Sugerowane pola (wstaw w kodzie):| liga2 = | trener2 = | asystent trenera2 = | forma prawna = | liczba członków = | płeć = | obiekt sportowy2 = | dyrektor sportowy =
Pierwszym tryumfem klubu było zdobycie tytułu mistrza Anglii w 1955 roku. Chelsea wygrała kilka rozgrywek w latach 60. i 70., jednak później nie osiągnęła żadnego większego sukcesu do 1997 roku. Ostatnia dekada była najbardziej udaną w historii klubu. Chelsea zdobyła kolejne tytuły Mistrza Anglii w 2005, 2006 oraz w 2010 roku, zaś w 2008 po raz pierwszy dotarła do finału Ligi Mistrzów[2].Chelsea domowe mecze rozgrywa na stadionieStamford Bridge mogącym pomieścić 41 837 kibiców[3], znajdującym się w Zachodnim Londynie. Występują na nim od czasu założenia klubu w 1905 roku. W 2003 roku klub został kupiony przez rosyjskiego magnata naftowegoRomana Abramowicza[4].
Tradycyjne kolory strojów Chelsea to niebieskie koszulki i spodenki oraz białe getry. Herb klubu był kilkukrotnie modernizowany. Aktualny przedstawia ceremonialnego lwa trzymającego berło i jest zmodernizowaną wersją od tego z lat 50[5]. Średnia frekwencja na Stamford Bridge w sezonie 2016/2017 wynosiła 41 508 widzów, co dało klubowi szóste miejsce wPremier League[6].
W lipcu 2025 roku Chelsea wygrała Klubowe Mistrzostwa Świata, po raz pierwszy rozegrane z udziałem 32 zespołów[7].
W 1904 stadionStamford Bridge został nabyty przez przedsiębiorców budowlanych Henry Augustusa i Josepha T. Mearsów. Dostosowali oni obiekt do potrzeb gry w piłkę nożną i zamierzali sprzedać klubowiFulham F.C. Oferta kupna została jednak odrzucona, dlatego biznesmeni postanowili założyć klub. Dokonano tego 14 marca 1905 w pubie „The Rinsing Sun”, a klub otrzymał nazwę sąsiedniej dzielnicy –Chelsea[8]. Pierwszy oficjalny sezon zespół rozpoczął rok później wdrugiej lidze pod opieką trenera Johna Robertsona. Pierwszym oficjalnym spotkaniem był przegrany 0:1 mecz zeStockport County F.C., który odbył się 1 września 1905 r. Zaledwie 3 dni później Chelsea zanotowała pierwsze zwycięstwo, pokonując 4:0 w towarzyskim spotkaniuLiverpool F.C. 9 września w wygranym 1:0 pojedynku zBlackpool FC, pierwszą bramkę w oficjalnym meczu zdobył grający trener, Robertson. Historyczny, pierwszy rekord frekwencji padł wWielki Piątek w 1906 roku, podczas meczu zManchester United F.C., który obejrzało na Stamford Bridge 67 tysięcy widzów[9]. W 1907 napastnikGeorge Hilsdon został pierwszym w historii Chelsea zawodnikiem, który otrzymał powołanie doreprezentacji Anglii. W sezonie 1907/1908 drużyna awansowała doDivision One, najwyższego wówczas szczebla rozgrywek ligowych w Anglii. W 1912 roku wskutek niewydolności nerki zmarł właściciel i współzałożyciel Chelsea – Henry Augustus Mears. Na pogrzeb biznesmena przybyły tłumy sympatykówThe Blues. Mears został pochowany naBrompton Cemetery, położonym niedaleko Stamford Bridge. Po jego śmierci prawa do klubu zostały przepisane na jego potomków[10]. Nowy menadżer zespołuDavid Calderhead pełnił funkcję trenera aż 26 lat, a w 1913 sprowadził do drużyny pierwszego zagranicznego piłkarza, był nim DuńczykNils Middelboe. W tym czasie klub przeżywał naprzemiennie sukcesy i porażki, aż w sezonie 1914/1915 awansował do finału Pucharu Anglii, rozgrywanego na stadionieOld Trafford, w którym zespół Chelsea został pokonany 3:0 przezSheffield United. W lutym 1920 roku król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i IrlandiiJerzy V widział zwycięstwoThe Blues zLeicester City F.C. Przed ukończeniem budowyWembley (1923), na Stamford Bridge rozegrano trzy finały Pucharu Anglii. Chelsea miała sporą okazję wziąć udział w jednym z nich w 1920 roku, jednak w półfinale musiała uznać wyższośćAston Villi[10].
Do końca roku 1931 Chelsea przemieszczała się międzyDivision Two aDivision One[11], a od 1931 r. klub nieprzerwanie przez ponad 30 lat grał w pierwszej lidze. W 1936 z okazji 30-leciaWisły Kraków londyński klub zagrał z polskim zespołem. Zaledwie sześć miesięcy po zakończeniu II wojny światowej, Stamford Bridge gościło mistrza ZSRR –Dinamo Moskwa. Szacowana liczba widzów wynosiła prawie 100 tys., co było rekordem wszech czasów w Anglii. Ostatecznie po niesamowitym spotkaniu padł remis 3:3, chociaż to Chelsea strzeliła dwie pierwsze bramki. Ostatnie trafienie dlaThe Blues dołożył nowy snajperTommy Lawton. Po wojnie pomimo świetnej dyspozycji Lawtona (26 bramek w 34 meczach) Chelsea uplasowała się dopiero na 15. miejscu w tabeli[10]. Po sezonie 1951/1952 trenerem drużyny zostałTed Drake, który w ramach modernizacji klubu zmienił odznakę klubowej, zastępując postać starca grafiką literową. Nieoficjalnym przydomkiem klubu stał się „The Drake’s Ducklings”, co oznacza „kaczki Drake’a”. Drake rozwinął system skautingu i dzięki znajomości niższych lig ściągnął do klubu młodych zawodników[11]. W listopadzie 1954 r. klub zajmował w lidze 12. pozycję, lecz już w kwietniu zespół został liderem z czterema punktami przewagi nad broniącym tytułuWolverhampton Wanderers. Właśnie wtedy drużyna wicelidera spotkała się z „The Blues” na Stamford Bridge w obecności 75 tysięcy kibiców. Przy stanie 0:0 kapitan Wolves i reprezentacji –Billy Wright, zablokował w polu karnym strzał ręką, a karnego wykorzystałPeter Sillett, zapewniając praktycznie tytuł swemu klubowi. Piłkarze przypieczętowali mistrzostwo, pokonującSheffield Wednesday F.C., a Drake został pierwszym człowiekiem w historii angielskiego futbolu, który zdobył mistrzostwo Anglii jako zawodnik i trener.
