Movatterモバイル変換


[0]ホーム

URL:


Przejdź do zawartości
Wikipediawolna encyklopedia
Szukaj

Carolinum (Nysa)

Na mapach:Ziemia50°28′26,66″N 17°20′00,05″E/50,474072 17,333347
Przejrzana
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Status wersji strony

To jest wersja przejrzana tej strony

To jest najnowszawersja przejrzana, która zostałaoznaczona17 lip 2024.Od tego czasu wykonano1 zmianę, która oczekuje na przejrzenie.
Carolinum
Zabytek: nr rej. 2004/73 z 26.11.1973
Ilustracja
Państwo

 Polska

Miejscowość

Nysa

Adres

ul. Jana III Sobieskiego 2

Styl architektoniczny

Barok

Rozpoczęcie budowy

1722

Ukończenie budowy

1725

Położenie na mapie Nysy
Mapa konturowa Nysy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Carolinum”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Carolinum”
Położenie na mapie województwa opolskiego
Mapa konturowa województwa opolskiego, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Carolinum”
Położenie na mapie powiatu nyskiego
Mapa konturowa powiatu nyskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Carolinum”
Położenie na mapie gminy Nysa
Mapa konturowa gminy Nysa, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Carolinum”
Ziemia50°28′26,66″N 17°20′00,05″E/50,474072 17,333347
Multimedia w Wikimedia Commons
Budynki gimnazjum i kolegium
Budynek kolegium
Główne wejście
Kartusz nad głównym wejściem

Carolinum w Nysie – dawniej uczelnia, a obecnie nazwa nawiązującego do tradycji tej szkołyI Liceum Ogólnokształcącego im. Jana III Sobieskiego.

Historia

[edytuj |edytuj kod]

Powstanie kolegium Carolinum wiąże się z przybyciem doNysyjezuitów w roku 1622. W mieście istniało jednak już wówczas rozwinięte szkolnictwo. Do najważniejszych ówczesnych placówek edukacyjnych należały:

Po sprowadzeniu jezuitów do Nysy biskup wrocławski arcyksiążęKarol Habsburg erygował 9 lutego 1623 roku szkołę zakonną nazwanąseminarium św. Anny – uroczyste otwarcie miało miejsce 23 kwietnia 1624 roku. Biskup zamierzał także utworzyć w Nysie prowadzony przez jezuitówuniwersytet, lecz nigdy nie doszło do realizacji tego projektu.

Patronką szkoły wybrana zostałaśw. Anna ze względu na to, że imię to nosiła wdowa po burmistrzu NysyAnna Gebauer, która w hojnym testamencie 9 maja 1630 roku przeznaczyła na ten cel cały swój majątek.

Pierwszym rektorem tej uczelni został światowej sławy uczony, jezuita,matematyk iastronom, twórcahelioskopu i odkrywcaplam na SłońcuChristoph Scheiner.

Szkoła składała się z pięciu klas. Cieszyła się bardzo dobrą renomą, słynęła z wysokiego poziomu nauczania oraz z posiadania bogatego księgozbioru. Przybywała tu pobierać naukimłodzież z całego Śląska, jak również zRzeczypospolitej.

Nysa wkrótce otrzymała z tego powodu mianoŚląskichAten (nieco później nazwana została takżeŚląskimRzymem).

Największą świetność seminarium przeżywało w latach 1625-1642, za czasów biskupaKarola Ferdynanda Wazy, syna króla PolskiZygmunta III. Ta nowa uczelnia jezuicka bardzo szybko się rozwijała i wkrótce zyskała duże znaczenie.

Podczaswojny trzydziestoletniej, w 1642 roku budynek seminarium spłonął. Zniszczeniu uległa równieżbiblioteka szkolna licząca około dwanaście tysięcywoluminów. W latach 1656–1657 wzniesiono nowy budynek, który odtąd stanowił siedzibę seminarium św. Anny.

Biskup Karol Ferdynand w latach 1669-1681 ufundował obecny, okazały gmach z przeznaczeniem dla nowo utworzonego kolegium jezuickiego, stanowiącego kontynuację seminarium św. Anny. Budynek został wzniesiony przykościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny przezWacława Schullera zOłomuńca. Wewnątrz mieściły się sale lekcyjne, pomieszczenia mieszkalne dla zakonników i uczniów, biblioteka,refektarz orazapteka prowadzona przez zakonników.

Obok kolegium w latach 1722-1725 powstało przy wsparciu biskupaLudwika von Neuburga gimnazjum jezuickie. Jego projekt przypisuje się architektowiChristophowi Tauschowi, a wykonanie –Michałowi Kleinowi. W 1725 r. powstała bogato zdobionabrama, łącząca oba budynki.

Poprzyłączeniu Śląska do Prus w roku 1742 kolegium podupadło. W 1773 roku, mimo kasaty zakonu przez papieżaKlemensa XIV, królFryderyk II pozwolił jezuitom pozostać w swej nyskiej siedzibie. Dopiero w wynikupruskiejsekularyzacji z 1810 roku zakonnicy opuścili kolegium, a budynek został zmodernizowany i utworzono w nim królewskie gimnazjum katolickie. W roku 1848 jego dyrektorem po raz pierwszy została osoba świecka. Szkoła w 1924 roku otrzymała nazwęCarolinum na cześć założyciela seminarium św. Anny biskupa Karola Habsburga.

