| Wojna polsko-bolszewicka | |||
| Czas | 22–23 maja 1920 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | podBorejkami | ||
| Terytorium | |||
| Przyczyna | I ofensywaFrontu Zachodniego | ||
| Wynik | zwycięstwo taktyczne Sowietów | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
| brak współrzędnych | |||
Bitwa pod Borejkami – walki28 pułku piechoty Strzelców Kaniowskich mjr.Jana Tabaczyńskiego z oddziałami18 Dywizji Strzelców w czasiemajowej ofensywy wojskMichaiła Tuchaczewskiego w okresiewojny polsko-bolszewickiej.
14 maja ruszyła pierwsza ofensywa wojskFrontu ZachodniegoMichaiła Tuchaczewskiego.
15 ArmiaAugusta Korka i Grupa PółnocnaJewgienija Siergiejewauderzyły na pozycje oddziałów8 Dywizji Piechoty i1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej w ogólnym kierunku naGłębokie, a16 ArmiaNikołaja Sołłohuba wykonała uderzenie pomocnicze w kierunkuMińska[1].W rejonieLepla iUszacza oddziały 1 Dywizji L-B i13 pułku piechoty z 8 Dywizji Piechoty nie wytrzymały uderzenia4.,11.,56. i5 Dywizji Strzelców i rozpoczęły odwrót[2].
21 maja1 Armia gen.Stefana Majewskiego zostaławzmocniona ściągniętą z rejonuWilna10 Dywizją Piechoty. Dywizja ta obsadziła linię obronną międzySzarkowszczyzną aKozianami. Umożliwiło to wycofującym się8 DP i1 DLB oderwanie się od przeciwnika i zreorganizowanie oddziałów[3].
22 maja pułki10 Dywizji ruszyły doprzeciwnatarcia. Jego celem było umożliwić8 Dywizji Piechoty i1 Brygadzie Jazdy oderwanie się od przeciwnika i reorganizację wykrwawionych oddziałów.28 pp Strzelców Kaniowskich mjr. Jana Tabaczyńskiego otrzymał rozkaz uderzenia od północy naGołbię i nawiązania łączności z oddziałami6 Dywizji Piechoty.Wsparcie artyleryjskie zapewniała3/10 pułku artylerii polowej[4].Idący na czele kolumny II/28 pp zaatakował oddziały sowieckiej18 Dywizji Strzelców broniące się na skraju lasu w okolicachBorejek. Oba skrzydła pozycji sowieckiej osłaniał bagnisty i trudny do przebycia teren[5].5. i 6. kompanie 28 pp pod ogniem nieprzyjaciela przebiegły 700 m groblę i opanowały mostki prowadzące do wsi, a następnie samą wieś. Dalsze walki toczyły się w głębi lasu, a do walki weszły 7 i 8 kompania 28 pp.Po opanowaniu skrzyżowania dróg pod Borejkami, dowódca pułku mjr Tabaczyński wprowadził do walki III batalion z zadaniem opanowania Gołbei. W trakcie marszu batalion wymiótł z kilku wiosek małe oddziały sowieckie, szturmem opanował wieśOlchwery i około 16.00 zdobyłGołbeje.
W tym czasie 6 Dywizja Piechoty zdobyłaDuniłowicze, arozpoznanie ustaliło, że skoncentrowana w rejonieSzarkowszczyzny sowiecka56 Dywizja Strzelców dotkliwie odczuwa brakamunicji.Dowódcagrupy operacyjnej płk Małachowski wydał rozkaz uderzenia na Szarkowszczyznę i 28 pułk piechoty swoimi głównymi siłami ruszył do natarcia[4].Na ubezpieczeniu w Gołbeje pozostawiono 9 kompanię por. Rogowskiego i 10 kompanię, zaś w Borejkach 7 kompanię por. Ciunelisa.
Gdy główne siły pułku odmaszerowały, ześrodkowane w okolicznych lasach oddziały sowieckiej 18 Dywizji Strzelców uderzyły na Gołbeje i rozbiły broniące się tam kompanie III batalionu. Pozostałe kompanie tegoż batalionu, wzmocnione 6 kompanią, okopały się na skrzyżowaniu dróg pod Borejkami. Około północy nieprzyjaciel obszedł lewe skrzydło III batalionu i uderzył na broniącą się w Borejkach 7 kompanię. Podpalone stodoły skutecznie oświetlały teren i przeciwnik został odparty.Jednak dalsze pozostawanie w Borejkach groziło zniszczeniem całego pułku. Major Tabaczyński wydał rozkaz powrotu do wsiBielki[4].
23 maja rozpoczął się ogólny odwrót wojsk polskich na linięDryssa –Przedbrodzie –Duniłowicze –Budsław – rzekaSerwecz – Milcza – rzekaOmniszewka[6].
Pułk nie utrzymał Borejek. Jednak jego działanie przyczyniło się do oderwania od nieprzyjaciela8 DP i1 DLB i zreorganizowania swoich oddziałów. Nie są znane straty, jakie poniósł 28 pułk podczas walk w rejonie Borejek, ale przeszły one do tradycji pułku jako jedne z najkrwawszych[7]. Zdobyto dwa karabiny maszynowe[8]
