 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 25 lutego 1918 |
| Data i miejsce śmierci | 25 października 1995 |
| Wzrost | 170 cm |
| Gra | praworęczna, jednoręczny backhand |
| Gra pojedyncza | |
| Roland Garros | F (1939) |
| Wimbledon | W (1939) |
| US Open | W (1939, 1941) |
| Gra podwójna | |
| Wimbledon | W (1939) |
Robert Larimore Riggs, Bobby Riggs (ur.25 lutego1918 wLos Angeles, zm.25 października1995 wLeucadia) –amerykańskitenisista.
W czasieII wojny światowej służył warmii Stanów Zjednoczonych.
Zmarł w wieku 77 lat po kilkuletniej walce z rakiem prostaty.
Bobby Riggs w opiniiJacka Kramera był jednym z najlepszych zawodników w historii tenisa. Nie dysponował zbyt potężnymi uderzeniami, ale skutecznie grał w kontrataku oraz wykorzystywał wiele urozmaiconych zagrań, głównie dropszotów i lobów. Sam Riggs twierdził, że najlepsze lata kariery zabrała mu II wojna światowa.
Treningi tenisowe rozpoczął jako 12-latek pod kierunkiem Esther i Jerry’ego Bartoshów. W wieku 15 lat wygrywał turnieje w kategorii seniorów, a jako 16–latek pokonał w jednym z turniejów wicelidera rankingu amerykańskiego, finalistę WimbledonuFranka Shieldsa.
W 1936 roku po raz pierwszy awansował do czołowej dziesiątki w USA (nr 4), gdzie znajdował się nieprzerwanie do końca kariery amatorskiej. Na czele tej klasyfikacji znajdował się w 1939 i 1941 roku, a w latach 1937–1938 był wiceliderem zaDonem Budge'em i w 1940 roku zaDonem McNeillem. W latach 1937–1939 znajdował się również w najlepszej dziesiątce światowej w klasyfikacjiThe Daily Telegraph, w tym jako lider w 1939 roku.
W 1939 roku wystartował w turniejuwimbledońskim i wygrał wszystkie trzy konkurencje. W finale gry pojedynczej pokonałElwooda Cooke’a, w deblu triumfował w parze ze swoim finałowym rywalem (w decydującym meczu Amerykanie pokonaliCharlesa Hare’a iFranka Wilde’a), a w mikście razem zAlice Marble (w finale z Frankiem Wildem iNancy Brown).
W 1939 roku Riggs był również w finalemistrzostw Francji (obecnie French Open), gdzie przegrał z Donem McNeillem, a także po raz pierwszy triumfował wmistrzostwach USA (obecnie US Open), po pokonaniu w finaleWelby'ego Van Horna. W całym sezonie wygrał dziewięć turniejów (z trzynastu, w których brał udział), kończąc rok bilansem 54 zwycięstw i 5 porażek.
W 1940 roku starty europejskie uniemożliwiła II wojna światowa, a w finale mistrzostw USA Riggs uległ McNeillowi. Wygrał natomiast ten turniej w grze mieszanej z Alice Marble. W 1941 roku odzyskał tytuł mistrza USA, pokonując w finaleFranka Kovacsa. Następnie zakończył karierę amatorską, przechodząc do grona tenisistów profesjonalnych.
W latach 1938–1939 Riggs występował w reprezentacji USA wPucharze Davisa. Obowiązywała w tym czasie regułachallenge round, zapewniająca obrońcy trofeum od razu udział w kolejnym finale. W 1938 roku wFiladelfii na otwarcie finału z Australią Riggs pokonał w czterech setachAdriana Quista, a w ostatnim spotkaniu finału (już bez znaczenia dla końcowego rozstrzygnięcia, przy stanie 3:1 dla USA) uległJohnowi Bromwichowi. Rok później Amerykanie stracili trofeum na rzecz Australii, mimo prowadzenia 2:0 po dwóch pierwszych singlach. Riggs pokonał tym razem Bromwicha, ale później uległ Quistowi (przegrał równieżFrank Parker z Bromwichem oraz debelJoe Hunt–Jack Kramer z Quistem i Bromwichem).
