.jpg) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 4 września 1918 |
| Data i miejsce śmierci | 28 lutego 1999 |
| Gra | praworęczny |
| Gra pojedyncza | |
| Najwyżej w rankingu | 3(1949) |
| Australian Open | 2R (1947) |
| Roland Garros | SF (1950) |
| Wimbledon | QF (1950) |
| US Open | F (1944, 1955) |
| Gra podwójna | |
| Australian Open | QF (1947, 1954) |
| Roland Garros | W (1950) |
| US Open | W (1942, 1945, 1946, 1948) |
Bill Talbert, właśc.William Franklin Talbert (ur.4 września1918 wCincinnati,Ohio, zm.28 lutego1999),tenisistaamerykański, zwycięzca dziewięciu turniejówwielkoszlemowych w grze podwójnej i mieszanej, zdobywcaPucharu Davisa.
Praworęczny Talbert grał chętnie z głębi kortu, dysponując klasycznymi uderzeniami, ale posiadał również skuteczny wolej, który otworzył mu drogę do sukcesów deblowych. W deblu odbierał serwis przeciwnika z prawej strony. Znany był z umiejętności taktycznych na korcie.
Między1941 a1954 trzynaście razy figurował w czołowej dziesiątce rankingu amerykańskiego, w tym na pozycji wicelidera w1944 i1945. W1949 i1950 znalazł się także w dziesiątce nieoficjalnego rankingu światowego (w okresieII wojny światowej tej klasyfikacji nie prowadzono), w 1949 na trzecim miejscu (za rodakamiPancho Gonzálezem iTedem Schroederem). Zaliczył dwa finałymistrzostw USA w grze pojedynczej, przegrywając w 1944 i 1945 zFrankiem Parkerem. Talbert, w odróżnieniu od swojego przeciwnika, pozostawał w okresie wojennym poza służbą wojskową ze względu nacukrzycę. W innych turniejach wielkoszlemowych najdalej w singlu doszedł do półfinałumistrzostw Francji w1950. Przegrał z późniejszym triumfatorem imprezyBudge Pattym 6:2, 4:6, 4:6, 6:4, 11:13. Talbert był także zwycięzcą w singlu halowych mistrzostw USA (1948, 1951) oraz mistrzostw USA na kortach ziemnych (1945). W1950 przegrał w czterech setach zJaroslavem Drobným w finale międzynarodowych mistrzostw Włoch.
Większe sukcesy Talbert odniósł jako deblista. Tworzył uznaną parę zGardnarem Mulloyem, z którym był w sześciu finałach mistrzostw USA, z czego wygrał cztery (1942, 1945, 1946, 1948). Szczególnie dramatyczny był finał z 1946, w którym Talbert z Mulloyem zmierzyli się zDonem McNeillem iFrankiem Guernseyem. Emocje sięgnęły zenitu w piątym secie, w którym najpierw przy serwisie Mulloya rywale mieli pięć piłek meczowych (0:40 przy stanie 6:7 i 15:40 przy 10:11), a potem dwie kolejne przy serwisie Talberta (13:14, 30:40 i przewaga). Szóstą piłkę meczową Talbert – po krosowym returnie Guernseya – obronił wolejem, który w opinii wielu obserwatorów spadł poza pole. Guernsey i McNeill zmierzali już w stronę siatki, by podziękować za grę, jednak sędzia nie wywołał autu i mecz kontynuowano, by ostatecznie zakończyć za ósmym meczbolem – tym razem dla Talberta i Mulloya. Sam Talbert w późniejszych wspomnieniach miał wątpliwości co do decyzji sędziowskiej, chociaż dyplomatycznie stwierdził, że piłka „zapewne musnęła linię”. Końcowy wynik finału to 3:6, 6:4, 2:6, 6:3, 20:18, a piąta partia okazała się najdłuższym decydującym setem rozegranym w finale wielkoszlemowym.
Talbert zdobył także cztery tytuły mistrza USA w grze mieszanej, w latach 1943–1946, występując w parze zMargaret Osborne DuPont. Z tą samą partnerką przegrywał finały w 1948 i 1949. W parze zPatricią Todd osiągnął finał miksta na mistrzostwach Francji w 1950, ale decydujący mecz, z powodu problemów zdrowotnych partnerki, musiał oddać walkowerem. W tym samym roku wygrał w Paryżu grę podwójną, partnerującTony’emu Trabertowi. Do kolekcji tytułów Talberta należy dodać triumfy w mistrzostwach USA na różnych nawierzchniach – w hali w deblu (1949, 1950, 1951 z Donem McNeillem, 1952 z Budge Pattym, 1954 z Tonym Trabertem) i mikście (1947 i 1948 zDoris Hart), na kortach ziemnych w deblu (1942 z Billem Reedy, 1944 i 1945 zPancho Segurą, 1946 z Gardnarem Mulloyem).
Wystąpił w sześciu edycjachPucharu Davisa, pełnił również funkcję kapitana. Debiutował w1946, ale w zwycięskim finale przeciwko Australijczykom nie wystąpił. W1948 zdobył w parze z Mulloyem deblowy punkt, który przesądził o kolejnej udanie obronie trofeum przez Amerykanów. Rok później wprawdzie mecz deblowy (również z Mulloyem) przegrał, ale singliści – Schroeder i Gonzalez – dali i tak USA pewne zwycięstwo w finale. W pozostałych sezonach, w których Talbert był w ekipie jako zawodnik (1951, 1952 i 1953), finały na swoją korzyść rozstrzygała Australia kosztem USA. Kapitanem ekipy amerykańskiej Talbert był w niektórych meczach w 1952 i 1953, a następnie przez całe sezony w latach 1954–1957. W1954 kierowana przez niego ekipa, w składzie Tony Trabert iVic Seixas, odzyskała na rok Puchar Davisa, pokonując młodych AustralijczykówKena Rosewalla iLew Hoada. Łącznie jako zawodnik w rozgrywkach pucharowych Talbert wygrał dwa mecze w singlu (bez porażki) oraz siedem w deblu (jedna porażka), a jako kapitan prowadził zespół w seidemnastu spotkaniach międzypaństwowych, z czego Amerykanie wygrali trzynaście.
Po zakończeniu kariery zawodowej był cenionym autorem tenisowym. Razem z Bruce Oldem opracował podręcznikiThe Game of Singles in Tennis iThe Game of Doubles in Tennis, napisał również autobiografięPlaying for Life oraz zarys historyczny turnieju o mistrzostwo USA w grze pojedynczejTennis Observed. Był również aktywnym działaczem sportowym, m.in. dyrektorem mistrzostw USA (wówczas jużUS Open), gdzie, po własnych doświadczeniach zawodniczych, był rzecznikiem likwidacji długich setów i wprowadzeniatie-breaka (od 1970). W1967 został wpisany doMiędzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
| 1901–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 | |
| 1921–1930 | |
| 1931–1939 | |
| 1940–1950 | |
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1901–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 | |
| 1921–1930 | |
| 1931–1940 | |
| 1941–1950 | |
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1901–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 | |
| 1921–1930 | |
| 1931–1940 | |
| 1941–1950 | |
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
