| Imię i nazwisko | Fulton Allen |
|---|---|
| Pseudonim | Blind Boy |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Przyczyna śmierci | |
| Instrumenty | |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód | muzyk |
| Aktywność | 1926-1940 |
| Wydawnictwo | |
| Współpracownicy | |
| Bull City Red,Gary Davis,Sonny Terry,Floyd Dipper Boy Council | |
| Instrument | |
| gitara | |
Blind Boy Fuller (właśc.Fulton Allen, ur.10 lipca1904[a], zm.13 lutego1941) – amerykański bluesman, wokalista, gitarzysta reprezentującycountry blues iblues piedmoncki.
Urodził się wWadesboro w hrabstwieAnson w stanieKarolina Północna[b] Ojcem był Calvin Allen a matką Mary Jane Walker. Był jednym z ich dziesięciorga dzieci[1][2].
W 1926 r. rodzina przeniosła się doRockingham w tym samym stanie. Wcześnie zainteresował się muzyką i nauczył się grać na gitarze. W połowie lat 20. XX w. zaczął występować na ulicach, piknikach i prywatkach. Z powodu owrzodzenia oczu był częściowo niewidomy, co spowodowało, że chociaż początkowo uczył się grać na różnych instrumentach, ostatecznie zdecydował się na gitarę[1].
W 1928 r. stał się całkowicie niewidomy. Opuścił dom i zaczął występować jako wędrowny muzyk. Grał dla napiwków w magazynach tytoniu wWinston-Salem i przez krótki czas występował na ulicachDanville w stanieWirginia. W tym samym roku osiadł na stałe wDurham w Karolinie Północnej i zarabiał na życie grając na ulicach w latach 1939-1934. Miasto to opuszczał tylko na krótko[1][2].
Gdy opuszczał Durham, to z reguły tworzył duety z takimi muzykami jakSonny Terry,Bull City Red,Floyd Dipper Boy Council iGary Davis. Występowali przeważnie w Wadesboro,Watha i Durham[1][2].
W 1933 r. grywał w Durham w towarzystwie takich muzyków jakGary Davis iSonny Terry. Chociaż z grania na ulicy muzycy nie stawali się bogaczami, często bywali usuwani przez policję. Zachowały się listy w obronie Fullera pisane przez przedstawiciela lokalnej Opieki Społecznej (od której Fuller dostawał comiesięczny czek w wysokości 23 dol.) do szefa policji w Durham.
W latach 1934–1938 występował głównie w Lincoln Café w Durham.
23 lipca 1935 r. dokonał swoich pierwszych nagrań dla firmy ARC wNowym Jorku, wśród 13 nagrań znalazł się jego przebój „Rag, Mama Rag”[3]. Blind Gary Davis był drugim gitarzystą na połowie nagranych utworów[4].
28 i 29 kwietnia 1936 r. odbyła się jego kolejna sesja nagraniowa, także dla firmy ARC. Nagrał wtedy 11 bluesów w tym dwa dwukrotnie[3].
Rok 1937 był dla niego pod względem nagrań rokiem rekordowym. W ciągu 10 sesji pomiędzy 8 lutego a 16 grudnia nagrał kilkadziesiąt utworów dla ARC,Vocalion Records,Columbia Records iDecca Records[5].
W kwietniu i październiku 1938 r. dokonał kolejnych nagrań dla Vocalion iOKeh Records[6].
W 1938 r. wystąpił w Nowym Jorku na koncercieFrom Spirituals to Swing[2].
12 lipca 1939 r. nagrał 12 utworów dla firmy Vocalion[6].
Pod koniec lat 30. XX w. r. stosunkowo często koncertował w firmach tytoniowych, na farmach i ulicachBurlington,Raleigh,Greensboro,Chapel Hill w Karolinie Północnej iMemphis w stanieTennessee[1].
W marcu i czerwcu 1940 r. odbyły się jego ostatnie sesje nagraniowe dla firm Vocalion i OKeh[7].
W 1940 przeszedł operacjęnerek.
Zmarł z powodusepsy (zatrucie krwi) w swoim domu. Został pochowany na Grove Hill Cemetery w Durham.
Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy w latach 20. XX w., po raz drugi z Corą Mae Martin (w 1927). Miał jedno adoptowane dziecko[1].
W 2004 r. został wprowadzony doBlues Hall of Fame.
Chociaż ostatnich swoich nagrań dokonał w 1940 r. i zmarł w 1941, z powodu swojej wyjątkowej sprawności jako gitarzysta i wokalista nigdy nie został zapomniany. Ponieważ zajął się muzyką stosunkowo późno, głównie wpływ wywarli na niego muzycy, których poznał z płyt. Wiadomo, że słuchał wielu płyt, w tym z pewnością wielkiego gitarzysty bluesowego Blind Blake’a[8].
Ponieważ Gary Davis był bardziej swobodnym i bardziej spontanicznym gitarzystą od bardziej technicznego i skupionego Fullera, dawał mu tym samym solidne poczucie luźnego entuzjazmu, co jest widoczne w „Rag, Mama Rag”[4].
W ciągu zaledwie kilka lat trwającej kariery artysty nagrywającego, Fuller nagrał 135 utworów, które reprezentowały szerokie spektrum bluesowe. Rozwinął wtedy styl gry i śpiewu, który będzie z nim już do końca. Znalazł także sposób, aby wyobrażenie siebie rzutować na nagrania. W tym był do pewnego stopnia męskim odpowiednikiemMemphis Minnie. Potrafił w swoich bluesach wykazywać asertywność, na co nie było stać np. Blind Blake’a czyPeg Leg Howella:
lub
Tak więc z pewną dumą w głosie, był w stanie powiedzieć swojej kobiecie, czego od niej oczekuje[9].
Podobnie do Memphis Minnie ukazywał domowe sytuacje, które nie miały nic wspólnego z jego rzeczywistą sytuacją domową. Prowadził bardzo spokojne i przykładne życie domowe, ale w wielu swoich bluesach podkreśla swoją biegłość i moc seksualną:
Większość gitarzystów pochodzących z rejonuPiedmontu (Georgia,Wirginia, Karolina Północna iPołudniowa) wykazywała się dużą biegłością gry na gitarze i szerszym repertuarem od bluesmanów zMissisipi. Duży wpływ mieli na nich także biali gitarzyści, gdyż w rejonie tym biali i czarni żyli bliżej siebie niż w Missisipi. Dlatego np. na styl gry Fullera wpływ miał biały zespółcountry Delmore Brothers. Stąd jego szerszy repertuar; grałragtime'y, popularne piosenki, utworyfolkowe i bluesy[2].
Fuller grał na stalowej gitarzeDobro, przeważnie w stroju C, D i E zarówno techniką palcową jak i „bottleneck” (ślizgową). Linię basu akcentowałoktawami, nadając utworom żywszą pulsację rytmiczną[2].
Jest stawiany obok wybitnych gitarzystów z rejonu Piedmontu – Blind Blake’a iTampa Reda. To właśnie oni doprowadzili styl tego regionu do doskonałości[2].
Był pod wpływem takich gitarzystów jakBlind Blake iGary Davis. Wpłynął na takich muzyków jakJ.C. Burris,Carolina Slim,Pernell Charity,Floyd Council,Arthur Gunter,Alvin Hankerson,Sonny Jones,Brownie McGhee,Doug Quattlebaum,Peg Richardson,Tarheel Slim,Baby Tate,Rich Trice,Welly Trice,Curley Weaver iRalph Willis[10].
Płyty/CD