Dekrety Beneša,dekrety Benesza – seria aktów prawnych wydanych przezrząd Republiki Czechosłowackiej na uchodźstwie w latach 1940–1945, w okresie nieistnienia parlamentu podczas okupacji niemieckiej w okresieII wojny światowej. Wszystkie dekrety otrzymywałykontrasygnatę prezydenta republikiEdvarda Beneša i stąd też powszechnie nazywane są dekretami Beneša.
Najbardziej znane z nich zostały wydane w 1945 i dotyczyły całkowitej konfiskaty mieniaNiemców sudeckich[1] oraz częściWęgrów, pozbawienia ich obywatelstwa czechosłowackiego orazprzymusowego wysiedlenia ponad 3 milionów Niemców doamerykańskiej strefy okupacyjnej iAustrii oraz przeszło 100 tysięcy Węgrów naWęgry.
Znaczenie dekretów jest przedmiotem ożywionej debaty historyków oraz znawców prawa międzynarodowego. Powraca także w debacie politycznej, szczególnie wBawarii (wśród środowiskwypędzonych) oraz na Węgrzech. Przez wiele lat dekrety Benesza – zwłaszcza ich część określająca nowy status prawny zdecydowanej większości niemieckich i części węgierskich obywateli Czechosłowacji – stanowiły główną przeszkodę w normalizacji stosunków międzyCzechosłowacją (potem Czechami i Słowacją) z jednej strony a Niemcami i Węgrami z drugiej. Dekrety stanowiły podwaliny prawne pod przymusowe wysiedlenie Niemców sudeckich oraz Węgrów z ziem, na których mieszkali od wieków, na zasadzie odpowiedzialności zbiorowej.
Z wyjątkiem dwóch aktów prawnych, 89 dekretów (razem z przepisami wykonawczymi) pozostaje w mocy zarówno w prawodawstwie Czech (nieprzerwanie od 1 stycznia 1993), jak i Słowacji (odpowiednio). Oba państwa powstałe po rozpadzie Czechosłowacji utrzymują niezmienne stanowisko, że odwołanie dekretów stanowiłoby przekreślenie wyników II wojny światowej.
Efektem dekretów Benesza było pozbawienie majątku wszystkich osób pochodzenia niemieckiego, bez względu na posiadane obywatelstwo. Dotknęło to również panującą wLiechtensteinie dynastięLiechtensteinów, której członkowie nie byli obywatelami niemieckimi. Co więcej, dynastia ta nie współpracowała z nazistami (ówczesny książę wyjechał doVaduz, nie chcąc zostać jednym z kolaborantów) i nigdy nie uznała utworzeniaProtektoratu Czech i Moraw, a w czasie II wojny światowej utrzymywała kontakty i wspomagała finansowo czechosłowacki rząd na emigracji[2]. Mimo to znacjonalizowano ich majątki (tereny rolne, lasy, zamki). Z tego względu przez wiele lat Liechtenstein nie utrzymywał stosunków dyplomatycznych z Czechosłowacją, a także powstałymi z niej Czechami i Słowacją. Stosunki z oboma państwami zostały nawiązane dopiero 13 lipca 2009 (Czechy)[3] i 9 grudnia 2009 (Słowacja)[4].