Pozycje zajmowane przez Chelsea w latach 1906–2015.
Kolejny taki sukces udało się zdobyć dopiero 50 lat później. Oprócz tytułu mistrza piłkarze zdobyli takżeTarczę Dobroczynności, natomiast sezon 1955/1956 zakończyli na 16. miejscu. Ted Drake’a zastąpiłTommy Docherty, który wprowadził do drużyny takich piłkarzy jak:Terry Venables,Bobby Tambling,Peter Bonetti, czyJimmy Greaves. Ten ostatni dwukrotnie w barwach Chelsea zdobywał koronę króla strzelców, a w sezonie 1960/1961 strzelił 41 bramek, co do dziś pozostaje nie pobitym klubowym rekordem[11].
Okres ten umocnił pozycję Chelsea na rynku angielskim. Zespół odnosił coraz więcej sukcesów w lidze i w krajowych pucharach, a ze względu na styl otrzymał przydomek„Docherty’s Diamonds” (Diamenty Docherty’ego). Pod wodzą Docherty’ego „The Blues” zdobyli w 1965 pierwszyPuchar Ligi Angielskiej. W 1967 angielski szkoleniowiec dotarł z Chelsea do finałuPucharu Anglii i półfinałuPucharu Miast Targowych, a odpadnięcie klubu w tych rozgrywkach spowodowało, że nowym szkoleniowcem zostałDave Sexton. W tym okresie powstały również statystyki, na podstawie których wybrano najlepszego zawodnika roku w klubie. Pierwszym laureatem został bramkarzPeter Bonetti, który rozegrał 21 spotkań bez wpuszczenia bramki. Ze względu na zwinność zyskał sobie przydomek „The Cat” (ang. kot)[11].
W 1970 londyński zespół mierzył się w finalePucharu Anglii z mistrzem kraju –Leeds United A.F.C. Na stadionieWembley rywale dwukrotnie obejmowali prowadzenie, ale Chelsea dwa razy doprowadzała do wyrównania. Spotkanie zakończyło się remisem 2:2 i po raz pierwszy w historii pucharu należało powtórzyć mecz finałowy, tym razem naOld Trafford. W tymże meczu Chelsea ponownie przegrywała, lecz znów udało jej się wyrównać stan meczu. Kiedy wydawało się, że mecz znów trzeba będzie powtórzyć, zwycięskiego gola strzelił Peter Osgood.
W 1971 Chelsea sięgnęła po swój pierwszy europejski tytuł –Pucharu Zdobywców Pucharów. W półfinale londyński zespół wyeliminował obrońcę tytułu –Manchester City F.C., a w finale nastadionie Karaiskakis wPireusie zmierzył się zRealem Madryt. Pierwsze spotkanie zakończyło się remisem 1:1, a finał powtórzono 2 dni później. Chelsea zdobyła trofeum, pokonując madrycki zespół 2:1, a zwycięskiego gola zdobyłPeter Osgood. W latach 70. zmodernizowano stadion Stamford Bridge, co przyczyniło się do czasowych problemów finansowych klubu i nadejścia okresu stagnacji, której efektem był spadek w 1975 roku doDivision Two; kolejny nastąpił cztery lata później[11]. W 1982 rodzina Mearsów sprzedała klub pośrednikowi finansowemu –Kenowi Batesowi za symbolicznego funta. W sezonie 1982/1983 wzmocniona drużyna pod wodząJohna Neala wygrałaSecond Division i wróciła do ekstraklasy, a już w pierwszym sezonie napastnik Chelsea –Kerry Dixon strzelił 24 gole w 38 meczach, zdobywającZłotego Buta. W 1988 klub po raz kolejny spadł z Division One. Na powrót do pierwszej ligi kibice nie musieli zbyt długo czekać. Chelsea wygrała rozgrywki z rekordowym dorobkiem 99 punktów i po raz kolejny wróciła do Division One. Klub pod kierownictwemBobbiego Campbella zakończył kolejny sezon na piątym miejscu, jednak problemy finansowe sprawiły, iż Stamford Bridge wpadł w ręce deweloperów. Bates za wszelką cenę chciał, aby Chelsea rozgrywała mecze na swoim słynnym stadionie. Na szczęście doszło do załamania na rynku nieruchomości, co przyczyniło się do wygranej właściciela klubu[10].
Na początku lat 90. londyński zespół dysponował coraz większym budżetem transferowym, wtedy też po raz pierwszy wydano na transfer 1 milion funtów, za którego kupionoDennisa Wise’a. W roku 1993 zespół awansował doPremiership. Klubowi po latach kryzysu udało się w końcu zgromadzić fundusze na solidne wzmocnienia. TrenerGlenn Hoddle przekonał holenderskiego gwiazdoraRuuda Gullita, aby ten dołączył do Chelsea. W tym samym oknie transferowym do klubu przybyli również walijski napastnikMark Hughes oraz RumunDan Petrescu. Nowi piłkarze szybko zjednali do siebie kibiców. Gullit zaledwie w ciągu jednego sezonu został przez okrzyknięty najlepszym zawodnikiem w historii klubu. Latem 1996 Hoddle został wybrany trenerem reprezentacji Anglii, jednak Chelsea nie szukała nowego menadżera. Ruud Gullit przyjął propozycję objęcia stanowiska i dzięki swoim kontaktom sprowadził kolejne gwiazdy na Stamford Bridge. Do Londynu przyleciał słynny włoski snajperGianluca Vialli, a takżeRoberto Di Matteo,Frank Lebœuf orazGianfranco Zola. Zespół pod wodzą Ruuda Gullita w finałowym meczu Pucharu Anglii na Wembley zwyciężyłMiddlesbrough 2:0 po bramkach Roberto Di Matteo i Eddiego Newtona przerywając serię dwudziestu sześciu lat bez jakiegokolwiek tytułu. 22 października 1996 roku z powodu awarii helikoptera zginął Matthew Harding, milioner i wicedyrektor klubu, który praktycznie przez całe życie wspierałThe Blues. Na jego cześć północna trybuna Stamford Bridge nosi obecnie jego imię[10]. W roku 1999 klub zajął trzecie miejsce w lidze mając w składzie takich zawodników jakDidier Deschamps, Gianfranco Zola, Gianluca Vialli,Ruud Gullit,Albert Ferrer czy Mark Hughes. Dalsze sukcesy to finałPucharu Anglii (1994), zdobycie Pucharu Anglii (1997), zdobyciePucharu Zdobywców Pucharów (1998),Superpucharu Europy[12] iPucharu Ligi oraz kolejny Puchar kraju, a takżeTarcza Dobroczynności[11].
