| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 1 grudnia 1925 |
| Data i miejsce śmierci | 23 października 2002 |
| profesor nauk teologicznych | |
| Specjalność:historia Kościoła | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | 1954 |
| Habilitacja | 1962 |
| Profesura | 1987 |
| duchowny, profesor zwyczajny KUL | |
| Odznaczenia | |
 | |
Bolesław Kumor (ur.1 grudnia1925 wNiskowej kołoNowego Sącza, zm.23 października2002 wLublinie) –polskiduchownykatolicki, historyk specjalizujący się w dziejach Kościoła katolickiego w okresie nowożytnym,profesornauk teologicznych.
Syn Grzegorza i Kunegundy z Pasiutów. W latach 1931–1938 uczęszczał doszkoły powszechnej im. Stanisława Konarskiego w Nowym Sączu. Następnie rozpoczął edukację w Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Chrobrego w Nowym Sączu. Po wybuchu II wojny światowej i zamknięciu placówki uczył się w Państwowej Szkole Handlowej (1940–1942). Po jej zamknięciu pracował w Fabryce Przetworów Owocowych[1].
Po zakończeniu wojny uczył się wPaństwowym Gimnazjum i Liceum im. Jana Długosza w Nowym Sączu, a potem przeniósł się doGimnazjum i Liceum im. Kazimierza Brodzińskiego w Tarnowie. Tutaj od 1945 do 1947 przebywał w Małym Seminarium Duchownym. Egzamin maturalny złożył w 1947. Następnie wstąpił doWyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie, gdzie studiował filozofię i teologię. W 1952 ukończył studia teologiczne naWydziale TeologicznymUniwersytetu Jagiellońskiego, uzyskując tytułmagistra teologii na podstawie pracyMikołaj Trąba, pierwszy prymas Polski. W czasie studiów seminaryjnych napisał także rozprawęJan Ostroróg i reforma Kościoła w XV w. oraz monografię rodzinnej parafiiZarys historyczny parafii Trzetrzewina i wiosek do niej należących[2]. 4 maja 1952 przyjął święcenia kapłańskie z rąk bpaJana Stepy[3].
W 1954 uzyskał stopieńlicencjata zteologii moralnej naKUL. W tym samym roku obronił na tej uczelni pracę doktorską zhistorii Kościoła, napisaną pod kierunkiem ks. prof.Mieczysława ŻywczyńskiegoDzieje polityczno-geograficzne diecezji tarnowskiej (1786-1939). Od 1954 współpracował z Komisją WydawnicząEncyklopedii Katolickiej[4].
W 1957 r. uzyskał drugie magisterium pod kierunkiem prof.Jerzego Kłoczowskiego (Zanik organizacji parafialnej w Małopolsce południowej do końca XVI wieku). Pięć lat później uzyskał stopieńdoktora habilitowanego naWydziale Teologii KUL (zatwierdzony z powodów politycznych dopiero siedem lat później)[4].
W latach 1957–1959 byłprefektem w tarnowskim seminarium oraz dyrektorem tamtejszego Archiwum Diecezjalnego.
W 1960 został zatrudniony na KUL w Ośrodku Archiwa Biblioteki i Muzea Kościelne (gdzie zapoczątkował proces mikrofilmowania archiwaliów kościelnych) oraz przy Katedrze Średniowiecznej Historii Kościoła. Był redaktorem pisma „Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne” oraz „Roczników Teologicznych”. W 1966 otrzymał stopień naukowydocenta. Od 1967 do 1972 kierował Katedrą Kościoła w Starożytności Chrześcijańskiej. W latach 1968–1972 sprawował funkcję prodziekana Wydziału Teologicznego, a w latach 1973–1976 i 1982-83 kierownika Instytutu Kościoła. Był także kierownikiem Katedry Historii Kościoła w Czasach Nowożytnych oraz zastępcą kierownika Zakładu Badań nad Migracją i Duszpasterstwem Polonijnym przy KUL. Jednocześnie w Krakowie sprawował kierownictwo nad Katedrą Historii Kościoła w Czasach Nowożytnych i Najnowszych naPapieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie[2].
W 1969 zostałprofesorem nadzwyczajnym, a w 1987profesorem zwyczajnym.
Pod jego kierunkiem stopień naukowy doktora uzyskał m.in.Jacek Urban[5] iStanisław Nabywaniec.
W 1993 został odznaczony Krzyżem KawalerskimOrderu Odrodzenia Polski[6].
W 1982 zostałszambelanem papieskim, a w 1994prałatem honorowym Jego Świątobliwości.
Był autorem około 650 publikacji, w tym 37 książek. Ustanowił fundację swojego imienia przyznającą nagrodę za najlepsze prace dyplomowe z zakresu historii Kościoła. Prócz tego Fundacja Sądecka każdego roku ogłasza konkurs o Nagrodę im. ks. prof. Bolesława Kumora na „Książkę o Sądecczyźnie” i „Sądeckiego Autora”.
Zmarł 23 października 2002 i został pochowany na dziedzińcu kościoła pw. św. Stanisława Kostki wNiskowej[2][7].
