Chasechemui – władcastarożytnego Egiptu zII dynastii
Niektórzy badacze przyjmują, żeChasechem i Chasechamui to dwie różne osoby i Chasechem był poprzednikiem Chasechamui. Klasyfikacja z Cambridge utożsamia nawet Chasechemui z władcą o imieniu własnymNefersokar.
Przeważa obecnie jednak pogląd, że Chasechem i Chasechamui to jedna i ta sama osoba. Władca używał najpierw imienia w liczbie pojedynczej ("potężny objawił się"), a następnie po zwycięstwie nad Północą i ponownym zjednoczeniu kraju przyjął imię w liczbie mnogiej ("dwaj potężni objawili się")[1].
Pochodził zNechen. Żoną jego była prawdopodobnieNimaatapis. Za jego panowania doszło do przywróceniu jedności państwa na skutek ponownego pokonania i podbiciaDolnego Egiptu. Wyrazem tego było zmiana imienia, a także uznanie dwóch bogów,Horusa iSeta, za równoprawne bóstwa opiekuńczedynastii. Władca organizował również wyprawy wojenne doNubii iLibanu. Prowadził także ożywioną działalność budowlaną, wznosząc kamienne budowle w Nechen,Necheb iAbydos.
W Nachen odnaleziono dwa posągi króla, na cokołach których znajdują się reliefy i inskrypcje świadczące o tym wydarzeniu. Na jednym z nich widnieje napis "47 209 wrogów z północy". Z kolei na kamiennych naczyniach znalezionych w tym samym sanktuarium co posągi odczytano inskrypcję "rok walk z północnym wrogiem"[1].
WedługManetona, jego panowanie kończy okres tynicki bez żadnego specjalnego uzasadnienia ze strony tego starożytnego historyka, co może się jednak wiązać z kresem konfliktów międzyGórnym i Dolnym Egiptem oraz ostatecznym uregulowanie struktur gospodarczych, religijnych i politycznych kraju.
Został pochowany wAbydos.
- ↑abToby Wilkinson: Powstanie i upadek starożytnego Egiptu. Poznań: Dom Wydawniczy REBIS, 2013, s. 89-90.ISBN 978-83-7510-683-1.
- NicolasN. Grimal NicolasN.,Dzieje starożytnego Egiptu,AdamA. Łukaszewicz (tłum.), Warszawa: PIW, 2004, s. 65-67,ISBN 83-06-02917-8,OCLC 749417518 .
- BogusławB. Kwiatkowski BogusławB.,Poczet faraonów, Warszawa: Iskry, 2002, s. 82-83,ISBN 83-207-1677-2,OCLC 830308044 .
- Schneider Th. „Leksykon faraonów”, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa-Kraków 2001, s. 100-101,ISBN 83-01-13479-8
- Toby Wilkinson: Powstanie i upadek starożytnego Egiptu. Poznań: Dom Wydawniczy REBIS, 2013, s. 89-90.ISBN 978-83-7510-683-1.
Od okresu predynastycznego do Pierwszego Przejściowego (przed ok. 3150–2133)
Okres | |
---|
Predynastyczny (przed ok. 3150) | |
---|
Wczesnodynastyczny (ok. 3150–2686) | |
---|
Stare Państwo (ok. 2686–2181) | |
---|
1. Przejściowy (ok. 2181–2133) | VII | - Neferkare (młodszy)
- Neferkare Nebi
- Dżedkare Szemai
- Neferkare Chendu
- Merienhor Neferkamin
- Nikare
- Neferkare Tereru
- Neferkahor
|
---|
VIII | - Uadżkare Pepisonbe
- Neferkamin Anu
- Kakare Ibi
- Neferkare
- Neferkauhor Kapuibi
- Neferirkare
|
---|
IX | - Meribre Cheti I
- Neferkare Nebkaure
- Cheti II
- Setut
|
---|
X | - Merihathor
- Neferkare
- Uachare Cheti III
- Merikare
- Nebkaure Cheti IV
|
---|
|
---|
Średnie Państwo i Drugi Okres Przejściowy (ok. 2133–1567)
Nowe Państwo i Trzeci Okres Przejściowy (ok. 1567–730)
Od Epoki Późnej do panowania rzymskiego (od 730)