W 1942 roku przegrał w finale zawodowych mistrzostw USA z Donem Budge'em. Riggs zrewanżował się rywalowi w tej samej imprezie w finale cztery lata później. W 1946 roku Riggs i Budge zmierzyli się w serii pojedynków, tzw. tourze, zakończonym nieznacznym zwycięstwem Riggsa. Riggs wygrał zawodowe mistrzostwa USA w 1947 roku ponownie pokonując Budge'a. Jeszcze raz ci dwaj rywale zmierzyli się w finale zawodowych mistrzostw USA w 1949 roku i spotkanie zakończyło się kolejną wygraną Riggsa. W tym czasie w gronie tenisistów zawodowych pojawił się Jack Kramer. Dwaj Amerykanie zmierzyli się w tourze w latach 1947–1948 i chociaż Riggs wygrał pierwszy pojedynek, to wkrótce rywal przejął inicjatywę i ostatecznie triumfował (69 wygranych meczów do 20). W finale zawodowych mistrzostw USA w 1948 roku Kramer pokonał Riggsa.
Bobby Riggs zakończył wkrótce karierę sportową, koncentrując się na działalności promocyjnej. Organizował m.in. cykl pojedynków między Kramerem iRicardo Gonzálezem, a także pojedynki kobiece. Uczestniczył w turniejach weteranów.
Powrócił na czołówki gazet w 1973 roku, rzucając wyzwanie czołowym ówczesnym tenisistkom. Twierdził, że jest w stanie pokonać dowolną rywalkę. Z 55–letnim Riggsem zmierzyła się najpierw AustralijkaMargaret Smith Court (13 maja 1973) i została przez Riggsa pokonana. Kilka miesięcy później (20 września) w „wojnie płci” amerykański zawodnik poniósł porażkę zBillie Jean King. W 1985 roku Riggs spróbował jeszcze raz podobnej rywalizacji, ale jego mecz deblowy w parze zVitasem Gerulaitisem przeciwkoMartinie Navrátilovej iPam Shriver zakończony zwycięstwem rywalek nie wzbudził takiego zainteresowania jak pojedynek z Billie Jean King kilkanaście lat wcześniej.
Zarówno jako amator, jak i później zawodowiec, Riggs zdobył wiele tytułów mistrza USA. W grze pojedynczej w latach 1936–1938 trzykrotnie wygrywał mistrzostwa USA na kortach ziemnych, w 1940 w hali. W deblu był mistrzem USA w hali w 1940 roku (z Elwoodem Cookem), na kortach ziemnych w 1936 roku (zWayne'em Sabinem), ponadto zdobył mistrzostwo halowe w grze mieszanej w 1940 (zPauline Betz). Jako tenisista profesjonalny poza tytułami singlowymi (1946, 1947, 1949) był dwukrotnie mistrzem USA w deblu z Donem Budge'em (1942, 1947).
W 1967 roku został uhonorowany miejscem wMiędzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 1939 | French Championships, Paryż | Ceglana |  Don McNeill | 5:7, 0:6, 3:6 |
| Zwycięzca | 1. | 1939 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Elwood Cooke | 2:6, 8:6, 3:6, 6:3, 6:2 |
| Zwycięzca | 2. | 1939 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | Welby Van Horn | 6:4, 6:2, 6:4 |
| Finalista | 2. | 1940 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | Don McNeill | 6:4, 8:6, 3:6, 3:6, 5:7 |
| Zwycięzca | 3. | 1941 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | Frank Kovacs | 5:7, 6:1, 6:3, 6:3 |
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 1939 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Elwood Cooke |  Charles HareFrank Wilde | 6:3, 3:6, 6:3, 9:7 |
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 1939 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Alice Marble | Nancy BrownFrank Wilde | 9:7, 6:1 |
| Zwycięzca | 2. | 1940 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | Alice Marble | Dorothy CheneyJack Kramer | 9:7, 6:1 |
| Finalista | 1. | 1941 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | Pauline Betz | Sarah Palfrey Cooke Jack Kramer | 6:4, 4:6, 4:6 |
| 1901–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 | |
| 1921–1930 | |
| 1931–1940 | |
| 1941–1950 | |
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1901–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 |
|
| 1921–1930 | |
| 1931–1939 | |
| 1940–1950 |
|
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1901–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 | |
| 1921–1930 | |
| 1931–1939 | |
| 1940–1950 | |
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1901–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 | |
| 1921–1930 | |
| 1931–1940 | |
| 1941–1950 | |
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1913–1920 | |
|---|---|
| 1921–1930 | |
| 1931–1939 | |
| 1940–1950 | |
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
