Zyskała popularność w 1965, śpiewając w duecieSonny & Cher. Wydany w tym samym roku utwór „I Got You Babe”, będący symbolemruchu hippisowskiego wUSA, wyrażający bunt dzieci-kwiatów, dotarł na pierwsze miejsceamerykańskich ibrytyjskich list przebojów[2][3]. Pod koniec 1967 zespół sprzedał 40 milionów płyt na całym świecie i zgodnie z określeniem magazynuTime stał się „parą gatunku”[4]. Równocześnie rozpoczęła karierę solową, wydając w 1966 swój pierwszy singiel „Bang Bang (My Baby Shot Me Down)”, który sprzedał się w nakładzie miliona kopii[5]. Pod koniec dziesięciolecia stała się osobowością telewizyjną i występowała w programieThe Sonny & Cher Comedy Hour, oglądanym przez 30-milionową publiczność, za który otrzymała nagrodęZłoty Glob[6].
Na początku lat osiemdziesiątych zagrała kilku filmach, jakSilkwood,Maska orazWpływ księżyca. Za ten ostatni otrzymałaOscara orazZłoty Glob za rolę najlepszej aktorki pierwszoplanowej[7]. Następnie ożywiła karierę muzyczną, nagrywając serię albumów i singli rockowych, które dominowały na światowych listach przebojów: „If I Could Turn Back Time”, „I Found Someone” oraz „The Shoop Shoop Song (It’s in His Kiss)”. W 1998 wydała albumBelieve, który okazał się dotychczas największym sukcesem w jej karierze. Tytułowy singiel „Believe” przez tygodnie nie schodził z pierwszego miejsca na światowych listach przebojów, w tym również w Polsce[8][9]. Sam album sprzedał się w nakładzie 12 milionów egzemplarzy na całym świecie[10].
Poza swoją działalnością muzyczną i filmową jest znana ze swoich poglądów politycznych, filantropii, aktywizmu społecznego oraz prowadzonej profilaktyki na rzeczHIV/AIDS[33][34]. Uchodzi za jedną z najważniejszych ikon społecznościLGBT[35].Słynie z przyjmowania ekstrawaganckich stylów podczas trwającej nadal sześć dekad kariery, a także pracy w wielu dziedzinach rozrywki, czym ugruntowała sobie pozycję jako jednej z najbardziej wpływowych osób w światowej popkulturze[36]. Szacuje się, że sprzedała na świecie ponad 200 milionów płyt[37][38].
Urodziła się wEl Centro wKalifornii[39], jest córką Johna Sarkisiana iGeorgii Holt. Jej ojciec byłamerykańsko-ormiańskim kierowcą ciężarówki parającym się handlem narkotykami oraz hazardem, a matka, mająca pochodzenieangielskie,francuskie,niemieckie,irlandzkie,duńskie orazczirokeskie, była podrzędną modelką i nierokującą sukcesu aktorką[40]. Związek jej rodziców był burzliwy i para rozwiodła się, gdy Cher miała 10 miesięcy. Jej matka wyszła później za mąż za aktoraJohna Southalla, z którym miała kolejną córkę Georgiannę, przyrodnią siostrę Cher.
Cher, 1960
Mieszkając w Los Angeles, matka Cher zaczęła zarabiać na utrzymanie rodziny, pracując jako kelnerka. Mimo że małżeństwoHolt z Southallem zakończyło się, gdy Cher miała 9 lat, uważała go za dobrego ojca, który „stawał się agresywny, gdy za dużo wypił”[41]. W związku z tym, iż Holt była jeszcze kilkukrotnie zamężna, przeprowadzała się z córkami po całym kraju (Nowy Jork,Teksas,Kalifornia)[42]. W tym czasie Holt musiała umieścić Cher w sierocińcu i chociaż widywały się codziennie, było to najbardziej traumatyczne wydarzenie w ich życiu[41].
Członkowie rodziny dowiedzieli się o zdolnościach artystycznych Cher, gdy dziewczyna w piątej klasie wyprodukowała przedstawienieOklahoma! dla nauczyciela oraz klasy. Zorganizowała grupę dziewcząt, reżyserując i układając choreografię. Nie udało się jej przekonać chłopców do wzięcia udziału w przedstawieniu, w związku z tym sama zagrała role męskie. W wieku 11 lat miała niezwykle niską barwę głosu[43]. ZafascynowanaAudrey Hepburn, szczególnie jej rolą w filmieŚniadanie u Tiffany’ego, zaczęła przybierać niekonwencjonalne stroje i zachowania swojej idolki[44]. Była rozczarowana brakiem ciemnowłosych, hollywoodzkich aktorek, które mogła naśladować[44]. Od dzieciństwa pragnęła sławy, lecz miała świadomość, że jest nieatrakcyjna, a jej możliwości wokalne nie są dobrze rozwinięte[45]
W 1961 Holt poślubiła dyrektora banku Gilberta LaPierre’a, który adoptował Cher, zmieniając jej nazwisko na LaPierre. Zapisał ją do prywatnej szkołyMontclair Prep wEncino, do której uczęszczali uczniowie z zamożnych rodzin. Taka szkoła była dla niej wyzwaniem, ponieważ Cher wyróżniała się spośród innych zarówno wyglądem, jak i ekscentryczną osobowością[45]. Kolega z klasy na jej widok stwierdził: „Nigdy nie zapomnę widoku Cher po raz pierwszy, była taka wyjątkowa... Była jak gwiazda filmowa, wtedy i tam... Powiedziała, iż będzie gwiazdą filmową, a my wiedzieliśmy, że uda się jej to osiągnąć”[45]. Mimo że Cher nie była doskonałą uczennicą (w wieku 30 lat zdiagnozowano u niejdysleksję[46]), uchodziła za osobę inteligentną i kreatywną. Rozgłos w szkole uzyskała poprzez zabawianie innych w czasie przerwy, śpiewanie w czasie lunchu czy noszenie obcisłych bluzek odsłaniających pępek. Cher stwierdziła: „Tak naprawdę nigdy nie byłam w szkole. Cały czas zastanawiałam się kiedy dorosnę i będę sławna.”[43] W tamtym czasie utrzymywała sporadyczne relacje zWarrenem Beatty[47].
Mając 16 lat, opuściła dom i wyruszyła z przyjaciółką doLos Angeles, gdzie podjęła studiaaktorskie oraz pracę tancerki w lokalnym klubie przyBulwarze Zachodzącego Słońca wHollywood. Według biografkiConnie Berman, „Cher nie wahała się podejść do kogokolwiek, kto mógłby pomóc jej zawiązać nowy kontrakt lub zaprosić na przesłuchanie”[48].
W listopadzie 1962 podczas nagrywaniaWall of Sound dla wytwórni płytowejPhila Spectora spotkałaSonny’ego Bono, początkującego kompozytora i producenta nagrań[48]. Niebawem przyjaciółka Cher opuściła ich wspólne mieszkanie, a ona sama przyjęła propozycję zamieszkania z Bono. Następnie została zaproszona przezSpectora do udziału w wyprodukowanym przez niego pierwszym singlu „Ringo, I Love You”, w którym wystąpiła pod pseudonimemBonnie Jo Mason[49]. Sonny i Cher stali się bliskimi przyjaciółmi i dla potwierdzenia swojej nierozłączności 27 października 1964 przeprowadzili własną, nieoficjalną ceremonię ślubną w pokoju hotelowym wTijuana wMeksyku[50]. Chociaż Sonny pragnął, by Cher rozpoczęła solową karierę piosenkarki, zachęcał ją do wspólnych występów, gdyż nie potrafiła poradzić sobie z tremą. W listopadzie 1964 pojawili się na scenie jako duetCesar & Cleo, wydając dobrze przyjęte przez publiczność utwory „Do You Wanna Dance?”, „Love Is Strange” i „Let the Good Times Roll”[51]. Pod koniec roku Cher podpisała kontrakt z wytwórniąLiberty Records, a Bono został producentem. Nagrany przez nich singiel „Dream Baby” podbił lokalne radia w Los Angeles[52].
W 1965 duet zmienił nazwę naSonny & Cher[54] i podpisał kontrakt z wytwórniąReprise Records, która wydała ich pierwszy wspólny singiel „Baby Do not Go”. Utwór odniósł sukces i zajął 8. miejsce naBillboard Hot 100. Następnie zostali zatrudnieni przez wytwórnięAtco Records, w której wydali pierwszy album pt.Look at US. Krążek przez osiem tygodni z rzędu pozostawał na drugim miejscuBillboard 200, a promujący go singielI Got You Babe dotarł do pierwszego miejscaBillboard Hot 100 i stał się „jednym z najbardziej oczekiwanych utworów dekady”[55]. Magazyn „Rolling Stone” umieścił go w 2003 wśród 500 najlepszych utworów wszech czasów[56]. Gdy piosenka znokautowałaBeatlesów na brytyjskich listach przebojów, nastolatki zaczęli naśladować styl mody Sonny’ego i Cher – nosili takie same dzianinowe spodnie w paski, pomarszczone koszule i futrzane kamizelki[57].
Twórczość Sonny’ego i Cher stała się popularna w całych Stanach Zjednoczonych. Ich 10 utworów, w tym pięć singli, znalazło się na liście najlepszych 40 utworówBillboard w latach 1965–1972: „I Got You Babe”, „Baby Don’t Go”, „The Beat Goes On”, „All I Ever Need Is You”, oraz „A Cowboy’s Work Is Never Done”[58]. W pewnym momencie mieli jednocześnie pięć utworów powyżej 50. miejsca na liście Billboard, co udało się osiągnąć tylkoElvisowi Presleyowi orazBeatlesom[59]. Pod koniec 1967 sprzedali na całym świecie ponad 40 milionów płyt[4].
Jesienią 1965 Cher pojawiła się w programieThe Ed Sullivan Show, w którym została przedstawiona jako „Chur”. Od tego czasu piosenkarka zaczęła pisać swój pseudonim z ostrym akcentem:Chér. Niebawem duet zaczął pojawiać się w innych programach telewizyjnych takich jak:American Bandstand,Hollywood Palace,Beat Club, Hullabaloo i Shinding!. Cher, by ukryć swoją tremę, sporadycznie potrząsała włosami Sonny’ego Bonno, co stało się gestem rozpoznawalnym pary.
Samodzielne wydawnictwa Cher spowodowały, że jej kariera solowa stała się konkurencyjna względem duetu Sonny & Cher. W latach 1966–1967 wydawała trzy albumy:The Sonny Side of Chér,Chér iWith Love, Chér. Wśród nich wyróżnił się utwór „Bang Bang (My Baby Shot Me Down)”, który zajął 2. miejsce na liścieBillboard Hot 100 i stał się pierwszym singlem Cher, który przekroczył milion sprzedanych egzemplarzy[60]. Nagrana przez Cher piosenka „Alfie” dofilmu o tym samym tytule w 1967 została nominowana doOscara za najbardziej oryginalny utwór[61].
Lata 60. dobiegały końca, a monogamiaSonny’ego i Cher, będąca przeciwieństwem panującej w tym czasie rewolucji seksualnej wUSA oraz stylu życia wolnego odnarkotyków ipsychodelii, nie przystawały do trendu zapoczątkowanego przez kulturęhard rocka[62]. Według biografki Berman „ciężkość brzmienia takich grup jakJefferson Airplane czyCream sprawiło, żefolk-rockowa muzyka Sonny’ego i Cher wydawała się być nijaka”[63]. Próbując pozyskać młodą publiczność duet wystąpił w filmieGood Times, który komercyjnie okazał się porażką[63].
Cher, kontynuując swoją karierę solową, wydała w 1968 oraz 1969 odpowiednio albumyBackstage oraz3614 Jackson Highway, które spotkały się z uznaniem ze strony krytyków muzycznych, jednakże nie ze strony publiczności[64]. W 1969 została usunięta z wytwórni muzycznejImperial Records. Ponadto para została wyrzucona zAtco Records, jednak wytwórnia zaproponowała Cher kontrakt na nowy album solowy[65]. Równocześnie Sonny spotykał się z innymi kobietami, a ich związek zaczął się rozpadać. Według magazynu „People” Sonny desperacko próbował odzyskać Cher, mówiąc, że chce się z nią ożenić i założyć rodzinę. Oficjalnie zawarli małżeństwo po tym, jak 4 marca 1969 urodziła się ich córkaChastity Bono[66] (późniejChaz Bono)[67].
