Ricciardo rozpoczął karierę w 2000 roku, od startów wkartingu. Po jej zakończeniu postanowił rozpocząć poważną karierę wyścigową, debiutując w Zachodnioaustralijskiej Formule Ford w 2005 roku. W ciągu trzech wyścigów zgromadził 74 punkty, dzięki czemu został sklasyfikowany na 8. miejscu.
W kolejnym sezonie przeniósł się do Azjatyckiej FormułyBMW, gdzie zajął 3. miejsce w końcowej klasyfikacji. Wziął udział również w dwóch wyścigach amerykańskiego cyklu, podczas których uzyskał łącznie trzy punkty, zajmując ostatecznie 20. pozycję. Na koniec sezonu Australijczyk wystartował w Światowym FinaleBMW, który zakończył na 5. pozycji.
W 2007 roku przeniósł się doWłoskiej Formuły Renault. W klasyfikacji generalnej zajął 6. pozycję, zdobywając 196 punktów. Wziął udział również w dwóch rundach europejskiego cyklu.
W 2008 roku dzielił starty między Europejską a Południowoeuropejską Formułą Renault, w zespoleSG Formula. Sezon ten okazał się przełomowy w karierze Australijczyka, gdyż zdobył niemalże dwa tytuły mistrzowskie (w europejskiej edycji nieznacznie uległ Finowi,Valtteri Bottassowi). Oprócz tego gościnnie wystąpił w jednej rundzieFormuły 3 Euroseries (nie był liczony do klasyfikacji końcowej). W pierwszym wyścigu dojechał na szóstym, natomiast w drugim na piętnastym miejscu.
W sezonie 2009 roku awansował doBrytyjskiej Formuły 3. W zespoleCarlin Motorsport zdominował pierwszy weekend cyklu, a dzięki równej i konsekwentnej jeździe przez cały sezon, zdobył tytuł mistrzowski na rundę przed zakończeniem rywalizacji. W ciągu sezonu trzynastokrotnie stanął na podium, z czego siedem razy na najwyższym stopniu. Z tą samą ekipą wziął też udział w prestiżowym wyścigu oGrand Prix Makau. Wyścigu nie udało mu się jednak ukończyć. Gościnnie wystąpił również w jednej rundzieFormuły Renault 3.5. We francuskim zespoleTech 1 Racing pierwszego z wyścigów nie ukończył, natomiast w drugim zajął piętnastą pozycję.
W2010 roku podpisał kontrakt z zespołemTech 1 Racing, na udział w pełnym sezonieFormuły Renault 3.5. Ricciardo do ostatniego wyścigu walczył o tytuł mistrzowski, jednak ostatecznie mistrzostwo przegrał dwoma punktami z RosjaninemMichaiłem Aloszynem. W przedostatniej rundzie sezonu na hiszpańskim torzeCircuit de Catalunya, po zdominowaniu wyścigu, zrównał się punktami z Rosjaninem. Dzień później Australijczyk przegrał jednak walkę z Aloszynem, ostatecznie zajmując czwartą w wyścigu (przy trzeciej Michaiła) i drugą lokatę w klasyfikacji generalnej mistrzostw. Australijczyk ośmiokrotnie znalazł się na podium, z czego czterokrotnie na najwyższym stopniu.
W kolejnym sezonie Ricciardo ponownie brał udział w serii (w zespole ISR), pomimo zaangażowania wFormułę 1 (był kierowcą testowymScuderia Toro Rosso, by potem zostać etatowym zawodnikiem zespołuHRT F1 Team). Starty te miały na celu umożliwić Australijczykowi utrzymać formę i uniemożliwić odzwyczajenie od warunków wyścigowych. Rola kierowcy rezerwowego była jednak priorytetową funkcją, dlatego też Ricciardo nie wziął udziału w pierwszej i ostatniej rundzie sezonu, które kolidowały z weekendem Grand Prix (zastąpił go BrytyjczykLewis Williamson). W ciągu trzynastu wyścigów Ricciardo sześciokrotnie znalazł się na podium, odnosząc przy tym jedno zwycięstwo, na ulicznym torzeMonte Carlo. Junior Red Bulla zwyciężył także w drugim wyścigu na torzeMonza (startował zpole position), po nałożeniu kary naJean-Érica Vergne'a. Po apelacji zespołu Francuz odzyskał jednak wygraną, natomiast Ricciardo uzyskał na pierwotnie zajęte przez niego drugie miejsce. Ostatecznie w klasyfikacji generalnej uplasował się na 5. pozycji.
