Sugerowane pola (wstaw w kodzie):| liga2 = | trener2 = | asystent trenera2 = | liczba członków = | forma prawna = | płeć = | obiekt sportowy2 = | dyrektor sportowy =
Klub powstał w 1946 roku wBostonie, współtworząc ligę BAA, która trzy lata później przekształciła się w NBA. W pierwszych latach istnienia zespół prowadziłRed Auerbach, a gwiazdą zespołu byłBob Cousy. Nieco później do drużyny dołączyłBill Russell, który wkrótce objął też stanowisko głównego i grającego trenera. Za ich czasów, Celtics zdobyli 11 tytułów mistrzowskich, dominując resztę ligi. W końcówce lat 70., w Bostonie pojawił sięLarry Bird, który doprowadził Celtics do trzech tytułów mistrzowskich. Jego rywalizacje zMagikiem Johnsonem w owych latach, stały się klasykiem światowej koszykówki[3]. Po zakończeniu kariery przez Birda w 1993 roku, Celtics przeżywali kryzys, jednakże wszystko zmieniło się, gdy wybrali oni wdrafcie NBA 1998Paula Pierce’a. Przez 9 kolejnych lat drużyna wracała powoli do dawnej sławy. W 2007[4] roku zawodnikami Celtics zostaliKevin Garnett iRay Allen, którzy wraz z Pierce’em stworzyli tzw. Wielką Trójkę. Ówczesny sezon zasadniczy, Celtics zakończyli z bilansem 66–16, zwyciężając o 40 spotkań więcej niż sezon wcześniej. Dotarli doFinałów NBA, gdzie to pokonali wynikiem 4:2 Los Angeles Lakers. Tym samym zdobyli kolejny – 17 tytuł mistrzowski, po 22 latach przerwy. W 2010 roku, Celtics awansowali do Finałów NBA i prowadzili już 3:2[5], jednakże przegrali ostatecznie w 7 meczach zLos Angeles Lakers[6]. Po 16 latach przerwy Boston Celtics pokonując wynikiem 4:1 Dallas Mavericks zostają ponownie najlepszą drużyną ligi w sezonie 2023/2024, jednocześnie zdobywając 18 tytuł Mistrza NBA.
Boston Celtics zostali utworzeni w 1946, przez prezydenta Boston Garden-Arena CorporationWaltera A. Browna i dołączyli do Basketball Association of America, stając się też po połączeniu BAA i National Basketball League członkiem nowej ligi,National Basketball Association[7]. W 1950 roku Celtics stali się pierwszym zespołem, który wybrał w drafcie afroamerykańskiego gracza, którym stał się Chuck Cooper[8]. W 1951 roku, Brown stał się właścicielemBoston Bruins zNational Hockey League, kiedy to ich poprzedni zarządca Charles Adams borykał się z problemami finansowymi. Brown posiadał już wówczas dwie zawodowe drużyny, które rozgrywały swoje mecze wBoston Garden.
Prawie od początku istnienia drużyną kierował trenerArnold „Red” Auerbach. Za jego kadencji Celtics zdobyli dziewięć tytułów mistrzowskich NBA, z czego osiem zostało wywalczonych rok po roku. Pierwszy znaczącym posunięciem transferowym Auerbacha było pozyskanie w 1951 znakomitego rozgrywającegoBoba Cousy. Kilka lat później oddał doSt. Louis Hawks dwóch doświadczonych zawodników,Eda Macauleya iCliffa Hagana, w zamian za prawo pierwszego wyboru wdrafcie przed sezonem 1956–1957, zyskując w ten sposób 208-centymetrowegoBilla Russella, grającego na pozycji środkowego. Auerbach zaangażował równieżK.C. Jonesa iTommy’ego Heinsohna. Po roku korzystając z przysługującego Celtics wyboru w pierwszej rundzie draftu, dodał do ekipy obrońcę, Sama Jonesa. Z tymi zawodnikami Auerbach zdominował ligę w latach 60.Po zakończeniu sezonu 1965–1966 Auerbach przekazał swoje obowiązki Russellowi, który stał się pierwszym w NBA czarnym głównym trenerem. Pod wodzą Russella, pełniącego przez trzy sezony podwójną rolę trenera i zawodnika, Boston Celtics wywalczyli mistrzostwo ligi jeszcze dwa razy.
Dorobek ten powiększył się o dwa tytuły w latach 70., gdy trenerem był Heinsohn, a czołowymi zawodnikamiJohn Havlicek iDave Cowens. Jednak bostończycy już w sezonie 1977–1978 uzyskali poniżej 50% zwycięstw.
Auerbach, mając prawo pierwszego wyboru w drafcie zdecydował się naLarry’ego Birda. Następne posunięcie Auerbacha polegało na dość skomplikowanym „handlu wymiennym” zGolden State Warriors. „Red” oddał im dwa prawa wyboru w drafcie za środkowegoRoberta Parisha oraz wybór nr 3, który został wykorzystany później naKevina McHale’a. Auerbachowi udało się też pozyskać obrońców,Dennisa Johnsona iDanny’ego Ainge’a. W tym składzie Celtics, pod wodzą Larry’ego Birda, pięciokrotnie walczyli wówczas w finałach NBA, trzy razy zdobywając mistrzostwo ligi. W 1986, dwa dni po drafcie, umarł utalentowanyLen Bias na skutek przedawkowania narkotyków, w 1992 kontuzja wyeliminowała z gry Larry’ego Birda, a w lecie 1993 zmarł nowy lider drużyny,Reggie Lewis. Te wydarzenia zapoczątkowały wielki kryzys w zespole.