Tego samego roku duet wydał 500 tysięcy dolarów i zastawił dom, aby nakręcić filmChastity[68]. Sonny wspominał, że po zakończeniu realizacji zdjęć para wracała do swojej rezydencji wHollywood, która była całkowicie pusta w środku. Napisany i wyreżyserowany przez Bono film opowiada historię młodej kobiety, granej przez Cher, poszukującej sensu życia[69]. Film nie odniósł sukcesu komercyjnego, jednakże niektórzy krytycy filmowi zauważyli w Cher zalążki talentu aktorskiego. Magazyn Cue napisał: „Cher ma tak wspaniały głos, który sprawia, że często zapominasz o słowach, które słyszysz”. Para próbując zwrócić na siebie utraconą uwagę publiczności, występowała w klubach nocnych wLas Vegas[70].
1970–1974: Odrodzenie w telewizji i muzyczny powrót
Po tym jak w 1970 szefBBC zobaczył gościnny występ duetuSonny & Cher w programieThe Merv Griffin Show, zaproponował im własny program komediowy[71].The Sonny & Cher Comedy Hour miał premierę 1 sierpnia 1971 i składał się pierwotnie z sześciu odcinków. Repertuar odniósł ogromny sukces i zaczęto kręcić odcinki bez ograniczeń. Każdorazowo show oglądało średnio 30 milionów ludzi podczas 3-letniej emisji[6]. Program otrzymał 12 nominacji do nagrodyEmmy i wygrał jedną w kategorii dla najlepszego reżysera[72]. Program był chwalony za poczucie humoru; Cher wyśmiewała Sonny’ego, nawiązując do jego wyglądu i niskiego wzrostu[73]. Według biografki Connie Berman „para promieniowała aurą radości, czułości i ciepła, która dodatkowo zwiększała ich atrakcyjność. Widzowie byli jeszcze bardziej zadowoleni, gdy w serialu pojawiała się małaChastity. Wyglądali jak idealna rodzina”[73]. Dzięki udziałowi w tym programie, Cher szkoliła swoje umiejętności grania komicznych postaci takich jak: przerażona gospodyni Laverne, sarkastyczna kelnerka Rosa, a ponadto inne historyczne kobiety, jak: Kleopatra i panna Sadie Thompson[74]. Sukienki, które nosiła były atrakcją dla odbiorców i wpłynęły na styl ubierania się kobiet w siódmej dekadzie XX wieku[75].
W 1971 Sonny i Cher podpisali kontrakt z wytwórniąMCA Records, a Cher wydała singiel „Classified 1A”, w którym śpiewa o historii żołnierza, wykrwawiającego się na śmierć podczaswojny w Wietnamie. Utwór został napisany przez Sonny’ego, który czuł, że jej pierwszy singiel na albumie musi być przejmujący i aktualny. Piosenka została odrzucona przez programistów radiowych jako niekomercyjna[76].
Wobec tego, że kariera Cher nie rozwijała się, wytwórniaMCA Records zatrudniła do współpracy producenta nagrań dźwiękowychStuffa Garetta. Wyprodukowany singiel „Gypsys, Tramps & Thieves” okazał się być sukcesem i dotarł do pierwszego miejsca na listach przebojów w USA[76].Billboard określił utwór mianem „jednej z największych piosenek XX wieku”[77]. Krytycy uznali Cher za osobę „bardziej dojrzałą, pewną siebie i potężną artystkę, z dużą skłonnością do interpretacji”[78]. Drugi singiel z tej samej płyty „The Way of Love” dotarł do ósmego miejsca na liścieBillboard Hot 100[79]. Album „Gypsys, Tramps & Thieves” został wydany w 1971 i osiągnął 16. miejsce na liścieBillboard 200, pozostając tam przez 45 tygodni[80].
W 1972 Cher wydała albumFoxy Lady, na którym zademonstrowała swoje możliwości wokalne[80]. Po wydaniu albumu Garett Stuff zaniechał bycia producentem po tym, jak pokłócił się z Sonnym w kwestii materiału, który Cher miała nagrać[81]. Pod naciskiem swojego męża, w 1973 Cher wydała albumBittersweet White Light, który nie odniósł sukcesu komercyjnego[82]. W tym samym roku autorka tekstówMary Dean dostarczyła Garettowi „Half-Breed”, piosenkę o córce matkiCzirokezce i białym ojcu, którą napisała specjalnie dla Cher. Chociaż Garett Stuff nie współpracował już z Cher, to był jednak przekonany, że jest to utwór tylko i wyłącznie dla niej[81]. Utwór „Half-Breed” pojawił się naalbumie o tej samej nazwie i stał się drugim singlem Cher, który dotarł do pierwszego miejsca na liścieBillboard Hot 100 w Stanach Zjednoczonych[83]. Trzecim singlem Cher, który osiągnął szczyt listy Billboard Hot 100 był „Dark Lady” zalbumu o tej samej nazwie, wydanym w 1974[83]. Tego samego roku został wydany albumGreatest Hits, który według magazynuBillboard, udowodnił, że Cher jest „jednym z największych zdobywców hitów w przeciągu pięciu lat”, a także „sprawdzoną supergwiazdą, która zawsze sprzedaje płyty”[84].
Sonny i Cher przeżywali kryzys małżeński od końca 1972, mimo to ich wspólne występy trwały do końca 1974. „Opinia publiczna sądziła, że jesteśmy zgodnym małżeństwem” – napisałBono w swoim pamiętniku, „[i] tak właśnie miało być”[87]. W lutym 1974 r. Sonny złożył wniosek o separację powołując się na „różnice niemożliwe do pogodzenia między małżonkami”[88]. Tydzień później Cher była na pierwszej sprawie rozwodowej, na której oskarżyła Sonny’ego o „utrzymywanie w niewoli”, twierdząc, że odmówił jej środków do życia i pozbawił ją należnej jej części zarobków[88]. Para walczyła w sądzie o finanse i opiekę nad córkąChastity, która ostatecznie trafiła pod wyłączną pieczę Cher. Ich rozwód został sfinalizowany 26 czerwca 1975[89]. Podczas procesu Cher była zaprzyjaźniona producentem wykonawczymDavidem Geffenem, który uwolnił ją spod nadzoru Bono i zaproponował jej zamieszkanie w swojej firmie[90]. Geffen umożliwił Cher podpisanie kontraktu z wytwórniąWarner Bros Records i w 1975 rozpoczęła pracę nad albumemStars, który nie odniósł sukcesu komercyjnego[91].
16 lutego 1975 Cher powróciła do telewizji z programem „The Cher Show” emitowanym w stacjiCBS. Do nagrania pierwszych odcinków zaprosiła osobistości powszechnie znane takie jak:Flip Wilson,Elton John,Bette MidlerJames Taylor,David Bowie orazBob Dylan[93]. Program został wyprodukowany przez Davida Geffena i skupiał się na utworach Cher, wygłaszanych przez nią monologach, aspekcie komediowym i wariacji kostiumowej[94]. Krytyka była dla Cher łaskawa. MagazynLos Angeles Times stwierdził, że „występy Sonny’ego bez Cher były katastrofą, natomiast występy Cher bez Sony’ego były najlepszym, co mogło przytrafić się telewizji CBS w tym sezonie”[95].
Trzy dni po zakończeniu procesu rozwodowego z Sonnym, Cher poślubiła muzykaGregga Allmana, współzałożycielaThe Allman Brothers Band[96]. Dziewięć dni później podpisała papiery rozwodowe, powołując się na uzależnienie swojego męża od alkoholu i heroiny. Para pogodziła się i kontynuowała swoje małżeństwo do 1979, gdy papiery rozwodowe ponowie wróciły na wokandę[96]. Mieli synaElijaha Blue urodzonego 10 lipca 1976[97]. Pod pseudonimem „Allman and Woman” Gregg i Cher wydali w 1977 płytęTwo the Hard Way, uznaną przezA+E Networks za najgorszy album w jej karierze[96].
Po anulowaniu „The Cher Show” z powodu jej drugiej ciąży, Cher i Sonny powrócili do telewizji z nowym serialem, w którym zagrali rozwiedzioną parę. Program był transmitowany do połowy 1977. Ich ekstrawagancki styl życia, jej burzliwe relacje zAllmanem wywołały publiczny sprzeciw, który ostatecznie przyczynił się do porażki i zdjęcia serialu z anteny w sierpniu 1977[98].
Zachęcona przezGeffena rozpoczęła pracę nad swoimi kolejnymi albumami. Efektem tej pracy było wydanieI’d Rather Believe in You (1976) orazCherished (1977). Ten ostatni oznaczał odejście od rocka i powrót do popu, co było skutkiem nalegań producentów wytwórniWarner Bros[99]. W 1978 zmieniła swoje nazwisko z Cherylin Sarkisian La Piere Bono Allman naCherylin Sarkisian, aby „uniknąć bycia wiązaną z ojczymem lub byłymi małżonkami”[100].
Jako samotna matka dwójki dzieci zdała sobie sprawę, że musi dokonać wyboru co do kierunku swojej kariery muzycznej. Decydując się na chwilową rezygnację z chęci bycia rockową piosenkarką, podpisała kontrakt zCasabianca Records i powróciła na listy przebojów z singlem „Take Me Home” orazalbumem o tej samej nazwie[101]. Utwór dotarł do 8. miejsca na liścieBillboard Hot 100, a sam krążek sprzedał się w nakładzie 500 tys. egzemplarzy na całym świecie[102]. Sprzedaż albumu została wzmocniona dzięki wizerunkowi skąpo odzianej Cher w strojuwikinga na okładce[103]. Mimo początkowego braku entuzjazmu co do nagranej muzykidisco, po sukcesie zmieniła zdanie, komentując: „Nigdy nie myślałam, że będę grać disco... [ale] to jest naprawdę wspaniałe! To doskonała muzyka do tańca. Uważam, że muzyka taneczna jest tym, czego każdy oczekuje”[101].
Zachęcona popularnością „Take Me Home”, Cher podjęła się zadania powrotu do muzykirockowej na swoim następnym albumiePrisoner, wydanym w 1979[104]. Na okładce albumu widnieje udrapowana w łańcuchy jako „więzień prasy”[105], która to wywołała kontrowersje wśród grupfeministycznych w związku z postrzeganiem jej jako „seksualnego niewolnika”[106]. Album zawiera piosenki rockowe, co w porównaniu do jej wcześniejszego wydawnictwa disco, okazało się być nieostre i doprowadziło do komercyjnej porażki[105]. Wydawnictwo promował singiel „Hell on Wheels”, który znalazł się na ścieżce dźwiękowej do filmuRoller Boogie[107].
W 1980 Cher nagrała ostatni utwór w wytwórniCasablanca Records „Bad Love” z gatunku dance, który znalazł się na ścieżce dźwiękowej do filmuFoxes[108]. Tego samego roku założyła zespół rockowyBlack Rose ze swoim ówczesnym partnerem, gitarzystąLesem Dudekiem. Chociaż Cher była główną wokalistką, nie zdołała się wybić spośród członków zespołu. Na potrzeby powszechnej rozpoznawalności rozwinęła swoją sceniczną osobowość, skracając długie czarne włosy i farbując jej na żółty oraz różowy kolor. Pomimo promocyjnych występów w telewizji zespół nie przyciągnął na koncerty wielu widzów[109]. AlbumBlack Rose otrzymał nieprzychylne recenzje ze strony krytyków muzycznych. Cher powiedziała dlaRolling Stone: „Krytycy zaatakowali nie zespół, lecz tylko mnie, zwracając się do mnie: Jak śmiesz śpiewaćrock&rolla?”[110].
W 1981, gdy zespół chylił się ku rozpadowi, Cher była rezydentką koncertową wLas Vegas, zarabiając 300 000 dolarów tygodniowo[111]. W tym samym roku wydała singiel „Dead Ringer for Love” w duecie zMeatem Loaf, który znalazł się w pierwszej piątce na listach przebojów w Wielkiej Brytanii. Duet został opisany przezDonalda A. Guarisco jako „jeden z najbardziej inspirujących lat 80.”[112]. W 1982 wydała albumI Paralyze dzięki wsparciu wytwórniColumbia Records, który został uznany za „jej najlepszy i najbardziej oczekiwany przez publiczność od lat”[113].