W 2003 roku klub został zakupiony przez rosyjskiego multimiliarderaRomana Abramowicza, a towarzyszące temu inwestycje w szkolenie piłkarzy, działaczy oraz szkółkę młodzieżową przyniosły efekty. Pierwszymi poważnymi wzmocnieniami było sprowadzenie Glena Johnsona za sumę 6 mln funtów. Następnego dnia do klubu dołączył Geremi, a w następnych tygodniach kolejni piłkarze (m.in.Damien Duff[13],Hernán Crespo,Adrian Mutu,Joe Cole,Juan Sebastián Verón,Wayne Bridge czyClaude Makélélé). Łącznie na transfery wydano około 120 mln funtów. WcześniejThe Blues opuścił Gianfranco Zola. W styczniu klub zasilił jeden piłkarz, a mianowicieScott Parker. Mimo tak dużych wzmocnień Chelsea odpadła w półfinale Champions League zAS Monaco (1:3 i 2:2). Klub nie zdołał zdobyć także mistrzostwa Anglii, Pucharu Anglii, czy triumfować w rozgrywkach Carling Cup. Po zakończeniu sezonu Abramowicz zwolnił Ranieriego z funkcji trenera, licząc na znacznie większe sukcesy niż te, jakie osiągnął Włoch.
2 czerwca 2004 roku nowym trenerem klubu zostałJosé Mourinho, który sezon wcześniej wraz zFC Porto wygrał rozgrywki Ligi Mistrzów. Miał on zagwarantować klubowi z Londynu trofea, których nie zdobył Ranieri. Pierwszym sukcesem nowego szkoleniowca było zdobycie drugiegomistrzostwa Anglii w historii klubu. W tym samym sezonie drużyna zagrała w półfinale Ligi Mistrzów (przegrany dwumecz z Liverpoolem) i zdobyła Puchar Ligi Angielskiej.
7 sierpnia 2005 r.The Blues zdobyli pierwsze trofeum w sezonie, pokonując Arsenal w meczu o Tarczę Wspólnoty 2-1.W sezonie2005/06 Chelsea obroniła tytuł mistrza Anglii z 8-punktową przewagą nad Manchesterem United. Klub przegrał w finale rozgrywek Pucharu Anglii z drużynąThe Reds,, a także szybko odpadł z Ligi Mistrzów przegrywając dwumecz w 1/8 zBarceloną.
13 sierpnia 2006 r. Chelsea uległa w meczu o Tarczę Wspólnoty Liverpoolowi 1-2[14]. W sezonie2006/2007 nie udało się powtórzyć poprzednich sukcesów i mistrzostwo Anglii zdobył Manchester United. W półfinale rozgrywek Champions League Chelsea przegrała w rzutach karnych zThe Reds. Ostatecznie londyńczycy triumfowali w rozgrywkach Capital One Cup, a także zakończyli sezon wygraną nad mistrzem Anglii w finale FA Cup na nowymWembley.
W kolejnym sezonie klub liczył na zwycięstwo w Lidze Mistrzów i odzyskanie mistrzostwa Anglii. 20 września 2007 r. José Mourinho opuścił klub za porozumieniem stron, powody jego odejścia nie zostały wyjaśnione, ale prawdopodobnie zadecydowały o tym słabe wyniki w lidze i zremisowany 1:1 mecz w fazie grupowej Ligi Mistrzów z Rosenborgiem Trondheim[15].
Wyjściowe ustawienie w przegranym finale Ligi mistrzów w sezonie 2007/2008 przeciw Manchesterowi United
Posadę trenera zespołu tymczasowo przejąłAwram Grant. 27 października 2007 r. w debiucie pod wodzą Izraelskiego szkoleniowca Chelsea wygrała 6-0 z Manchesterem City, co było najwyższą wygranąThe Blues od dziesięciu lat. 30 kwietnia 2008 r. klub awansował do finału Champions League pokonując w dwumeczu Liverpool. 21 maja w finale tych rozgrywekThe Blues przegrali po rzutach karnych z Manchesterem United. W Premier League londyńczycy także z niepowodzeniem toczyli walkę z piłkarzamiSir Alexa Fergusona i tytuł mistrzowski powędrował do drużyny Szkota. 24 maja kontrakt z Grantem został rozwiązany.
11 czerwca 2008 r. oficjalnie ogłoszono, że od 1 lipca tego roku stanowisko menedżera klubu zajmie dotychczasowy selekcjonerPortugaliiLuiz Felipe Scolari[16]. Po serii porażek 9 lutego 2009 r. Scolari został zwolniony ze swojego stanowiska.
Dwa dni później treneremThe Blues zostałGuus Hiddink[17]. Pierwszy raz zasiadł na ławce trenerskiej 21 lutego 2009 w zwycięskim meczu zAston Villą, zakończonym wynikiem 1:0. Pod jego wodzą klub dotarł do półfinału Ligi Mistrzów, przegrywając w dwumeczu z późniejszym triumfatorem tych rozgrywek – Barceloną 0:0 i 1:1. 30 maja Chelsea pokonała w finale Pucharu AngliiEverton F.C. 2:1 po bramkach Drogby i Lamparda[18].
