| II wojna światowa,wojna na Pacyfiku | |||
 I-25 | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Wynik | nierozstrzygnięte | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Oregonu  | |||
Położenie na mapie Stanów Zjednoczonych  | |||
| 46°12′07″N 123°57′45″W/46,201944 -123,962500 | |||
| |||
Bombardowanie Fortu Stevensa – akcja japońskiegookrętu podwodnegoI-25, w pierwszych miesiącachwojny na Pacyfiku, mający na celu ostrzelanie instalacji wojskowych na zachodnim wybrzeżuStanów Zjednoczonych. Celem dla japońskich artylerzystów stał się wieczorem21 czerwca1942 rokuFort Stevensa w stanieOregon. Ostrzał nie przyniósł rezultatów, z 17 wystrzelonych pocisków jedynie nieliczne upadły na terenie wojskowym, powodując nieznaczne uszkodzenia. Amerykanie nie odpowiedzieli ogniem.
Japoński krążownik podwodny I-25 (dowódca Tagami Meiji) wypłynął na swój trzeci patrol bojowy 11 maja 1942 roku, wspólnie z bliźniaczymI-26. Obydwie jednostki udały się w rejonAleutów, gdzie samolot pokładowy z I-25,Yokosuka E14Y, wykonał ważny lot rozpoznawczy nad wyspąKodiak, zaś kilka dni później nadDutch Harbor. Działania te były częścią przygotowania japońskiego dodesantu na Aleutach.
W dalszej części patrolu okręty skierowały się do wybrzeżyKolumbii Brytyjskiej i Oregonu. Miały atakować żeglugę przybrzeżną, zaś 18 czerwca ich dowódcy odebrali rozkaz niszczenia ogniem artyleryjskim, w miarę możności, instalacji nadbrzeżnych. Realizując go, jednostki rozdzieliły się: I-26 udał się w okoliceVancoucer, gdzie 20 czerwca ostrzelał latarnię morską i stację telegrafuEstevan Point, powodując znaczne zniszczenia; zaś I-25 skierował się w rejon ujściaKolumbii do Pacyfiku. 20 czerwca storpedował i uszkodził brytyjski frachtowiec „Fort Camosun”, zaś następnego dnia podpłynął do wybrzeży Oregonu w pobliżu Fortu Stevensa.
Po zapadnięciu ciemności dowódca I-25 wynurzył swój okręt w pobliżu amerykańskiego fortu, zbudowanego jeszcze w latachwojny secesyjnej. Po przygotowaniu działa pokładowego kal. 140 mm, artylerzyści otworzyli ogień z odległości około 18 000 metrów. W ciągu mniej więcej 15 minut wystrzelili 17 pocisków do celu, który według danych japońskiego wywiadu miał być bazą okrętów podwodnych. Osiem z nich upadło w wodę, pozostałych dziewięć nie wyrządziło większych szkód na lądzie. Większość wybuchła na plaży i w pasie przybrzeżnych moczarów, jeden niewybuch upadł na pobliskie pole golfowe i został zachowany jako pamiątka tego zdarzenia. Uszkodzone zostały instalacje elektryczne i telefoniczne na terenie fortu oraz niedalekie boisko dobaseballa.
Amerykanie wykryli I-25 wkrótce po wynurzeniu, dzięki zainstalowanej w forcie wczesnej aparaturzeradarowej. Jednak dowódca baterii Russela, składającej się z dwóch dział kal. 254 mm, będących głównym uzbrojeniem twierdzy, kapitan Jack Woods, nie zezwolił na otwarcie ognia, zdając sobie sprawę, że przestarzałe armaty nie mają wystarczającejdonośności, by zagrozić przeciwnikowi. Jego decyzję potwierdził wkrótce dowódca lokalnej obrony wybrzeża, pułkownik Carl. C. Dooney. Tak więc Tagami Meiji mógł zanurzyć swój okręt nie niepokojony i odpłynąć. Następnego dnia na brzegu w rejonie fortu rozwiniętozasieki z drutu kolczastego.
I-25 zakończył swój trzeci patrol 11 lipca 1942 roku w bazie wYokosuka. Na kolejny wypłynął 15 sierpnia, znów ku brzegom Oregonu. W jego trakcie samolot pokładowy, pilotowany przez chorążegoNobuo Fujitę wykonał we wrześniudwa loty bojowe nad terytorium Stanów Zjednoczonych, podczas których zrzuciłbomby zapalające na kompleksy leśne, z zamiarem wzniecenia ich pożarów.