Wraz ze stagnacją muzyczną i spadkiem sprzedaży albumów oraz singli, Cher postanowiła rozszerzyć swoją karierę o aktorstwo[114]. Jej ambicje aktorskie zawsze wiodły prym nad muzyką[45], jednakże nie miała żadnych profesjonalnych referencji poza „Good Times” orazChastity, a producenci i reżyserzy wHollywood nie zwracali na nią uwagi[114]. W 1982 przeniosła się doNowego Jorku, aby zaczerpnąć lekcji gry aktorskiej zLee Strasbergiem, założycielemActors Studio, który nigdy nie wziął w nich udziału. Podczas przesłuchania została wytypowana przez reżyseraRoberta Altmana do zagrania w sztuce naBrodawayu „Come Back to the Five and Dime, Jimmy Dean, Jimmy Dean”[115]. ReżyserMike Nicholas zobaczył ją na scenie podczas występu w „Jimmy Dean” i zaproponował jej rolę lesbijki obokMeryl Streep w kontrowersyjnym filmieSilkwood. Publiczność była sceptycznie nastawiona do zdolności aktorskich Cher[115]. Według biografkiConnie Berman[116]:
Cher powtarzała często historię o reakcji publiczności na premierze, w której uczestniczyła. Na początku filmu, gdy jej nazwisko pojawiło się na ekranie, publiczność wybuchnęła śmiechem. Była zdruzgotana. Jej siostra, która była z nią, zaczęła płakać. Cher nie płakała, ale była głęboko zraniona.
Za żeńską rolę drugoplanową otrzymała nominację doOscara oraz nagrodęZłoty Glob[117]. Kolejnym filmem, w którym wystąpiła byłMaska (1985)[118]. Zagrała w nim matkę nastolatka z mocno zniekształconą twarzą, który próbuje wieść normalne życie. Za tę rolę otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki naFestiwalu Filmowym w Cannes. Film okazał się sukcesem w Stanach Zjednoczonych i długo nie schodził z pierwszego miejsca najczęściej oglądanych filmów w kinach[119]. Podczas konfrontacji z reżyseremPeterem Bogdanovichem, zachowanie Cher, które zostało uznane za odstąpienie od przyjętych reguł, skutkowało zignorowaniem jej w nominacjach do Oscarów w 1986. Według biografaJamesa Parisha, aby pokazać swoje niezadowolenie z „systemu”, Cher uczestniczyła w ceremonii wręczenia nagród w 1986 w jednym z najbardziej ekstrawaganckich kostiumów w historii Oscarów, który był nawiązaniem dotarantuli[115]. To wydarzenie było szeroko nagłaśniane w mediach na całym świecie[120].
W 1985 została uhonorowana nagrodąHasty Pudding Woman of the Year naUniwersytecie Harvarda[121]. W maju 1986 po raz pierwszy pojawiła się jako gość specjalny w programie „Late Night with David Letterman”. KiedyLetterman zapytał ją, dlaczego tak niechętnie pojawiła się w jego programie, Cher odpowiedziała, że miała obawy, gdyż uważa go za idiotę[122]. Publiczność była wstrząśnięta, a sam Letterman skomentował tę wypowiedź w magazyniePeople: „Cher była jedną z niewielu osób, które naprawdę chciałem mieć w swoim programie, a następnie nazwała mnie idiotą. Czułem się jak totalny głupiec”[122]. W 1987 przeprosiła Lettermana i wróciła do programu na specjalne wydanie wraz z byłym mężemSonnym Bono, aby zaśpiewać „I Got You Babe”, z którym wystąpiła publicznie pierwszy raz od 10 lat[123][124].
W tym dziesięcioleciu Cher intensywnie angażowała się w romantyczne relacje z młodszymi od siebie mężczyznami. Jednym z najbardziej znanym spośród nich był 18 lat młodszyRob Camilletti, którego poznała w 1986 roku. Mieszkali wspólnie przez 3 lata[125]. Nazywany przez prasę „chłopcem-osłem” trafił na nagłówki gazet po tym jak rozbił ferrari[126]. Para rozeszła się rok później.
1987–1992: Sukces kinematograficzny i muzyczna renowacja
W 1987 trzykrotnie powracała na duży ekran[115]. Pierwszy raz w roli publicznego obrońcy w dramaciePodejrzany, gdzie wystąpiła obokDennisa Quaida orazLiama Neesona. Kolejnym filmem była komediaCzarownice z Eastwick, który osiągnął dochody w wysokości 31,8 miliona dolarów. Za trzeci filmWpływ księżyca, w którym zagrała samotną wdowę, odnajdującą swoją miłość, otrzymałaOscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej iZłoty Glob za rolę najlepszej aktorki komediowej lub musicalu[127]. Na ceremonii rozdania nagród Akademii Filmowej cała publiczność wiwatując wstała, gdy usłyszała nazwisko zwycięzcy. Cher powiedziała wówczas: „Nie sądzę, aby ta nagroda oznaczała, że jestem kimś, ale być może oznacza, że mam talent”. W 1988 została uznana za jedną z najbardziej uznanych i opłacanych aktorek dekady, pobierając około miliona dolarów za udział w filmie[115]. W tym samym czasie wprowadziła na rynek perfumy własnej marki „Uninhibited”, które w pierwszym roku przyniosły jej 15 milionów dolarów zysku. Wydała także swój pierwszy podręcznik do ćwiczeń fizycznychForever Fit, który sprzedał się w ponad 100 tysięcy egzemplarzy[128].
Cher podczas trasy koncertowejHeart of Stone Tour, 1990
W 1988 ożywiła swoją karierę muzyczną, podpisując kontrakt z wytwórniąGeffen Records. Dzięki współpracy zMichaelem Boltonem,Jonem Bon Jovi orazRichiem Sambory[129] wydała albumCher, który na nowo zdefiniował jej wizerunek jako piosenkarki i został nagrodzony platynową płytą przezRIAA. Jej pierwszy singiel „I Found Someone” dotarł na szczyt amerykańskich list przebojów, będąc pierwszym sukcesem Cher od ponad ośmiu lat. Kolejnymi singlami z albumu były „We All Sleep Alone”, który osiągnął 14. miejsce na liścieBillboard Hot 100 oraz „Bang Bang”, będący nową wersjąhitu z 1966, który wyróżniał się nowym rockowym brzmieniem. AlbumCher sprzedał się w nakładzie 3 milionów kopii na całym świecie[129].
Dziewiętnasty albumHeart of Stone, a drugi wydany w wytwórniGeffen Records, pobił sukces poprzedniego i sprzedał się w nakładzie 5 milionów egzemplarzy na całym świecie[130]. Teledysk do pierwszego singla „If I Could Turn Back Time” wywołał kontrowersje wśród publiczności. Cher, ubrana w skąpy kostium biegała po pokładzie okrętu wojennego[131], na którymCesarstwo Japonii podpisało bezwarunkowy akt kapitulacji i tym samym zakończonoII wojnę Światową[132]. Wiele telewizji ocenzurowało wideo, w tymMTV, które początkowo odmówiło emisji[133], a następnie, będąc pod presją widzów, transmitowało między 21 wieczorem a 6 rano[134]. Utwór „If I Could Turn Back Time” okazał być światowym hitem który stał się najbardziej owocnym singlem Cher w jej karierze[135]. Drugim singlem promującym krążek był utwór „After All” nagrany wspólnie zPeterem Catera, a trzecim „Just Like Jesse James”[136]. Tego samego roku wyruszyła w trasę koncertową „Heart of Stone Tour”, znaną również jako „The Cher Extravaganza”, która zakończyła się w 1990[137]. Koncert został nagrany w Las Vegas i wyemitowany w telewizji jako „Cher at the Mirage” (1991)[137].
W 1990 zagrała w filmieSyreny, który był hołdem dla kobiet podróżujących z miasta do miasta w celu poszukiwania miłości[138]. Nagrała do filmu dwa utwory: „Baby I’m Yours” oraz międzynarodowy przebój „The Shoop Shoop Song (It’s in His Kiss)”, który dotarł do pierwszego miejsca na brytyjskich listach przebojów[139]. W 1991 wydała swój ostatni album pod szyldem wytwórniGeffen[140]. Krążek zatytułowanyLove Hurts zadebiutował na pierwszym miejscu wWielkiej Brytanii, pozostając tam przez 6 tygodni[141]. Wydawnictwo sprzedało się w nakładzie 5 milionów egzemplarzy i wygenerowało 4 single, w szczególności „Love and Understanding”, który osiągnął największy sukces wZjednoczonym Królestwie spośród wszystkich wydanych przez Cher singli[141]. Po kilku latach Cher naszła refleksja i stwierdziła, że jej lata sukcesu zGeffenem były dla niej szczególnie ważne, ponieważ „tworzyła utwory, które naprawdę kochała [...] piosenki, które naprawdę ją reprezentowały i były popularne”[107].
W 1992 wyruszyła w trasę koncertową „Love Hurts Tour”, a w międzyczasie wydała dwa filmy o zdrowym żywieniu: „CherFitness: A New Attitude” oraz „CherFitness: Body Confidence”, które odniosły sukces[142]. W listopadzie tego samego roku wydała komplikację utworówGreatest Hits: 1965–1992, która była dostępna tylko w Europie i zawierała dodatkowo 3 nowe utwory: „Oh No, Not My Baby”, „Mamy Rivers to Cross” oraz „Whenever You’re Near”. Wydawnictwo osiągnęło sukces i przez siedem tygodni zajmowało pierwsze miejsce na brytyjskiej liście przebojów[143]. W Niemczech Cher otrzymała za to nagrodęECHO dla międzynarodowego artysty roku[144].
1992–1997: Kłopoty zdrowotne i zawodowe oraz reżyserski debiut
Cher podczas występu w klubie nocnym, Nowy Jork 1996
Ze względu na złe doświadczenia aktorskie w filmieSyreny, odmówiła zagrania pierwszoplanowych ról w filmachWojna państwa Rose orazThelma i Louise[145]. Według biografki Connie Berman, po sukcesie filmuWpływ Księżyca Cher tak bardzo martwiła się o następny krok w swojej karierze, że każda decyzja była podjęta z największą ostrożnością[146]. W pierwszej połowie dekady padła ofiarą wirusaEpsetina-Barra, w wyniku czego rozwinął się syndrom chronicznego zmęczenia, co spowodowało, że była zbyt wyczerpana, aby kontynuować swoją karierę muzyczną i aktorską[147]. Zmuszona do zarabiania pieniędzy, mimo braku zdrowia do grania w filmach, zaczęła pracować nad innymi projektami. Wystąpiła w reklamach zdrowotnych promujących produkty kosmetyczne i dietetyczne[148], które przyniosły jej blisko 10 milionów dolarów zysku[149]. Jej reklamy zostały sparodiowane w programie „Saturday Night Live”[150]. Krytycy stwierdzili, że ona sama „upadła”[149], a jej kariera filmowa dobiegła końca[151].
W 1992 pojawiła się w gościnnie w filmieRoberta AltmanaGracz[152]. W 1994 nagrała rockową wersję „I Got You Babe” do animowanego serialuMTV „Beavis and Butt-head”[153]. Razem zChrissie Hynde,Neneh Cherry iErikiem Claptonem w 1995 zdobyła szczyt brytyjskiej listy przebojówUK Singles Chart z charytatywnym singlem „Love Can Build a Bridge”[154]. W tym samym roku podpisała kontrakt z wytwórniąWarner Music i wydała albumIt’s a Man’s World, który narodził się z pomysłu na ukazanie świata spostrzeganego przez mężczyzn z punktu widzenia kobiety[155]. Krytycy bardzo pozytywnie ocenili jej wydawnictwo i zachwalali klimatrock&roll. Wielu z nich twierdziło, że głos Cher uległ znaczniej poprawie[156].Stephen Holden zThe New York Times napisał, że: „z artystycznego punktu widzenia ta pełna uduchowienia kolekcja dojrzałych utworów pop... jest szczytowym punktem jej kariery muzycznej”[157]. Wydawnictwo promowały single „Walking in Mempis” oraz „One by One”[158]. Mimo iż album dotarł do 64. miejsca na liścieBillboard 200, sprzedał się w nakładzie 2 milionów kopii na całym świecie[159].
