 Claudio Taffarel (2018) | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko | Cláudio André Mergen Taffarel | ||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 8 maja 1966 | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Informacje klubowe | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Klub | Brazylia iLiverpool F.C. (w obu drużynach trener bramkarzy) | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
Cláudio André Mergen Taffarel (ur.8 maja1966 wSanta Rosa) –brazylijskipiłkarz grający na pozycjibramkarza. Od 2018 trener bramkarzy w tureckimGalatasaray SK.
Zreprezentacją Brazylii, w której barwach rozegrał 101 meczów, zdobył w1994 roku mistrzostwo, a cztery lata późniejwicemistrzostwo świata. W finałach mistrzostw świata rozegrał 18 meczów. Wśród bramkarzy zagrał najwięcej razy w barwach reprezentacji Brazylii. Był uznanym specjalistą od obrony rzutów karnych. W półfinaleIgrzysk Olimpijskich 1988 obronił trzy jedenastki wykonywane przez piłkarzyRFN, a dziesięć lat później na tym samym etapie rozgrywek, tyle, że namistrzostwach świata, nie dał się pokonaćPhillipowi Cocu iRonaldowi de Boerowi, i dzięki temu to Brazylia, a nieHolandia, zagrała w finale turnieju. W 1994 roku w bezpośredniej batalii o Puchar Świata zWłochami z jedenastu metrów do brazylijskiej bramki nie trafiliRoberto Baggio iFranco Baresi (strzelili nad bramką) orazDaniele Massaro, którego strzał wybronił.
Na początku lat 90. odnosił sukcesy zAC Parmą. W 1992 roku wygrał z nią rywalizację o Puchar Włoch, a w kolejnym sezonie – oPuchar Zdobywców Pucharów. Po zakończeniu reprezentacyjnej kariery w 1998 roku przypomniał o sobie wtureckimGalatasaray SK, z którym w tym czasie dwukrotnie triumfował w rozgrywkach ligowych i raz – w 2000 roku – wPucharze UEFA.
Wreprezentacji Brazylii od 1987 do 1998 roku rozegrał 101 meczów – mistrzostwo świata 1994, wicemistrzostwo świata 1998, 1/8 finałuMundialu 1990 orazCopa América 1989 i 1997, wicemistrzostwoAmeryki Południowej 1991 i 1995.
|