1 czerwca 2009 r. nowym trenerem zespołu zostałCarlo Ancelotti, który podpisał kontrakt do 2012 roku. Pierwszym trofeum za kadencji Włocha było zdobycieTarcza Wspólnoty.We wrześniu 2009 r. Międzynarodowa Federacja Piłkarska (FIFA) uznała Chelsea winną w sprawie nakłaniania młodego zawodnikaRC Lens,Gaëla Kakuty do zerwania kontraktu z tym klubem[19]. FIFA nakazała Chelsea oraz piłkarzowi solidarną zapłatę odszkodowania w wysokości 780 000 euro[20]. Dodatkowo Chelsea została ukarana zakazem rejestrowania nowych zawodników na czas dwóch okien transferowych oraz zobowiązana do zapłaty RC Lens kwoty 130 000 euro tytułem rekompensaty za wyszkolenie zawodnika. Piłkarz otrzymał zakaz występowania w oficjalnych meczach na okres 4 miesięcy. Chelsea oświadczyła, że kara jest nieproporcjonalnie duża do przewinienia i złożyła odwołanie od decyzji FIFA. W listopadzie 2009 r. Sportowy Sąd Arbitrażowy zawiesił kary zakazu transferów oraz zakazu gry nałożone na klub i zawodnika, do czasu zakończenia postępowania odwoławczego i ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy[21].
25 kwietnia klub pokonałStoke City 7-0 i była to wówczas największa wygrana tej drużyny w Premier League. 2 maja Liverpool przegrał z Chelsea naAnfield Road 0:2, a 9 maja 2010 r. po raz czwarty zdobyła w swojej historii mistrzostwo Anglii (po zwycięstwie 8:0 nad drużynąWigan Athletic[22]). Natomiast Drogba został Królem Strzelców z dorobkiem 29 bramek wyprzedzającWayne’a Rooneya. Klub zakończył sezon 2009/10 z dorobkiem 103 bramek, stając się pierwszą drużyną w Premier League, która przekroczyła barierę stu bramek, bijąc przy tym poprzedni rekord należący do Manchesteru United z sezonu 1999/2000, który wynosił 97 trafień. Chelsea jest pierwszym klubem w historii, który wygrał w jednym sezonie wszystkich sześć ligowych meczów z drużynami z „Wielkiej Czwórki” (Liverpool, Manchester United i Arsenal). Po zdobyciu Mistrzostwa Anglii, po raz pierwszy w historii sięgnęła po „Dublet”, zwyciężając na Wembley w finale Pucharu Anglii z ekipą Portsmouth 1:0[23].
W styczniu 2011 zespół zakupił za rekordową sumę (ok. 60 mln euro)Fernando Torresa z Liverpoolu[24]. Po sezonie 2010/2011, gdy Chelsea zajęła drugie miejsce w tabeli Premier League, tracąc 9 punktów do lidera i nie osiągnęła żadnych innych sukcesów, Ancelotti został zwolniony z funkcji trenera.
W letnim okienku transferowym, klub poinformował również o zatrudnieniu nowego trenera –André Villasa-Boasa[25]. Były szkoleniowiec Porto miał pomóc Chelsea ponownie sięgnąć po tytuł Mistrza Anglii. Jednak za kadencji PortugalczykaThe Blues nie byli w trakcie sezonu ani razu na podium. Portugalczyk postanowił stawiać na młodzież, co doprowadziło do odsunięcia od zespołu Nicolasa Anelki i Alexa (obaj opuścili klub w zimie). Postanowił także usadzić na ławce rezerwowych kapitana klubu Johna Terry’ego, Didiera Drogbę i wicekapitana Franka Lamparda. Po serii porażek i remisów, oraz po przegranym meczu zSSC Napoli w ramach 1/8 finału Ligi Mistrzów[26] pozycja Villasa-Boasa w Chelsea była zagrożona. Niedługo później 4 marca 2012 r. po przegranej 0:1 zWest Bromwich Albion, Portugalczyk został zwolniony z posady trenera[27].
Piłkarze Chelsea świętują triumf w Lidze Mistrzów
Nowym szkoleniowcem Chelsea został dotychczasowy asystent,Roberto Di Matteo[28].Pod wodzą Di Matteo Chelsea w jego pierwszym miesiącu pracy rozegrała 10 spotkań, z czego wygrała osiem, remis padł w meczu ligowym zTottenhamem (0:0), a jedyną porażką pod było spotkanie z Manchesterem City (2:1)[29].Di Matteo najpierw poprowadził klub do awansu do ćwierćfinału Ligi Mistrzów, gdzie jego drużyna wygrała rewanż z Napoli (4:1) (poprzednie spotkanie klub przegrał jeszcze za kadencji Villas-Boasa). Następnie Chelsea wygrała dwumecz w ćwierćfinale zBenficą (1:0 i 2:1), a także półfinał zBarceloną (1:0[30] i 2:2).Pod wodzą Włocha Chelsea była niepokonana w wygranych przez siebie rozgrywkach Champions League, gdzie tylko raz zremisowała z Dumą Katalonii[31].
Tymczasowy trener doprowadził zespół do triumfu w Pucharze Anglii, gdzie w meczu finałowym na WembleyThe Blues pokonaliLiverpool 2:1 (1:0). Pod jego wodzą sięgnęli także po Puchar Europy, pokonując 19 maja 2012 r. w finaleBayern Monachium po rzutach karnych (4:3; regulaminowy czas gry – 1:1, dogrywka: 0:0). Był to pierwszy triumf Chelsea w tych rozgrywkach[32].
Wyjściowe ustawienie w wygranym finale Ligi mistrzów w sezonie 2011/2012 przeciw Bayernowi Monachium
12 sierpnia Chelsea straciła szansę na pierwsze trofeum w sezonie2012/13, gdzie przegrała o Tarczę Wspólnoty z Manchesterem City[33], zaś 31 sierpnia klub doznał dotkliwej porażki w Superpucharze Europy zAtlético Madryt.W listopadzie Chelsea wygrała zaledwie jeden mecz z pięciu rozegranych. Po przegranym meczu zJuventusem (3:0) Chelsea odpadła z rozgrywek Ligi Mistrzów, w konsekwencji czego 21 listopada 2012 roku Di Matteo został zwolniony z funkcji trenera zespołu[34].