W kwalifikacjach do debiutanckiego wyścigu zajął ostatnie, 24. miejsce[2]. W wyścigu zaś uplasował się na 19. pozycji tracąc do lidera 3 okrążenia[3].
24 lipca, do wyścigu oGrand Prix Niemiec wystartował z 22. pozycji startowej. Linię mety zaś przekroczył jako 19. tracąc do zwycięzcy wyścigu 3 okrążenia[4].
1 października 2011 dokonał pokazów boliduRed Bull RB7 na bulwarzeRajpath wIndiach (było to dozwolone w ramachtestów na prostej)[5].
14 grudnia 2011 został potwierdzony jako kierowca etatowyScuderii Toro Rosso na sezon2012[6]. ZespółToro Rosso nie przynosił nadziei na wysokie osiągnięcia w wyścigach. Jednak Ricciardo, podobnie jak jego zespołowy kierowcaJean-Éric Vergne liczył na zatrudnienie w przyszłości w roli kierowcy wyścigowego w zespole Mistrzów Świata konstruktorów –Red Bull Racing. W ciągu sezonu Australijczyk walczył w poszczególnych wyścigach o punkty. Zdobywał je sześciokrotnie w łącznej sumie dziesięciu punktów. Został sklasyfikowany na osiemnastej pozycji w klasyfikacji generalnej, tuż za swoim kolegą z zespołu.
Na sezon2013 ekipaScuderia Toro Rosso przedłużyła kontrakty ze swoimi kierowcami. Tym razem jednak, szczególnie w drugiej części sezonu, Ricciardo spisywał się lepiej odVergne'a. Siedmiokrotnie zdobywał punkty. Dwukrotnie (wChinach iWłoszech) były to zdobycze sześciopunktowe. Australijczyk dwukrotnie poprawił swój dorobek punktowy z poprzedniego sezonu. Ukończył sezon na czternastym miejscu w klasyfikacji generalnej.
W połowie sezonu2013 kierowcaRed Bull RacingMark Webber ogłosił odejście zFormuły 1 po zakończeniu sezonu. W związku z tym kandydatem do jego zastąpienia stał się jeden z kierowcówScuderii Toro Rosso. 2 września 2013 ogłoszono wybór Daniela Ricciardo.
Po zmianie regulaminu silników zespółRed Bull Racing stracił rolę dominatora wFormule 1. Jednak już w pierwszym wyścigu sezonu, w swoim domowym Grand Prix Australijczyk wykręcił drugi czas w kwalifikacjach, przegrywając jedynie zLewisem Hamiltonem. Na starcie wyścigu Ricciardo stracił pozycję na rzeczRosberga, lecz po awarii silnika w bolidzie Hamiltona utrzymał drugą pozycję. Tę pozycję utrzymał do mety i ku radości miejscowych kibiców, po raz pierwszy stanął na podium. Jednak po wyścigu ogłoszono jego dyskwalifikację ze względu na przekraczanie dopuszczalnego limitu przepływu paliwa, ustalonego na 100 kg/h. W kolejnych wyścigach Ricciardo (poza dwoma wyścigami) regularnie zdobywał punkty. Ponadto zarówno w kwalifikacjach, jak i w wyścigach pokonywał swojego kolegę zespołowego – czterokrotnego mistrza świataSebastiana Vettela. W wyścigu oGrand Prix Hiszpanii po raz pierwszy (po dyskwalifikacji w Australii) stanął na podium, plasując się na trzeciej pozycji. Sukces ten powtórzył wMonako. Jego sukcesy w obu wyścigach ucieszyły się ogromną rzeszę fanów, których zdołał sobie zjednać pogodnym usposobieniem i uśmiechem na twarzy. Jednak pierwszy duży sukces odniósł wKanadzie, gdzie doskonale wykorzystał problemyMercedesa z bolidem. Zdołał się przebić z szóstego miejsca do czołówki i po udanych manewrach wyprzedzania objął prowadzenie, które utrzymał do mety. Odniósł pierwsze zwycięstwo w karierze oraz jako pierwszy przełamał zwycięską passę Mercedesa. Do końca sezonu nikt inny nie zdołał powtórzyć tego wyczynu. Jeśli nie zwyciężał kierowcaMercedesa, to wygrywał Ricciardo. Zrobił to jeszcze dwukrotnie – naWęgrzech i wBelgii. Miejsca w pobliżu podium w pozostałych wyścigach sprawiły, że długo liczył się w walce o mistrzowski tytuł. Jednak ostatecznie z dorobkiem 238 punktów został sklasyfikowany na trzeciej pozycji w klasyfikacji generalnej.
