Zobacz też:inne okręty o tej nazwie. „Bouclier” w 1914 roku | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki | 1909 |
| Wodowanie | 29 czerwca 1911 |
 Marine nationale | |
| Nazwa | „Bouclier” → „Bouclier II”(1932) |
| Wejście do służby | 10 stycznia 1912 |
| Wycofanie ze służby | 15 lutego 1933 |
| Los okrętu | |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność | normalna: 790 ton |
| Długość | całkowita: 72,32metra |
| Szerokość | 7,814 metra |
| Zanurzenie | 3,1135 metra |
| Napęd | |
| 3turbiny parowe Parsonsa o łącznej mocy 13 000 KM 4kotły, 3śruby | |
| Prędkość | 31węzłów |
| Zasięg | 1200–1400 Mm przy prędkości 12–14 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 2działa kal. 100 mm (2 x I) 4 działa kal. 65 mm (4 x I) | |
| Wyrzutnie torpedowe | 4 × 450 mm (2 x II) |
| Załoga | 80–83 |
Bouclier –francuskiniszczyciel z okresuI wojny światowej, jedna z 12 zbudowanych jednostek typuBouclier(inne języki). Okrętwypierał 790 ton, a jego główne uzbrojenie stanowiły dwadziałakalibru 100 mm wsparte lżejszą artylerią oraz broniątorpedową. Napędzanaturbinami parowymi jednostka rozwijała prędkość 31węzłów, osiągając zasięg 1200–1400 Mm przy prędkości 12–14 węzłów.
„Bouclier” zostałzwodowany 29 czerwca 1911 roku w stoczniChantiers et Ateliers Augustin Normand wHawrze, a w składMarine nationale wcielono go 10 stycznia 1912 roku. Okręt początkowo służył naMorzu Śródziemnym, a od 1916 roku naMorzu Północnym. 21 marca 1918 roku wspólnie z siostrzanym niszczycielem „Capitaine Mehl” zatopiłniemiecki torpedowiecSMS A 7. W 1932 roku nazwę niszczyciela zmieniono na „Bouclier II”. Jednostkę wycofano ze służby 15 lutego 1933 roku, po czym zostałazłomowana.
Po zbudowaniu seriiniszczycieli (fr.contre-torpilleur d’escadre) „450-tonowych” (typuSpahi(inne języki),Voltigeur(inne języki) iChasseur(inne języki)) dowództwo floty podjęło działania w celu pozyskania większych okrętów[1]. W 1907 roku Rada Najwyższa Floty postanowiła, że do 1919 roku zostaną zbudowane 63 nowe jednostki tej klasy, co oznaczałowodowanie sześciu–siedmiu okrętów rocznie[2][3]. Powiększeniewyporności pozwalało na zamontowanie silniejszego niż stosowanego dotychczas uzbrojenia, zainstalowaniesiłowni o większej mocy i zwiększeniedzielności morskiej, co miało umożliwić towarzyszenie siłom głównym w trudnych warunkach atmosferycznych[2]. 28 kwietnia 1908 roku do Dowództwa Generalnego Marynarki Wojennej wpłynęło memorandum dyrektora ds. budowy okrętów Dudeboisa, w którym postulował on powiększenie wyporności nowo projektowanych niszczycieli co najmniej do 500–600 ton, podwyższenie pokładudziobowego oraz wzmocnienie uzbrojenia z dotychczasowych sześciudziałkalibru 65 mm do dwóch–trzech dział kalibru 75–100 mm i czterech dział kalibru 65 mm[4]. Jeśli chodzi o uzbrojenietorpedowe, to według początkowych założeń okręty miały mieć stałąwyrzutnię dziobową i dwa podwójne obracalne aparaty torpedowe na pokładzie[5]. Ostatecznie wybrano wariant uzbrojenia z dwoma działami kalibru 100 mm i czterema kalibru 65 mm oraz czterema wyrzutniami torped w dwóch podwójnych aparatach[5][6]. Niszczyciele miały być napędzaneturbinami parowymi zasilanymi przezkotły opalanepaliwem płynnym, co miało się przekładać na osiągnięcie podczas prób prędkości 31węzłów[5][7]. 31 maja 1908 roku służba techniczna budowy okrętów, kierowana przez inż. Lhomme, wysłała do zainteresowanychstoczni dokument z ogólną specyfikacją, którą musiały spełniać nowe okręty, dając konstruktorom pełną swobodę jeśli chodzi o realizację projektów[5][7].
