Od 1994 do 1999 był radnym prowincjiBrabancja Walońska (od 1995 jej wiceprzewodniczącym). W latach 2000–2004 w rządzie Regionu Walońskiego zajmował stanowisko ministra spraw wewnętrznych i komunikacji społecznej. W 2006 został wybrany na burmistrza miastaWavre[2] (funkcję tę formalnie pełnił przez dwie sześcioletnie kadencje). W 1999, 2003, 2007, 2010, 2014[3] i 2019[4] uzyskiwał mandat posła do federalnejIzby Reprezentantów. 21 grudnia 2007Guy Verhofstadt powierzył mu tekę ministra współpracy na rzecz rozwoju w swoim przejściowym rządzie krajowym. To samo stanowisko obejmował w trzech kolejnych gabinetach kierowanych przezYves’a Leterme,Hermana Van Rompuya i ponownie pierwszego z nich. W lutym 2011 odszedł z rządu w związku z objęciem przywództwa w Ruchu Reformatorskim[2][3].
Powyborach parlamentarnych z 25 maja 2014 w Belgii kolejny raz rozpoczęły się długotrwałe rozmowy mające na celu utworzenie nowego rządu. Charles Michel odgrywał w nich jedną z głównych ról – w czerwcu zostałinformateurem, a w lipcu (obokKrisa Peetersa) jednym z dwóchformateurów[5].
7 października 2014 ostateczne warunki porozumienia uzgodniły Ruch Reformatorski (MR) z Walonii oraz trzy ugrupowania z Flandrii:Chrześcijańscy Demokraci i Flamandowie (CD&V),Nowy Sojusz Flamandzki (N-VA) iFlamandzcy Liberałowie i Demokraci (Open VLD), zawiązując pierwszą od ponad 25 lat koalicję bez udziału socjalistów. Charles Michel został wspólnym kandydatem na premiera[6]. Skład nowego gabinetu ogłoszono 10 października 2014[7]. Następnego dnia zaprzysiężono lidera MR na urzędzie premiera oraz pozostałych członków rządu[8]. W tym samym miesiącu ustąpił ze stanowiska przewodniczącego MR (zastąpił goOlivier Chastel).
8 grudnia 2018 Nowy Sojusz Flamandzki, sprzeciwiając się przyjęciuświatowego paktu w sprawie migracji, opuścił koalicję rządową[9]. Następnego dnia Charles Michel dokonał rekonstrukcji rządu, funkcjonującego od tej pory jako trójpartyjny gabinet mniejszościowy[10]. 18 grudnia 2018 podał się do dymisji po tym, jak w parlamencie socjaliści i zieloni wystąpili z inicjatywą wotum nieufności wobec jego rządu[11]. Trzy dni później królFilip po przeprowadzonych konsultacjach przyjął tę rezygnację, powierzając jego gabinetowi dalsze bieżące zarządzanie[12]. W lutym 2019 powrócił na funkcję przewodniczącego partii[13].
2 lipca 2019 dotychczasowy przewodniczącyRady EuropejskiejDonald Tusk poinformował, że Charles Michel decyzją RE został wyznaczony na jego następcę na tym stanowisku[14]. Charles Michel złożył w konsekwencji rezygnację ze stanowiska premiera; 27 października 2019 na stanowisku tym zastąpiła goSophie Wilmès[15]. W listopadzie 2019 zakończył też pełnienie funkcji przewodniczącego MR. 29 listopada Donald Tusk oficjalnie przekazał mu obowiązki przewodniczącego Rady Europejskiej[16].
Jego kadencja na tej funkcji rozpoczęła się 1 grudnia 2019[17]. 24 marca 2022 Rada Europejska ponownie wybrała go na to stanowisko przewodniczącego[18]. Urząd ten sprawował do końca listopada 2024, 1 grudnia tegoż roku zastąpił goAntónio Costa[19].
minister obrony i służby cywilnej:Steven Vandeput (N-VA, do 12 listopada 2018),Sander Loones (N-VA, od 12 listopada 2018)
minister budżetu i loterii narodowej:Hervé Jamar (MR, do 22 września 2015),Sophie Wilmès (MR, od 22 września 2015)
minister ds. samozatrudnienia, małych i średnich przedsiębiorstw, rolnictwa i integracji społecznej:Willy Borsus (MR, do 28 lipca 2017),Denis Ducarme (MR, od 28 lipca 2017)
minister pracy, gospodarki i ochrony konsumentów, przeciwdziałania ubóstwu, osób niepełnosprawnych, równych szans: Kris Peeters (CD&V, do 1 lipca 2019),Wouter Beke (CD&V, od 2 lipca 2019 do 2 października 2019),Nathalie Muylle (CD&V, od 3 października 2019)
minister sprawiedliwości: Koen Geens (CD&V)
minister ds. uproszczenia administracji, agendy cyfrowej, telekomunikacji i poczty:Philippe De Backer (Open VLD)
.jpg)