W 1996 zagrała w czarnej komediiFaithful w reżyseriiChazza Palminteriego – żonę biznesmena, który wynajmuje zabójcę, by ją zamordować. Mimo iż film zebrał negatywne recenzje, Cher była chwalona za swoją rolę[160].Janet Maslin napisała wNew York Times, że: „Cher doskonale potrafi odnaleźć się w roli potencjalnej ofiary”[161]. Sama aktorka odmówiła promowania filmu, gdyż stwierdziła, że jest „okropny”[145]. Tego samego roku zadebiutowała w filmie traktującym o problemie aborcjiGdyby ściany mogły mówić, w którym zagrała lekarkę zamordowaną przez fanatyka antyaborcyjnego[156]. Za rolę aktorki drugoplanowej otrzymała nominację doZłotego Globu. Jej utwór „Walking in Memphis” odegrał istotną rolę w amerykańskim serialuZ Archiwum X w odcinku „The Post-Modern Prometheus”, który został wyemitowany w listopadzie 1997[162]. Odcinek napisany specjalnie dla niej opowiada historię człowieka, uwielbiającego Cher z powodu jej roli w filmieMaska, w którym grana przez nią postać troszczy się o syna z niekształconą twarzą[163].
1998–2000: Śmierć Sonny’ego Bono; Złota Era Believe
W 1998 doszło do śmiertelnego wypadku na stoku narciarskim, w którym zginął przedstawicielrepublikanów doKongresuSonny Bono. Cher wygłosiła na pogrzebie mowę żałobną i ze łzami w oczach nazywała go „najbardziej niezapomnianą osobą, jaką kiedykolwiek spotkała”[164]. Oddała mu hołd, nagrywając specjalny program na antenieCBSSonny & Me: Cher Remembers, nadany 20 maja 1998[165]. Za swoją działalność telewizyjną Sonny i Cher otrzymali gwiazdę wHollywood Walk of Fame[166]. Tego samego roku opublikowała zbiór esejów autobiograficznych„The First Time”, które zyskały uznanie publiczności za ich bezwarunkową szczerość[167]. Mimo iż rękopis był prawie skończony, gdy zmarł Bono, nie mogła się zdecydować czy wysłać go do publikacji. Obawiała się, że zostanie skrytykowana za komercjalizację śmierci swojego byłego męża. Później powiedziała magazynowiRolling Stone: „Nie mogłam wykluczyć takiego ryzyka, prawda? Wtedy bardziej zależało mi na tym, co ludzie pomyślą niż to, co jest właściwe dla mnie”[168].
W listopadzie 1998 wydała najbardziej udaną płytę w swojej karierzeBelieve. Album złożony wyłącznie z utworów dance na nowo ukształtował jej wizerunek, przywrócił popularność i spowodował duży dystans do wcześniejszych produkcji. Jej dwudziesty trzeci krążek otrzymał poczwórny platynowy certyfikat nadany przezRIAA[102] i pokrył się złotem lub platyną w 39 krajach[169]. Album sprzedał się w nakładzie 12 milionów kopii na całym świecie[10]. Tytułowy singiel „Believe” osiągnął numer jeden w 23 krajach[170] i sprzedał się w liczbie 11 milionów egzemplarzy na całym świecie[171]. Stał się najbardziej pożądanym nagraniem w 1998 i 1999, odpowiednio w Wielkiej Brytanii[170] i Stanach Zjednoczonych[172]. Believe spędził na szczycieUK Singles Chart 7 tygodni i był najlepiej sprzedającym się singlem wszech czasów w Wielkiej Brytanii do listopada 2013[173]. Na pierwsze miejsce powrócił w 2017 roku[174]. Na liścieBillboard Hot 100 spędził 4 tygodnie z rzędu na pierwszym miejscu[175]. Za ten utwór Cher otrzymała nagrodęGrammy za najlepsze nagranie taneczne oraz nominację w kategorii „album roku”[176].
Cher podczas koncertu, 1998
Drugim singlem z albumu był wydany w 1999 utwór „Strong Enough”, który trafił do pierwszej dziesiątki na listach przebojów na całym świecie[177]. 28 stycznia 1999 wystąpiła na 33 edycjiSuper Bowl, aby wykonaćhymn Stanów Zjednoczonych[178][179]. W marcu pojawiła się w telewizjiVH1 w programieDivas Live '99, w którym wzięli udział m.in.Tina Turner,Elton John. Według VH1 „był to najpopularniejszy i najchętniej oglądany program w historii tej telewizji”[180]. W 1999 wyruszyła w trasę koncertowąDo You Believe?, trwającą do końca 2000 roku. Trasa okazała się być najbardziej dochodową trasą koncertową w tamtych czasach, zapoczątkowaną przez kobietę[181]. Widowisko obejrzało 1.5 miliona ludzi w USA[181]. W specjalnej audycji telewizyjnej zatytułowanej „Cher: Live at MGM Grand in Las Vegas” pokazano jej występ podczas trasy koncertowej. Program otrzymał 7 nominacji do nagrodyEmmy i był oglądany przez 30-milionową publiczność[182]. Tego samego roku wydała również komplikacjęThe Greatest Hits, która zyskała największą popularność w Austrii i Niemczech. Sprzedała się w 4 milionach kopii poza USA[183].
W 1999 została uznana przezBillboard za najpopularniejszego artystę roku[172]. Tego samego roku otrzymała odMiędzynarodowej Federacji Przemysłu Fonograficznego nagrodęLegend Award za jej trwający całe życie wkład w przemysł muzyczny[184]. Kolejnym filmem, w którym wzięła udział, byłHerbatka z Mussolinim (1999)[185]. Film uzyskał mieszane recenzje, ale sama Cher uzyskała uznanie krytyków za jej występ jako bogatej, ekstrawaganckiej Amerykanki, odwiedzającej socjalistyczne Włochy[186]. W 2000 roku powstał albumNot.com.mercial, który został napisany głównie przez Cher w 1994 roku. Z tego względu, że album został odrzucony przez wytwórnię z powodu niekomercyjności, zdecydowała się sprzedać go na swojej stronie internetowej. Album rozszedł się w 1.8 miliona egzemplarzy na całym świecie[187]. Pod koniec 2000 nagrała duet z włoskim piosenkarzemErosem Ramazottim „Più che puoi”. Otrzymała też drugą nagrodę ECHO dla najlepszego międzynarodowego artysty roku[188].
W 2001 wydała krążekLiving Proof, składający się z utworówdance, co sprawiło, że został uznany za następcęBelieve. Album zadebiutował na 9. miejscu listyBillboard 200[189]. Pierwszym singlem wydanym w Europie był utwór „The Music’s No Good Without You”, który dotarł do pierwszego miejsca na listach przebojów wWielkiej Brytanii oraz wielu krajachEuropy Zachodniej[190]. W Stanach Zjednoczonych pierwszym singlem był natomiast utwór „Song for the Lonely”, poświęcony odwadze mieszkańcówNowego Jorku po ataku naWorld Trade Center 11 września 2001 roku[191]. W nakręconym do utworu klipie wideo pojawiają się wieże, które zostały zburzone kilka miesięcy wcześniej[192]. Album sprzedał się w nakładzie 2 milionów egzemplarzy w ciągu 7 miesięcy, a promująca go trasa koncertowa podwyższyła sprzedaż do 5 milionów[193].
Piosenki z albumu zostały poddane remiksowi, co przełożyło się na wzrost popularności w klubach dyskotekowych w Stanach Zjednoczonych i Europie[194]. KrążekLiving Proof otrzymał platynową płytę odRIAA, a utwór „Love One Another”, będący trzecim singlem, otrzymał nominację do nagrodyGrammy za najlepsze nagranie taneczne[195]. W maju 2002 po raz drugi pojawiła się na koncercie charytatywnymVH1 Divas Las Vegas, podczas którego zaśpiewała „Believe” oraz wspólnie zCyndi Lauper – „If I Could Turn Back Time”[196]. Tego samego roku otrzymała nagrodę Dance/Club Play Artist of the Year wygrywając w konkursie Billboard Awards[197]. W tym czasie jej fortuna była szacowana na 600 mln dolarów[198].
W czerwcu 2002 wyruszyła w ostatnią trasę koncertową w swojej karierzeLiving Proof: The Farewell, chociaż zaznaczyła, że nie rezygnuje całkowicie z kariery, gdyż pragnie poświęcić się aktorstwu[199]. Trasa została tak zaprojektowana, by pokazać cały trud, jaki włożyła podczas 40-letniej kariery. Wyświetlano filmy z początków lat 60. oraz pokazywano jej sukcesy w telewizji[200]. Całość została wsparta ekstrawaganckimi kostiumami, 20 tancerzami, akrobatami oraz dwoma chórzystami[200]. Początkowo trasa miała składać się z 49 koncertów[201], jednakże ze względu na ogromne zainteresowanie była wielokrotnie przedłużana, obejmując swoim zasięgiem całeStany Zjednoczone,Europę,Azję iOceanię. Trasa została zarejestrowana wMiami w listopadzie 2002, a wyemitowana w telewizjiNBC w kwietniu 2003 roku. Przyciągnęła przez telewizory 17 milionów ludzi[202]. Był to najchętniej oglądany materiał w NBC tego roku, a Cher otrzymała nagrodęEmmy[203].
Po zakończeniu współpracy z oddziałemWarner w Wielkiej Brytanii w 2002, podpisała kontrakt z wytwórnią macierzystą, co miało miejsce we wrześniu 2003[204]. Tego samego roku wydałaThe Very Best of Cher – kompilację najlepszych utworów z całej kariery[205]. Wydawnictwo dotarło do 4. miejscaBillboard 200 i zostało certyfikowane przezRIAA dwiema płytami platynowymi[205]. TrasaLiving Proof: The Farewell, która trwała trzy lata i dążyła przez 326 koncertów, zakończyła się w kwietniu 2005 roku, będąc w tamtym czasie najbardziej udaną i dochodową trasą kobiecą w historii, zarabiając 250 milionów dolarów[206]. Widowisko obejrzało ponad 3,5 miliona ludzi na całym świecie[207]. Od tego czasu występy Cher w miejscu publicznym były rzadkie.
W 2008 powróciła na scenę, podpisawszy kontrakt o wartości 180 milionów dolarów, a następnie występując wCaesars Palace wLas Vegas[13]. Pierwszy koncert rezydenturyCher rozpoczął się 6 maja tego samego roku[208]. 8 maja pojawiła się w programie „The Oprah Winfrey Show”, gdzie wystąpiła razem ze swoją przyjaciółkąTiną Turner i zaśpiewały wspólnie utwór„Proud Mary”[209]. Epizod był najchętniej oglądanym odcinkiem w historii tego programu. W sierpniu brytyjska gazetaThe Daily Telegraph ogłosiła, że Cher zagra pierwszoplanową rolęKobiety-kot w filmie „Mroczny Rycerz powstaje”[210]. 3 listopada artystka zaprzeczyła tej informacji w programie „The Ellen DeGeneres Show”[211]. 5 lutego 2011 roku zakończyła rezydenturę koncertowąCher, która dążyła przez 192 koncerty na przestrzeni 3 lat.
W 2010 powróciła do kina, by wystąpić w filmieBurleska, pierwszym od 1999 roku. Zagrała właścicielkę klubu neo-burleskowego naBulwarze Zachodzącego Słońca, który niebawem zbankrutuje[212]. Do filmu nagrała dwa utwory, które znalazły się na ścieżce dźwiękowej: „Welcome To Burlesque”[213] oraz „You Have Not Seen the Last of Me”[214]. Druga piosenka skomponowana przezDiane Warren zdobyła nagrodęZłoty Glob za najlepszy utwór muzyczny[215]. Film zarobił w kinach 110.657.398 dolarów, będąc tym samym ówcześnie najbardziej dochodowym filmem z udziałem Cher[216]. W tym samym roku odcisnęła swoje ręce i stopy na cemencie przedChińskim Teatrem Graumana[217]. W grudniu została uznana przez magazynGlamour za „kobietę roku”[218]. W 2011 użyczyła głosu w filmie animowanym „Heca w zoo”[219].
