Przed wiekiem XIX w krajachEuropy w powszechnym użyciu byłczas słoneczny ważniejszych ośrodków miejskich. Potrzeba standaryzacji czasu pojawiła się wraz zrozwojem kolei, która wymagała stworzeniarozkładów jazdy i obliczania czasu podróży. W 1886 rokuaustriacki astronom i geodeta Robert Schram opublikował artykuł, w którym proponował wprowadzenie jednolitego systemu pomiaru czasu w kolejach austriackich, na wzór amerykański (Stany Zjednoczone wprowadziły standardowy czas kolejowy trzy lata wcześniej). Podstawą miał być czas słoneczny południka 15°E, co oznaczało różnicę dokładnie godziny względemczasu Greenwich. Idea ta została początkowo zignorowana, ale dwa lata później dyrekcje koleiaustriackich i węgierskich przyjęły ją i przedłożyły projekt rządowi. Propozycja została zaaprobowana, z zastrzeżeniem, że nowy standard powinien zostać przyjęty także w innych krajach:Cesarstwie Niemieckim,Szwajcarii,Włoszech iSerbii[2].
Parlament Rzeszy Niemieckiej w 1889 roku odrzucił pomysł wprowadzenia wspólnego czasu na użytek cywilny, ale Związek Kolei Niemieckich przyjął propozycję. W 1891 roku propozycja powróciła doReichstagu, gdzie argumenty za ujednoliceniem czasu (takie jak możliwość sprawnejmobilizacji żołnierzy w Cesarstwie) przedstawił emerytowanyfeldmarszałekHelmut von Moltke. 1 czerwca 1891 roku kolejepruskie przyjęły czas środkowoeuropejski (różniący się od czasu berlińskiego o około 6 minut) na użytek wewnętrzny, nadal publikując rozkłady jazdy oparte na czasie słonecznym. W dalszej kolejności koleje austro-węgierskie przyjęły ten czas zarówno na użytek wewnętrzny, jak i zewnętrzny. W 1892 roku kraje południowoniemieckie (Królestwo Bawarii,Królestwo Wirtembergii iWielkie Księstwo Badenii) wprowadziły czas środkowoeuropejski na kolei, w ruchupocztowym i usługachtelegraficznych. Rok później (1 kwietnia 1893) w całym Cesarstwie czas środkowoeuropejski stał się jedynym czasem urzędowym, a podobny ruch planowały Austro-Węgry. W ciągu kolejnych 15 miesięcy Włochy, Szwajcaria iDania przyjęły ten czas[3]. W 1911 rokuFrancja przyjęłaczas Greenwich, aTunezja, będąca jejprotektoratem, czas środkowoeuropejski[4].
W czasieI wojny światowej Niemcy i Austro-Węgry narzuciły swój czas na okupowanych terytoriach[5]. Od 30 kwietnia 1916 roku Niemcy wprowadziły w letnim półroczuSommerzeit,czas letni (GMT+2), ze względu na przewidywane korzyści ekonomiczne w okresie działań wojennych[6]. Podobnie postąpiły inne państwa europejskie; po zakończeniu wojny wycofano się z używania czasu letniego (pozostał on w użyciu tylko w Wielkiej Brytanii iRosji Radzieckiej). Francja i krajeBeneluksu przyjęły na stałe czas środkowoeuropejski[7].
Do stosowania czasu środkowoeuropejskiego letniego powrócono podczasII wojny światowej, w 1940 rokuNiemcy hitlerowskie wprowadziły go na terenie Rzeszy i krajów okupowanych. W tym samym roku Wielka Brytania przyjęła jako urzędowy czas środkowoeuropejski, wraz z czasem letnim (tj. „podwójny” czas letni)[7].
Po zakończeniu wojny Francja,Belgia,Holandia iHiszpania przeszły na czas środkowoeuropejski[8].Wielka Brytania iIrlandia używały czasu środkowoeuropejskiego (cały rok) w latach 1968–1971, jednak rozwiązanie okazało się niepopularne; stwierdzono w tym czasie wzrost liczby wypadków drogowych, w tym z udziałem uczniów zdążających do szkół[9]. Stosowanie czasu letniego było kontrowersyjne, różne kraje przyjmowały różne rozwiązania i zmieniały je. Pokryzysie naftowym w 1973 roku większość krajów rozwiniętych gospodarczo przyjęła praktykę zmiany czasu, a od 1996 roku jest ona uregulowana prawemUnii Europejskiej[7][10].
Polska odzyskała niepodległość w listopadzie 1918 roku, wcześniej na jej terenach obowiązywały czasy urzędowe państw zaborczych. Czas letni nie obowiązywał w okresie międzywojennym, jedynie w 1919 rokuNaczelna Rada Ludowa wprowadziła go na obszarzeWielkopolski[12]. Ustawą z 1922 roku formalnie wprowadzono w całym kraju czas środkowoeuropejski, ze wskazaniem, aby 31 maja tego roku cofnąć zegary z godziny 24 na 23[13]. To faktycznie oznaczało przejście zczasu wschodnioeuropejskiego (znaczna część terytorium państwa –Kresy Wschodnie – znajdowała się w strefie odpowiadającej temu czasowi) na środkowoeuropejski[12].
Po II wojnie światowej stosowanie na obszarze Polski na przemian czasu letniego i czasu standardowego (zimowego) wprowadzono w 1946 roku[7][14]; uchwałą Rady Ministrów z 21 września 1949 uchylono tę decyzję i wprowadzono stosowanie czasu środkowoeuropejskiego bez zmian w ciągu roku[15]. Czas letni obowiązywał ponownie w latach 1957–1964 i od 1977 roku[7][14]. Obecnie czas środkowoeuropejski obowiązuje w Polsce, tak jak w całej Unii Europejskiej, od ostatniej niedzieli października do ostatniej niedzieli marca[10], a w pozostałym okresie roku obowiązujeczas środkowoeuropejski letni,UTC+2, jest nazywany także czasem wschodnioeuropejskim[16][17].
Hiszpania, najdalej na zachód wysunięty kraj strefy czasu środkowoeuropejskiego, rozważa powrót do strefy czasowej bardziej zgodnej z czasem słonecznym (tj. czasu zachodnioeuropejskiego)[20].
