| Imię i nazwisko | Bridget Louise Riley | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 24 kwietnia 1931 | ||
| Narodowość | brytyjska | ||
| Dziedzina sztuki | malarstwo | ||
| Odznaczenia | |||
 | |||
| Nagrody | |||
Praemium Imperiale | |||
| |||
Bridget Riley (właśc.Bridget Louise Riley, ur.24 kwietnia1931 wLondynie) – brytyjska malarka, czołowa przedstawicielkaop-artu.
Bridget Riley urodziła się 24 kwietnia 1931 w londyńskiej dzielnicy Norwood[1][2]. Jej ojciec, John Fisher Riley, był drukarzem pochodzącym zYorkshire. Artystka spędziła młodość wKornwalii, której przyroda wywarła wpływ na jej późniejszą twórczość. Riley uczęszczała do Cheltenham Ladies College (1946–49)[3][4], po czym studiowała naGoldsmiths' College (1949–52) iRoyal College of Art (1952–55) w Londynie, gdzie razem z nią uczyli się m.in.Frank Auerbach iPeter Blake. Czując potrzebę wniesienia oryginalnych rozwiązań w świecie sztuki, wpadła w głębokie zwątpienie we własne możliwości, które doprowadziło do załamania nerwowego. Z początku malarstwo Riley było figuralne, z widocznym wpływemimpresjonizmu. Około 1958 Riley zmieniła technikę i skupiła się na tworzeniupuentylistycznych pejzaży. Zobaczyła w tym czasie wystawę abstrakcyjnych pracJacksona Pollocka w londyńskiej Whitechapel Art Gallery. Inspiracją do własnych poszukiwań były dziełaGeorgesa Seurata, punktem zwrotnym moment, w którym postanowiła wykonać powiększoną kopię jego obrazuMost w Courbevoie (1886–87), by zgłębić jego technikę. Tym samym zaczęła tworzyć własny styl, w którym badała możliwości zjawisk optycznych, dzięki którym op-artowe obrazy Riley wywołują dezorientujący efekt dla oka[1][5][4]. W 1960 namalowała ostatni figuratywny obraz,Pink Landscape[4].
W 1961, po kolejnym kryzysie twórczym, Riley rozpoczęła najważniejszy, „czarno-biały okres” swojej kariery, który charakteryzował się wykorzystaniem skrajnych kontrastów. Efekty, których osiągnęła przy użyciu figur geometrycznych, zostały szybko przywłaszczone przez kulturę popularną[6]. Według Roberta Kudielki, jej osiągnięciem było wykorzystanie środków wyrazu malarstwa abstrakcyjnego do ewolucji od obrazów skupionych na spektrum kolorów do przestrzennego, plastycznego podejścia do koloru na płaszczyźnie[4]. Wśród najistotniejszych prac z tego okresu znajdują sięKiss (1961),Shiver (1964) iCrest (1964). Riley w tym czasie zyskała status gwiazdy: jej londyńska wystawa z Richardem Feigenbaumem wyprzedała bilety jeszcze przed otwarciem, nowojorskie sklepy używały motywów Riley do dekoracji witryn i projektowania tkanin[6], a kobiety szyły sobie sukienki z jej wzorami[7]. Z nagłej sławy Riley próbowali skorzystać inni artyści, jak było w przypadkuJosefa Albersa, który nazwał artystkę swoją „córką”. Choć Riley bezskutecznie próbowała prawnie powstrzymać nieautoryzowane reprodukcje swoich prac, skala imitacji jej stylu doprowadziła do zmian w amerykańskimprawie własności intelektualnej[6].
Po okresie używania odcieni szarości (1965–67) powróciła do barw prostych[6]. W 1968, jako pierwsza kobieta i zarazem pierwszy brytyjski malarz, zdobyła nagrodę główną w kategorii malarstwa naBiennale w Wenecji[8][6]. W pracach z tego okresu tworzyła kompozycje złożone z kolorowych pasów w taki sposób, by zniwelować oddziaływanie pojedynczych kolorów i wytworzyć efekt kontinuum. Nadal skupiała się na rytmie i napięciach między kolorem lokalnym a ciągłością kompozycji. Jej pierwsza wystawa retrospektywna (1970–71) przyciągnęła 40 tys. widzów, stając się najpopularniejszą wystawą indywidualną sztuki współczesnej tego okresu. Riley porzuciła farby akrylowe na rzecz olejnych, a po wizycie w Egipcie, podczas której poznała malarstwo staroegipskich grobowców, zaczęła powoli rozbijać efekt jednolitości i skupiać się na kolorach indywidualnych. W latach 80. jej prace stały się inspiracją dla artystów neokonceptualnych, takich jakPhilip Taaffe czyRoss Bleckner. Od 1986 zaczęła malować kompozycje z trapezoidami[6]. Prace Riley osiągają jedne z najwyższych cen rynkowych wśród artystek; w 2016 jej obrazUntitled (Diagonal Curve) z 1966 sprzedano na aukcji za 4,3 mln funtów[9].
Laureatka wielu nagród i wyróżnień. W 1962 wyróżniona nagrodąMiędzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Sztuki, a w 1968 nagrodą główną na Biennale w Wenecji[1]. W 1998 przyznano jejOrder Towarzyszy Honoru, w 2003 japońską nagrodęPraemium Imperiale, a w 2006 została zagranicznym członkiem honorowymAmerykańskiej Akademii Sztuk i Nauk[2]. Wśród jej wyróżnień są także doktoratyhonoris causa uniwersytetów wCambridge iOksfordzie[10].
|