Projektantem przyszłego „Boucliera” został emerytowany inżynier marynarkiFernand Fenot we współpracy z Émilem Galaudetem, pracującym na zlecenie stoczniChantiers et Ateliers Augustin Normand wHawrze[8]. W porównaniu do innych projektów stworzonych przezMaxime’a Laubeufa iAuguste’a Rateau, pracujących na zlecenie stoczniAteliers et chantiers de Bretagne(inne języki) charakteryzował się on znacznie większą prędkością i lepszą dzielnością morską[8].
Niszczyciel został zamówiony przez marynarkę w stoczni Chantiers et Ateliers Augustin Normand 25 listopada 1908 roku, będąc pierwszą jednostką typuBouclier(inne języki) zbudowaną w tej wytwórni[9][10]. Budowa sfinansowana została z budżetu marynarki na rok 1908, przedłożonego 11 maja i zatwierdzonego 31 grudnia 1907 roku[11].Stępkę okrętu położono w 1909 roku, azwodowany został 29 czerwca 1911 roku[9][10]. 23 sierpnia 1911 roku „Bouclier” został przekazany marynarce i poddany wCherbourgu próbom morskim[10][12]. Ich oficjalny program obejmował pomiar liczby obrotówśrub przy prędkości 14 węzłów i przy prędkości maksymalnej, określenie zużycia paliwa przy prędkości 14 węzłów, pomiar prędkości maksymalnej podczas próby 6-godzinnej, sprawdzenie funkcjonowania wszystkich mechanizmów okrętowych oraz uzbrojenia artyleryjskiego i torpedowego[13]. 31 sierpnia na mili pomiarowej okręt osiągnął średnią prędkość ponad 33 węzły, a 18 września podczas próby 6-godzinnej przy wyporności 660,44 tony rozwinął prędkość 35,339 węzła[12][14]. Podczas ośmiogodzinnych prób zużycia paliwa przy prędkości 14 węzłów kotły spalały 868 kg paliwa na godzinę pracy, co przekładało się na zasięg wynoszący 1170 Mm[12]. Czas od chwili rozpoczęcia procedury uruchomienia kotłów do wyjścia w morze wynosił trzy godziny[15].
Okręt był niszczycielem ze zbudowanym zestalikadłubem z podwyższonympokłademdziobowym, sięgającym średnio 4,5 metra ponadwodnicę i mającym niewielki spadek[16]. Konstrukcja kadłuba oparta była nakilu wewnętrznym, czterechwzdłużnikach iwręgach, numerowanych od rufy[17]. Blachyposzycia zewnętrznego miały grubość od 4 do 8 mm, a do stępki przymocowany był drewniany zewnętrzny kil[17].Stewa dziobowa była prawie prosta, z gładką krzywizną u dołu,rufa zaś miała wyraźny nawis[18]. Okręt miał jeden ciągły pokład górny, na którym znajdowały się dwienadbudówki: dziobowa i rufowa[17]. Wysokośćwolnej burty naśródokręciu wynosiła 2 metry[17].
