Począwszy od XIII wieku na tereny te zaczęły napływać ludy Adża. Powstało wtedy kilka małych państw, z których pierwsze pojawiły się na wybrzeżu. Były toAllada iOuidah. W XV wieku obszar ten odkryliPortugalczycy. Od XVII wieku na wybrzeżu faktorie i forty budowałaFrancja,Anglia iNiemcy. Państwa Adża utrzymywały z przybyszami kontakty handlowe, sprzedawały głównieniewolników. W drugiej połowie XVII wieku najważniejszą siłą polityczną w tym rejonie stał sięDahomej. W ciągu XVIII wieku Dahomej podporządkował sobie małe państwa ludu Adża i zmonopolizował handel z Europejczykami. Od połowy XIX wieku wskutek zakazu handlu niewolnikami zmianom uległa gospodarka Dahomeju. Niewolnicy zatrudnieni zostali na plantacjach władcy[3].
W 1851 roku Dahomej podpisał traktat handlowy z Francją. W 1890 roku w wyniku traktatu Dahomej oddałKotonu iPorto-Novo pod francuskiprotektorat. Dahomej sprzeciwiał się dalszemu poszerzaniu wpływów Francji. Opór zakończył się karną ekspedycją Francji w 1892 roku. W 1894 roku Dahomej stał siękolonią, a w 1904 roku został przyłączony doFrancuskiej Afryki Zachodniej. W trakcie kolonialnych rządów dobrze rozwinęło się szkolnictwo, w wyniku czego powstała dość liczna wykształcona elita. W 1915 i 1923 miały miejsce powstania antyfrancuskie. Po 1945 roku narastał ruch wyzwoleńczy. W 1957 roku Francja została zmuszona do dopuszczenia do udziału w rządzie przedstawicieli ludności tubylczej, a w 1958 uznała Dahomej za republikęautonomiczną w ramachWspólnoty Francuskiej. Pełna niepodległość ogłoszona została w 1960 roku[3].
Pierwszym prezydentem republiki zostałHubert Maga. W 1963 roku wojsko obaliło go w wynikupuczu. Przez kolejne dziewięć lat doszło do kilku następnych zamachów. W 1972 roku polityczny chaos zakończył przewrót majoraMathieu Kérékou. W 1974 roku ogłosił on obowiązywanie w kraju orientacjimarksistowskiej a rok później zmienił nazwę kraju naLudowa Republika Beninu. W republice ludowej pełnię władzy sprawowała Partia Ludowej Rewolucji, z Kérékou jako przewodniczącym. Nowy rząd znacząco zreformował politykę gospodarczą i przeprowadziłnacjonalizację najważniejszych przedsiębiorstw, szkolnictwa i banków. W 1980 roku Kérékou został prezydentem. W 1989 roku po wcześniejszych niepokojach społecznych i gospodarczych ruszył proces demokratyzacji. W 1990 roku wprowadzono system wielopartyjny, z nazwy państwa usunięto termin „Ludowa”. Pierwsze wolne wybory w 1991 roku wygrał opozycjonistaNicéphore Soglo. Nieudolna polityka gospodarcza Soglo doprowadziła do powrotu do władzy Kérékou. Były dyktator wygrał wybory prezydenckie w 1996 i 2001 roku. Wybory w 2006 i 2011 zwyciężyłliberalny ekonomistaYayi Boni. Benin stanowi rzadki w Afryce przykład udanego przejścia do demokracji[3].
W 2016 roku w Beninie zniesionokarę śmierci za wszystkie przestępstwa[4].
Północną część kraju pokrywasawanna zakacjami ibaobabami, natomiast na wybrzeżu rosnąnamorzyny. Wewnątrz kraju występują lasy suche, okresowo zrzucające liście. Zdarzają się również enklawy wilgotnych, wiecznie zielonych lasów. Tutejszeparki narodowe, tj.Pendjari iW du Niger,rezerwaty dzikich zwierząt reprezentowane przez takie gatunki jak m.in.lamparty,antylopy,słonie,hieny i wiele gatunkówmałp, stanowią dużą atrakcję turystyczną.
Poniższa tabela przedstawia największe miasta Beninu (ludność powyżej 50 tys. mieszkańców) według spisu ludności z 11 maja 2013 roku[potrzebny przypis]:
Benin to kraj rolniczy z przewagą gospodarstw karłowatych. Uprawy dające produkty eksportowe –olej palmowy ikakao – prowadzi się w wilgotniejszej, gęściej zaludnionej części południowej państwa. MiastoKotonu jest portem i ośrodkiem przemysłowym. Główne towary eksportowe, to: bawełna, orzechy nerkowca, masło shea i tkaniny, a główne importowe to artykuły spożywcze, produkty naftowe i środki produkcji[5].
Liczba wyznawców lokalnych wierzeń jest zaniżona – wiele osób, które nominalnie identyfikują się jako chrześcijanie lub muzułmanie praktykują również tradycyjne religie[9].
_-_BEN_-_UNOCHA.svg)
.svg)