Ricciardo rozpoczął sezon na 4. miejscu w Australii startując z 8 pozycji. Z powodu awarii układu elektrycznego nie ukończył GP Bahrajnu. Po starcie z 6 pozycji wygrał GP Chin z przewagą prawie 9 sekund. Podczas walki o 4. miejsce w Azerbejdżanie doszło do kontaktu z jego partnerem zespołowym Maxem Verstappenem, przez co obaj kierowcy nie ukończyli wyścigu. W Hiszpanii ukończył na 5. miejscu ustanawiając najszybsze okrążenie wyścigu. W Monako Ricciardo zajmował 1. miejsce podczas wszystkich trzech treningów, za każdym razem poprawiając rekord okrążenia. Podczas kwalifikacji zdobył swoje drugie w Monako Pole Position i kolejny raz ustanowił rekord okrążenia. Pomimo awarii MGU-K udało mu się wygrać Grand Prix Monako. Była to jego pierwsza wygrana GP Monako oraz pierwsze zwycięstwo po zdobyciu Pole Position. Monako był ostatnim Grand Prix sezonu w którym Ricciardo zdobył podium. W kolejnych wyścigach został kierowcą, który nie ukończył największej liczby wyścigów (łącznie 8). Ustanowił najszybsze okrążenia w Australii, Chinach, Hiszpanii i na Węgrzech. Zakończył sezon na 6 pozycji w klasyfikacji kierowców, zdobywając łącznie 170 punktów.
W sierpniu 2018 roku ogłoszono, że Ricciardo podpisał 2-letni kontrakt z zespołem Renault. W zespole Red Bulla zastąpi go Pierre Gasly. Sezon2019 ukończył na 9. miejscu, zdobywając 54 punkty. W maju 2020 poinformowano, że opuści on zespółRenault F1 i przeniesie się do brytyjskiego zespołuMcLaren F1 w sezonie 2021. Zastąpi on odchodzącegoCarlosa Sainza Jr, który w sezonie 2021 będzie reprezentowaćScuderia Ferrari[7][8].
Po dwóch latach w zespole Renault, Daniel Ricciardo dołączył do zespołu McLaren na sezon 2021, tym samym zastępuje miejsce Carlosa Sainza Jr., który przeszedł do zespołuFerrari. Jego partnerem na rok 2021 zostałLando Norris[9]. W tym sezonie wygrałGrand Prix Włoch na torzeMonza, a jego kolega z zespołu stanął na drugim miejscu. 8 października 2022 roku ogłosił, że nie będzie brał udziału w wyścigach w F1 w sezonie 2023[10].
Red Bull i AlphaTauri (2023-2024)
Po dwóch latach w zespoleMcLaren, Daniel Ricciardo dołączył ponownie do zespołuRed Bull jako kierowca rezerwowy. Wraz z zespołem odbył testy opon na torzeSilverstone, tuż poGrand Prix Wielkiej Brytanii. Słabnąca formaNyck de Vries w sezonie 2023 oraz dobra dyspozycja Ricciardo w testach spowodowały, iż przedGrand Prix Węgier Australijczyk zajął miejsce de Vriesa w zespoleAlphaTauri[11][12] powracając do niego po ponad dekadzie. Podczas treningu do Grand Prix Holandii nabawił się kontuzji i na sześć wyścigów musiał zastąpić goLiam Lawson. Wrócił naGrand Prix Miasta Meksyk, gdzie po starcie z czwartej pozycji zajął siódme miejsce. Były to jego jedyne punkty w tym sezonie.
_(cropped).jpg)
.jpg)
