Boogie-woogie – styl gryfortepianowej zapoczątkowany przezAfroamerykanów, przeważnie w instrumentalnymbluesie, z charakterystycznymi, mocnymi figurami basowymi. Rozwinął się po1920 roku wChicago iSt. Louis.
Styl wywodzi się z instrumentalnegobluesa, przy czym często w pierwszej fazie jego rozwoju zdarzały się formy pograniczne, sąsiadujące ze stylemragtime orazstride piano. Utworem przełomowym jestPinetop's Boogie (1928) autorstwaPinetopa Smitha, ponieważ występuje tu po raz pierwszy nazwa tego stylu. Figury basowe i melodyjne bywają bardzo żywe, powodując u słuchaczy wesoły nastrój.
Od niego swoją nazwę wziąłswingującytaniec towarzyski pochodzący od tańcaboston. Jest to taniec bardzo dynamiczny, o dużym zakresie ruchów. Obecnie tańczony zarówno do stylu muzycznegoboogie-woogie, jak i, częściej, dorock and rolla.
Głównymi przedstawicielamiboogie-woogie byliAlbert Ammons,Meade Lux Lewis orazPete Johnson. Grywali często razem, a ich legendarnym koncertem był wspólny występ w Nowym Jorku w Carnegie Hall (1938). Po tym wydarzeniu odźwierni musieli rzekomo poprosić niektórych uczestników koncertu, by zeszli z żyrandoli, na które się powspinali.
Dzisiejsi pianiściboogie-woogie wzorują się na stylu wymienionych wyżej artystów. Styl ten przeżył znaczący renesans od początku lat 70. ubiegłego stulecia, szczególnie w Austrii, Niemczech, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii i Holandii. Głównymi przedstawicielamiboogie-woogie dziś są Axel Zwingenberger, Vince Weber, Nico Brina, Jörg Hegemann, Christian Bleiming, Michael Pewny, Christoph Steinbach, Frank Muschalle, Jean Bertrand, Martijn Schook, Silvan Zingg, Jools Holland, Henning Pertiet, Brendan Kavanagh oraz Terry Miles.
 | Zobacz kolekcję cytatówo boogie-woogie w Wikicytatach |