| Kardynał prezbiter | |||
 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 1 września 1712 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 25 stycznia 1784 | ||
| Prefekt Kongregacji Soborowej | |||
| Okres sprawowania | 1775–1784 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Diakonat | 1736 | ||
| Sakra biskupia | 24 września 1747 | ||
| Kreacja kardynalska | 10 kwietnia 1747 | ||
| Kościół tytularny | SS. Cosma e Damiano | ||
| |||
| Data konsekracji | 24 września 1747 | ||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
Carlo Vittorio Amedeo delle Lanze (ur.1 września1712 wTurynie, zm.25 stycznia1784 wSan Benigno Canavese) – włoskikardynał.
Urodził się 1 września 1712 roku w Turynie, jako syn Carla Francesca Agostina delle Lanze i Barbary Luigii di Piosacco[1]. W młodości podróżował po Europie, a przebywając wZjednoczonych Prowincjach, postanowił wstąpić do zakonu kanoników regularnych św. Genowefy w Paryżu, którzy wówczas uchodzili za miejsce pokuty i centrum opozycjijansenistycznej[1]. Przebywając wnowicjacie, jego ojciec nakazał mu powrót doRzymu, gdzie podjął studia naPapieskiej Akademii Kościelnej[1]. W 1732 roku przeniósł się naUniwersytet Turyński, gdzie uzyskałbakalaureat z teologii[1]. W 1736 roku przyjął święceniadiakonatu[2]. Gdy osiągnął pełnoletniość odzyskałlenno swojego ojca, z wyjątkiemVinovo[1]. Jego dom często był miejscem spotkań dla pasjonatów zagadnień reformy Kościoła i ruchu jansenistycznego[1]. W latach 1746–1773 był głównym jałmużnikiem na dworze swojego kuzynaKarola Emanuela III[1]. 10 kwietnia 1747 roku został kreowanykardynałem diakonem i otrzymał diakonięSanti Cosma e Damiano[2]. 11 sierpnia tego samego roku został wybranytytularnym arcybiskupem Nikozji, a 24 września przyjąłsakrę[2]. 2 października został podniesiony do rangikardynała prezbitera i otrzymałkościół tytularnySan Sisto[2]. W 1750 roku zamieszkał w opactwie San Benigno i spędził tam większość pozostałej części życia[1]. Uczestniczył w wydarzeniachSabaudii jedynie, gdy wymagane było nadanie odpowiedniej oprawy uroczystościom religijnym[1]. Pobłogosławił małżeństwoWiktora Amadeusza III iMarii Antonii Burbon, a także wnioskował o promocję kardynalską dlaLudovica Merliniego[1]. W 1773 roku zrezygnował z bycia tytularnym arcybiskupem Nikozji, a dwa lata później zostałprefektemkongregacji Soborowej[2]. Papież zwolnił go z obowiązku zamieszkiwania w Rzymie. Gdy pod koniec 1775 roku zmarłchargé d’affaires Turynu, Domenico Morelli, della Lanze został poproszony o objęcie urzędu do 1778 roku, gdy Emidio Ziucci przejmie urząd[1]. W latach 1783–1784 byłprotoprezbiterem[1]. Dochód z tytułu objęcia tej funkcji przeznaczył na sprawęprocesu beatyfikacyjnegoBenedykta Józefa Labrego[1]. Kardynał zmarł 25 stycznia 1784 roku w San Benigno Canavese[1].
| Prefekci Kongregacji Soborowej |
|
|---|---|
| Prefekci Kongregacji ds. Duchowieństwa |
|
| Prefekci Dykasterii ds. Duchowieństwa |
|