W 2013 wydała swój dwudziesty piąty album studyjnyCloser to the Truth, pierwszy od 2001. Wydawnictwo osiągnęło 3. miejsce na liścieBillboard 200[220]. Krążek kontynuował taką samą linię muzyczną jaka była zawartaBelieve iLiving Proof[221]. Pierwszy singiel „Woman’s World”, określany mianem „młodszej siostryBelieve” miał premierę na żywo podczas ostatniego odcinka czwartej seriiThe Voice[222]. Tego samego roku wystąpiła w programie telewizyjnym„Dear Mom, Love Cher” traktującym o swojej matceGeorgii Holt. W czerwcu pojawiła się jako główna postać na nowojorskiej paradzie równości[223]. W listopadzie zaśpiewała, jako gość specjalny, utwory:„Believe” oraz drugi singiel z albumuCloser to the Truth„I Hope You Find It” w programieDancing with the Stars[224][225].
2014–2018: Kolejne pożegnalne trasy koncertowe oraz kontynuacja kariery aktorskiej
W 2014 wyruszyła w drugą pożegnalną trasę koncertowąDressed to Kill, zaznaczając ze skrzyżowanymi palcami, że będzie to jej ostatnia trasa koncertowa[226]. Pierwsza część trasy koncertowej składająca się z 49 koncertów w Ameryce Północnej zarobiła 54,9 miliona dolarów, wyprzedając wszystkie bilety[226]. Koncerty miały odbywać się również wEuropie oraz wielu innych miastach USA, jednakże z powodu infekcji wirusowej zostały odwołane[227]. Tournée artystki promowało ostatni album muzycznyCloser to the Truth.
Tego samego roku potwierdziła współpracę z amerykańską grupąhip-hopowąWu-Tang Clan nagrywając utwór na ich płytęOnce Upon a Time in Shaolin. Wystąpiła pod pseudonimemBonnie Jo Mason, przy użyciu którego nagrała w 1964 utwór „Ringo, I Love You”[228]. Powstał tylko jeden egzemplarz albumu, który sprzedano na aukcji internetowej w listopadzie 2015 roku za 2 miliony dolarów[229]. W maju 2015 pojawiła się na gali MET obokMarca Jacobsa, który zaprosił ją później do wzięcia udziału w jesienno-zimowej kampanii reklamowej marki[230]. Sam projektant mody stwierdził, że „udział Cher był jego marzeniem od bardzo, bardzo długiego czasu”[231].
W czerwcu 2012 ujawniła, że musical naBroadwayu o jej życiu znajduje się w fazie rozwoju, pozostawiając sobie możliwość wzięcia w nim udziału[232]. Potwierdziła, że scenariusz sztuki znajduje się w rękach Ricka Elice odpowiedzialnego za sukces sztuki „Jersey Boys”[233]. Później stwierdziła, że główne role będą odrywać trzy aktorki, symbolizujące ją na różnych etapach jej życia. Pod koniec 2016 Jason Moore został zatwierdzony jako reżyser, aFlody Suarez iJeffrey Selle zostali wyznaczeni jako producenci. Pierwsze próby generalne odbyły się między 2 a 14 dniem stycznia 2017 w obecności Cher wNowym Jorku. Premiera musicalu miała miejsce wOriental Theatre wChicago 12 czerwca 2018 pt.The Cher Show[234]. Sztuka była wystawiana naBrodwayu od grudnia 2017 do 18 sierpnia 2019[235][236].
Cher podczas rezydenturyClassic Cher, Las Vegas 2017
W 2017 powróciła z trzecią koncertową rezydenturą pt.Classic Cher, występując wLas Vegas,Oxon Hill orazAtlantic City[237]. Występy zostały zaprojektowane we współpracy z firmąAEG Live, odpowiedzialną za poprzednią rezydenturęCher (2008–2011). Dzień po swoich 71 urodzinach otrzymała nagrodęIcon Award podczas ceremonii wręczania nagródBillboard Music Awards, gdzie wykonała utwory „If I Could Turn Back Time” oraz „Believe”[238]. Był to pierwszy występ Cher na tej ceremonii od 15 lat[239]. 7 października wystąpiła wBogocie na konferencji poświęconej poszanowaniu praw zwierząt, gdzie wykonała utwór „Walls”[240].
W 2018 powróciła do kina, by wystąpić w musicaluMamma mia: Here We Go Again!, pierwszym od 8 lat[241]. Film koresponduje z historią zawartą w pierwszej częściMamma mia!. Premiera obrazu miała miejsce w Londynie 16 lipca 2017[242]. Cher wystąpiła przed fotografami razem zMeryl Streep, którą ku zaskoczeniu widzów pocałowała, wywołując zainteresowanie mediów na całym świecie[243][244]. Był to pierwszy film od 1983 roku (Silkwood), w którym zagrała razem ze Streep. Na potrzeby drugiej części musicalu zaśpiewała dwa utwory „Super Trouper”[245] oraz „Fernando”[246], oba nagrane pierwotnie przezszwedzką grupęABBA.
W dniu 4 marca 2018 była gościem specjalnym na paradzie równości wSydney wAustralii[247]. Bilety na jej koncert sprzedały się w ciągu 3 godzin po tym, jak poinformowała o wydarzeniu za pośrednictwem mediów społecznościowych[248]. 7 maja 2018 ogłosiła, że wyruszy w trasę koncertowąHere We Go Again po Australii orazNowej Zelandii, która rozpoczęła się 26 września tego samego roku i zakończy się 5 grudnia 2020 w USA[249]. Artystka powiedziała: „Moja wizyta podczas parady równości w Sydney przypomniała mi jak piękna i wyjątkowa jest Australia. Minęło 13 lat odkąd tam koncertowałam, więc pomyślałam: Zróbmy to jeszcze raz!”[250][251].
od 2018: Nowe wydawnictwo muzyczneDancing Queen i ostatnie tournée
Podczas promocjiMamma Mia: Here We Go Again! poinformowała, że pracuje nad nowym, dwudziestym szóstym albumem, na którym będą covery zespołuABBA. Premiera płytyDancing Queen miała miejsce 28 września 2018 roku[252][253]. Dnia 9 sierpnia opublikowany został pierwszy utwór „Gimme! Gimme! Gimme! (A Man After Midnight)”[254]. Drugim singlem został utwór „SOS”[255], a trzecim „One of Us”[256]. Recenzje krytyków były dla Cher bardzo przychylne. Brittany Spanos zRolling Stone zauważyła, że „72-letnia odtwórczyni ABBY brzmi tak, jakby te utwory były napisane z myślą tylko o niej, co udowodniła w 2018 roku”[257] Marc Snetiker zEntertainment Weekly określiłDancing Queen mianem „najbardziej autentycznego wydawnictwa Cher od 1998 roku” oraz stwierdził, że utwór„One of Us” kończący album, jest jednym z najlepszych nagrań od lat”[258]. Wydawnictwo zadebiutowało na 3. miejscuBillboard 200, podobnie jak albumCloser to the Truth (2013). W pierwszym tygodniu album sprzedał się w nakładzie 153 000 kopii w USA i tym samym stał się najlepiej sprzedającym wydawnictwem pop w 2018 oraz najbardziej udanym w karierze Cher od 1991[259]. Dancing Queen zadebiutowało na pierwszym miejscu najlepszych albumówBillboard Top Sales, dzięki czemu stało się pierwszym albumem Cher, który dotarł do szczytowego miejsca na tym wykresie[260].
Na początku września 2018 ogłosiła, iż jej ostatnie światowe tournéeHere We Go Again będzie kontynuowane w 2019 roku w USA oraz Europie[261]. Za pośrednictwem Twittera przekazała, że przez następne lata będzie pracować nad albumem świątecznym[262], drugim albumem z utworami ABBA[262], biografii[263] oraz autobiograficznym filmem[263]. 2 grudnia 2018 Cher została odznaczona nagrodąKennedy Center Honors za nadzwyczajny wkład w kulturę i sztukę[264]. Podczas ceremonii wręczenia nagród podziękowania złożyli jejCyndi Lauper wykonując utwór „If I could turn back time”[265] orazAdam Lambert wykonując utwór „Believe”[266]. Na początku listopada 2019 wypuściła swoje autorskie perfumy „Cher Eau de Couture”, które powstawały cztery lata[267].
W styczniu 2020 magazynBillboard ogłosił, iż Cher jest pierwszą kobietą w historii, która po ukończeniu 70 lat w ciągu jednego roku na trasie koncertowej zarobiła ponad 100 mln USD[268].
W marcu 2023 Cher ogłosiła powrót na scenę w Las Vegas w ramach rezydentury koncertowej, a następnie rozpoczęcie trasy koncertowej poza Stanami Zjednoczonymi[269].
W dniu 20 października 2023 miała miejsce premiera pierwszego świątecznego albumu artystki „Christmas”[270].
W 2024 Cher została wybrana do wprowadzenia doRock and Roll Hall of Fame[271]. Na ceremonii, która odbyła się 19 października Cher wykonała dwa utwory: „If I Could Turn Back Time” oraz „Believe” (w duecie zDua Lipą)[272].
Cher wykonująca utwór „Take It To The Limit” podczas trasy koncertowejHeart of Stone, 1990
Cher w swojej karierze przybierała różne style muzyczne m.in.:folk rock,pop-rock,ballada,disco,new wave,rock,punk rock,pop orazhip-hop[274]. Jej muzyka koncentruje się przede wszystkich na zagadnieniach związanych z doświadczaniem bólu serca, niezależnością, emancypacją kobiet, kreując tym samym wizerunek „samotnej kobiety ze złamanym sercem, ale silnej i zdecydowanej”[275].Phill Marder z magazynu Goldmine twierdził, iż Cher „prawie bezbłędnie” wybierała w swojej solowej karierze utwory, co uczyniło ją znaną piosenkarką rockową, znacznie przewyższając osiągnięcia duetu Sonny & Cher[275]. Wiele wykonywanych przez nią piosenek zostało skomponowanych przez niezależnych autorów. Jedynym albumem, który został w pełni napisany przez Cher jest krążekNot.com.mercial z 2000 roku, nawiązujący swoim stylem do lat 70.[276]
Wiele z jej wczesnych utworów dotyczyło spraw kontrowersyjnych takich jak: rozwód, prostytucja, nieplanowane ciąże nieletnich, aborcja i rasizm[277]. Ze względu na specyficzny wydźwięk, piosenka „The Way of Love” z 1972 była interpretowana na różny sposób. Pierwsza interpretacja dotyczyła miłości jednej kobiety do drugiej; inna natomiast odnosiła się do końca związku kobiety z homoseksualnym mężczyzną, którego owa kobieta darzy miłością. Umiejętność śpiewania zarówno kobiecych, jak i męskich tonów pozwalała jej interpretować utwory w sposób androgyniczny oraz neutralny płciowo[278]. Cechuje się głosem typu kontralt; jest mocny nawet na najwyższych tonach, ciemny i tajemniczy. Nicholas E. Tawa określił go mianem „mocnego, głębokiego i drżącego”[279][280].
W utworze „Believe” z 1998 Cher ma elektroniczny głos zaprogramowany dzięki funkcjiAuto-Tune[281], pierwotnie przeznaczonej do ukrycia lub skorygowania niedoskonałości wokalnych w nagraniach muzycznych. Po sukcesie piosenki, technika ta stała się znana powszechnie jako „Efekt Cher”[282] i od tego czasu jest szeroko stosowana w muzyce popularnej[283]. Cher nadal używa Auto-Tune, co słychać szczególnie na albumachLiving Proof[283] (2001),Closer to the Truth[284] (2013) orazDancing Queen (2018)[285].
W wywiadzie udzielonym w 2013 Cher analizowała, jak bardzo jej głos ewoluował w trakcie trwania kariery. Stwierdziła, że przez te wszystkie lata stał się silniejszy i bardziej elastyczny. Wzbudziło to w niej zdziwienie i gdyby nie praca z nauczycielami wokalnymi, jej głos uległby znacznej zmianie. W gazecie Toronto Sun oświadczyła, że: „To jest takie dziwaczne, ponieważ ludzie w moim wieku tracą zdolność do śpiewania wysokich tonów, ale ja nie, więc jest to dosyć szokujące”[286].