Jego następcą zostałRafael Benítez, który pełnił rolę tymczasowego trenera. Nowy trener wprowadził bardzo ofensywny styl gry. Jednymi z wysokich wygranych za jego kadencji był mecz zAston Villą (8:0), czy ostatni mecz grupowy Ligi Mistrzów zFC Nordsjælland (6-1). Wcześniej jednak Chelsea przegrała mecz finałowyKlubowych Mistrzostw Świata zCorinthians Paulista[35].
Hiszpański menedżer doprowadził klub do półfinału rozgrywek Pucharu Anglii, a także do triumfu w finale Ligi Europejskiej[36]. Benitez po sezonie za porozumieniem stron rozstał się z klubem.
José Mourinho po nieudanym sezonie wRealu Madryt podpisał 4-letni kontrakt z Chelsea F.C., portugalskiego trenera przedstawiono oficjalnie 3 czerwca 2013[37]. 29 sierpnia londyński klub wylosowano w grupieE Ligi Mistrzów wraz zFC Schalke 04, Basel i Steauą[38].
Rozgrywki ligowe Chelsea zaczęła od wygranej 2:0 nadHull City[39]. Kilka dni później odbył się finałSuperpucharu Europy, w którym Chelsea zmierzyła się zBayernem Monachium. Mecz zakończył się wynikiem 2:2 po dogrywce (wyrównującą bramkę dla Bayernu zdobył w 120. minucie meczuJavi Martinez). W serii rzutów karnych zwyciężyli Bawarczycy 5:4; decydującego rzutu karnego nie wykorzystał Lukaku, który natychmiast został wypożyczony do Evertonu[40]. W rozgrywkach Ligi Mistrzów pierwszy mecz grupowy londyńczycy przegrali z Bazyleą 1:2 na własnym boisku. Po niespodziewanej porażce w pierwszym meczufazy grupowej Chelsea awansowała do1/8 finału z pozycji lidera.
Piłkarze Chelsea w sezonie 2013/14 podczas meczu z PSG.
18 marca po wygranej 2:0 nadGalatasaray SK londyńczycy awansowali do ćwierćfinału Champions League, w którym wyeliminowaliParis Saint-Germain (1:3) i (2:0). Jednak zmęczenie sezonem przełożyło się na słabsze wyniki. Przegrana z:Aston Villą,Crystal Palace czy pierwsza porażka Mourinho na Stamford Bridge zSunderlandem sprawiły, iż mistrzostwo Anglii zdobyliThe Citizens.22 kwietnia drużyna zremisowała na wyjeździe zAtlético Madryt 0:0 w pierwszym meczu półfinałowym Ligi Mistrzów[41]. 30 kwietnia w rewanżu w Londynie „The Blues” przegrali 1:3 (1:1) i odpadli z tych rozgrywek. Po dwumeczu zLos Colchoneros media skrytykowały grę Chelsea, nazywając ją:Parkowanie autobusu we własnym polu karnym[42]. Taką samą opinię wyraził trener Liverpoolu –Brendan Rodgers, ponieważ kilka dni wcześniejThe Reds przegrali z londyńczykami 0:2 na Anfield Road[43].
Głównym celem Mourinho w sezonie 2014/15 było odzyskanie mistrzowskiego tytułu, a także walka o Ligę Mistrzów. 18 sierpnia Chelsea nowy sezon rozpoczęła od wygranej nadBurnley 3-1. W kolejnych trzynastu spotkaniachThe Blues nie przegrali meczu w rozgrywkach Premier League. 27 stycznia Chelsea awansowała do finału Pucharu Ligi Angielskiej, pokonującLiverpool 1:0 (2:1 w dwumeczu). Wcześniej jednak klub stracił szansę na zdobycie Pucharu Anglii, po przegranym 2:4 meczu zBradford City[44]. 1 marca Chelsea wygrała Puchar Ligi, pokonując w finale naWembleyTottenham 2:0[45]. Wielkim zaskoczeniem okazało się szybkie odpadnięcie z Ligi Mistrzów gdzie Chelsea uległa w dwumeczuParis Saint Germain[46]. 3 maja po zwycięstwie ligowym nad Crystal Palace klub po raz piąty zdobył tytuł mistrza Anglii[47]. Chelsea tym samym odzyskała mistrzostwo po 5 latach. Wielki udział przy zdobyciu mistrzowskiego tytułu mieli dwaj nowi piłkarze –Cesc Fàbregas (największa ilość asyst w ligowych rozgrywkach) iDiego Costa, który zdobył 20 goli w pierwszym swoim sezonie[48]. Kluczowym zawodnikiem okazał się także Eden Hazard, który został wyróżniony mianem najlepszego piłkarza w Anglii za sezon 2014/15.
2 sierpniaThe Blues przegrali z Arsenalem o Tarczę Wspólnoty 0:1 i był to pierwszy triumf Arsena Wengera nad Mourinho[49]. Ligowe zmagania Chelsea rozpoczęła nie najlepiej notując tylko jedno zwycięstwo w czterech pierwszych meczach. W grudniu Jose Mourinho został zwolniony z pozycji trenera, a jego miejsce zająłGuus Hiddink. W marcu 2016 roku klub poinformował, że po zakończeniu Mistrzostw Europy 2016 drużynę obejmieAntonio Conte[50]. Drużyna zmagania ligowe zakończyła dopiero na 10. miejscu w tabeli, nie osiągając żadnych innych sukcesów.
