Ten artykuł należy dopracować:
przedstawiono sytuację tylko z polskiej perspektywy –artykuł powinien być przekrojowy.
Pomóż go poprawić. Nastronie dyskusji mogą znajdywać się pomocne komentarze.
Bezpieczeństwo ruchu drogowego (BRD) – powszechnie używana nazwa określająca zarówno zbiór zasad dotyczących bezpiecznego poruszania się podrogach, jak również osobna dziedzina wiedzy zajmująca się kształtowaniem właściwych warunkówruchu drogowego. Na BRD składają się zagadnienia z zakresu nadzoru nad ruchem drogowym, organizacji ruchu drogowego, szkolenia i egzaminowaniakierowców, psychologiitransportu,ratownictwa medycznego, stanu technicznego i wymagań wobec pojazdów, dróg i oznakowania, a także promowania pożądanych zachowań u uczestników ruchu drogowego.
Pomimo złego stanu bezpieczeństwa na drogach nie powstały w Polsce rządowe agencje wyspecjalizowane w ocenie stanu BRD odpowiadające za koordynację działań prawno-organizacyjnych i badawczych zmierzających do poprawy sytuacji (np. odpowiedniki amerykańskiegoNational Highway Traffic Safety Administration(inne języki) –NHTSA). Za monitorowanie stanu BRD i kształtowanie polityki w tym zakresie odpowiadają kolegialne ciała społeczne: na szczeblu rządowym jest toKrajowa Rada Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego, międzyresortowy organ doradczy i pomocniczyRady Ministrów w sprawach bezpieczeństwa ruchu drogowego. W jego skład wchodzą osoby wskazane wPrawie o ruchu drogowym, m.in.minister infrastruktury. We wszystkichwojewództwach działają regionalne odpowiedniki KR BRD – Wojewódzkie Rady BRD. W ich skład wchodzą m.in. marszałek, wojewoda, komendant wojewódzki policji itp.
System finansowania jest niewydolny na poziomie nieadekwatnym do strat generowanych przezwypadki (w województwach jedyne środki przeznaczane na BRD pochodzą z zysków wypracowanych przezWojewódzkie ośrodki ruchu drogowego podczas egzaminowania kierowców). Nie ma wyspecjalizowanych instytucji państwa, dla których BRD jest głównym i pierwszoplanowym przedmiotem działalności. Kadencyjność rad powiązanych ze stanowiskami w administracji rządowej i samorządowej utrudnia realizację działań długofalowych i powoduje, że o kształcie wielu inicjatyw decydują osoby bez należytego przygotowania zawodowego, doświadczenia i specjalistycznej wiedzy.
