 | |||
 | |||
 | |||
| królowa Aragonii | |||
| Okres | |||
|---|---|---|---|
| Jako żona | |||
| Koronacja | 25 grudnia1295 | ||
| Poprzedniczka | |||
| Następczyni | |||
| Dane biograficzne | |||
| Dynastia | |||
| Data urodzenia | |||
| Data i miejsce śmierci | |||
| Miejsce spoczynku | Santes Creus | ||
| Ojciec | |||
| Matka | |||
| Rodzeństwo | Karol Martel | ||
| Dzieci | Jakub | ||
| |||
Blanka Andegaweńska,Blanka neapolitańska,fr.Blanche d’Anjou-Sicile lubBlanche de Naples,it.Bianca d'Angiò lubBianca di Napoli (ur.1280/1283. zm. 13 października1310) – królewna neapolitańska z dynastii Andegawenów, królowaAragonii i hrabina Barcelony oraz królowa Walencji od roku1295 jako druga żona królaJakuba II Sprawiedliwego. Członkinibocznej linii dynastii Kapetyngów, szóste dzieckoKarola II Andegaweńskiego,króla Neapolu orazMarii Węgierskiej.
Blanka była drugą z pięciu koronowanych królowych Aragonii[1].
W roku 1297 została pierwszą władczynią nowo kreowanego przez papieżaKrólestwa Sardynii i Korsyki, które miało stanowić rekompensatę za utracone przez władców Aragonii prawa do Królestwa Sycylii[2].
W roku 1310 Blanka objęła urządlloctinent general Korony Aragonii jako pierwsza z siedmiu królowych pełniących tę funkcję. Sprawowała urząd królewskiego namiestnika od kwietnia do czerwca 1310 r. w okresie, gdy mąż prowadził działania wojenne w Almerii[3].
W dniu 5 czerwca 1295 r. król Aragonii Jakub II zobowiązał się do poślubienia córki swojego rywala do tronu Sycylii, króla Neapolu Karola II. Był to jeden z warunkówtraktatu z Anagni. Małżeństwo kilkunastoletniej Blanki z 28-letnim Jakubem zostało zawarte 29 października 1295 r. w Vilabertrán.
Rok po ślubie monarchini urodziła pierwsze dziecko – syna Jakuba. W czasie trwania małżeństwa Blanka została matką dziesięciorga dzieci[4]. Zmarła dwa dni po urodzeniu swojego ostatniego dziecka, wskutek powikłań okołoporodowych, prawdopodobnie związanych z zakażeniem wewnątrzmacicznym.
Blanka Andegaweńska została pochowana wTarragonie w klasztorze Santes Creus, którego była donatorką. Szczątki królowej złożono w podwójnym sarkofagu małżeńskim. Nagrobek wykonali w roku 1312 Bertran de Riquer z Barcelony i Pere de Prenafeta z Lleidy. Autorem posągu królowej był Francesc de Montflorit.
Grób został zbezczeszczony w sierpniu 1836 r. Dopiero w 1857 r. niemal kompletne zwłoki królowej zostały powtórnie umieszczone w sarkofagu.
Badania zmumifikowanych szczątków królowej, przeprowadzone w 2010 r. przez naukowców z Museu d'Història de Catalunya, wykazały, że Blanka była niską, smukłą i bardzo zgrabną kobietą, mierzącą około 148–150 cm wzrostu. Cierpiała na schorzenie palucha koślawego, zwane popularnie halluksem. Prawdopodobnie zniekształcenie dużych palców stóp było spowodowane m.in. noszeniem modnegoobuwia o zbyt wąskich nosach. Zgodnie z ówczesnym kanonem piękna królowa rozjaśniała włosy preparatami kosmetycznymi, w których skład wchodził wyciąg zjanowca. Zachowały się również ślady pośmiertnego makijażu, wykonanego m.in. z użyciemkarminu.
Wygląd królowej Blanki odtworzył Philippe Froesch. Zrekonstruowana twarz królowej zdecydowanie odbiega od wyrzeźbionej na sarkofagu, idealizowanej twarzy monarchini o wydłużonych proporcjach i małych ustach.
Królowa Blanka została pochowana w kremowej sukni wełnianej (być może habicie) oraz zasłonie stanowiącej strój głowy zamężnych kobiet i zakonnic. Ponadto w grobie odkryto stanowiący część biżuterii królowej wisiorek z korali - amulet chroniący kobiety w ciąży i nowo narodzone dzieci.