Po rozegranych Mistrzostwach Europy przez reprezentację Włoch Antonio Conte zasiadł na ławce trenerskiej Chelsea. Pierwszym wzmocnieniem w nowej erze został napastnikMichy Batshuayi[51]. Drugim piłkarzem, który zasilił szeregi Chelsea jestN’Golo Kanté[52]. Do drużyny wróciłDavid Luiz, a oprócz niego nowym nabytkiem zostałMarcos Alonso i bramkarzEduardo. W oficjalnym debiucie podopieczni Conte odnieśli zwycięstwo w derbowym starciu z West Hamem 2:1. Następnie zespół odniósł wygraną nad Watfordem i Burnley. Po złej passie: remisem ze Swansea oraz porażkami z Liverpoolem (1:2) i Arsenalem (3:0), Conte zmienił ustawienie drużyny z 4-1-4-1 na 3-4-3[53], co poskutkowało siedmioma wygranymi meczami ligowymi z rzędu (w tym m.in. 3:0 z mistrzem Anglii – Leicester, 4:0 z Manchesterem United, 5:0 z Evertonem, 2:1 z Tottenhamem).31 grudnia po zwycięstwie nad Stoke City, The Blues odnieśli 13 kolejne zwycięstwo, ustanawiając tym samym klubowy rekord. Sezon ten Chelsea zakończyła zdobyciem kolejnego tytułu mistrzowskiego. W sezonie 2017/2018 Chelsea zajęła 5 pozycję oraz zdobyłaPuchar Anglii.
12 lipca 2018 Conte został zwolniony z posady trenera[54].
14 lipca 2018 roku nowym trenerem Chelsea został WłochMaurizio Sarri. Jeszcze tego samego dnia w ślad za dotychczasowym szkoleniowcemNapoli podążyłJorginho, za którego londyński klub zapłacił 57 milionów funtów[55]. Wobec odejściaThibault Courtois doRealu Madryt[56] konieczne stało się znalezienie klasowegobramkarza. Wybór padł naKepę Arrizabalagę zAthletiku Bilbao. The Blues zapłacili za hiszpańskiego golkipera 80 milionów euro, czyniąc Kepę najdroższym bramkarzem w historii. Oprócz tego do drużyny na zasadzie rocznego wypożyczenia z Realu Madryt dołączyłMateo Kovačić, podpisano także umowę z trzecim bramkarzem –Robem Greenem.
Sezon 2018/19 Chelsea pod wodzą Sarriego rozpoczęła – jako zdobywcaPucharu Anglii – od starcia oTarczę Wspólnoty z mistrzem krajuManchesterem City. Mecz zakończył się przegraną The Blues 0:2.
Nowy trener odszedł od stosowanego przez poprzednika ustawienia 3-4-3 na rzecz 4-3-3. Przywrócił do składuDavida Luiza kosztemGary’ego Cahilla. Chelsea zaczęła grać tzw. Sarriball – ofensywny futbol oparty na długim utrzymywaniu się przy piłce i wymianie dużej ilości podań. Efektem tego było pobicie klubowego rekordu w liczbie podań w trakcie meczu – 26 sierpnia 2018 roku w meczu 3. kolejkiPremier League zNewcastle podopieczni Sarriego przekazali sobie piłkę 913 razy[57]. Taki styl od razu spodobał się kibicom klubu zeStamford Brigde, gdyż był miłą odmianą w stosunku do defensywnej taktykiAntonio Conte. Sarriball był nie tylko efektowny, ale także efektywny – drużyna wygrała pięć pierwszych ligowych spotkań z rzędu, a pierwszą porażkę zanotowała dopiero pod koniec listopada, gdy w 13. kolejce uległa na wyjeździeTottenhamowi 1:3. W 16. kolejce Chelsea wygrała z Manchesterem City 2:0, przez co obrońcy tytułu przegrali pierwszy mecz od początku sezonu[58].
Jesienią Chelsea rywalizowała w fazie grupowejLigi Europy, co było efektem zajęcia 5. miejsca w lidze w poprzednim sezonie. The Blues zajęli 1. miejsce w grupie L przedBATE Borysów,MOL Vidi iPAOK Saloniki, wygrywając 5 spotkań i remisując jedno, z MOL Vidi (2:2) w ostatniej kolejce. To dało im awans do fazy pucharowej rozgrywek.
Przełom stycznia i lutego 2019 r. podał w wątpliwość skuteczność Sarriballu. Kompromitujące porażki 0:4 zBournemouth, a zwłaszcza najwyższa w historii występów Chelsea w Premier League klęska 0:6 (0:4 po 25 minutach gry) z Manchesterem City mocno zachwiały pozycją Maurizio Sarriego[59]. W mediach pojawiły się spekulacje dotyczące zwolnienia włoskiego trenera, kibice zaś w niewybredny sposób okazywali na stadionie swoje niezadowolenie z wyników zespołu.
Sposobem na ratowanie posady miało być zdobyciePucharu Ligi Angielskiej. The Blues znaleźli się w finale tych rozgrywek, eliminując kolejnoLiverpool,Derby County (prowadzone wówczas przez legendę ChelseaFranka Lamparda), Bournemouth i Tottenham (porzutach karnych). Tam czekał już Manchester City, który zaledwie dwa tygodnie wcześniej upokorzył ekipę ze Stamford Bridge.
Przez 90 minut regulaminowego czasu gry nie padła żadna bramka, zatem potrzebna byładogrywka, w której także nie doczekaliśmy się goli. W 120. minucie doszło do kuriozalnej sytuacji, która przeszła do historii piłki nożnej. Pod koniec dogrywki bramkarz Kepa Arrizabalaga potrzebował pomocy medycznej, jednak nie odniósł żadnej poważnej kontuzji, toteż zmiana nie była konieczna. Tymczasem Maurizio Sarri takową zarządził – Kepę miał zmienić rezerwowyWilly Caballero. Nie wiadomo jednak, czy takie posunięcie trenera było podyktowane względami medycznymi (nie chciał narażać swojego zawodnika na kontuzję, tym bardziej że w czasie konkursu rzutów karnych wymiana bramkarza byłaby niemożliwa) czy taktycznymi (Caballero uchodzi za eksperta od bronienia „jedenastek”). Jednakże Kepa nie zamierzał schodzić z boiska, czym doprowadził swojego szkoleniowca do furii. Po dłuższej chwili słownych przepychanek i nerwowych gestów Hiszpan dopiął swego i został w bramce na rzuty karne[60]. Niestety, mimo obronienia „jedenastki”Leroya Sané, nie zdołał on uchronić swojej drużyny od porażki 3:4 w karnych, gdyż swoje szanse zmarnowali Jorginho i David Luiz.[61] Sam bramkarz został po tym incydencie ukarany przekazaniem tygodniówki na rzecz Fundacji Chelsea[62], stracił też miejsce w składzie na jeden mecz ligowy z Tottenhamem.