Barbara Wickens z magazynu Macleana napisała, że „Cher stała się prawdopodobnie najbardziej fascynującą gwiazdą filmową swojego pokolenia, [ponieważ] udało się jej od razu śmiało szokować i jednocześnie pozostawać zagadkową”[287].Jeff Yarbrough z magazynuThe Advocate stwierdził, iż Cher była „jedną z pierwszych supergwiazd, która zagrała lesbijkę z pełnym wczuciem się w swoją rolę i bez cienia stereotypów”, co też miało miejsce w filmie z 1983Silkwood[288].
AutorkaYvonne Tasker w swojej książceWorking Girls: Gender and Sexuality in Popular Cinema (2002), zauważyła, że role filmowe Cher często odzwierciedlają jej publiczny wizerunek jako zbuntowanej, seksualnie autonomicznej i wykreowanej przez siebie kobiety[289]. W granych filmach wielokrotnie występuje jako społeczny pośrednik dla pozbawionych praw mężczyzn takich jak: ofiaradysplazji czaszki wMasce (1985), niemy weteranLiam Neeson wPodejrzanym (1987) orazNicolas Cage społecznie odizolowany piekarz w filmieWpływ księżyca (1987)[290]. W przypadku tego ostatniego filmu Cher zajęła 1. miejsce na liście Billboard „The 100 Best Acting Perfomances” jako muzyk grający w filmach, a jej występ opisano jako „standard, do którego należy odnosić wszystkie inne role”[291]. Moonstruck został uznany przezAmerican Film Institute za ósmą najlepszą komedią romantyczną wszech czasów[292].
Cher zajęła 17. miejsce na liścieVH1 „50 największych kobiet epoki wideo”[293]. Materiał wideo z 1980 do utworu „Hell on Wheels” jest pierwszym z takiego rodzaju teledysków w historii, które są nagrywane współcześnie[294]. Za „kontrowersyjny” został uznany jej występ na okręcie marynarki wojennej, siedzącej okrakiem na dziale armatnim[295] i noszącej rzemień, który odsłonił jej wytatuowane pośladki[296]. Teledysk do utworu z 1989 „If I could turn back time” jest pierwszym, który w historii telewizjiMTV został zbanowany[297]. „Jej publiczny wizerunek ma silne odzwierciedlenie w teledyskach i występach na żywo, w których wielokrotnie ukazuje swoją figurę, stale poszukując doskonałości kobiecego ciała”, napisała Tasker[297].
Cher pokazująca pępek w trakcie trwania egipskiego skeczu w programie „The Sonny & Cher Show”, 1977
MagazynTime określił Cher mianem „zjawiska kulturowego [które] na zawsze zmieniło sposób, w jaki spostrzegamy modę celebrytów”[298]. Cher pojawiła się jako popularyzatorka mody na początku lat 60. XX wieku, promując „modę hipisowską ze spodniami-dzwonami, chustami oraz tunikami inspirowanymi Cherokee”[299]. Pracę profesjonalnej modelki rozpoczęła w 1967, stając przez obiektywemRicharda Avedona po tym, jak redaktorka magazynu „Vogue”Diana Vreeland odkryła ją na imprezie urodzinowejJacqueline Kennedy tego samego roku[299].Avedon jest autorem słynnego zdjęcia nagiej Cher w zroszonej i opierzonej sukni zaprojektowanej przezBoba Mackiego, które finalnie trafiło na okładkę magazynu Time w 1975[300]. Brooke Mazurek z magazynu Billboard określiła styl przedstawiony na zdjęciu jako „jeden z najbardziej monumentalnych stylów wszech czasów”[301]. Cher po raz pierwszy pojawiła się w tej sukni publicznie naGali MET w 1974. Jak stwierdziłAndré Leona Talleya z magazynu „Vogue”: „To był naprawdę pierwszy raz, kiedy wHollywood pojawiła się gwiazda Hollywood i to wszystko zmieniło. Nadal wszyscy widzimy wersje tego stylu na czerwonym dywanie Gali MET 40 lat później. [Cher] wszystko to zapoczątkowała”[301]. Billboard napisał, iż Cher „zmieniła modę i stała się jedną z najbardziej wpływowych ikon stylu w historii czerwonego dywanu”[301].
Na skutek popularności swoich programów telewizyjnych z lat 70., Cher stała sięsymbolem seksu, dzięki swoim pomysłowym i odsłaniającym ciało strojom zaprojektowanym przez Boba Mackiego, stale przy tym walcząc z cenzorami o prawo do odsłonięcia pępka[302]. Chociaż Cher błędnie została uznana za pierwszą kobietę, która odsłoniła pępek w telewizji (wcześnie zrobiły to np.Nichelle Nichols,BarBara Luna, a takżeDiana Ewing w serialu telewizyjnymStar Trek z lat 60. XX wieku)[303][304], to była bardziej widoczna od momentu ustanowienia amerykańskiego kodeksu praktyk dla nadawców telewizyjnych w 1951[305], który zakazał pokazywania pępka w telewizji[306]. Ludzie określali Cher „pionierką pięknego brzucha”[307]. W 1972 po tym jak pojawiła się na corocznej liście „najlepiej ubranej kobiety” Bob Mackie powiedział: „Nie było takiej dziewczyny jak Cher od czasówDietrich iGarbo. Jest gwiazdą mody, która przemawia do ludzi w każdym wieku”[308].
W maju 1999, po tym jakRada Projektantów Mody Ameryki (CFDA) przyznała Cher nagrodę za jej wpływ na kształtowanie mody, Robin Givhan z magazynuLos Angeles Times nazwała ją „wizjonerką mody” za „wprowadzenie do współczesności kanonu ubierania się”[309]. Stwierdziła ponadto iż „zdobyła szturmem przemysł modowy, wzbogacając go o swoje pochodzenie etniczne, ozdoby iseksapil”[309]. Magazyn „Vogue” ogłosił Cher „ulubionym wyznacznikiem trendów w modzie”, dodając, „że [ona] ustanowiła dziś podwaliny dla gwiazd muzyki pop oraz celebrytów”[310]. Alexander Fury zThe Independent określił Cher jako „największą ikonę mody”, wskazując jak jej styl wpłynął na sposób ubierania sięBeyoncé,Jennifer Lopez iKim Kardashian, dodając na końcu, że „one wszystkie ukończyły szkołę Cher, bo chcą odnieść dokładnie takim sam sukces jak ona”[311].
Figura woskowa przedstawiająca Cher w Muzeum Figur WoskowychMadame Tussauds w Londynie.
Cher zwróciła uwagę mediów na swój wygląd fizyczny – szczególnie na młodzieńczy wygląd i tatuaże. Dziennikarze bardzo często okreslali ją mianem „dziewczyny z plakatu”, reklamującą chirurgię plastyczną[312]. Autor Grant McCracken w swojej książce„Transformations: Identity Construction in Contemporary Culture” przedstawił analogię pomiędzy operacjami plastycznymi a przemianami w jej karierze: „Jej zmiany chirurgiczne nie są jedynie kosmetyczne. One są hiperboliczne, esktremalne i wręcz przesadne... Cher podjęła się transformacji, która jest nieodwracalna”[312]. Caroline Ramazanoglue autorka książki„Up Against Foucault: Explorations of Some Tensions Between Foucault and Feminism” napisała, że „operacje Cher stopniowo niwelowały jej silny i zdecydowanie etniczny wygląd na bardziej symetryczną, delikatną i zawsze młodą wersję kobiecej urody. Jej obecny wizerunek jest teraz standardem, w stosunku, do którego inne kobiety będą stale dążyć, poprawiając siebie”[313].
Cher miała sześć tatuaży. Pierwszy z nich zrobiła w 1972[314]. Pod koniec lat 90. poddała się laseroterapii w celu ich usunięcia[315]. W 1992 Muzeum Figur WoskowychMadame Tussauds uhonorowano Cher jako jedną z pięcu „najpiękniejszych kobiet historii”, tworząc naturalnej wielkości posąg woskowy[316]. W 2002 zajęła 26. miejsce na liścieVH1 „100 najseksowniejszych artystów”[317].
Cher zyskała uznanie społeczności gejowskiej nie tylko ze względu na swoją muzykę, ale także z powodu zamiłowania do ekstrawaganckich kostiumów i skórzanych elementów. Stała się ulubioną postacią do naśladowania podczas występówdrag queens i była jedną z pierwszych artystek, która zatrudniła dwie drag queen jako tancerki podczas swojej pierwszej rezydentury wLas Vegas w 1979[318].
Jej synChastity Bono w wieku 17 lat ujawnił się jakolesbijka, a wiele lat później jakotransseksualny (heteroseksualny) mężczyzna. Kiedy Cher zaakceptowała swojego syna, zdała sobie sprawę, że „nie ma on(a) (był jeszcze wtedy przedtranzycją i figurował jako kobieta), podobnie jak inne osobyLGBT, takich samych praw jak wszyscy [i] uważała, że to niesprawiedliwe”[319]. Cher jawiła się już nie tylko jako ikona wśród osób homoseksualnych, ale także jak wzór do naśladowania dla innych rodziców, którzy mają homoseksualne, biseksualne lub transpłciowe dzieci[320]. W 1997 stała się głównym mówcą na krajowej konwencji Rodziców, Rodzin i Przyjaciół Gejów i Lesbijek (PFLAG)[319][320]. Długowieczność kariery muzycznej Cher przypisywana jest bardzo często gejom[321].Wiliam J. Mann autor książki„Gay Pride: A Celebration of All Things Gay and Lesbian” stwierdził, że: „W wieku 60 lat będziemy tańczyć do 90-letniej Cher. Sami zobaczycie”[321].
W wywiadzie dlaGLAAD przez premierąMamma Mia! Here We Go Again ujawniła, że po raz pierwszy poznała gejów, gdy miała 12 lat i mieszkała ze swoją matkąGeorgią Holt. Wspomina: „Wróciłam do domu ze szkoły, a tych dwóch gości było w naszym salonie. Rozmawiali z moją mamą i jej najlepszą przyjaciółką. Byli bardzo szczęśliwi i podekscytowani wszystkim, o czym rozmawiali”. Dalej dodała, że ich energia i ogólny entuzjazm był tak zaraźliwy, że zaczęła ich naśladować od najmłodszych lat. „Pomyślałam: ci faceci są o wiele bardziej zabawni od zwykłych mężczyzn, którzy przychodzą na odwiedziny. Nie wiedziałam, że są gejami, ale byli naprawdę wspaniali. Od tego się wszystko zaczęło”[322].
Pierwsze inicjatywyfilantropijne Cher koncentrowały się na zwiększeniu dostępu do badań medycznych osób osadzonych w więzieniach, eliminacji ubóstwa, poprawie życia weteranów wojennych i dzieci znajdujących się w trudnych sytuacjach z powodów losowych[323]. Cher jest założycielkąfundacji charytatywnej, która wspiera międzynarodowe projekty takie jak: Intrepid Fallen Heroes Foundation, Operation Helmet oraz Children’s Craniofacial Association[324].
Cher na konwencji zorganizowanej przez amfAR, 2015
Na początku lat 90. Cher przekazała darowiznę, a następnie pełniła funkcję rzecznika prasowego i honorowego prezesa fundacji Children’s Craniofacial Association, której misją jest „dawanie nadziei i niesienie pomocy dzieciom ze zniekształconymi twarzami oraz wspieranie ich rodzin”[325]. Co roku w USA odbywa się konwencja „Cher’s Family Retreat”, która gromadzi pacjentów ze zdeformowanymi twarzami oraz ich rodziny. Ponadto Cher w ramach swojej działalności medialnej wspiera i promuje amerykańską fundację Get A-Head Charitable Trust, zajmującą się poprawą jakości życia pacjentów z chorobami głowy i szyi[325].
Cher jest również pomysłodawczynią i międzynarodowym rzecznikiem fundacji Keep a Child Alive, która dąży do zwiększenia nakładów na leczenieAIDS za pomocąleków retrowirusowych zarówno dzieci, jak i ich rodziny, zmagające się z wirusemHIV[325]. W 1996 naFestiwalu Filmowym wCannes zorganizowała wraz zElizabeth Taylor wydarzenie amfAR – AIDS Research Foundation[326]. Organizacja ta przyznała Cher w 2015 specjalną nagrodę za „jej gotować i umiejętność wykorzystania sławy dla wspólnego dobra” oraz „za bycie jednym z wielkich liderów w walce z AIDS”[327].
