
Mierzący 193 cm wzrostu koszykarz studiował naPepperdine University. DoNBA został wybrany z 29. numerem wdrafcie w 1976 przezSeattle SuperSonics. Grał w tej organizacji przez cztery sezony, w 1979 zwyciężając w lidze – został wybrany MVP finałów. W latach 1980–1983 grał wPhoenix Suns. Siedem lat grał w Bostonie (1983-1990) i był częścią dwóch ekip mistrzowskich. W NBA spędził 14 lat, zdobywając łącznie 15 535 punktów. Karierę kończył w 1990. Pięć razy był wybierany doAll-Star Game.
Dennis Johnson został wybrany w drugiej rundzie draftu z numerem 29 przez Seattle Supersonics i od razu podpisał czteroletni kontrakt, na mocy którego miał zarabiać 45.000 USD w pierwszym sezonie, a 90.000 USD w ostatnim[3]. W swoim debiutanckim sezonie Johnson rozpoczynał mecze w roli rezerwowego i notował średnio 9,2 punktu oraz 1,5 asysty na mecz[4]. W tym czasie trenerem ekipy była legenda NBA,Bill Russell. Seattle skończyło sezon z bilansem 40-42 i nie zakwalifikowało się do fazy Play Off, co przyczyniło się do odejścia Russella. Kampanie 1977-78 Sonics rozpoczęli od bilansu 5-17 co przełożyło się na kolejną zmianę trenera, tym razem na członka koszykarskiejGalerii Sław,Lenny’ego Wilkensa, który uczynił z Johnsona zawodnika pierwszej piątki. W tym czasie grał na pozycji numer2 i notował średnio 12,7 punktu oraz 2,8 asysty na mecz.
Seattle SuperSonics zakończyli rozgrywki 1977-1978 z bilansem 47-35 i zdołali awansować do Play Off’s. W pierwszej rundzie trafili na drużynęLos Angeles Lakers, którą pokonali w stosunku 2-1. Następnie trafili na obrońcę mistrzowskiego tytułu z poprzedniego sezonu,Portland Trail Blazers, wygrywając rywalizację w 6 meczach (4-2). W finale konferencji w tym samym stosunku ograliDenver Nuggets zapewniając sobie awans do wielkiego Finału, w którym trafili naWashington Bullets. Seattle było bardzo blisko wywalczenia mistrzostwa, osiągając prowadzenie 3-2. Bullets zwyciężyło jednak w dwóch kolejnych potyczkach i to oni zdobyli mistrzowskie pierścienie. W siódmym, ostatnim meczu rywalizacji, Johnson spudłował wszystkie 14 rzutów z pola, przyczyniając się do porażki swojej drużyny[3].
Seattle SuperSonics już rok później miało okazję do rewanżu. Po sezonie zakończonym bilansem 52-30 drużyna po raz drugi z rzędu awansowała doFinału NBA. Tam po raz drugi zmierzyli się z drużyną zWaszyngtonu. Po przegranym pierwszym meczu, cztery kolejne spotkania zakończyły się zwycięstwami drużyny Sonics. Johnson w 5 finałowych meczach notował średnio 22,6 punktów oraz po 6 asyst i zbiórek w każdym meczu[5]. Dzięki świetnej grze Dennis Johnson został uznanyMVP finałów. Wystąpił także wMeczu Gwiazd oraz został wybrany doNBA All-Defensive Team.
W sezonie 1979-1980 Johnson notował średnio 19 punktów, 4,1 asyst oraz 5,1 zbiórek w meczu. Został po raz drugi wybrany do Meczu Gwiazd oraz All-Defensive Team. Rozgrywki Play Off drużyna z Seattle zakończyła w finale konferencji, w którym uległa Los Angeles Lakers. Po sezonie Johnson został oddany do Phoenix Suns w ramach wymiany zaPaula Westphala oraz wybór w kolejnym drafcie.
Johnson w drużynie Słońc występował przez trzy sezony, w latach 1980–1983. W tym czasie wystąpił dwukrotnie w Meczu Gwiazd, trzykrotnie znalazł się w drużynie najlepszych obrońców ligi oraz raz został wybrany doAll-NBA Team. W drużynie Suns Johnson grał na pozycji rzucającego obrońcy, będąc w dwóch pierwszych sezonach najlepszym punktującym drużyny. W sezonach 1980-81 oraz 1981-82 Phoenix Suns grało w półfinałach konferencji, ulegając odpowiednioKansas City oraz Los Angeles Lakers. Po sezonie 1982-83 Johnson został oddany do Boston Celtics. W zamian Phoenix otrzymałoRicka Robeya oraz wybory w drafcie.
Po dołączeniu do Celtics w roku 1983, Johnson zaczął występować na pozycjirozgrywającego, skupiając się na kreowaniu pozycji rzutowych kolegom[6]. W pierwszym sezonie występów wBostonie Johnson notował średnio 13,2 punktów na mecz[7] oraz awansował z drużyną do Finału NBA, w którym jego Celtics zmierzyli się z ekipą z Los Angeles. Rywalizacja zakończyła się zwycięstwem Celtów 4-3 a Johnson po raz kolejny dobrze wywiązywał się z zadań defensywnych, ograniczając zdobycz punktowąMagica Johnsona oraz wymuszając jego błędy w kluczowych fazach meczów 2,4 oraz 7.
Sezon 1984-85 Johnson skończył ze średnią zdobyczą punktów na poziomie 15,7 oraz 6,8 asystami[7]. Jego Celtics w Finale NBA po raz kolejny trafili na drużynę Lakers, tym razem uznając wyższość rywali w sześciomeczowej serii. Johnson został wybrany do drugiej najlepszej drużyny obrońców ligi.
W kolejnym sezonie Johnson kontynuował swoją dobrą grę, co potwierdza ponowne jego wybranie do drugiej najlepszej piątki obrońców. Po wyeliminowaniu w finale konferencjiMilwaukee Bucks Celtics w Wielkim Finale mierzyli się zHouston Rockets. Rywalizacja zakończyła się zwycięstwem Celtów, prowadzonych przezLarry’ego Birda. Johnson zdobył wówczas swój trzeci i ostatni mistrzowski pierścień. W barwach Celtics Johnson grał do roku 1990, kiedy to postanowił zakończyć swoją karierę
Na podstawie[8][9], o ile nie zaznaczono inaczej.
Dennis Johnson w trakcie swojej kariery rozegrał 1100 meczów zdobywając 15 535 punktów, 5499 asyst oraz notując 4249 zbiórek, co przekłada się na średnie 14,1 punktów, 5 asyst oraz 3,9 zbiórek. Był dziewięciokrotnie wybierany do pierwszej lub drugiej piątki najlepszych obrońców ligi. Pięciokrotnie wybierany do Meczu Gwiazd, dwukrotnie do pierwszej piątki ligi, zdobył trzy mistrzowskie tytuły. W 2010 został włączony do Galerii Sław.
| Pierwsza runda | |
|---|---|
| Druga runda |
|
|
