27 mln Chińczyków mieszka wdiasporze. Emigracja Chińczyków uwarunkowana była przede wszystkim złymi warunkami społecznymi i gospodarczymi w kraju. Emigranci zamieszkują głównie wStanach Zjednoczonych iEuropie. Posługują się w mowie dialektamijęzyka chińskiego, z których najbardziej rozpowszechnionym jestmandaryński. Używają wspólnegopisma (należącego do grupymorfosylabicznych).
Historia Chińczyków Han jest blisko związana zhistorią Chin. Bezpośrednimi przodkami dzisiejszych Chińczyków byli przedstawiciele plemieniaHuaxia, żyjącego nadŻółtą Rzeką w północnej części Chin[1]. Legendarnym przodkiem Chińczyków byłŻółty Cesarz, który żył w XXVII wieku p.n.e. Poznawanie tego okresu dziejów jest stosunkowo trudne, czego powodem jest nikła liczbaźródeł historycznych, jednakże badaniaarcheologiczne pozwoliły określić sukcesjęneolitycznych kultur wzdłuż Żółtej Rzeki. Wzdłuż centralnego odcinka były to:Jiahu (7000–6600 p.n.e.),Yangshao (5000–3000 p.n.e.) iLongshan (3000–2000 p.n.e.). Wzdłuż dolnego odcinka rzeki:Qinliangang (5400–2000 p.n.e.),Dawenkou (4300–2500 p.n.e.),Longshan (2500–2000 p.n.e.) iYueshi.
Pierwszą dynastią opisaną w źródłach historycznych jestXia z legendarnego okresu, dla którego istnieją pewne archeologiczne dowody. Została obalona przez ludzi ze wschodu, którzy stworzyli dynastięShang (1600–1046 p.n.e.), którą to obaliliZhou. Byli oni kontynuatorami dzieła dynastii Shang, dzieląc ich język i kulturę rozszerzyli ich zasięg do północnych rejonówrzekiJangcy. Poprzez podbój ikolonizację, wiele z tych terenów uległosinizacji, a kultura przodków Chińczyków Han rozciągnęła się napołudnie. Jednak potęgawładców Zhou została rozbita i powstało wiele niezależnych małych państw. Okres ten podzielono w tradycji na dwie części:okres Wiosen i Jesieni orazokres Walczących Królestw. Był to czas ogromnego rozwoju filozofii, kultury, znany jakoSto Szkół Myśli. Wtedy to powstałtaoizm ikonfucjanizm.
Okres Walczących Królestw zakończył się wraz ze zjednoczeniemChin przezdynastię Qin, która podbiła inne małe państwa. Zjednoczywszy kraj,Qin Shi Huang ogłosił się pierwszymcesarzem, użył nowo stworzonego tytułu, który obowiązywać będzie przez następne dwa tysiąclecia. Scentralizował władzę, ustanowił administrację, ujednolicił chińską gospodarkę i systemy wag, miar orazpismo. Jednakże jego panowanie było krótkotrwałe. Z powodu autokratycznych praw i ogromnego projektu budowyWielkiego Muru, wybuchały bunty, a po śmierci cesarza dynastia szybko upadła. W walkach o sukcesję wyłoniła siędynastia Han, której udało się utrzymać władzę o wiele dłużej. Kontynuowano wiele z instytucji stworzonych przezQin Shi Huanga, ale przyswojono mniej rygorystyczne prawa. Pod panowaniem Han rozkwitałasztuka ikultura, podczas gdy dynastia poszerzała swoje militarne wpływy we wszystkich kierunkach. Okres ten nazywany jest jednym z najlepszych whistorii Chin, a Chińczycy Han wzięli swą nazwę od tej właśnie dynastii. Upadek dynastii Han poprzedzony był stuleciem podziału i siedmioma wiekami działań wojennych. Podczas tego okresu, północne obszary Chin były opanowane przez liczne niechińskie plemiona nomadyczne, które stanowiły własne królestwa, najsilniejszym z nich byłoPółnocne Wei założone przez plemięTuoba wywodzące się zXianbei. Rdzenni mieszkańcy tych ziem byli nazywaniHanren, ludzie Han, by odróżnić ich od nomadów. Wojna spowodowała pierwszą wielką migrację Hanów, na południeJangcy oraz za rzekę, podnosząc demograficzne centrum na południe i przyspieszając sinizację dalekiego południa. W tym samym czasie na północy większość nomadów uległa sinizacji i przyswoili sobie elementy chińskiej kultury, administrację. Tuoba rządzący w Północnym Wei polecił systematycznąsinizację, przyswoił nazwiska Hanów, instytucję i kulturę.
Chińskie imiona są zwyczajowo złożone z 2 lub 3 sylab, nazwisko poprzedza imię. Nazwiska zazwyczaj składają się z jednej sylaby, chociaż zdarzają się i nazwiska złożone z większej liczby sylab. W Chinach występuje 4000–6000 różnych nazwisk, ale tylko około 1000 jest popularnych w użyciu.
10 najpopularniejszych nazwisk, których nosiciele stanowią około 40% chińskiej populacji świata:
