Czekolada pitna
Filiżanka gorącej czekolady |
| Inne nazwy | czekolada do picia |
|---|
| Miejsce powstania | Mezoameryka |
|---|
| Składniki |
|---|
|
|
Czekolada pitna[1][2][3],czekolada do picia[4] –napój powstały z mieszankiśmietanki (30-36%[5]),mleka iczekolady gorzkiej (wersja klasyczna)[6], zazwyczaj wypijany na gorąco. DoEuropy została przywieziona zNowego Świata.
W XIX- i XX-wiecznych europejskich lokalach gastronomicznych podawano czekoladę pitną przyrządzaną na gorąco i na zimno, z dodatkiem spienionego mleka[7] lub bitej śmietany[3], na ostro i w stylu meksykańskim oraz w połączeniu z kawą[7]. Serwowano również napój będący mieszanką białej i ciemnej czekolady[8].
Dodatkiem do czekolady bywapiana z mleka, które się spienia gorącą parą pod ciśnieniem, najczęściej w ekspresach ciśnieniowych.
- ↑Dyskusja. „Kwartalnik Historii Kultury Materialnej”. 19 (1), s. 116, 1971.
- ↑Przemysł cukrowniczy. „Przemysł spożywczy. Miesięcznik naukowotechniczny”. 25, s. 469, 1971.
- ↑abWaldemar Karolczak: Coś dla podniebienia, czyli specjalności kulinarne w lokalach poznańskich na przełomie XIX i XX wieku. W: Lech Trzeciakowski (red.): Do stołu podano. 80 lat Kroniki Miasta Poznania. T. 4. Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2003, s. 155, 157.
- ↑Grupa 1242. Wyroby cukiernicze i ciastkarskie [w:]Dziennik Ustaw nr 83, poz. 536. W: Dziennik Ustaw. Warszawa: Urząd Rady Ministrów, 1997, s. 2583.
- ↑Przepisy Maestro / Czekolada pitna. [w:]Pijalnie Czekolady Wedel [on-line]. Lotte Wedel. [dostęp 2015-08-15].
- ↑Ile prawdziwej czekolady jest w czekoladzie pitnej?. Czwórka / Polskie Radio S.A., 12 października 2011. [dostęp 2015-08-15].
- ↑abMaciej Kucharski: Pizza, kebab i golonka! Poznańska gastronomia po 1989 roku. W: Lech Trzeciakowski (red.): Do stołu podano. 80 lat Kroniki Miasta Poznania. T. 4. Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2003, s. 230.
- ↑Poznańskie menu. Co serwowano w restauracjach, barach i jadłodajniach 25 listopada 2003 r.. W: Lech Trzeciakowski (red.): Do stołu podano. 80 lat Kroniki Miasta Poznania. T. 4. Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2003, s. 254.