W 1997 Auerbach ściągnął do Bostonu treneraRicka Pitino, który wcześniej pomógł wrócić do świetnościNew York Knicks, a następnie doprowadził drużynę uniwersytetu Kentucky do mistrzostwa uczelnianej ligiNCAA. Pitino dokonał gruntownej przebudowy Boston Celtics angażując młodych graczy. Trzon zespołu tworzyli: dwaj utalentowani debiutanci –rozgrywającyChauncey Billups i wszechstronnyRon Mercer, grający wcześniej w drużynie uniwersytetu Kentucky, a także młodzi skrzydłowiAntoine Walker i Eric Williams oraz środkowy Travis Knight. Niestety, duże rotacje kadrowe nie przyniosły efektów. Po rezygnacji Pitino w 2001, zespół prowadzili kolejno: Jim O’Brien, Danny Ainge i w końcuDoc Rivers, a zespół przechodził bezustanną przebudowę. Wskutek tego, największym sukcesem w ciągu ostatnich 15 lat był zaledwie finał konferencji w 2002.
W 2006 Celtowie pozyskali nowego gracza wybrany z numerem 21 w drafcie. Był to Rajon Rondo który został wysłany do Phoenix Suns jednak natychmiast został odesłany do Bostonu. W swoim drugim sezonie stał się graczem pierwszej piątki, a zespół z wielkimi gwiazdami: Paulem Pierce’em, Kevinem Garnettem i Rayem Allenem, w składzie sięgnął po mistrzowskie pierścienie. Obecnie uznawany za jednego z najlepszych rozgrywających NBA.
2007 rok przyniósł największe pozytywne zmiany w składzie od lat. Do zespołu zaangażowano dwie wielkie gwiazdy:Kevina Garnetta iRaya Allena. Wraz zPaulem Pierce’em iRajonem Rondo stanowili oni trzon Celtów, których od początku stawiało się w gronie faworytów ligi w sezonie 2007–2008. Sezon zasadniczy Celtics zakończyli na pierwszym miejscu w lidze, odnosząc najwięcej zwycięstw (bilans 66-16). W fazieplay-off bostończycy, mający zapewnioną przewagę własnego boiska, rozegrali aż 20 meczów (Lakers – 15), zwyciężając kolejnoAtlanta Hawks 4-3,Cleveland Cavaliers 4-3 iDetroit Pistons 4-2, i po raz pierwszy od 1987 wystąpili wfinałach ligi, spotykając się z odwiecznymi rywalami –Los Angeles Lakers. Zakończyli je zwyciężając w serii 4-2, a w ostatnim, szóstym meczu w swojej własnej hali deklasując przeciwników 39 punktami (131-92).MVP finałów został ogłoszonyPaul Pierce.
W sezonie 2009-10 Celtics ponownie – pomimo dopiero czwartego miejsca w Konferencji Wschodniej po sezonie zasadniczym – dotarli dofinałów NBA, w których zmierzyli się z Lakers. W siedmiomeczowej serii Celtics ostatecznie przegrali 3:4.
W sezonie 2010-11 do klubu dołączyłShaquille O’Neal. Zespół z Bostonu zakończył jednak sezon na półfinale konferencji, przegrywając 1-4 zMiami Heat.
Rok później gracze Celtics postraszyli Heat w finale konferencji. Jednakże pomimo prowadzenia w serii 3-2, Boston przegrał 3-4, a po sezonie, do zwycięzców tej serii dołączył rzucający obrońca CelticsRay Allen.
Stanowisko Riversa objąłBrad Stevens, trener uniwersyteckiej drużyny Butler Bulldogs. Przez sezony 2013-14, 2014-15 i 2015-16 w klubie dokonywano zmian w składzie. Celtics raz nie dostali się do playoffs, a dwa razy zakończyli sezon na 1. rundzie.
W sezonie 2016-17 prowadzeni przezIsaiaha Thomas gracze z Bostonu uzyskali najlepszy wynik w konferencji wschodniej, notując 53 zwycięstwa. W playoffs pokonaliChicago Bulls 4-2 orazWashington Wizards 4-3 i dotarli do finału konferencji, po raz pierwszy od 2012 roku. Ulegli w nim 1-4Cleveland Cavaliers.
W drafcie 2017 roku, Boston Celtics wybrali z trzecim numeremJaysona Tatuma.
Celtowie to rdzenni mieszkańcy obszarów zachodniej Europy –Irlandii,Bretanii iWysp Brytyjskich. Nazwa nawiązuje w ten sposób do licznych emigrantów, głównie irlandzkich, spośród których rekrutuje się trzon ludności zamieszkującej północno-wschodnie stany USA, w tymMassachusetts. Do tej tradycji nawiązuje takżelogo klubu –Lucky the Leprechaun.
(Stan na 15 lutego 2017, a na podstawie[32]) pogrubienie – oznacza nadal aktywnego zawodnika kursywa – oznacza nadal aktywnego zawodnika, występującego w innym klubie