Wielokrotnie w swoim życiu Cher była głosem wsparcia dla amerykańskich żołnierzy i weteranów. Przekazała darowiznę na rzecz organizacji Operation Helmet, która zapewnia bezpłatne hełmy dla żołnierzy wIraku iAfganistanie. Ponadto w ramach fundacji Intrepid Fallen Heroes zajmuje się finansowaniem leczenia i najważniejszych potrzeb życiowych żołnierzy rannych podczas operacji wojskowych naBliskim Wschodzie[325]. W 1993 uczestniczyła w akcji humanitarnej wArmenii, przekazując żywność i lekarstwa dla regionów rozdartych wojną[328].
Za pośrednictwem organizacji Habitat for Humanity była zaangażowana w budownictwo mieszkaniowe, a także pełniła funkcję honorowego przewodniczącego inicjatywy „Raise a Roof”, która wspiera eliminację mieszkań niezapewniających godnego życia[325]. W 2007 była głównym sponsorem wiejskiej szkoły wUkundzie wKenii, która zapewnia pożywienie, lekarstwa, edukację oraz zajęcia pozalekcyjne dla ponad 300 sierot i dzieci w trudnej sytuacji życiowej w przedziale wiekowym od 2 do 13 lat[325]. Przekazane przez nią wsparcie doprowadziło do nabycia przez szkołę gruntów na wyłączność wraz z zapleczem dla lokalnej społeczności. We współpracy z organizacją Malaria No More pilotowała wysiłki na rzecz wyeliminowania śmiertelności i zachorowalności namalarię u dzieci, ich rodziców oraz pozostałej ludności zamieszkującej na tym samym obszarze[325]. W 2016 w wyniku kryzysu związanego z zanieczyszczeniem wody weFlint w stanieMichigan, Cher podarowała miastu 180 000 butelek oczyszczonej wody[329].
Cher odwiedzająca słonia Kaavana w zoo na terenieIslamabadu w Pakistanie, listopad 2020
Równie wielką troskę Cher wykazuje zwierzętom wziętym w niewolę[330]. W 2013 wyraziła zaniepokojenie stanemniedźwiedzia polarnego w zoo wArgentynie i opowiedziała się za jego uwolnieniem, oskarżając prezydentCristinę Fernández za zaistniałą sytuację. Niedługo po tym niedźwiedź zmarł w niewoli[331]. W 2014 wezwała do uwolnienia słonia „Billy’ego”, który był w niewoli od ponad 30 lat i zmagał się z problemami zdrowotnymi[332]. Cher wraz z innymi artystami zebrali pół miliona dolarów na jego uwolnienie, jednakże zoo odmówiło jego wydania[333]. Wielokrotnie za pośrednictwem mediów atakowała firmę SeaWorld, której zarzuciła torturowanie i uśmiercanie zwierząt morskich[334]. W 2017 ogłosiła utworzenie kampanii społecznej #FreeTheWild, poświęconej odbudowie dzikiej przyrody i ochronie zwierząt przed nadużyciami, które zostały wprowadzone w czasie światowego szczytu młodzieży, odbywającego się wBogocie wKolumbii[335]. Tam też wykonała utwór „Walls” traktujący o poszanowaniu praw zwierząt[336].
W listopadzie 2020 roku Cher dołączyła do międzynarodowej organizacjiFour Paws, a następnie udała się w podróż doPakistanu w celu podjęcia współpracy z rządem tego państwa na rzecz polepszenia dobrostanusłonia Kaavana, określanego mianem „najbardziej samotnego słonia świata”[337], który przebywał w zamkniętym zoo przez 35 lat[338]. W swoich staraniach dążyła, aby został przeniesony do rezerwatu dzikiej przyrody wKambodży. W kwietniu 2021 telewizjaParamount+ udostępniła film dokumentalny „Cher and the Loneliest Elephant”, szczegółowo przedstawiający misję Cher, mającą na celu uwolnienie słonia Kaavana z zamkniętego zoo[339].
Cher podczas odwiedzin w Landstuhl Regional Medical Center, które opiekuje się żołnierzami rannymi podczas wojny wIraku iAfganistanie, 12 lipca 2006
Chociaż Cher nigdy nie deklarowała się jako członkiniPartii Demokratycznej, to często uczestniczyła w wydarzeniach i konwencjach organizowanych przez tę partię[340]. Od lat upublicznia swoje poglądy na temat amerykańskiej polityki, wyrażając dystans względem ruchukonserwatywnego. W wywiadzie dla „Vanity Fair” Cher krytykowała różne kwestie polityczne, w tym republikańskich polityków m.in.Sarah Palin czyJan Brewer[341]. Podczas wyborów prezydenckich w 2000 media podały, iż „Cher zrobi wszystko, abyBush nie dotarł do urzędu”. Później sama powiedziała: „Jeżeli jesteś czarny w tym kraju, jeżeli jesteś kobietą w tym kraju, jeżeli należysz do mniejszości w tym kraju, to co skłania cię do głosowania narepublikanów? Nie będziesz mieć żadnych praw”. Dalej dodała: „Nie lubię Busha. Nie ufam mu. On jest po prostu głupi”[342].
27 października 2003 anonimowo skontaktowała się z C-SPAN podczas trwającego na żywo programu, aby opowiedzieć o jednej ze swoich wizyt wWalter Reed Army Medical Center wWaszyngtonie. Skrytykowała media i rząd za niepoświęcenie uwagi żołnierzom rannym w walkach[343]. 30 maja 2006 wDzień Pamięci zadzwoniła do programu Washington Journal i poinformowała, że wsparła program zakupu hełmów dla żołnierzy walczących na froncie[344]. Tego samego roku opowiedziała się przeciwko wojnie w Iraku, wyrażając chęć podróży do Bagdadu, gdy zajdzie taka możliwość[345].
Aktywnie wspierała kandydaturęHillary Clinton w wyścigu po nominację prezydencką Partii Demokratycznej[341]. Po tym, jakBarack Obama wygrał nominację, wsparła jego kandydaturę w radiu i programach telewizyjnych[346]. Jednakże w wywiadzie dla „Vanity Fair” w 2010 stwierdziła, że „Clinton wykonałaby lepszą robotę”, ale „akceptuje w zupełności fakt, że wygrał jej konkurent”[341]. Podczas wyborów prezydenckich w 2012 w Stanach Zjednoczonych Cher wraz zKathy Griffin opublikowały wideo zatytułowane „Nie pozwólMittowi cofnąć praw kobiet”. Artystki skrytykowałyMitta Romneya za udzielenie poparcia Richardowi Mourdock, jako kandydatowi doSenatu USA, który sugerował, że ciąże będące następstwem gwałtu są „częścią planu bożego”[347].
We wrześniu 2013 odrzuciła zaproszenie do wystąpienia na ceremonii otwierającejZimowe Igrzyska Olimpijskie 2014 z powodu kontrowersyjnego ustawodawstwa antygejowskiego, które wprowadzały władzeFederacji Rosyjskiej[348]. W czerwcu 2015 kiedyDonald Trump ogłosił kandydaturę na prezydenta, opublikowała serię krytycznych komentarzy naTwitterze, stwierdzając, że „karą dla Donalda Trumpa jest sam Donald Trump”[349]. Po jego wygranej w wyborach prezydenckich za pośrednictwem mediów opublikowała zdjęcie Donalda Trumpa przedstawiającego go za kratami więzienia, za co została przez niego zablokowana na portalu internetowym Twitter[350]. W październiku 2018 po zwycięstwie w wyborach prezydenckich wBrazyliiJaira Bolsonaro, Cher określiła go „świnią” i „politykiem z piekła rodem”, a następnie dodała, że „Bolsonaro powinien spędzić resztę swojego życia w więzieniu”[351].
W 2020 zaangażowała się w kampanię prezydencką kandydataPartii DemokratycznejJoego Bidena. 25 października pojechała doNevady orazArizony, gdzie prowadziła kampanię wyborczą na jego rzecz[352]. Podczas pobytu wLas Vegas wykonała utwór „Walking in Memphis”[353] oraz „Believe” wPhoenix[354]. 26 października wystąpiła na konwencji online zorganizowanej przez Partię Demokratyczną, gdzie wykonała utwór „Happiness Is Just A Thing Called Joe”[355]. W tym samym miesiącu opublikowała na Twitterze informacje wspierająceArmenię wwojnie zAzerbejdżanem. Stwierdziła: „Jesteśmy po stronie ludu Armenii [i] wzywamy naszych przywódców w Waszyngtonie do prowadzenia wytrwałej i rygorystycznej dyplomacji niezbędnej do zaprowadzenia pokoju w regionieArcach”[356]. Po wygranej Joego Bidena w wyborach prezydenckich na portalu Twitter opublikowała post sugerujący, że Donald Trump po zakończeniu swojej kadencji powinien trafić do więzienia[357].
Po rozpoczęciurosyjskiej inwazji na Ukrainę, w lutym 2022 publicznie wsparła naród ukraiński. Za pośrednictwem swojego konta na Twitterze wielokrotnie poruszała kwestię tego konfliktu zbrojnego, apelując jednocześnie o udzielenie Ukrainie wsparcia humanitarnego i wojskowego[358]. W marcu 2022 ogłosiła, że udzieli w swoim domu schronienia ukraińskim uchodźcom[359]. Wcześniej, 23 lutego 2022, Cher nazwałaWładimira Putina despotą, który dąży do przywróceniaZwiązku Radzieckiego[360].
↑Michael R.M.R.PittsMichael R.M.R.,Hollywood songsters. Singers who act and actors who sing. A biographical dictionary, wyd. 2nd ed, New York: Routledge, 2003, s. 147,ISBN 0-415-93775-2,OCLC50748059.
↑MarkM.BegoMarkM.,Cher. If you believe, wyd. 1st Cooper Square Press ed, New York: Cooper Square Press, 2001, s. 29–30,ISBN 0-8154-1153-7,OCLC45805033.
↑MarkM.BegoMarkM.,Cher. If you believe, wyd. 1st Cooper Square Press ed, New York: Cooper Square Press, 2001, s. 45–54,ISBN 0-8154-1153-7,OCLC45805033.
↑MarkM.BegoMarkM.,Cher. If you believe, wyd. 1st Cooper Square Press ed, New York: Cooper Square Press, 2001, s. 55–56,ISBN 0-8154-1153-7,OCLC45805033.
↑DavidD.MansourDavidD.,From Abba to Zoom. A pop culture encyclopedia of the late 20th century, Kansas City, MO: Andrews McMeel Pub, 2005, s. 450,ISBN 978-0-7407-9307-3,OCLC776997651.
↑MarkM.BegoMarkM.,Cher. If you believe, wyd. 1st Cooper Square Press ed, New York: Cooper Square Press, 2001, s. 76–78,ISBN 0-8154-1153-7,OCLC45805033.
↑abMarkM.BegoMarkM.,Cher. If you believe, wyd. 1st Cooper Square Press ed, New York: Cooper Square Press, 2001, s. 68–72,ISBN 0-8154-1153-7,OCLC45805033.
↑Fred.F.BronsonFred.F.,The Billboard book of number one hits, wyd. Rev. and updated 4th ed, New York: Billboard Books, 1997, s. 301,ISBN 0-8230-7641-5,OCLC37801406.
↑abMarkM.BegoMarkM.,Cher. If you believe, wyd. 1st Cooper Square Press ed, New York: Cooper Square Press, 2001, s. 81,ISBN 0-8154-1153-7,OCLC45805033.
↑abFred.F.BronsonFred.F.,The Billboard book of number one hits, wyd. Rev. and updated 4th ed, New York: Billboard Books, 1997, s. 345,ISBN 0-8230-7641-5,OCLC37801406.
↑MarkM.BegoMarkM.,Cher. If you believe, wyd. 1st Cooper Square Press ed, New York: Cooper Square Press, 2001, s. 81–82,ISBN 0-8154-1153-7,OCLC45805033.
↑abFred.F.BronsonFred.F.,The Billboard book of number one hits, wyd. Rev. and updated 4th ed, New York: Billboard Books, 1997, s. 359,ISBN 0-8230-7641-5,OCLC37801406.