Wiosną 1945 roku, w czasie walk międzywojskami niemieckimi aArmię Czerwoną Nysa uległa zniszczeniu, z budynków, w których za czasów niemieckich mieściły się szkoły średnie, ocalały tylko dwa.

 Osobny artykuł:Bitwa o Nysę.

Utworzono w nich wkrótce państwowe Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcące. Obecnie tradycje kolegium jezuickiego kontynuuje I Liceum Ogólnokształcące imienia Jana III Sobieskiego w Nysie, a takżePaństwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Nysie.

Do najbardziej znanych absolwentów nyskiego Carolinum zaliczani są:

Architektura

[edytuj |edytuj kod]

Brama zportykiem posiadabarokowe dekoracje. Główny przejazd zwieńczony jestgzymsem zputtami, trzymającymikartuszherbowy iwazonami. Obok znajduje się furtka dla pieszych. Wewnątrz, na wprost bramy, fragment dawnych murów obronnych zamyka dziedziniec, flankowany z obu stron budynkami gimnazjum i kolegium. Zachowała się częściowo średniowiecznabasteja, stanowiąca obecnie boczne wyjście ze szkolnego dziedzińca naplanty przy ulicy Lompy.

Bryła budynku kolegium wzniesiona została na planie litery „E”. Gmach w stylu barokowym, nawiązuje swą formą do typowej, jezuickiej architektury. Posiada pewne cechy wspólne z siedzibą kolegiumKlementinum wPradze.

We wnętrzu zachowały się dwa pomieszczenia o szczególnie bogatych dekoracjach –aula i biblioteka. Kolegium posiadało typowy dla jezuickich szkół i uniwersytetów program ideowy wystroju.

Znajdująca się w części środkowej gmachu, w przyziemiuryzalitu obecna aula liceum to dawny refektarz, służący zakonnikom jako jadalnia i sala zebrań. W pomieszczeniu tym znajdują się:

Wyeksponowane tu zostały motywy gloryfikacjiKościoła i jego misji oraz służby Chrystusowi, którą pełni zakon jezuitów.

Z powoduzniszczeń wojennych z 1807 roku bogata dekoracja malarska pochodząca z 1680 roku nie zachowała się w całości do czasów obecnych. O jej poziomie artystycznym świadczą ocalałe freski w dawnej aptece i w sieni, łączące tematykęfilozoficzną,religijną iastrologiczną. Malowidła te odkryto i poddano renowacji dopiero w 1904 roku. Wlunetach umieszczone zostały inskrypcjefarmaceutyczne. Freski ukazują starotestamentową historię oTobiaszu, który otrzymał odarchaniołaRafała lek przywracający wzrok jego ojcu. Jest toprefiguracja Chrystusa jako światła dla świata. Kolejne malowidła przedstawiają koncepcjęprzyrody jako źródła zdrowia i przejawu ukrytej Bożej siły. Umieszczono tu alegorie czterechżywiołów:

  • Powietrze – przedstawione jakoorły ciągnące rydwan z postaciami kobiet, którym towarzyszą ptaki i kwiaty. Kluczem do interpretacji treści dzieła jest zdanie:Wszystko poruszam i odżywiam, co ziemia stworzyła, lecz nic nie może beze mnie żyć;
  • Ogień – symbolizują gosalamandry, zaprzężone do rydwanu z kobietami. Jedna z nich ubrana jest w czerwony płaszcz, a druga trzyma płonącą pochodnię. Sentencja głosi:Wszystko niszczeje, jeśli nie jest przed ogniem chronione, lecz wszystko ożywa przez jego ciepło;
  • Woda – jako płynące białerumaki, ciągnące powóz z mitologicznymi bóstwami. Umieszczona inskrypcja objaśnia:Przez moją wilgotność rosną rośliny i muszle też rybom dają życie dzięki mojej sile;
  • Ziemia – ukazana jako dwawoły ciągnące wóz z trzema postaciami kobiecymi, trzymającymi łopatę, snop zboża i kwiaty. Napis informuje: „Jak wszystkie początki rzeczy z ziemi pochodzą, tak też wszystko śmiertelne do niej powróci”.

Całość tych malowideł uzupełnia wątek astrologiczny w postaci dwunastu znakówZodiaku, podkreślający związek Ziemi zKosmosem.

Freski zdobiące klasztorną aptekę przedstawiają więc ówczesną wizję medycyny i farmacji – leki są darem ziemi, żywiołów i oddziaływania gwiazd. Obecnie jest tam wystawa trofeów zdobywanych przez uczniów.

Bibliografia

[edytuj |edytuj kod]
  • „Nysa. Sztuka w dawnej stolicy księstwa biskupiego” pod redakcją Ryszarda Hołowni i Mateusza Kapustki, Wrocław 2008
  • Marek Sikorski, "Nysa. Skarby sztuki i osobliwości", 1999, wyd. SilesiapressISBN 83-909213-0-8
  • J.Daniel, I.Zielonka, "Nysa-przystanek wędrowca", 2004, wyd. InseratISBN 83-912169-1-8
  • Skrypt historyczny Stowarzyszenia Księstwa Nyskiego w Nysie, "Znane osoby w historii Księstwa Nyskiego". Uniwersytet w Ołomuńcu. Nysa 2015, pod red. Kpt. Tomek.

Linki zewnętrzne

[edytuj |edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Carolinum_(Nysa)&oldid=74294729
Kategorie:

[8]ページ先頭

©2009-2025 Movatter.jp