Według konstytucji z 1992 roku, Dżibuti jest republiką, w której głową państwa jest prezydent, wybierany w wyborach powszechnych na 6-letnią kadencję. Pierwszym prezydentem byłHasan Guled Aptidon.
Władze wykonawczą sprawują premier i rząd, powoływani przez prezydenta.
Władzę ustawodawczą sprawuje jednoizbowy parlament – Izba Deputowanych z 65 deputowanymi, wybieranymi w wyborach powszechnych na 5-letnią kadencję.
W latach 90. kraj doświadczyłwojny domowej i klęski głodu. Konflikt spowodowany był rywalizacją pomiędzy rządzącymi Issami i opozycyjnymi Afarami. Rząd wsparty został zbrojnie przez Francję. W roku 1994 walki zakończyły się porozumieniem pokojowym[5].
Dżibuti zajmuje obszary o charakterze pustynnym i półpustynnym. Powierzchnia górzysto-wyżynna, charakterystycznym krajobrazem są pasma gór zrębowych (na północy góry Mabla i Goda), które stanowią przedłużenieGór Danakilskich, położonych w Erytrei. Topografia kraju ukształtowana jest głównie przez działalność wulkaniczną. Na terenie Dżibuti znajduje się najniższy punkt Afryki –Jezioro Asal – 150 m p. p. m[6].
Dżibuti jest dynamicznie rozwijającym się krajem. Dzięki strategicznemu dostępowi doMorza Czerwonego w kraju duże znaczenie odgrywająusługi, głównie transportowe[7]. Nowoczesny port oraz strefa bezcłowa zapewniają duże dochody dla budżetu państwa z opłat tranzytowych orazpodatków pośrednich[7][8]. Port wDżibuti oraz linia kolejowa łącząca stolicę kraju zAddis Abebą obsługuje prawie w całości transport towarów zEtiopii. Ogromne inwestycje chińskich firm przyczyniają się do wzrostu gospodarczego kraju[9]. Pomimo tego 23% obywateli Dżibuti żyje poniżej progu ubóstwa, a 39% pełnoletnich mieszkańców jest bezrobotnych[7][8]. Kraj uzależniony jest od importu żywności.
Ludność Dżibuti składa się z dwóch głównych grup:Somalów (Issa), którzy tworzą ok. 60% społeczeństwa iAfarów (ok. 35%). Pozostałe 5% przypada na Europejczyków (głównieFrancuzów iWłochów),Arabów iEtiopczyków. Na początku lat 90. między Afarami i Issami dochodziło na tle narodowościowym do zamieszek, które przerodziły się w krótkotrwałą wojnę domową.
Dominującą religią jestislam, chrześcijanie tworzą niewielką grupę, reprezentowaną przede wszystkim przez Europejczyków.
Rząd ma w posiadaniu główne gazety krajowe (La Nation) orazRadiodiffusion-Television de Djibouti (RTD), która kontroluje krajowe radio i telewizję. W Dżibuti nie ma prywatnych stacji.
Rząd kontroluje prawie wszystkie elektroniczne media. Prywatne gazety i inne publikacje są generalnie udostępnione do wolnego obiegu, ale pod warunkiem że dziennikarze sami się cenzurują. Oficjalne media są bezkrytyczne wobec rządu.
Nauka w szkołach odbywa się na ogół w języku francuskim. Coraz większą popularność zdobywająszkoły koraniczne. W kraju funkcjonujeUniwersytet Dżibuti założony w 2006.
Dżibuti jest jednym z priorytetowych terenów dla Francji ze względu na ochronę szlaków handlowych naMorzu Czerwonym. Zostało to zapisane w Białej Księdze Obrony i Bezpieczeństwa Narodowego z 2013 roku.
Obecnie stacjonowanie sił francuskich na terenach Dżibuti reguluje Traktat o współpracy obronnej z grudnia 2011 roku. Wcześniej współpraca opierała się na traktacie z 1977 roku[14].
Siły francuskie stacjonujące w Dżibuti tworzą wysuniętą bazę operacyjną, która umożliwia szybką reakcję w sytuacji kryzysów w regionieOceanu Indyjskiego orazBliskiego Wschodu.
Dżibuti tworzy ważny region dla Sił Zbrojnych Republiki Francuskiej pozwalający na prowadzenie skutecznych działań militarnych[14].
↑Jean-Marc Balencie et Arnaud de La Grange,Mondes rebelles: L’encyclopédie des acteurs, conflits & violences politiques, Paris, Éditions Michalon, 2001, s. 1677 (ISBN 2-84186-142-2), s. 961–967.
↑Wielka Encyklopedia Świata, t. 3, Oxford Educational Sp. z o.o., Polskie Media Amer.Com S.A., 2003,ISBN 83-7325-543-5.
_-_DJI_-_UNOCHA.svg)
