Dafnis (gr. δάφνη) – wmitologii greckiej bożek pasterski pochodzeniasycylijskiego.
Był synem bogaHermesa i jednej znimf. Porzucony przez matkę po urodzeniu w gajuwawrzynowym, został przygarnięty i wychowany przez nimfy i bóstwa polne[1][2]. Dafnis wyrósł na pięknego młodzieńca, pasł kozy i śpiewał pieśni; uważano go za twórcępoezji bukolicznej[1]. Zakochany w nimApollo nauczył go gry nasyrindze,Artemida zaś przekazała mu umiejętności myśliwskie[2].
Dafnis zmarł młodo za przyczyną uczucia, jakim zapałała do niego nimfa Nomia. Rywalka Nomii, córka króla Sycylii Chimajria, upiła i uwiodła pięknego pasterza. Rozgniewana zdradą nimfa pozbawiła Dafnisa wzroku i odtąd błąkał się on po świecie wygrywając smutne melodie, aż w końcu spadł lub rzucił się ze skały[1][2]. Wierzono, że jego ojciec Hermes zamienił go po śmierci w skałę lub uniósł do nieba[2].
Istniała też wersja mitu, w której Dafnis tułał się po świecie w poszukiwaniu swojej ukochanej Pimplei lub Talii, porwanej przez piratów. Odnalazł ją weFrygii w niewoli u królaLityersesa, który zwykł mordować przybyszów. Kochanków ocalił z opresjiHerakles, zabijając Lityersesa i oddając im tron królestwa. Historię tę wykorzystał w swoimdramacie satyrowym aleksandryjski poetaSositeos[1].