W 1972 roku, jeszcze jako junior, Borg wygrał singlową rywalizację chłopców podczasWimbledonu.
Karierę zawodową rozpoczął w 1973 roku, a kontynuował ją do kwietnia 1983 roku. W 1977 roku Borg podpisał intratny kontrakt z organizacją World Team Tennis, w związku z czym ograniczył swoje udziały w turniejach i zaprzestał startowania w Pucharze Davisa[5]. W latach 1991–1993 na krótko powrócił do zawodowego tenisa.
W szczytowych latach swojej kariery imponował spokojem i skutecznością gry z głębi kortu. Potrafił w krótkim czasie przestawić się z gry na nawierzchni ziemnej na korty trawiaste, dzięki czemu wygrał sześć razyFrench Open i pięć razy z rzęduWimbledon. Dodatkowo raz był uczestnikiem finału na Wimbledonie i cztery razy dochodził do finału naUS Open. Dwa razy był najlepszy w kończącym sezon turniejuMasters Grand Prix i dwa razy osiągał finał. Łącznie zwyciężył w 64 turniejach rangiATP World Tour i 24 razy awansował do finału.
W deblu triumfował w czterech turniejach z cyklu ATP World Tour i trzykrotnie osiągał finał.
W 1975 roku przyczynił się do zwycięstwa Szwecji w Pucharze Davisa. Odniósł dwa singlowe zwycięstwa i jedno deblowe (w parze zOve Bengtsonem) w finale przeciwkoCzechosłowacji, dzięki czemu Szwedzi triumfowali w rywalizacji 3:2.
Wiele pojedynków Borga z wybitnymi rywalami, szczególnie AmerykanamiJohnem McEnroe iJimmym Connorsem, przeszło do historii tenisa.
W rankingu gry pojedynczej Borg najwyżej był na 1. miejscu (23 sierpnia 1977). Łącznie prowadził w tej klasyfikacji przez 109 tygodni.
_cropped.jpg)
