 Chu Berry (1940) | |||
| Imię i nazwisko | Leon Brown Berry | ||
|---|---|---|---|
| Pseudonim | „Chu” | ||
| Data i miejsce urodzenia | 13 września 1908 | ||
| Data i miejsce śmierci | 30 października 1941 | ||
| Instrumenty | |||
| Gatunki | |||
| Zawód | muzyk | ||
| Wydawnictwo | |||
| Powiązania | |||
| Instrument | |||
| Saksofon Conn Transitional firmy C.G. Conn | |||
| Zespoły | |||
| The Cab Calloway Orchestra Chu Berry and His Stompy Stevedores | |||
| |||
Leon Brown Berry,ps. „Chu” (ur.13 września1908 wWheeling, zm.30 października1941 wConneaut)[1] – afroamerykański saksofonistajazzowy.
Coleman Hawkins:„Chu” był prawie najlepszy[2].
Pochodził z dość zamożnej rodziny[2]. Jego rodzicami byli Brown i Maggie Glasgow[2]. Miał bardzo muzykalną siostrę przyrodnią, Ann, pianistkę w triu jazzowym, które odbywało próby w ich domu i prawdopodobnie dzięki temu sam został muzykiem[3].
Sięgnął po saksofon zainspirowany grą usłyszanego na koncercie Colemana Hawkinsa. W liceum Lincolna, do którego uczęszczał, grał na saksofonie altowym na szkolnych potańcówkach. Towarzyszyła mu siostra na fortepianie. W Wheeling także po raz pierwszy wystąpił w dużej, piętnastoosobowej orkiestrze[3]. Po rozpoczęciu studiów w West Virginia State College wCharleston również występował w dużym zespole uczelnianym. Po roku porzucił studia i latem 1928 wrócił w rodzinne strony. Dołączył do „najbardziej swingującego zespołu jazzowego w okolicy” Perry’s Broadway Buddies[2]. Grupa regularnie występowała na starych stanowych terenach targowych na miejskiej Wheeling Island i w starej tawernie U Henry’ego Claya, niedaleko osady West Alexander[2].
W 1929 otrzymał pierwszy znaczący angaż, zostając członkiem orkiestry pianisty i organisty Sammy’ego Stewarta. Zamienił wówczas saksofon altowy na tenorowy. Stało się tak zarówno ze względu na potrzeby zespołu, jak i spotkanie z Cecilem Scottem, saksofonistą tenorowym, z którym okazjonalnie występował. W 1930 zamieszkał na stałe wNowym Jorku[1].
Grał w najlepszychbig-bandach epokiswingu, prowadzonych przez legendarnych liderów takich jakFletcher Henderson,Benny Carter,Count Basie iCab Calloway. Dla orkiestry Hendersona skomponował przebójChristopher Columbus ze słowamiAndy’ego Razafa. Natomiast najdłużej, bo od 1937 do przedwczesnej śmierci, grał w orkiestrze Caba Callowaya. Ponadto występował jako sideman w mniejszych formacjach, firmowanych przez m.in.Bessie Smith,Lionela Hamptona,Roya Eldridge’a,Billie Holiday iTeddy’ego Wilsona[3]. Dokonywał z nimi także licznych nagrań. Od czasu do czasu i niedługo prowadził również własne zespoły[1]. W 1937 i 1938 amerykańskie czasopismo muzyczne „Metronome” nominowało go w swoim corocznym plebiscycie do Orkiestry Gwiazd (All-Star Band)[2].
„The New Grove Dictionary of Jazz”:Berry pozostawał pod silnym wpływem Colemana Hawkinsa, ale szybko wypracował własny, charakterystyczny styl. (...) Jego brzmienie było mniej zmysłowe niż Hawkinsa, a wyobraźnia melodyczna nie tak płodna, ale nie ustępował starszemu saksofoniście pod względem wyrafinowania harmonicznego i przewyższał go, jeśli chodzi o swing i drive. Berry był niedościgły w grze w szybkich tempach. Wtedy najbardziej ujawniała się jego nadzwyczajna kontrola oddechu, nieomylne wyczucie czasu i mocny, równy ton instrumentu[2].
Zmarł mając 33 lata wskutek pęknięcia czaszki i obrażeń wewnętrznych odniesionych w wypadku drogowym, który wydarzył się ok. 24 km od Conneaut w stanieOhio[4]. Samochód wiozący go razem z członkami orkiestry Callowaya na występy wkanadyjskimToronto wpadł podczas gęstej mgły w poślizg i uderzył w końcowy fragment stalowego mostu[4][5]. Po przewiezieniu do rodzinnego Wheeling został pochowany na tamtejszym cmentarzu Penisula[4]. W 1964 ze względu na budowę tunelu w części tej nekropolii jego grób przeniesiono na Greenwood Cemetery[5].
Miał żonę o imieniu Geraldine[4].
Wg amerykańskiego krytyka jazzowego i pisarza Gary’ego Giddinsa muzycy nazywali Berry’ego „Chu” albo dlatego, że przygryzał (chew –gryźć, żuć) ustnik saksofonu, albo ze względu na jego wąsy à laFu Manchu[6].
Zestawienie wg dat wydania płyt
W 1998 został wprowadzony do Panteonu Sław Miasta Wheeling[2].