Kadłub podzielony był za pomocą pięciu głównychgrodzi naprzedziały wodoszczelne, dochodzące do wysokości górnego pokładu, wydzielające kotłownie dziobową i rufową, przedziały turbinowe,skrajnik dziobowy z taranem orazskrajnik rufowy[18]. Prócz tego istniały dwie dodatkowe grodzie, umieszczone w dziobowej i rufowej części kadłuba, a w kadłubie znajdowała się pokaźna liczba małych przedziałów wodoszczelnych wydzielonych lekkimi grodziami[18]. W części dziobowej pokładu dolnego znajdowały się: magazyny żywności, wina i wody,prochu czarnego, amunicji artyleryjskiej oraz komory łańcuchowe izbiornik paliwa, zajmujący cała szerokość kadłuba; w części rufowej znalazły się natomiast oficerskie magazyny żywności, amunicji artyleryjskiej i głowic torpedowych oraz zbiornik paliwa[19]. Na pokładzie górnym pod pokładem dziobowym znajdowały się:kubryk załogi, pomieszczenia gospodarcze,kambuzy, umywalnie i toalety; kubryk załogi oraz kambuz mieściły się także w nadbudówce dziobowej, a kubryk podoficerów oraz kabiny oficerów i dowódcy znajdowały się w nadbudówce rufowej[20]. Na końcu pokładu dziobowego znajdował się niskipomost bojowy ze sterówką oraz platformareflektorów, a nadbudówkę rufową zajmowały pomieszczeniaradiostacji, pisarza i toalety oficerskie[20]. Na okręcie zainstalowano dwamaszty: główny, usytuowany za pomostem (o wysokości 21 metrów) i znacznie niższy drugi, znajdujący się na nadbudówce rufowej[21].
Długość całkowita okrętu wynosiła 72,32metra (71,2 metramiędzy pionami,szerokość całkowita 7,814 metra (7,52–7,57 metra na wodnicy) i maksymalnezanurzenie rufy 3,1135 metra (projektowane 2,8196 metra, realne 2,98 metra)[10][18].Wyporność projektowa wynosiła 709,285tony, a normalna 790 ton[10][a].
Załoga okrętu składała się zazwyczaj z 5–6oficerów oraz 75–77podoficerów i marynarzy[22][23][b].
Siłownia jednostki składała się z trzechturbin parowych systemuParsonsa(inne języki) produkcji zakładówCompagnie Électro-Mécanique(inne języki) zLe Bourget, pracujących na trzy liniewałów zakończonych trójłopatowymiśrubami napędowymi o średnicy 1,6 metra i skoku 1,5 metra[10][24]. Zespół turbin składał się z turbiny wysokiego ciśnienia, podłączonej do wewnętrznego wału napędowego, dwóch turbin niskiego ciśnienia, poruszających wały zewnętrzne i zasilaną z turbiny wysokiego ciśnienia turbiny marszowej, która była połączona zprawoburtową linią wałów[24].Parę dostarczały czterykotły wodnorurkowe Normand-Sigaudy o ciśnieniu roboczym 16kG/cm², z których każdy miał po 12palników[24]. Spaliny odprowadzane były do czterech wysokich, zgrupowanych w pary kominów[25].
Maszyny osiągały łączną projektowaną moc 13 000 KM, co pozwalało na osiągnięcie prędkości maksymalnej co najmniej 31węzłów przez sześć godzin[24]. Zapas paliwa płynnego wynosił od 120 do 160 ton, co zapewniało zasięg wynoszący 1200–1400 Mm przy prędkości 12–14 węzłów[24][26]. „Bouclier” był najszybszy z wszystkich niszczycieli swojego typu, osiągając na próbach największą prędkość 35,53 węzła[24].
Energia elektryczna wytwarzana była przez umieszczone wmaszynowniach dwieprądnice o napędzie parowym[27]. Na rufie znajdował się pojedynczy, zrównoważonyster, poruszany za pomocą parowejmaszyny sterowej umiejscowionej na pokładzie głównym pod nadbudówką dziobową[27]. Sterowanie okrętem odbywało się ze sterówki głównego pomostu bojowego, jak też pomostu rufowego (oba wyposażone były również wkompasy)[27].
Głównym uzbrojeniem artyleryjskim okrętu były dwa pojedynczedziałakalibru 100 mm M1893 L/45, umieszczone po jednym na dziobie i na nadbudówce rufowej[10][21]. Długość działa wynosiła 4646,5 mm, a długośćlufy 4500 mm; masa działa wynosiła 1700 kg, a masa osłony 28,5 kg[21]. Armaty wykorzystywały amunicjęrozdzielnego ładowania –pociski o masie 14,16 kg i umieszczone w metalowejłusceładunki miotające o masie 3,7 kg[21]. Maksymalnadonośność wystrzeliwanego zprędkością początkową 740 m/s pocisku wynosiła 11 800 metrów, aszybkostrzelność 5–7 strzałów na minutę[21].Kąt ostrzału wynosił 240° dla działa dziobowego i 267° dla rufowego, a zapas amunicji 240-250 pocisków na lufę[21].
