Ta osoba nosichińskie nazwiskoCao. | |||||||||||
| Nazwiskochińskie | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||
| |||||||||||
Cao Xueqin (ur.1715 lub1724 wNankinie, zm.1763 lub1764 w Pekinie) –chińskipoeta,malarz ipisarz z czasówdynastii Qing, autorHonglou Meng (Sen czerwonego pawilonu), najsłynniejszej chińskiej powieści społeczno-obyczajowej, jednej zczterech klasycznych powieści chińskich. Jego imię mleczne toCao Zhan (曹霑), aimię publiczne –Mengruan (夢阮; 梦阮; dosłownie „sen oRuan (Ji)”, od poety z III w.).
Pochodził z chińskiego (Han) rodu, który wszedł w składBiałej Chorągwi wojsk mandżurskich i wyróżnił się w służbie administracyjnej i wojskowej. Prababka Cao Xueqina była mamką cesarzaKangxi, a jego dziadek Cao Yin – towarzyszem zabaw cesarza, który następnie powierzył mu wysokie stanowisko rządowe. Cao Yin był wybitnym uczonym i kolekcjonerem książek. Po jego śmierci (1712) urząd odziedziczył syn, Cao Yong, który wszakże przeżył go tylko trzy lata. Cesarz zezwolił by siostrzeniec Cao Yina, Cao Fu, został adoptowany pośmiertnie jako jego syn i przejął stanowisko. Ród Cao popadł jednak w długi i następca Kangxi,Yongzheng, po kilkukrotnych ostrzeżeniach, skonfiskował cały majątek rodziny, łącznie z ich dworem, na poczet ich spłaty. Zubożała rodzina, wraz z małym Cao Xueqinem (synem Cao Yonga lub Cao Fu, stąd wątpliwości co do daty urodzin), przeniosła się doPekinu.
Większość dorosłego życia Cao Xueqin spędził jako ubogi uczony, żyjący ze sprzedaży swych obrazów, pracując nad swą powieścią,Opowieścią Kamienia (Shitou Ji), którą doprowadził do 80 rozdziałów. Już za jego życia krążyły one w odpisach, ale prawdziwą sławę dzieło, przemianowane naSen czerwonego pawilonu (Honglou Meng), przyniosło mu dopiero po śmierci. W 1791 Cheng Weiyuan (程偉元) and Gao E (高鶚) opublikowali „pełną” wersję, składającą się ze 120 rozdziałów, rzekomo na podstawie notatek Cao Xueqina. To wydanie stało się podstawą do następnych, choć autorstwo ostatnich 40 rozdziałów pozostaje niepewne.
Honglou Meng to opowieść o dwóch gałęziach rodu, którego bogactwo i fortuna przemija, co prawdopodobnie ma charakter autobiograficzny. Wprowadza ogromną liczbę postaci, zarysowując szeroki, a równocześnie szczegółowy i wnikliwy obraz chińskiej arystokracji XVIII w. Napisana wjęzyku potocznym, dzięki mistrzostwu autora, potwierdziła rolębaihua, nisko cenionego przez konfucjańskich uczonych, jako pełnoprawnego medium literackiego. Powieść jest uznawana za najwybitniejszą zchińskich powieści, także dzięki swej bogatej symbolice i erudycji autora.Do XX w. dzieło było anonimowe, dopiero badaniaHu Shi wskazały na Cao Xueqina jako autora.