Niepowodzeniem zakończyła się również obrona Pucharu Anglii. W 5. rundzie Chelsea uległaManchesterowi United 0:2.[63]
W lidze Sarri przezwyciężył kryzys z początku roku i do końca sezonu The Blues regularnie punktowali, przegrywając po drodze tylko dwa razy – po 0:2 zEvertonem i Liverpoolem. Na koniec kampanii Chelsea uplasowała się na 3. miejscu w tabeli Premier League, tracąc jednak ponad 27 punktów do drugiego Liverpoolu i punkt więcej do mistrza Anglii, Manchesteru City.
W fazie pucharowej Ligi Europy The Blues pokonywali kolejno w dwumeczachMalmö FF,Dynamo Kijów,Slavię Praga iEintracht Frankfurt (po karnych – dwa obronione przez Kepę)[64]. W finale wBaku Chelsea w wielkim stylu ograła lokalnego rywalaArsenal 4:1 i po 6 latach znów odniosła tryumf w tych rozgrywkach[65].
16 czerwca 2019 r. po zaledwie sezonie pracy na Stamford Bridge Maurizio Sarri powrócił do ojczyzny, gdzie został trenerem Juventusu. Mistrzowie Włoch zapłacili za szkoleniowca 5 milionów funtów[66]. Łącznie Sarri prowadził Chelsea w 63 meczach, z czego 40 wygrał, 11 zremisował, a 12 przegrał.
Od sezonu 2019/20 trenerem zespołu został Frank Lampard. W pierwszym oficjalnym meczu pod jego wodzą Chelsea przegrała 0:4 z Manchesterem United, natomiast w meczu o Superpuchar Europy,The Blues ulegli Liverpoolowi w rzutach karnych (2:3). Pierwszym wygranym przez Lamparda meczem było wyjazdowe spotkanie z Norwich (3:2). Chelsea również zagrała w Lidze Mistrzów, wygrała grupę z Valencią, Ajaxem i Lille awansując do 1/8 finału, gdzie odpadła z Bayernem. Sezon Premier League Chelsea zakończyła na czwartym miejscu w tabeli.
W sezonie 2020/21 do Chelsea przyszli Timo Werner z RB Lipsk, Kai Havertz z Bayeru Leverkusen, Edouard Mendy ze Stade Rennes, Ben Chilwell z Leicester City, Hakim Ziyech z Ajaxu, Thiago Silva z PSG oraz Malang Sarr z OGC Nice (Sarr został od razu wypożyczony do FC Porto). The Blues sezon rozpoczęli wygraną 3:1 z Brighton na The Amex. W Lidze Mistrzów Chelsea zajęła pierwsze miejsce w grupie z Sevillą, Krasnodarem i Rennes.
Po słabszych meczach w grudniu i styczniu podjęto decyzję o zwolnieniu Franka Lamparda. Następcą został Thomas Tuchel.
Pod wodzą Tuchela Chelsea dotarła do finału Pucharu Anglii, przegrywając 1: 0 z Leicester City i zdobyła swój drugi tytuł Ligi Mistrzów UEFA po zwycięstwie 1: 0 nad Manchesterem City w Porto. Następnie klub po raz drugi zdobył Superpuchar UEFA 2021, pokonując Villarreal 6: 5 w rzutach karnych, po zakończeniu 1: 1 w Belfaście po dogrywce oraz Klubowe Mistrzostwa Świata FIFA 2021 (pierwsze dla klubu) w Abu Zabi po pokonaniu brazylijskiego Palmeiras 2:1. 18 kwietnia 2021 roku Chelsea ogłosiła, że dołączy do nowej European Super League, rozgrywek ligowych obejmujących największe europejskie kluby. Po ostrej reakcji kibiców klub ogłosił wycofanie się kilka dni później. Klub nie zdecydował się na wysyłanie na urlop swoich pracowników, którzy nie grają w dni meczowe, podczas pandemii Covid-19, a decyzję podobno podjął sam Abramowicz. Chelsea, jeden z pierwszych klubów, który pomógł Narodowej Służbie Zdrowia, pożyczyła należący do klubu hotel Millennium dla personelu NHS.Wśród sankcji finansowych nałożonych na rosyjskich oligarchów przez zachodnie rządy w odpowiedzi na rosyjską inwazję na Ukrainę w 2022 r. Abramowicz oświadczył 26 lutego, że przekaże zarządzanie Chelsea powiernikom Fundacji Chelsea. Powiernicy nie zgodzili się od razu ze względu na wątpliwości prawne dotyczące zasad Komisji Dobroczynności dla Anglii i Walii. Tydzień później Abramowicz umorzył 1,5 miliarda funtów, które był mu winien klub, i wystawił klub na sprzedaż, zobowiązując się do przekazania dochodu netto ofiarom wojny na Ukrainie. W dniu 10 marca 2022 r. rząd brytyjski ogłosił sankcje nałożone na Abramowicza, a Chelsea mogła działać na podstawie specjalnej licencji do 31 maja. W kolejnych tygodniach pojawiły się doniesienia o zaangażowaniu Abramowicza w pośrednictwo w porozumieniu pokojowym między Ukrainą a Rosją i zabezpieczanie bezpiecznych korytarzy ewakuacyjnych w oblężonych miastach Ukrainy. Urzędnik rządu amerykańskiego ujawnił, że prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski zwrócił się do rządu USA o nienakładanie sankcji na Abramowicza, biorąc pod uwagę jego znaczenie dla wysiłków niesienia pomocy wojennej.
