Camillo Benso di Cavour, ok. 1860 r.Pomnik Cavoura w Mediolanie
Camillo Benso di Cavour (ur.10 sierpnia1810 wTurynie, zm.6 czerwca1861 tamże) –włoski polityk, mąż stanu, premierSardynii iWłoch oraz minister spraw zagranicznych Włoch, przywódca liberałówpiemonckich, współzałożyciel pisma „Il Risorgimento”,wolnomularz, a także współtwórca ograniczeń wpływówduchowieństwa. W wyniku wzmocnienia porządku konstytucyjnego przyczynił się do rozwoju ekonomicznego Włoch[1].
Jego ojcem byłarystokratapiemoncko-francuski wywodzący się z sięgającego XI wieku rodu Benso, a matkąfrankofonka zGenewy,konwertytka zkalwinizmu. Do końca życia nie władał poprawniejęzykiem włoskim, w swoim życiu nigdy nie był wRzymie,Wenecji iNeapolu, chociaż podróżował po Francji,Szwajcarii,Belgii iAnglii[2].W młodości oczekiwano od niego, że zrobi karierę w wojsku. Z powodu liberalnych poglądów mając 21 lat, zrezygnował jednak ze stopnia oficerskiego w armii[3]. Następnie podróżował po Europie, studiując politykę i gospodarkę. Stosując nowe metody rolnicze poprawił wydajność w rodzinnychmajątkach ziemskich[3]. W 1847 założył gazetę „Il Risorgimento” (Odrodzenie) wspierającą przede wszystkim ideęzjednoczenie Włoch[3],liberalizm ikonstytucjonalizm.Opowiadał się za niedemokratycznym modelem parlamentarnym (z systemem cenzusów, z jednomandatowymi okręgami wyborczymi, bez przedstawicielstwa proporcjonalnego)[potrzebny przypis]. Karierę polityczną rozpoczął w czasieWiosny Ludów jako deputowany do parlamentu. W 1850 został ministrem gospodarki i handlu, a w 1851 objął stanowisko ministra finansów[3].
Camillo Cavour został powołany na urządpremierakrólestwa Piemontu przez królaWiktora Emanuela II w listopadzie 1852. Zapewnił Piemontowi rozwój ekonomiczny i gospodarczy. Sprawniejsze rolnictwo, zyski z handlu zagranicznego, rozwinięta sieć komunikacyjna (m.in. pierwszy tunel kolejowy podAlpami –tunel Fréjus) i flota zapewniły Piemontowi najsilniejszą pozycję wśród księstw włoskich. Był zwolennikiem idei federacyjnej. Wraz z Wiktorem Emanuelem chciał, aby po zjednoczeniu Włochy stały się państwem federacyjnym. W 1855 roku, aby nagłośnićkwestię włoską nakłonił króla aby zadecydował o przystąpieniu Piemontu dowojny krymskiej po stronie Francji, Wielkiej Brytanii i Turcji[3]Cavour wykazał się wielkim sprytem po pokoju kończącym wojnę sojuszu francusko-sardyńskiego zAustrią, który został podpisany w listopadzie 1859 roku wZurychu. Pokój ten zawierał punkt dotyczący powrotuHabsburgów do księstw środkowej Italii (Parma,Modena iToskania). Piemont nie chciał Habsburgów na tronach, dlatego Cavour wymyślił, aby ogłosić plebiscyt dotyczący przyszłości księstw środkowo-włoskich. Ludność wolała zjednoczenie z Piemontem, niż władzę Habsburgów. Tym samym Austrii pozostała tylko gorycz porażki w wojnie.
Był członkiem turyńskiej loży masońskiej Ausonia[potrzebny przypis]. Dążył do pełnejlaicyzacji życia publicznego i prawodawstwa, w tym także prawa rodzinnego i małżeńskiego, usunięcia religii z edukacji i kultury. W chwili śmierci Cavoura 70 biskupów i kilkuset księży włoskich było uwięzionych lub wyrugowanych ze swoich diecezji, a 12 000 zakonników i zakonnic usuniętych z domów klasztornych[2].
Poprzez zabiegi dyplomatyczne walnie przyczynił się do zjednoczenia Włoch. Będąc premierem, starał się ograniczyć wpływy kleru i zapewnić państwu część jego dochodów[3]. Za swoje zasługi jest zaliczany do czterech „ojców Ojczyzny”.
