Pochodził z arystokratycznego rodu, który dał Kościołowi kilku papieży[3]. Urodził się jako Pietro Francesco Orsini; był synem Ferdinanda Orsini i Giovanny Frangipani[3]. Zrezygnował z praw dziedzicznych i w 1667 wstąpił do zakonudominikanów[2]. W 1668 złożył śluby zakonne, w lutym 1671 przyjąłświęcenia najpierwdiakonatu, następnie kapłaństwa[3]. Chciał prowadzić pobożne, skromne życie w klasztorze, jednak zabiegi rodziny dały mu w młodym wieku miejsce wKolegium Kardynałów (22 lutego 1672, prezbiterSan Sisto) orazarcybiskupstwoManfredonii (konsekrowany 3 lutego 1675 przez kardynałaPaluzzo Paluzzi Altieri)[3]. W 1680 zostałbiskupemCeseny (z tytułem personalnym arcybiskupa), w marcu 1686 – ze względu na niesprzyjający jego zdrowiu klimat w Cesenie – przeniesiony na arcybiskupaBenewentu[3]. W styczniu 1701 zostałkardynałem biskupem Frascati, a w 1715 kardynałem biskupem Porto e Santa Rufina[3]. Przez cały czas utrzymywał jednocześnie stolicę Benewentu, a w 1715 został subdziekanem Kolegium Kardynałów[3].
Jako kardynał zasiadał w następujących kongregacjach Kurii Rzymskiej:
Kongregacji ds. Soboru Trydenckiego (1672–1724, w tym w latach 1673–1675 jako prefekt)
Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników (1672–1724)
Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii (1672–1724)
Kongregacji ds. Obrzędów (1675–1724)
Kongregacji ds. Kościelnych Immunitetów (1684–1724)
Kongregacji ds. Egzaminowania Biskupów (1690–1721)
Kongregacji Świętego Oficjum Inkwizycji (1691–1724)
Kongregacji ds. Wizytacji Apostolskich (1720–1724)
Brał udział we wszystkich kolejnychkonklawe – w 1676, 1689, 1691, 1700 i 1721[3].Konklawe 1724 po śmierciInnocentego XIII nie mogło przez dziewięć tygodni wyłonić nowego papieża wskutek starć frakcji hiszpańskiej, francuskiej i prohabsburskiej[1]. Kardynał Orsini, kandydat kompromisowy, został wybrany 29 maja 1724 i wzbraniał się przed przyjęciem decyzji konklawe, ostatecznie przekonał go przełożony zakonu dominikanów[1]. Orsini przyjął początkowo imię Benedykta XIV, zmienił je jednak na Benedykt XIII (inny Benedykt XIII, Pedro da Luna, byłantypapieżem na przełomie XIV i XV wieku)[2]. Wybór imienia był poświęcony innemu dominikaninowi na tronie papieskim,Benedyktowi XI (zmarłemu w 1304). Nowy papież został koronowany 4 czerwca 1724.
Po wyborze Benedykt podjął decyzję o utrzymaniu przy sobie godności arcybiskupa Benevento, powierzył zatem administrację swojemu wieloletniemu sekretarzowi,Niccolò Coscii, którego dodatkowo mianował kardynałem i uczynił swoim najbliższym współpracownikiem[1]. Nie był to trafny wybór, Coscia szybko zaczął wykorzystywać swoją silną pozycję w Państwie Kościelnym do serii nadużyć, ostatecznie nie zawahał się nawet przed przywłaszczeniem znacznej sumy ze skarbca watykańskiego[2]. Pod naciskiem nowego współpracownika, papież mianował też kardynałemNicolò Lercariego, który stał się prawą ręką Coscii[1]. Osoba kardynała Coscii rzuca cień na pontyfikat Benedykta XIII, który niezależnie od tego podjął wiele dobrze ocenianych działań[2]. Po jego śmierci, kardynałowi Coscii wytoczono proces, w którym skazano go na 10 lat więzienia i grzywnę 100 000skudów[2].
Poprzez skłonności do przekupstwa kardynała Coscii,Wiktorowi Amadeuszowi II udało się uzyskać tytuł króla i prawa do nadawania biskupstw naSardynii[1]. Dodatkowo w 1727 roku podpisałkonkordat, przy okazji którego wynagrodził finansowo papieskich negocjatorów[1]. Za ich namową, Benedykt wydał korzystną dla cesarzaKarola VI,bullę, która wprawdzie potępiła "monarchię sycylijską", lecz w praktyce nadała jej władcy kontrolę nad tamtejszym Kościołem[1]. Benedykt sprzeciwił się także nominacji kardynalskiej dlanuncjusza w Portugalii, wbrew żądaniom królaJana V[1].
Działalność duszpasterską sprawował osobiście, mimo podeszłego wieku w chwili wyboru. Konsekrował nowe kościoły, udzielał sakramentów, przewodniczył synodowi plenarnemu naLateranie, z okazjiRoku Jubileuszowego[1]. Przeciwstawił się obyczajom duchowieństwa, ograniczył praktykinepotyzmu. Zakazał także organizacji loterii państwowej, która stała się źródłem nadużyć, oraz potwierdził bullęKlemensa XIUnigenitus, potępiającąjansenizm[1]. Doprowadziło to nawet do podporządkowania się francuskiego kardynałade Noailles'a[1].
Rozszerzając kultGrzegorza VII na cały Kościół, wywołałkryzys międzynarodowy, ponieważ stanowiło to potwierdzenie stanowiska o wyższości Kościoła nad państwem świeckim (pochwalono ekskomunikę cesarzaHenryka IV przez papieża Grzegorza)[1]. Działania Niccolò Coscii odebrały także popularność papieżowi w samym Rzymie.
Benedykt XIII został pochowany w kościele S. Maria sopra Minerva w Rzymie, tradycyjnie związanym z zakonem dominikanów. Dwukrotnie, w 1755 i w 1931 podjęto próbę wszczęcia procesubeatyfikacyjnego papieża, jednak za każdym razem proces anulowano, ze względu na podawaną w wątpliwość moralność papieskiego sekretarza[3]. W 2004 proces wznowiono i odtąd Benedykt XIII jestsługą Bożym[3].
↑Większość źródeł podaje, że Benedykt XIII urodził się 2 lutego 1649, jednak rejestry chrztów katedry w Gravina potwierdzają jednoznacznie, że prawidłową datą jest rok 1650. Konfuzja w późniejszych źródłach wyniknęła z faktu, że w XVII wieku w południowych Włoszech powszechnie używano jeszcze kalendarza florenckiego, zgodnie z którym rok rozpoczynał się dopiero 25 marca (święto Zwiastowania), a nie 1 stycznia. Tym samym, data 2 lutego 1649 według kalendarza florenckiego odpowiada dacie 2 lutego 1650 według kalendarza współczesnego. Zob.Matteo Fantasia: I papi pugliesi: Bonifacio IX, Innocenzo XII, Benedetto XIII. Schena, 1987, s. 88, 93, 112.ISBN 978-88-7514-179-0.