Artylerię drugiego kalibru stanowiły cztery pojedyncze działa kalibru 65 mm M1902 L/50, umieszczone parami na górnym pokładzie za pokładem dziobowym i obok nadbudówki rufowej[10][21]. Długość działa wynosiła 3450 mm, a długość lufy 3250 mm; masa działa wynosiła 594 kg[21]. Masa pocisku wynosiła 4 kg, a masa ładunku miotającego 1,425 kg[21]. Maksymalna donośność wystrzeliwanego z prędkością początkową 870 m/s pocisku wynosiła 9000 metrów, a szybkostrzelność od 12 do 18 strzałów na minutę[28].Kąt podniesienia lufy wynosił od -16 do +20°, kąt ostrzału pary dział dziobowych 143° (rufowych 163°), a zapas amunicji 346 pocisków na lufę[28].
Magazyny amunicyjne dział wyposażone były w system zraszania i zalewania, a dostarczanie amunicji odbywało się za pomocą dwóch podnośników napędzanychsilnikami elektrycznymi (o napięciu 78 V i natężeniu 30 A), z rezerwowym napędem ręcznym[28]. Dane do strzelania uzyskiwano za pomocą systemuhydraulicznego Germaina[29].
Niszczyciel wyposażono w cztery nadwodnewyrzutnie torped kalibru 450 mm, umieszczone w dwóch podwójnych aparatach usytuowanych na górnym pokładzie na obu burtach między kominami a nadbudówką rufową[10][29]. Masa aparatu wyrzutni wynosiła 1558 kg, a kąty naprowadzania po 45° w każdą stronętrawersu[29]. Używano przeważnietorped M1909R, których łączny zapas wynosił sześć sztuk[10][29]. Długość torpedy wynosiła 5,25 metra, a jej masa 710 kg (w tymgłowica bojowa 110 kg)[29]. Pojemność zbiornika powietrza wynosiła 322dm³, a jego ciśnienie 150 kG/cm²[29]. Zasięg dochodził do 2000 metrów przy prędkości 34 węzłów i 3000 metrów przy 30 węzłach[29].
W trakcie wojny uzbrojenie niszczyciela powiększyło się o pojedynczedziało przeciwlotnicze kalibru 75 mm oraz dwa karabiny maszynoweSt Etienne kalibru 8 mm, a na pokład zabierano 8–10bomb głębinowych systemu Guirauda[10][22].
Na okręcie zamontowano jeden reflektor o średnicy 60 cm, umieszczony na platformie pomostu bojowego[30]. Niszczyciel wyposażony był w dwiekotwice admiralicji, umieszczone na obu burtach na specjalnych platformach kotwicznych i podnoszone zamontowaną na dziobie wciągarką z napędem parowym oraz ręcznym[31]. Do łączności wewnętrznej służyło co najmniej 10 głównych linii rur głosowych, prowadzących do poszczególnych stanowisk i pomieszczeń[27]. Jako środki ratownicze i komunikacyjne na okręcie znajdowały się: 7-metrowyponton, 7-metrowywelbot, 4-metrowyjol oraz dwieszalupy Burtona[32].
„Bouclier” został wcielony do służby wMarine nationale 10 stycznia 1912 roku[10][12]. Jednostka otrzymała numer identyfikacyjny M71 iznak burtowy „B”[9][10][c]. Następnie okręt wyszedł z Cherbourga w rejs naMorze Śródziemne, zawijając po drodze doBrestu (od 5 do 14 stycznia) iOranu (między 18 a 24 stycznia), docierając 26 stycznia doTulonu; po przybyciu „Bouclier” został przyporządkowany do 1.dywizjonu niszczycieli[12][33]. 1 maja „Bouclier” został wyłączony ze struktury 1. dywizjonu niszczycieli i stał sięokrętem flagowym Dywizji Torpedowej 1. Armii Morskiej, pod dowództwemkomandora (fr.capitaine de vaisseau) Ronarcha[34][35].