↑Nielsen Business MediaN.B.M.IncNielsen Business MediaN.B.M.,Billboard, Nielsen Business Media, Inc., 2 listopada 1974 [dostęp 2018-05-31](ang.). Brak numerów stron w książce
↑Colin.C.LarkinColin.C.,The Encyclopedia of Popular Music., wyd. 5th ed, London: Music Sales, 2011, s. 2999,ISBN 978-0-85712-595-8,OCLC993081261.
↑LukeL.CramptonLukeL.,Rock Stars Encyclopedia, Dorling Kindersley, s. 926.
↑MarkM.BegoMarkM.,Cher. If you believe, wyd. 1st Cooper Square Press ed, New York: Cooper Square Press, 2001, s. 97–98,ISBN 0-8154-1153-7,OCLC45805033.
↑Wesley.W.HyattWesley.W.,Short-lived television series, 1948–1978 : thirty years of more than 1 000 flops, Jefferson, N.C.: McFarland & Co, 2003, s. 231,ISBN 978-1-4766-0515-9,OCLC606977128.
↑MarkM.BegoMarkM.,Cher. If you believe, wyd. 1st Cooper Square Press ed, New York: Cooper Square Press, 2001, s. 101,ISBN 0-8154-1153-7,OCLC45805033.
↑Steven M.S.M.FountainSteven M.S.M.,Donald S. Johnson, La Salle: A Perilous Odyssey from Canada to the Gulf of Mexico. New York: Cooper Square Press, 2002. xxvii + 262 pp. [[Specjalna:Książki/0815412401|ISBN 0-8154-1240-1]]., „Itinerario”, 28 (01), 2004, s. 78–79,DOI: 10.1017/s0165115300019197,ISSN0165-1153.
↑Michael R.M.R.PittsMichael R.M.R.,Hollywood songsters. Singers who act and actors who sing. A biographical dictionary, wyd. 2nd ed, New York: Routledge, 2003,ISBN 0-415-93775-2,OCLC50748059. Brak numerów stron w książce
↑MarkM.BegoMarkM.,Cher. If you believe, wyd. 1st Cooper Square Press ed, New York: Cooper Square Press, 2001, s. 116,ISBN 0-8154-1153-7,OCLC45805033.
↑abcdeMichael R.M.R.PittsMichael R.M.R.,Hollywood songsters. Singers who act and actors who sing. A biographical dictionary, wyd. 2nd ed, New York: Routledge, 2003, s. 151,ISBN 0-415-93775-2,OCLC50748059.
↑Rob.R.TannenbaumRob.R.,I want my MTV. The uncensored story of the music video revolution, New York: Dutton, 2011,ISBN 978-1-101-52456-5,OCLC773693570. Brak numerów stron w książce
↑Nielsen Business MediaN.B.M.IncNielsen Business MediaN.B.M.,Billboard, Nielsen Business Media, Inc., 18 maja 1996 [dostęp 2018-06-15](ang.). Brak numerów stron w książce
↑Nielsen Business MediaN.B.M.IncNielsen Business MediaN.B.M.,Billboard, Nielsen Business Media, Inc., 30 maja 1992 [dostęp 2018-06-15](ang.). Brak numerów stron w książce
↑Connie.C.BermanConnie.C.,Cher, Philadelphia [PA]: Chelsea House Publishers, 2001, s. 71,ISBN 0-7910-5907-3,OCLC47203705 [dostęp 2018-06-29].
↑Liz.L.SonnebornLiz.L.,A to Z of American women in the performing arts, New York: Facts on File, 2002, s. 40,ISBN 978-1-4381-0790-5,OCLC234079206 [dostęp 2018-06-29].
↑Connie.C.BermanConnie.C.,Cher, Philadelphia [PA]: Chelsea House Publishers, 2001, s. 73,ISBN 0-7910-5907-3,OCLC47203705 [dostęp 2018-06-29].
↑MarkM.BegoMarkM.,Cher. If you believe, wyd. 1st Cooper Square Press ed, New York: Cooper Square Press, 2001, s. 238,ISBN 0-8154-1153-7,OCLC45805033 [dostęp 2018-06-29].
↑Michael R.M.R.PittsMichael R.M.R.,Hollywood songsters. Singers who act and actors who sing. A biographical dictionary, wyd. 2nd ed, New York: Routledge, 2003, s. 152,ISBN 0-415-93775-2,OCLC50748059 [dostęp 2018-06-29].
↑MarkM.BegoMarkM.,Cher. If you believe, wyd. 1st Cooper Square Press ed, New York: Cooper Square Press, 2001, s. 253,ISBN 0-8154-1153-7,OCLC45805033 [dostęp 2018-06-29].
↑Nielsen Business MediaN.B.M.IncNielsen Business MediaN.B.M.,Billboard, Nielsen Business Media, Inc., 1 kwietnia 1995 [dostęp 2018-06-29](ang.). Brak numerów stron w książce
↑MarkM.BegoMarkM.,Cher. If you believe, wyd. 1st Cooper Square Press ed, New York: Cooper Square Press, 2001, s. 259,ISBN 0-8154-1153-7,OCLC45805033 [dostęp 2018-06-29].
↑Connie.C.BermanConnie.C.,Cher, Philadelphia [PA]: Chelsea House Publishers, 2001, s. 83–84,ISBN 0-7910-5907-3,OCLC47203705 [dostęp 2018-06-29].
↑MarkM.BegoMarkM.,Cher. If you believe, wyd. 1st Cooper Square Press ed, New York: Cooper Square Press, 2001, s. 281,ISBN 0-8154-1153-7,OCLC45805033 [dostęp 2018-07-01].
↑Connie.C.BermanConnie.C.,Cher, Philadelphia [PA]: Chelsea House Publishers, 2001, s. 90,ISBN 0-7910-5907-3,OCLC47203705 [dostęp 2018-07-01].
↑Connie.C.BermanConnie.C.,Cher, Philadelphia [PA]: Chelsea House Publishers, 2001, s. 91,ISBN 0-7910-5907-3,OCLC47203705 [dostęp 2018-07-01].
↑MarkM.BegoMarkM.,Cher. If you believe, wyd. 1st Cooper Square Press ed, New York: Cooper Square Press, 2001, s. 283,ISBN 0-8154-1153-7,OCLC45805033 [dostęp 2018-07-01].
↑abNielsen Business MediaN.B.M.IncNielsen Business MediaN.B.M.,Billboard, Nielsen Business Media, Inc., 5 lutego 2000 [dostęp 2018-07-01](ang.). Brak numerów stron w książce
↑Nielsen Business MediaN.B.M.IncNielsen Business MediaN.B.M.,Billboard, Nielsen Business Media, Inc., 25 grudnia 1999 [dostęp 2018-07-01](ang.). Brak numerów stron w książce
↑MarkM.BegoMarkM.,Cher. If you believe, wyd. 1st Cooper Square Press ed, New York: Cooper Square Press, 2001, s. 286,ISBN 0-8154-1153-7,OCLC45805033 [dostęp 2018-07-01].
↑abMarkM.BegoMarkM.,Cher. If you believe, wyd. 1st Cooper Square Press ed, New York: Cooper Square Press, 2001, s. 290,ISBN 0-8154-1153-7,OCLC45805033 [dostęp 2018-07-01].
↑Nielsen Business MediaN.B.M.IncNielsen Business MediaN.B.M.,Billboard, Nielsen Business Media, Inc., 22 stycznia 2000 [dostęp 2018-07-01](ang.). Brak numerów stron w książce
↑Nielsen Business MediaN.B.M.IncNielsen Business MediaN.B.M.,Billboard, Nielsen Business Media, Inc., 22 maja 1999 [dostęp 2018-07-01](ang.). Brak numerów stron w książce
↑Nielsen Business MediaN.B.M.IncNielsen Business MediaN.B.M.,Billboard, Nielsen Business Media, Inc., 12 stycznia 2002 [dostęp 2018-07-06](ang.). Brak numerów stron w książce
↑Nielsen Business MediaN.B.M.IncNielsen Business MediaN.B.M.,Billboard, Nielsen Business Media, Inc., 10 stycznia 2004 [dostęp 2018-07-06](ang.). Brak numerów stron w książce
↑Nielsen Business MediaN.B.M.IncNielsen Business MediaN.B.M.,Billboard, Nielsen Business Media, Inc., 27 grudnia 2003 [dostęp 2018-07-06](ang.). Brak numerów stron w książce
↑Nielsen Business MediaN.B.M.IncNielsen Business MediaN.B.M.,Billboard, Nielsen Business Media, Inc., 13 września 2003 [dostęp 2018-07-06](ang.). Brak numerów stron w książce
↑Nielsen Business MediaN.B.M.IncNielsen Business MediaN.B.M.,Billboard, Nielsen Business Media, Inc., 31 maja 2008 [dostęp 2018-07-07](ang.). Brak numerów stron w książce
↑Nicholas E.N.E.TawaNicholas E.N.E.,Supremely American. Popular song in the 20th century. Styles and singers and what they said about America, Lanham, Md.: Scarecrow Press, 2005, s. 217,ISBN 0-8108-5295-0,OCLC56613725 [dostęp 2018-08-20].
↑abHereH.PublishingHereH.,Out, Here Publishing, 2002 [dostęp 2018-08-20](ang.). Brak numerów stron w książce
↑Nielsen Business MediaN.B.M.IncNielsen Business MediaN.B.M.,Billboard, Nielsen Business Media, Inc., 31 października 1998 [dostęp 2018-08-20](ang.). Brak numerów stron w książce
↑TRACKS [online], 5 października 2003 [dostęp 2018-08-20] [zarchiwizowane zadresu 2003-10-05].
↑HereH.PublishingHereH.,The Advocate, Here Publishing, 20 sierpnia 1996 [dostęp 2019-01-17](ang.). Brak numerów stron w książce
↑YvonneY.TaskerYvonneY.,Working Girls: Gender and Sexuality in Popular Cinema, s. 191–192.
↑DianeD.NegraDianeD.,Off-White Hollywood: American Culture and Ethnic Female Stardom. Psychology Press, t. 170–171,ISBN 0-415-21678-8. Brak numerów stron w książce
↑Fisher,David,1946-,What makes business rock. Building the world’s largest global networks, Hoboken, N.J.: Wiley, 2011, s. 87,ISBN 978-1-118-00476-0,OCLC676726359 [dostęp 2019-02-12].
↑Semonche,JohnJ.E.JohnJ.,1933-,Censoring sex. A historical journey through American media, Lanham: Rowman & Littlefield, 2007, s. 161,ISBN 978-0-7425-5131-2,OCLC81861520 [dostęp 2019-02-12].
↑abYvonneY.TaskerYvonneY.,Working Girls: Gender and Sexuality in Popular Cinema., 2002, s. 163,ISBN 1-134-82660-5.
↑DavidD.MansourDavidD.,From Abba to Zoom: A Pop Culture Encyclopedia of the Late 20th Century, Andrews McMeel Publishing, 2005, s. 82,ISBN 0-7407-9307-1.
↑AdrienneA.Trier-BieniekAdrienneA.,Gender & Pop Culture: A Text-Reader., Springer Science+Business Media, 2014, s. 105,ISBN 94-6209-575-2.
↑LouisL.ChunovicLouisL.,One Foot on the Floor: The Curious Evolution of Sex on Television from I Love Lucy to South Park, TV Books, 2000, s. 57,ISBN 1-57500-186-1.
↑abGrant DavidG.D.McCrackenGrant DavidG.D.,Transformations: Identity Construction in Contemporary Culture, Indiana University Press, 2008, s. 27,ISBN 0-253-21957-4.
↑CarolineC.RamazanogluCarolineC.,Up Against Foucault: Explorations of Some Tensions Between Foucault and Feminism. Routledge, Routledge, 1993, s. 197,ISBN 0-415-05011-1.
↑DanaD.UllmanDanaD.,The Homeopathic Revolution: Why Famous People and Cultural Heroes Choose Homeopathy, North Atlantic Books, 2007, s. 165,ISBN 1-55643-671-8.
.jpg)
_(cropped).jpg)
.jpg)
_cropped.jpg)
_(cropped).jpg)
.jpg)
.jpg)
