 Clementine Churchill (1915) | |||
| Pełne imię i nazwisko | Clementine Ogilvy Spencer-Churchill | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |||
| Data i miejsce śmierci | |||
| Narodowość | |||
| Alma Mater | Berkhamsted School for Girls | ||
| Rodzice | Lady Blanche Hozier | ||
| Małżeństwo | Winston Churchill (1908-1965) | ||
| Odznaczenia | |||
   | |||
| |||
| |||
Clementine Ogilvy Spencer-Churchill, baronessa Spencer Churchill z domuHozier (ur.1 kwietnia1885 wLondynie, zm.12 grudnia1977 tamże[1][2]) – żonapremiera Wielkiej BrytaniiWinstona Churchilla od 1908 do jego śmierci w 1965[3].
Oficjalnie jest córką Lady Blanche Hozier i sir Henry'ego Hoziera[4], jednak kwestia jego faktycznego ojcostwa jest przedmiotem wielu dyskusji i sporów, ponieważ Lady Blanche była znana ze skłonności do niewierności[5][6]. Ona sama utrzymywała, że biologicznym ojcem Clementine był kapitan William George „Bay” Middleton, znany jeździec konny[5]. Autorka biografii Clementine, Joan Hardwick, przypuszcza jednak (częściowo ze względu na rzekomą bezpłodność Sir Henry'ego Hoziera), że ojcem dzieci Lady Blanche „Hozier” był w rzeczywistości mąż jej siostry, Algernon Bertram Freeman-Mitford, 1. baron Redesdale (1837–1916)[5][7], dziadek słynnych sióstr Mitford[8][9][10]. Niezależnie od słów matki, Clementine widnieje w rejestrach urzędowych jako córka sir Henry'ego.
Latem 1899 roku, w wieku 14 lat, Clementine i cała jej rodzina przeprowadzili się doDieppe, nadmorskiej miejscowości na północyFrancji[11]. Spotkali tam wpływowych ludzi z tego okresu, takich jakWalter Sickert, brytyjski malarz i przyszły przyjaciel rodziny[12]. Szczęśliwe życie Hozierów we Francji zakończyło się, gdy jedna z sióstr, Kitty, zachorowała nadur brzuszny[11]. Lady Blanche wysłała więc Clementine i kolejną z jej sióstr, Nellie doSzkocji, aby mogła całkowicie poświęcić swój czas Kitty, która zmarła 5 marca 1900 roku, w wieku 16 lat[13].
Clementine kształciła się najpierw w domu, potem krótko w szkole wEdynburgu prowadzonej przezKarla Fröbla, siostrzeńca niemieckiego pedagogaFriedricha Fröbla i jego żony Johanny, a później w szkole dla dziewcząt w Berkhamsted (obecnie Berkhamsted School) oraz naSorbonie wParyżu[14]. Była dwukrotnie potajemnie zaręczona z Sir Sidneyem Peelem, który zakochał się w niej, gdy miała 18 lat[5].
_with_fianc%25C3%25A9e_Clementine_Hozier_(1885-1977)_shortly_before_their_marriage_in_1908.jpg)
Clementine po raz pierwszy spotkała Winstona w 1904 roku na balu w posiadłości hrabiego i hrabiny Crewe[15]. W marcu 1908 roku spotkali się ponownie, na przyjęciu zorganizowanym przez Lady St Helier, daleką krewną Clementine[9]. Podczas ich pierwszego spotkania, Winstona oczarowało piękno i dystyngowanie Clementine; za drugim razem, po wieczorze spędzonym w jej towarzystwie, zdał sobie sprawę z tego, że była to dziewczyna o ponadprzeciętnej inteligencji i wspaniałym charakterze. Po pięciu miesiącach spotkań na imprezach towarzyskich, a także częstej korespondencji, Winston oświadczył się Clementine podczas przyjęcia wBlenheim Palace 11 sierpnia 1908 roku[16]. Rezydencja ta znana jest jako „Świątynia Diany”[5][16].
12 września 1908 wzięli ślub wkościele św. Małgorzaty w Londynie (opactwo westminsterskie)[16][17], następnie spędzili miesiąc miodowy wBaveno[18],Wenecji i naMorawach[17]. W późniejszym czasie zamieszkali w Londynie, przy 12 Bolton Street, a następnie 33 Eccleston Square[19]. Mieli pięcioro dzieci: Dianę (1909–1963),Randolpha (1911–1968), Sarę (1914–1982), Marigoldę (1918–1921), iMary (1922–2014)[20]. Małżeństwo Churchillów było bliskie, serdeczne i pełne wsparcia pomimo trudów życia politycznego i publicznego.
W czasieI wojny światowej współpracowała między innymi zYMCA (Związek Chrześcijańskiej Młodzieży Męskiej), tworząckantyny dla żołnierzy i pracowników fabryk uzbrojenia[5]. Za tę działalność została później odznaczonaOrderem Imperium Brytyjskiego[5][14]. Podczas II wojny światowej była z kolei aktywną działaczką i przewodniczącąYWCA (Chrześcijańskie Stowarzyszenie Młodych Kobiet)[5][14], stworzyła również Fundusz na Rzecz Odbudowy Rosji Radzieckiej w ramachSowieckiego Czerwonego Krzyża[3].
Krótko po wojnie została odznaczonaOrderem Czerwonego Sztandaru Pracy, a po powrocie do Londynu Krzyżem Wielkim Orderu Imperium Brytyjskiego[5]. Po śmierci męża w 1965 roku zostaładożywotnim parem (baronessą Spencer-Churchill)[5]. Pod koniec życia popadła w kłopoty finansowe[5].
Zmarła naatak serca 12 grudnia 1977, pochowano ją przy kościele św. Marcina wBladon w hrabstwieOxfordshire[5].
Jej imię nosi jeden ze szpitali wHarrow, wLondynie[21].