Między 21 a 23 kwietnia 1913 roku „Bouclier” na czele 1. i 5.dywizjonu niszczycieli wraz z pancernikami„Condorcet”(inne języki),„Danton”(inne języki),„Mirabeau”(inne języki),„Vergniaud”(inne języki) i„Voltaire”(inne języki) wziął udział wćwiczeniach floty, a 30 czerwca razem z siostrzanym „Faulx” i „Mirabeau” udał się pod Vacca na strzelanie[36]. 26 grudnia o godzinie 11:00 w Tulonie z niszczycielem zderzył się lądującywodnosamolot pilotowany przez kpt. mar. Destreniego, uszkadzającskrzydła[37].
1 sierpnia 1914 roku, tuż przed wybuchemI wojny światowej, „Bouclier” był nadal okrętem flagowym Dywizji Torpedowej 1. Armii Morskiej, w skład której wchodziły: 1. dywizjon niszczycieli („Boutefeu”, „Casque”, „Dague”, „Faulx”, „Fourche” i „Mangini”) oraz 6. dywizjon niszczycieli („Bisson”, „Cimeterre”, „Commandant Bory”, „Commandant Rivière”, „Magon”, „Protet” i „Renaudin”)[38].
16 sierpnia 1914 roku „Bouclier” wziął udział w pościgu zaaustro-węgierskim niszczycielemSMS „Ulan”, oddając z odległości 9000 metrów w jego kierunku cztery niecelne strzały z dziobowego działa kalibru 100 mm[39]. Między 18 a 19 sierpnia „Bouclier” na czele niszczycieli 1. dywizjonu osłaniał na trasie zSan Giovanni di Medua naMaltę uszkodzoną w kolizji z niszczycielem „Cavalier” jego siostrzaną jednostkę – „Fantassin”[39]. 5 września niszczyciel przybył do San Giovanni di Medua, skąd zabrał doAntivari następcę tronuCzarnogóry księciaDaniela i księżną[39][40]. Od października do grudnia „Bouclier” oraz niszczyciele 1. i 6. dywizjonu eskortowałykonwoje dostarczające zaopatrzenie Czarnogórze[39].
W styczniu i lutym 1915 roku okręt nadal pełnił służbę konwojową na Adriatyku[39]. W drugiej połowie marca „Bouclier” wyszedł zNavarino, by razem z krążownikiem pancernym„Jules Ferry”(inne języki) oraz niszczycielami „Fantassin” i„Téméraire”(inne języki) osłaniać uszkodzony podczaskampanii dardanelskiej pancernik„Gaulois”(inne języki) podczas rejsu do Navarino[39]. 4 kwietnia „Bouclier”,„Aventurier”(inne języki) i „Téméraire” wraz z innymi niszczycielami eskortowały zmierzający do portu w Antivaritransportowiec „Whitehead”[39]. 28 kwietnia „Bouclier” oraz niszczyciele 1. i 6. dywizjonu wypłynęły z misją ratowniczą w rejon zatonięcia krążownika pancernego„Léon Gambetta”(inne języki), powracając do Navarino dwa dni później[39].
Między 6 a 26 maja okręt przeszedł na Malcie remont stoczniowy[39]. 26 maja niszczyciele „Bouclier”, „Commandant Bory”, „Magon” i „Protet” wyszły z Malty w rejs doTarentu, eskortującbrytyjskie pancernikiHMS „Implacable”(inne języki),HMS „London”(inne języki),HMS „Prince of Wales”(inne języki) iHMS „Queen”(inne języki)[39]. 29 maja „Bouclier”, „Commandant Bory” i „Magon” przeszły doBrindisi[41]. Od 10 lipca niszczyciele „Bouclier”, „Bisson”, „Commandant Rivière” i „Magon” orazwłoski krążownik„Marsala”(inne języki) uczestniczyły w zabezpieczeniu operacji opanowania wyspyPelagosa, bombardującaustro-węgierską bazę lotniczą na wyspieLagosta[42]. 18 lipca niszczyciele „Bouclier”, „Bisson”, „Commandant Bory”, „Commandant Rivière”, „Magon” i „Protet” wykonały ostrzał celów wojskowych istacji kolejowej w porcieRagusa[42]. Pięć dni później „Bouclier”, „Bisson”, „Commandant Rivière” i „Magon” wraz z krążownikiem „Marsala” wyszły z Brindisi na patrol pod Pelagosę, a wracając do bazy zwinęły na krótko doBarletty[42]. 18 sierpnia „Bouclier” wraz z niszczycielami 6. dywizjonu, osłaniane przez krążowniki „Quarto” iHMS „Bristol”(inne języki), uczestniczyły w ewakuacji wojsk włoskich z Pelagosy[42].
