Movatterモバイル変換

Skamieniałości nieznanego nauce zwierzęcia odnaleziono na północyAngoli, w okolicyBentiaba. Spoczywały wśród skał datowanych na środkowymastrycht. Skamieniałościami zaopiekowało się Museu de Geologia da Universidade Agostinho Neto wLuandzie. Kilka wyróżnionych okazów skatalogowano jako MGUAN-PA85, MGUAN-PA106, MGUAN-PA120. Opisywali je Mateuset al. Badacze zaliczyli je do rodzinyElasmosauridae. Nie zaliczyli ich do żadnego rodzaju, klasyfikując jakocf.Tuarangisaurus^[2].

W Bentiabie dokonywano jednak kolejnych odkryć. Tym razem znaleziono kości datowano na wczesnymastrycht, pomiędzy 71,40 a 71,64 miliona lat temu. Znaleziono je wśród skałformacji Mocuio należącej do grupy Nicolau i basenu sedymentacyjnego Namibe. Skamieniałościami zaopiekowało się ponownie Museu de Geologia da Universidade Agostinho Neto wLuandzie. Okaz skatalogowano jako MGUAN PA103. Okazało się, że należy do tego samego taksonu, co okaz MGAUN PA270^[1].

Nowe znalezisko okazało się należeć do plezjozaurów^[1]. W Angoli pierwsze skamieniałości znaleziono prawdopodobnie w 1839, a pozostałości plezjozaurów obecne są w znajdującej się wBelgii kolekcji Dartevelle opisywanej już w 1941. Kolejne szczątki opisywano w latach 60. i 70. Niektóre zaliczono do rodzajuPlesiosaurus. Bogatych znalezisk dostarczyła wcześniej także sama Bentiaba. W jej skałach datowanych na późnykampan-mastrycht znaleziono setki skamieniałości, w tym należące do trzech rodzajówplezjozaurów,dinozaurów,pterozaurów, przynajmniej 12 taksonówmozazaurów,żółwi morskich, licznych ryb^[2].

Tylnekręgi szyjne cechowały się szerokimi zakrzywionymiwyrostkami kolczystymi, prawie stykającymi się z wyrostkami sąsiednich kręgów^[1].

Brzuszna częśćobojczyka była prawie aż tak szeroka, jakłopatka. Okaz cechował się redukcją płytki grzbietowejłopatki. Cechy takiej nie spotyka się u elasmozaurów, występuje ona natomiast uCryptoclididae. Łopatki, elipsoidalne w przekroju trzonu, kontaktują się ze sobą w linii pośrodkowej na długiej linii, podobnie jak iobojczyki. Asymetrię wskazano wkości kruczej z obustronną brzuszną guzowatą strukturą (buttress). Cechy te wskazano jakoautapomorfie rodzaju^[1].

Dziwaczne cechy kończyn nowego taksonu wskazują na oryginalny sposób przemieszczania się. Zwierzę prawdopodobnie wiosłowato swymi kończynami inaczej, niż elasmozaury. Kończyna poruszała się w cyklu protrakcji i retrakcji podłużnie, z prostą rotacją wstawie ramiennym^[1].

Okaz zaliczono do nowego rodzaju plezjozaurów. Araújoet al. (2015) nadali mu nazwęCardiocorax. Oba człony nazwy rodzajowej pochodzą ze zlatynizowanejgreki. Pierwszy człon nazwy, podany przez autorów bez tłumaczenia jakoKardia^[1], które to słowo w zapisiecardia stanowi łacińską nazwęserca^[3]. Drugi człon,corax, oznaczawronę bądźkruka. Od nazwy też bierze swe mianokość krucza. Utworzona w ten sposób nazwa odnosi się do sercokształtnego otworu pomiędzy kośćmi kruczymi. W rodzaju wskazano gatunekCardiocorax mukulu. Jego epitet gatunkowymukulu wywodzi się z angolskiego dialektubantu, w którym oznacza przodka^[1].

Celem umiejscowienia nowego taksonu na drzewie rodowym plezjozaurów Araújoet al. (2015) przeprowadzilianalizę filogenetyczną. Wykorzystali macierz danych innych autorów^[1], Ketchum i Bensona z 2010^[4]. Jakogrupę zewnętrzną wybrali Araújoet al.notozauraCymatosaurus. Uwzględnili 177 cech należących do 67 taksonów. Uzyskali w efekcie pojedyncze drzewonajwiększej parsymonii. W wyniku tego badania otrzymanokladogram, na którymgrupę siostrzanąCardiocorax byłStyxosaurus^[1] (poniżej, uproszczono).