| II wojna światowa,front zachodni | |||
 Drezno po nalotach alianckich na fotografiiRicharda Petera(inne języki), wykonanej z wieży ratuszowej w kierunku południowym (1945) | |||
| Czas | 13–14 lutego 1945 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Przyczyna | element kampanii bombowej nad Niemcami, cele: zniszczenie przemysłu, węzła transportowego oraz sparaliżowanie ruchu w rejonie | ||
| Wynik | zniszczenie miasta, ciężkie straty w ludziach | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Rzeszy Niemieckiej (Republiki Weimarskiej i III Rzeszy w granicach sprzed 1938)  | |||
 51°03′00″N 13°44′24″E/51,050000 13,740000 | |||
| |||
Bombardowanie Drezna (niem.Luftangriffe auf Dresden) –naloty dywanowe przeprowadzone w dniach 13–14 lutego 1945 roku przez lotnictwo brytyjskie (Royal Air Force) i amerykańskie (United States Army Air Forces) na niemieckieDrezno.
W nalotach skoncentrowanych na starym mieście użyto przede wszystkimbomb zapalających. Pożary wywołałyburzę ogniową, która zniszczyła miasto. Całkowitemu zniszczeniu uległ obszar około 39 km². Specjalna komisja powołana przez władzeSaksonii do ustalenia dokładnej liczby ofiar bombardowania zakończyła pracę w roku 2011, ogłaszając, że prawdopodobna liczba ofiar wyniosła około 18 tysięcy, przy czym nie więcej niż 25 tysięcy[1][2]. Liczba ofiar bombardowania Drezna była i jest przedmiotem licznych kontrowersji;propaganda nazistowska podawała straty rzędu 200 tysięcy. W 1965 roku władze Drezna podały liczbę 35 tysięcy[1]. Przez kolejne lata po wojnie różne źródła szacowały liczbę zabitych w szerokim zakresie od 35 do 50 tysięcy.
Komisja ustaliła też, że na dokładność szacunków nie ma większego wpływu fakt, że w Dreźnie, według różnych danych, przebywać mogło wówczas nawet do 400 tysięcyuchodźców orazrobotników przymusowych z terenów okupowanych. Okazało się bowiem, że miejscowe władze dość dokładnie odnotowały także zgony wśród tej ludności. Obecność tak dużej liczby uchodźców i robotników przymusowych w mieście wynikała stąd, że Drezno uchodziło za miasto bezpieczne z racji położenia w głębi kraju oraz braku obiektów o dużym znaczeniu strategicznym.Działa przeciwlotnicze Niemcy przenieśli na front, zostawiając miasto bez obrony.
Bombardowanie Drezna stało się również symbolem i argumentem w poważniejszej debacie nad stosownościąalianckich nalotów na miasta niemieckie. Zwolennicy, począwszy od marszałkaArthura „Bombera” Harrisa, dowódcylotnictwa bombowego (RAF Bomber Command) wskazywali na potrzebę złamania niemieckiego potencjału przemysłowego i ludzkiego, zniszczenia sieci transportowej i osłabienia morale ludności w Niemczech. Przeciwnicy wskazują na niską skuteczność w wykonaniu tych założeń: przemysł ewakuowano na prowincję, transport działał mimo wszystko, a wola walki i determinacja wzrastały raczej na skutek nalotów – analogicznie do postawy ludnościbombardowanego Londynu. Krytycy i zwolennicy wskazują też motyw zemsty i odwetu za zniszczenia dokonane przezLuftwaffe wAnglii, różnie interpretując jego zasadność. Ważnym głosem w dyskusji na temat zniszczenia Drezna jest wypowiedźJoe Heydeckera(inne języki), który podczasII wojny światowej, jako żołnierzWehrmachtu, służył między innymi wWarszawie:
Co słyszeliście o Rotterdamie, jego gęsto zaludnionym centrum, gdzie dzisiaj stoi spiżowy krzyk rzeźbiarza Ossipa Zadkine’a? Co o Coventry, o jego startej w proch starówce, gdzie tylko ruina wieży katedry i resztki murów obwodowych przypominają o 1940 roku? Pod gruzami Warszawy legło, zmiażdżonych i zasypanych w 1939 roku przez niemiecką artylerię i bomby lotnicze, czterdzieści tysięcy. Powiedzmy to bardzo wolno: czter-dzie-ści ty-się-cy. A potem niech nam zamarznie na ustach słowo: Drezno[3].
Częśćpolskich załóg odmówiła udziału w bombardowaniu, gdyż akcję, przeprowadzoną nazajutrz po zakończeniukonferencji jałtańskiej, przedstawiono im jako pomoc dlaArmii Czerwonej (informację taką podał w programie dokumentalnym generałStanisław Skalski)[4].