W grudniu francuskie siły eskortowe bazujące w Brindisi zostały wzmocnione do rozmiarów flotylli, która składała się z dwóch dywizjonów liczących łącznie 12 niszczycieli[42]. „Bouclier” należał do 2. dywizjonu, w skład którego wchodziły także „Commandant Rivière” (flagowy), „Aspirant Herber”, „Commandant Bory”, „Mameluk” i „Spahi”[42]. W dniach 16–17 grudnia „Bouclier” wraz z czterema włoskimi niszczycielami wchodził w skład zespołu składającego się z krążownikówHMS „Weymouth”(inne języki) i„Nino Bixio”(inne języki), którego zadaniem była eskorta transportowca przewożącego 350 ton ładunku do San Giovanni di Medua[42]. W związku z dużym zagrożeniemminowym okręt został wyposażony wtrały i podczas rejsów eskortowych często pełnił funkcjętrałowca[42]. 21 grudnia „Bouclier” wraz z „Aspirantem Herbertem” eskortowały na trasie z Bizerty doValony włoskie krążowniki pancerne„Francesco Ferruccio”(inne języki) i„Varese”(inne języki), na pokładach których znajdowała się delegacja dowództwaalianckiego na spotkanie z królem serbskim, podczas którego omawiano plany ewakuacji wojsk serbskich[42].
25 stycznia 1916 roku „Bouclier” i eskortowany przez niego włoski krążownik pancernopokładowy„Puglia”(inne języki) u wybrzeżyAlbanii wdały się w nierozstrzygniętą wymianę ognia z austro-węgierskim szybkim krążownikiemSMS „Novara”[42]. 6 lutego wCieśninie Otranto niszczyciel wraz z krążownikiem HMS „Weymouth” wykryły i zmusiły do odwrotu zespół okrętów przeciwnika, złożony z szybkiego krążownikaSMS „Helgoland”, niszczycielaSMS „Wildfang” i torpedowcówSM Tb 74 T,SM Tb 78 T,SM Tb 80 T,SM Tb 83 F,SM Tb 87 F iSM Tb 88 F[43][44]. 15 kwietnia „Bouclier” był okrętem flagowym składającej się z dwóch dywizjonów 1. Flotylli niszczycieli w Brindisi, w skład której wchodziły „Boutefeu”, „Casque”, „Faulx”, „Fourche” i „Mangini” (1 dywizjon) oraz „Bisson”, „Commandant Bory”, „Commandant Lucas”, „Commandant Rivière”, „Magon” i „Protet” (6 dywizjon)[38]. W czerwcu, wobec wzmocnienia przezNiemców sił bazujących weFlandrii, „Bouclier” został skierowany naMorze Północne, docierając na miejsce przeznaczenia 23 lipca[35].
