Od góry i od lewej: ratusz, rondo Hotelu Indonezja, panorama,stadion Gelora Bung Karno, Park Miniatur Piękna Indonezja, Monumen Nasional, pałac Merdeka,meczet Istiqlal
Dżakarta jest położona na północno-zachodnim wybrzeżuJawy, przy ujściu rzekiCiliwung dozatoki Dżakarta, która jest częściąMorza Jawajskiego. Północna część Dżakarty jest równinna i leży na wysokości ok. 8 mn.p.m. Jest to przyczyną częstego zalewania miasta wodami morskimi. Południowa część jest pagórkowata. Przez miasto przepływa ok. 13 rzek, głównie płynących z południa w stronę Morza Jawajskiego. Najważniejszą rzeką jest Ciliwung, która dzieli miasto na części wschodnią i zachodnią.
Zgodnie zklasyfikacją klimatyczną Köppena, Dżakarta charakteryzuje się gorącym i wilgotnymrównikowym klimatemsawann (Aw)[3]. Środek pory wilgotnej wypada w styczniu (z miesięcznymi opadami równymi 350 milimetrów), natomiast suchej przypada w sierpniu (średnie miesięczne opady równe 60 milimetrów)[4]. Przez cały rok w mieście występuje wysoka wilgotność powietrza z dzienną temperaturą wahającą się pomiędzy 24 i 34 °C[5].
Miasto zostało założone pod koniec IV w. jako Sunda Kelapa. W 1527 r. znalazło się pod kontrolą sułtanatuBantam (wówczas zmieniono jego nazwę naJayakarta).
Pod koniec XVI w. naJawie pojawili się Holendrzy. W 1619 r. Holendrzy pod dowództwemJana Pieterszoona Coena zdobyli miasto i założyli na jego terenie twierdzęBatavia, która stała się główną siedzibą holenderskiejKompanii Wschodnioindyjskiej i kolonii holenderskiej Indii Wschodnich, nazywane też Djakarta. W 1740 r. miała tu miejsce masakra chińskiej ludności, nazwanaBatavia 1740[6]. Silne trzęsienie ziemi zniszczyło miasto w 1699 r. Po kilku latach w rękach brytyjskich w 1814 r. Batavia powróciła w ręce Holendrów.
W okresie 1942–1945 miasto znajdowało się pod okupacją wojskjapońskich. PoII wojnie światowej, mimo ogłoszenia niepodległości, miasto zostało zajęte przezHolandię. Dopiero w 1949 r. miasto znalazło się w niepodległejIndonezji i stało się jej stolicą. Po uzyskaniu niepodległości stolica została przemianowana na Dżakartę[7].
DżakartaWidok na wysokościowce Dżakarty w nocy – w środkuWisma 46, 2011Bakrie Tower – jeden z wyższychwieżowców w Dżakarcie
Oficjalnie Dżakarta nie jest miastem, aleprowincją ze specjalnym statusem stolicyIndonezji. Miasto jest administrowane tak, jak każda inna prowincja indonezyjska. Przykładowo Dżakarta magubernatora (zamiastburmistrza) i jest podzielona na kilka podregionów, z których każdy ma swój system administracyjny. Dżakarta, jako prowincja, jest podzielona na 5miast (kota), wcześniejgminy, każda kierowana przez burmistrza, i jednąkabupaten zarządzaną przezbupati. W sierpniu 2007 Dżakarta przeprowadziła pierwsze wybory, wyłaniające gubernatora. Wybory wygrał Fauzi Bowo. Wcześniej gubernatorzy byli wybierani przez lokalny parlament. Głosowanie jest częścią planu decentralizacji kraju, pozwalającej na bezpośrednie wybory lokalne na kilku obszarach[8].
Lista miast Dżakarty:
Dżakarta Centralna (Jakarta Pusat, populacja: 926 562[9]) jest najgęściej zaludnioną dzielnicą. Znajduje się tu większość wieżowców miasta. Tutaj znajdują się siedziba rządu,Centralny Bank Indonezji,meczet Istiqlal, duże centrum handlowe oraz wiele muzeów.
Jako gospodarcza i polityczna stolica Indonezji, Dżakarta przyciąga wielu imigrantów, zarówno z zagranicy, jak i z kraju. Wielu imigrantów przybywa z innych części wyspy, wprowadzając ze sobą wpływy językowe o podłożujawajskim isundajskim, a także tradycyjne jedzenie i zwyczaje.
MianemBetawi (orang Betawi) określa się potomków ludności żyjącej wokół Batawii (nazwa Dżakarty podczas ery holenderskiego kolonializmu). Betawi kształtowali się jako grupa etniczna w okresie od XVII do XIX wieku; są potomkami różnych indonezyjskich grup etnicznych oraz ludności spozaAzji Południowo-Wschodniej[10]. Betawi uchodzą za rodzimych mieszkańców Dżakarty (orang Jakarta asli)[11]. Język i kultura Betawi odróżnia ich od imigrantówsundajskich orazjawajskich. Ich język stanowi formęmalajskiego z wpływami jawajskimi, chińskimi, arabskimi i innymi. Dżakarcki dialektjęzyka indonezyjskiego jest luźno oparty najęzyku betawi[12][13].
Od wielu wieków w Dżakarcie mieszka również znaczna społecznośćchińska. Oficjalnie stanowią oni 6% populacji Dżakarty, choć liczba ta może być niedoszacowana[14].
W Dżakarcie znajduje się kilka centrów kulturalnych, takich jakPlaza Senayan. Muzykę tradycyjną, także przedstawieniawayang (teatr) oraz z użyciemgamelan, można często znaleźć w ekskluzywnych hotelach. Jako największe miasto i stolica kraju, Dżakarta przyciąga narodowe talenty, które mają nadzieję znaleźć tu szerszą publikę i sukces.
Jednakże kultura Betawi jest rzadko spotykana w samej Dżakarcie. Znacznie łatwiej jest napotkać ślub oparty na kulturze jawajskiej bądź Minang niż ceremonię zaślubin opartą na kulturze Betawi. Podobnie łatwiej jest usłyszeć jawajski gamelan niżGambang Kromong (połączenie muzyki Betawi z muzyką chińską) czy teżMarawis (połączenie muzyki Betawi z muzyką jawajską). Mimo to niektóre festiwale, takie jakJaksa Festival orazKemang Festival starają się promować muzykę Betawi poprzez zapraszanie do występów ich artystów[15].
↑JacquelineJ.KnörrJacquelineJ.,Kreolität und postkoloniale Gesellschaft. Integration und Differenzierung in Jakarta, Frankfurt: Campus Verlag, 2007,ISBN 978-3-593-38344-6(niem.). Brak numerów stron w książce
↑Praca zbiorowa,Podróże Marzeń – Indonezja, wyd. I, Warszawa: Mediaprofit sp. z o.o., 2007, s. 126,ISBN 978-83-60174-66-1.
.svg)
