W wyborach na stanowisko burmistrzaLondynu 1 maja 2008 pokonał dotychczas pełniącego tę funkcję kandydataPartii Pracy,Kena Livingstone’a, i objął urząd 4 maja 2008.
Podczas jego kadencji uruchomiono programSantander Cycles (oryginalnieBarclays Bikes) z 5 tys. rowerów miejskich[10]. W styczniu 2013 roku mianowałAndrew Gilligana jako pierwszego pełnomocnika ds. rowerowych[11]. W tym samym roku urząd burmistrza przekazał 913 milionówfuntów na inwestycje rowerowe na terenie miasta w latach 2013–2016[12].
W kampanii przedreferendum w sprawie opuszczeniaUnii Europejskiej przez Wielką Brytanię, był jednym z głównych zwolennikówBrexitu[14]. 13 lipca 2016 został ministrem spraw zagranicznych w pierwszym gabinecie Theresy May[15]. 9 lipca 2018 podał się do dymisji[16]. W czerwcu 2019 został pozwany za kłamstwa powtarzane przez niego w kampanii dot. referendum o brexicie i w kampanii wyborczej w 2017[17].
23 lipca 2019 został wybrany nowym liderem Partii Konserwatywnej[18]. W głosowaniu uzyskał poparcie 92 153 (ok. 66%) członków partii pokonującJeremy’ego Hunta[18].
W dniach 4 i 5 września 2019 przegrał w Izbie Gmin głosowania: w sprawie przejęcia kontroli przez parlament nad porządkiem obrad, nad ustawą blokującą brexit bez umowy z UE oraz głosowanie w sprawie przedterminowych wyborów parlamentarnych. Stał się tym samym pierwszym w historii brytyjskim premierem, który przegrał trzy pierwsze głosowania w czasie swojej kadencji[23][24]. Za poparcie ustawy dotyczącej brexitu podjął decyzję o usunięciu zklubu parlamentarnego i uniemożliwieniu kandydowania w wyborach z listy Partii Konserwatywnej (ang.removed the whip) 21 posłom, w tym wnukowi Winstona ChurchillaNicholasowi Soamesowi i byłemukanclerzowi skarbuPhilipowi Hammondowi[25]. Do zawieszenia parlamentu w nocy z 9 na 10 września 2019 przegrał wszystkie trzy kolejne głosowania w Izbie Gmin[26].
6 kwietnia 2020 w trakciepandemii COVID-19 w Zjednoczonym Królestwie Boris Johnson jako pierwszy urzędujący premier Jej Królewskiej Mości trafił na oddział intensywnej terapii, gdzie został mu podany tlen. Powodem było zaostrzenie przebiegu choroby wywołanej zakażeniem przez wirusSARS-CoV-2. Jego obowiązki przejął tymczasowoDominic Raab[29][30]. 8 kwietnia 2020 jego stan zdrowia "zaczął się poprawiać"[31], a 9 kwietnia opuścił oddział intensywnej terapii[32].
Boris Johnson znalazł się w ogniu krytyki po tym, gdy na jaw wyszły dokumenty i nagrania sugerujące, że zarówno on jak i członkowie jego gabinetu urządzali przyjęcia w budynkach rządowych podczas obowiązywania ogólnonarodowych restrykcji związanych zpandemią COVID-19[33]. Na jego popularności odbijało się również spowolnienie brytyjskiej gospodarki wraz z rosnącą inflacją[34]. Jednakże bezpośrednią przyczyną przesilenia politycznego na przełomie czerwca i lipca 2022 roku był wybuch afery związanej z mianowaniemChrisa Pinchera(inne języki) na stanowisko wiceprzewodniczącego klubu parlamentarnegoTorysów w lutym 2022[34]. Jak się okazało, Boris Johnson był świadomy oskarżeń o molestowanie seksualne kierowanych wobec Pinchera przez takie osoby jak brytyjski wioślarzAlex Story, jednakże miał je zlekceważyć, gdyż Pincher zapewniał mu poparcie znacznej grupy posłów Partii Konserwatywnej[35]. Wobec fali rezygnacji członków rządu, która nastąpiła po tym jak 5 lipca dymisję złożyli minister zdrowiaSajid Javid oraz kanclerz skarbuRishi Sunak, Boris Johnson 7 lipca 2022 złożył rezygnację ze stanowiska lidera Partii Konserwatywnej i premiera Wielkiej Brytanii, zapowiadając że będzie je pełnił do momentu wyłonienia następcy[36][37][38]. 5 września 2022 ogłoszono, że wybory wewnętrzne w Partii Konserwatywnej wygrałaLiz Truss, tym samym przejmując władzę po Borisie Johnsonie[39].
↑Na podst TheN.T.GuardianNa podst TheN.T.,The New YorkT.N.Y.TimesThe New YorkT.N.Y.,Boris Johnson: w rządzie czy w sądzie [online], forumdwutygodnik.pl, 2019 [dostęp 2019-06-10](pol.).
.jpg)
.jpg)
_(St_Edwards_Crown).svg)