W nocy z 24 na 25 kwietnia 1917 roku przebywające w pobliżuDunkierki niszczyciele „Bouclier” i „Magon” oraz brytyjski monitorHMS „Lord Clive” nie zdołały zapobiec ostrzałowi portu przezniemieckie torpedowceSMS A 39,SMS A 40,SMS A 42 iSMS A 45[45]. 20 maja niszczyciele „Bouclier” (dowodzony przezkpt. mar. (fr.lieutenant de vaisseau) Bijota), „Capitaine Mehl”, „Enseigne Roux” i „Magon” natknęły się podNieuwpoort na okręty wroga[46]. Płynący jako ostatni w szyku „Bouclier” o godzinie 01:02 otworzył ogień w kierunku jednostek przeciwnika, które po oświetleniu niszczyciela światłem reflektorów odpowiedziały silnym ostrzałem, w wyniku którego okręt został trafiony w śródokręcie między wyrzutniami torped oraz w pomost rufowy, a chwilę później w mostek, co spowodowało śmierć dowódcy i dziewięciu załogantów[46]. Dowodzenie przejął ciężko rannypor. mar. (fr.enseigne de vaisseau) Peyronnet, któremu udało się oderwać od nieprzyjaciela i powrócić do Dunkierki[46]. Okręt trafił do Cherbourga na remont, który zakończył się w połowie sierpnia[46]. Po jego zakończeniu powrócił do służby, a 18 września znów powrócił do stoczni po kolizji z niszczycielem „Magon”[46]. 17 października okręt uczestniczył w ostrzaleOstendy[6][47]. 8 grudnia „Bouclier” wypłynął w rejs doDieppe, napotykając o godzinie 18:50 płynącego na powierzchniU-Boota[46]. Po próbiestaranowania załoga niszczyciela rozpoczęła atakbombami głębinowymi, przerwany po eksplozji drugiej zrzucanej bomby na pokładzie „Boucliera”, co spowodowało śmierć ośmiu członków załogi[46][6].
21 marca 1918 roku okręt uczestniczył w odparciu ataku niemieckich niszczycieli i torpedowców na Dunkierkę[46][48]. Większości napastników udało się ujść pościgowi stacjonujących w porcie niszczycieli (oprócz „Boucliera” były to: francuskie „Capitaine Mehl”, „Magon” i „Obusier” oraz brytyjskieHMS „Botha” iHMS „Morris”(inne języki)), lecz „Bouclier” i „Capitaine Mehl” (mimo kolizji między nimi na początku bitwy) zatopiły torpedowiecSMS A 7, natomiast HMS „Botha” zatopił po ostrzelaniu i staranowaniu torpedowiecSMS A 19[48][49]. W okresie od 23 kwietnia do 14 października „Bouclier” i „Obusier” uczestniczyły w zabezpieczeniu ostrzałuZeebrugge i Ostendy przez brytyjskie monitory[39][50]. Okręt pozostał na Morzu Północnym do czasuzakończenia wojny[38].
W 1919 roku za wojenne osiągnięcia okręt został odznaczonyKrzyżem Wojennym[50]. Na początku 1920 roku „Bouclier”, „Capitaine Mehl” i „Enseigne Roux” udały się na Morze Śródziemne, wchodząc w skład 1. dywizjonu niszczycieli[38]. 26 czerwca 1922 roku podczas wychodzenia z portu w Tulonie dowodzony przezkmdra ppor. (fr.capitaine de corvette) De Nantesa niszczyciel uderzył z prędkością 14 węzłów w zakotwiczony pancernik „Paris”, rozdzierając mu burtę na długości dwóch metrów i doszczętnie niszcząc własny dziób; oba okręty trafiły do naprawy, a na ich pokładach nikt nie ucierpiał[51]. W dniach 27 i 28 maja 1923 roku „Bouclier” wraz z pancernikami„Bretagne”(inne języki),„Courbet”(inne języki) i„Jean Bart”(inne języki), niszczycielami „Amiral Sénès”, „Casque”, „Cimeterre”, „Commandant Bory”, „Francis Garnier”, „Mangini” i „Matelot Leblanc” oraz okrętami podwodnymi „Fulton”, „Joessel”, „Néréïde” i „Jean Autric” odwiedziłAlgier[52]. Według stanu na początek listopada 1925 roku „Bouclier”, „Bisson”, „Enseigne Roux” i „Mangini” znajdowały się w składzie 3. dywizjonu niszczycieli[53]. Pod koniec 1925 roku okręt wziął udział w ataku sił francuskich ihiszpańskich naRepublikę Rifu[53]. 1 marca 1927 roku „Bouclier” zostałjednostką szkolną Szkoły Mechaników[54]. W 1932 roku nazwę okrętu zmieniono na „Bouclier II”, by zrobić miejsce dlanowego torpedowca(inne języki)[34][55]. 15 lutego 1933 roku w Tulonie jednostkę wycofano ze służby, po czym została tamzłomowana w latach 1933–1935[34][55].
