_fot._Wojciech_Mateusiak.jpg) Dariusz Pawelec (2019) | |||
| Państwo działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |||
| profesor nauk humanistycznych | |||
| Specjalność: literatura współczesna, teoria literatury[1] | |||
| Alma Mater | |||
| Doktorat | |||
| Habilitacja | |||
| Profesura | 25 czerwca 2013 | ||
| od 1988 | |||
| Uczelnia | |||
| |||
| |||
Dariusz Roman Pawelec[1], ps.Da-Ro;T.T.,Tomasz Trzecieski[2] (ur.22 sierpnia1965 roku wGórze Śląskiej) – polskiliteraturoznawca,teoretyk literatury, wykładowca uniwersytecki, profesor nauk humanistycznych.
Pochodzi z rodziny nauczycielskiej, jest synem Romana Pawelca i Genowefy z domu Sowa[2]. Uczył się wI Liceum Ogólnokształcącym im. Powstańców Śląskich w Rybniku w latach 1979–1983[2]. Studiował polonistykę wUniwersytecie Śląskim wKatowicach do 1988 roku[1], następnie pracował w Zakładzie Teorii Literatury Instytutu Filologii Polskiej[2]. Od 1988 pracuje na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Śląskiego, w Zakładzie Poetyki Historycznej i Sztuki Interpretacji. W 1992 roku uzyskał doktorat z literaturoznawstwa, specjalność: historia literatury polskiej na podstawie pracy pt.Reguły organizacji wypowiedzi poetyckiej w wierszach Stanisława Barańczaka (1968-1988) na Uniwersytecie Śląskim[1], która powstała pod kierunkiem prof.Ireneusza Opackiego[3]. W 1994 roku został stypendystąFundacji na rzecz Nauki Polskiej[2]. Habilitację z literaturoznawstwa przeprowadził 29 listopada 2004 roku w Uniwersytecie Śląskim na podstawie rozprawy pt.Świat jako Ty. Poezja polska wobec adresata w drugiej połowie XX wieku[1]. Od stycznia 2004 jest dyrektoremBiblioteki Uniwersytetu Śląskiego[2], a od stycznia 2006 roku –profesorem Uniwersytetu. Od 2012 roku jest dyrektoremCentrum Informacji Naukowej i Biblioteki Akademickiej w Katowicach[2][4]. 25 czerwca 2013 r. otrzymał nominację profesorską[5] (profesor nauk humanistycznych[1]). Jest dyrektorem Instytutu Literaturoznawstwa Uniwersytetu Śląskiego[3]. Od 2000 roku przewodniczy radzie programowej instytucjiArs Cameralis[3].
Mieszka w Katowicach[2].
W 1987 ożenił się z literaturoznawczyniąJoanną Dembińską, ma syna Przemysława (ur. 1989) i córkę Hannę (ur. 1992)[2].
Debiutował w 16. numerze czasopisma „Student” w 1987 roku artykułem pt.Pokolenie izolacji. Na marginesach młodej poezji[2]. Publikował szkice i recenzje w tomach zbiorowych i czasopismach, m.in. „Brulion”, „Twórczość”, „Res Publica”, „Autograf”, „Kresy”, „Nowe Książki”[2]. Autor haseł m.in. w opracowaniuLiteratura polska XX wieku. Przewodnik encyklopedyczny (PWN 2000).
Zajmuje się m.in. poetyką historyczną i sztuką interpretacji, genologią, komunikacją literacką. Bada przede wszystkim poezję polską drugiej połowyXX wieku, ze szczególnym uwzględnieniem „pokolenia '68” oraz nurtu lingwistycznego. Analizował m.in. dziełaCzesława Miłosza,Mirona Białoszewskiego,Stanisława Barańczaka,Adama Zagajewskiego. Autor wstępu do pierwszego oficjalnego, krajowego wydaniaZniewolonego umysłu (1989, z wyboru autora książki[6]). Jest edytorem dziełWitolda Wirpszy[3]. Stworzył koncepcję „adresata możliwego” w poezji[3].