W dniu 7 maja 2022 roku Chelsea potwierdziła, że uzgodniono warunki przejęcia klubu przez nową grupę właścicieli, na której czele stoją Todd Boehly, Clearlake Capital, Mark Walter i Hansjörg Wyss. Grupa była później znana jako BlueCo. Rząd Wielkiej Brytanii zatwierdził przejęcie o wartości 4,25 miliarda funtów, kończące 19-letnią własność Abramowicza w klubie. Bruce Buck, który pełnił funkcję prezesa od 2003 roku, został zastąpiony przez Boehly’ego, natomiast długoletnia dyrektor klubu i de facto dyrektor sportowa Marina Granovskaia odeszła, podobnie jak Petr Čech ze stanowiska doradcy technicznego i ds. wyników. Chelsea wygrała sześć z pierwszych 11 meczów sezonu 2022–23, ale tylko pięć z pozostałych 27. Klub strzelił rekordowo mało goli w całym sezonie i po raz pierwszy od tej pory zajął miejsce w dolnej połowie tabeli 1995–96.
Najwybitniejsi piłkarze w historii Chelsea, umieszczeni w galerii sław londyńskiego klubu. Należy do niej 46 byłych zawodników, wśród podanych sław pięć grało i trenowało zespół z zachodniego Londynu (David Webb,Ruud Gullit,Gianluca Vialli,Roberto Di Matteo,Frank Lampard).
John Terry, jeden z najbardziej znanych wychowanków Chelsea
Chelsea tak jak wiele innych angielskich klubów ma rezerwy i szkółkę piłkarską. Ich celem jest jak najlepsze wyszkolenie młodych piłkarzy, którzy później będą w stanie grać w pierwszej drużynie.
Obecnie funkcję trenera rezerw pełniJoe Edwards, zaś akademią zajmuje sięJody Morris. Rezerwy występują w lidze rezerw i w sezonie 2010/2011 wygrały te rozgrywki. Drużyna rezerw rozgrywa mecze wCobham[70].
Chelsea rozgrywa swoje mecze na stadionieStamford Bridge, mieszczącym 41 841[71] widzów, w którego skład wchodzą dwupiętrowa trybuna północna im. Matthew Hardinga, dwupiętrowa trybuna północna „Shed End”, trzypoziomowa „East Stand” oraz najnowsza i największa „West Stand”. Obiekt Stamford Bridge wchodzi w skład multipleksu Chelsea Village, który obejmuje również m.in. dwa czterogwiazdkowe hotele, pięć restauracji, sale bankietowe i konferencyjne, kluby nocne, podziemny parking. NazwaStamford Bridge oznacza „most nad Stamford” i odnosi się do potoku Stamford, który kiedyś płynął w okolicy.
Na tym stadionie zawodnicy Chelsea pobili ligowy rekord 86 meczów u siebie bez porażki – od lutego 2004 r. do 26 października 2008 r., kiedy Liverpool pokonał Chelsea 1:0 po samobójczym goluJosé Bosingwy. Przez ten czas londyński klub prowadziło czterech trenerów:Claudio Ranieri,Jose Mourinho,Awram Grant iLuiz Felipe Scolari.
Od pierwszego spotkania rozegranego w 1905 piłkarze Chelsea występowali w niebieskich koszulkach, na przełomie lat zmieniał się jedynie ich odcień oraz barwy spodenek i getrów[72]. Pierwszym strojem była niebieska koszulka o odcieniu jaśniejszym niż obecnie, natomiast spodenki były białe, a getry granatowe[72]. W 1912 koszulki zmieniły kolor na ciemnoniebieski, tzw.royal blue[72]. Kiedy na początku lat 60. szkoleniowcem zostałTommy Docherty, wprowadzono ciemnoniebieskie spodenki i białe getry[72]. Wyjazdowym kolorem „The Blues” od początku istnienia klubu był żółty albo biały, chociaż często zdarzały się odstępstwa. W półfinale Pucharu Anglii w 1967 drużyna wystąpiła w czarnych spodenkach i koszulkach w czarno-granatowe pasy. Z kolei w latach 1985–1986 i 1988-1989 piłkarze londyńskiego klubu grali na wyjeździe ubrani na czerwono, a w latach 1986–1987 na seledynowo. Od 2004 wśród wyjazdowych strojów pojawił się także czarny.
Przez lata stroje dostarczała firmaUmbro. W 2005 władze Chelsea zdecydowały się na zerwanie umowy i podpisanie ośmioletniego kontraktu zAdidasem.
Pierwszym sponsorem Chelsea były linie lotniczeGulf Air (sezon 1983/1984). Kolejnymi sponsorami byli: producent żywnościGrange Farms, producent herbatyBai Lin i włoski koncernSimod, a od 1989 firma komputerowaCommodore International. W latach 1995–1997 nowym sponsorem została firma produkująca piwoCoors, następnie producent szyb samochodowychAutoglass (1997–2001) i linie lotniczeEmirates (2001–2005). W latach 2006–2008 na koszulkach Chelsea widniało logoSamsung Mobile, a do 2015 nadrukiem był jedynieSamsung. Od sezonu 2015/2016 do 2020 na koszulkach znajdowało się logo firmy oponiarskiejYokohama.
Hymnem Chelsea jest „Blue is the colour”. Powstał w 1972 roku, pierwszy raz publicznie został odtworzony podczas finału Pucharu Ligi.
W marcu 1972 roku hymn Chelsea zajął 5. miejsce na popularnej liście przebojów (UK Singles Chart) i od tego momentu obok hymnuLiverpoolu jest najlepiej rozpoznawalnym hymnem klubowym w Anglii. W pierwotnej wersji hymnu śpiewali go ówcześni piłkarze Chelsea[potrzebny przypis].
W 2015 roku Chelsea podpisało pięcioletnią umowę sponsorską z japońskim producentem opon –Yokohama o wartości 40 mln GBP rocznie[73]. To druga najbardziej lukratywna umowa w lidze po Manchesterze United. Umowa zSamsungiem z 2010 roku była warta 18 mln GBP rocznie, a pierwotna 10 mln GBP[74]. W 2017 roku CFC zawarło 15 letnią umowę zNike o wartości 900 mln GBP[75], poprzednia umowa zAdidasem była warta 300 mln GBP[76].
Michał Pol: Biblioteka Gazety Wyborczej, seria „Słynne kluby piłkarskie: Chelsea Londyn”. Gazeta Wyborcza, 2007.ISBN 978-83-7552-057-6. Brak numerów stron w książce
.png)
.jpg)
.jpg)
