Wychowanek szkoły piłkarskiej wErywaniu. Od 1974 związany z najlepszym i najbardziej utytułowanym klubem ormiańskim –Araratem Erywań, z którym zdobył Puchar ZSRR w 197. Szybko stał się liderem zespołu, a od 1980 pełnił funkcję kapitana. W 1985 opuściłArarat Erywań przez co otrzymał nieoficjalny zakaz grania w zawodowych klubach. Występował wtedy w amatorskich klubachSpartak Oktemberian,Arabkir Erywań,Iskra Erywań. W 1989 powrócił do wielkiej piłki jako zawodnikPaxtakoru Taszkent. Z powstaniem niepodległej Armenii przeszedł no nowo stworzonego klubuHomenetmen Erywań, z którym zostałMistrzem Armenii w 1992. Karierę piłkarską kończył w połowie lat dziewięćdziesiątych. Uznawany jest za najlepszego zawodnika w historii ormiańskiego futbolu.
Jako zawodnik Araratu 14 października 1979 zadebiutował w radzieckiej drużynie narodowej w meczu zRumunią. Wystąpił namistrzostwach świata wHiszpanii w 1982. Wcześniej odnosił również sukcesy w rozgrywkach młodzieżowych iolimpijskich: w 1976 zdobył złoty medal Młodzieżowych Mistrzostw Europy, a w 1980 brązowy medal naIgrzyskach Olimpijskich w Moskwie. Ostatni mecz w barwach ZSRR rozegrał 10 października 1984. Ogółem rozegrał 34 oficjalne spotkania międzynarodowe i strzelił 6 bramek.
Pracę szkoleniową rozpoczął pod koniec lat 80. jako grający trener wIskrze Erywań. Pracował w ukraińskiejTawriji Symferopol, a następnie szkolił zawodnikówAraratu. Kilka lat spędził, pracując jako trener w Libanie. Przez pewien czas bez sukcesów prowadziłreprezentację Armenii. Najdłużej pracował wPjuniku Erywań: w połowie lat 90. był trenerem, a w latach 2000–2006 już w nowymPiuniku Erywań pełnił funkcję prezydenta klubu. Pod jego kierownictwem Pjunik pięciokrotnie sięgał po mistrzostwo Armenii, a trzykrotnie po puchar krajowy. Od 2003 Oganiesian opiekował się także reprezentacją Armenii U-17.