| Gatunek | |||
|---|---|---|---|
| Rok produkcji | 1942 | ||
| Data premiery | |||
| Kraj produkcji | |||
| Język | |||
| Czas trwania | 18 min | ||
| Reżyseria | |||
| Scenariusz | |||
| Muzyka | |||
| Zdjęcia | |||
| Montaż | |||
| Produkcja | |||
| Wytwórnia | |||
| Dystrybucja | War Activities Committee | ||
| |||
Bitwa o Midway (ang.The Battle of Midway) – krótkometrażowyamerykańskifilm dokumentalny z1942 w reżyseriiJohna Forda. Obraz składa się zkolorowych ujęć nakręconych podczasbitwy podMidway i komentarzy wygłaszanych przez różnych narratorów m.in. Johnny’ego Governali’ego,Donalda Crispa,Henry’ego Fondę iJane Darwell.
W pierwszych sekwencjach filmu narrator Ray Milland wyjaśnia, gdzie znajduje się Midway oraz dlaczego ma strategiczne znaczenie. Kolejne ujęcia przedstawiają amerykańskich żołnierzy służących na wyspie, a całość komentuje kobiecy głos należący doVerny Felton. Ta pochodząca z miejscowościSpringfield w stanieOhio kobieta w pewnym momencie zwraca uwagę na chłopaka pochodzącego z jej miasta. Okazuje się nim pilot lotnictwa William E. „Junior” Kinney. Pokazany zostaje również materiał filmowy z jego rodziną.
Nagle narracja skupia się na samej bitwie, a przedstawione sceny ukazują obronę wyspy, walki na morzu i jej następstwa. Na końcu podane są japońskie straty.
Kiedy w 1942Marynarka Wojenna USA wysłała reżysera Johna Forda na Midway sądził, że wojskowi chcą, by nakręcił tam film dokumentalny o życiu w małej, odizolowanej bazie wojskowej. Dwa dni przed bitwą dowiedział się, żeJapończycy planują atak na bazę i że przygotowywana jest obrona[1]. Materiał, który podczas niej nagrał był całkowicie improwizowany. Gdy jeszcze spał, został obudzony przez odgłosy walki, więc szybko chwycił kamerę i rozpoczął filmowanie[2]. W trakcie zdjęć został ranny, więc gdy powrócił do USA był witany jak bohater. Przez kilka dekad niesłusznie uważano, że był on jedynym operatorem, gdyż w rzeczywistości podczas zdjęć pomagali mu równieżJack MacKenzie iKenneth M. Pier[1].
Po powrocie reżyser obawiał się, że wojskowi cenzorzy nie dopuszczą do publicznej prezentacji jego materiału, więc po przybyciu doLos Angeles przekazał goRobertowi Parrishowi, by potajemnie go zredagował. Postanowił wpleść w niego także ujęcia zJamesem Rooseveltem, synem prezydentaFranklina D. Roosevelta i oficeremMarine Corps. Kiedy później prezydent obejrzał go wBiałym Domu powiedział, że chciałby, aby każda matka w Ameryce zobaczyła ten film, dzięki czemu uchronił go przed cenzurą[1]. Został on także, wraz z czterema innymi produkcjami, doceniony przezAmerykańską Akademię Filmową i nagrodzonyOscarem w kategorii najlepszy dokument w 1943.
Dystrybucją trwającego 18 minut obrazu zajęła się wytwórnia20th Century Fox.
Ford był przerażony, tym że żołnierze, których poznał i filmował zginęli później w bitwie. Powiedział nawet, że w porównaniu do tych, którzy walczyli, on sam jest tchórzem. Podczas pobytu na Midway zaprzyjaźnił się z8. Dywizjonem Torpedowym, z którego 29 na 30 żołnierzy zaginęło lub zginęło podczas walk. Materiał filmowy, który z nimi nakręcił zmontował później w ośmiominutowy filmTorpedo Squadron 8, a jego kopie rozesłał rodzinom żołnierzy[1].
Lista utworów[3]:
| Utwór | Tytuł | Autor | Wykonawca |
|---|---|---|---|
| 1. | America, My Country Tis of Thee | Lowell Mason (muzyka), Samuel F. Smith (tekst) | chór |
| 2. | Anchors Aweigh | Charles A. Zimmerman (muzyka) | |
| 3. | Yankee Doodle | muzyka tradycyjna | |
| 4. | U.S. Marine Corps Hymn | Jacques Offenbach (muzyka), L.Z. Phillips (tekst) | Marines |
| 5. | Red River Valley | muzyka tradycyjna | |
| 6. | Army Air Corps Song | Robert Crawford | |
| 7. | Star Spangled Banner | John Stafford Smith (muzyka),Francis Scott Key (tekst) | chór |
| 8. | Onward Christian Soldiers | Arthur Sullivan, Sabine Baring-Gould | chór |
| 9. | Over There | George M. Cohan (muzyka) |