Benedykt VII (łac.Benedictus VII ur. wRzymie, zm.10 lipca983) –papież w okresie od października 974 do 10 lipca 983[1].
Urodził się wRzymie, był synem Dawida, hrabiąTusculum i krewnymAlberyka II[2]. Miał powiązania z rodzinąKrescencjuszy (prawdopodobnie był synemTeodory Młodszej[3]); przed wyborem na papieża, byłbiskupemSutri[2].
NaStolicę Piotrową został wybrany za sprawąOttona II[1]. Jego poprzednik, antypapieżBonifacy VII, zamordowawszyBenedykta VI, zrabował skarbiec bazyliki Piotrowej i uciekł doBizancjum[1]. Wkrótce potem hrabia Sicco zatwierdził, w imieniu cesarza, Benedykta VII jako nowego papieża, który został także zaakceptowany przez rody arystokratyczne[2]. Papież Benedykt VII zaraz po wyborze zwołałsynod, na którym potępiono Bonifacego VII i wygnano go z kraju[1]. W lecie 980 Bonifacy doprowadził do zamachu stanu, w wyniku którego papież musiał uciec z Rzymu[2]. W marcu 981 roku Otton II przybył do Włoch i pomógł Benedyktowi wstąpić ponownie na Tron Piotrowy[2].
W czasie jegopontyfikatu, przyznał prawobiskupowi Moguncji do koronacji króla Niemiec i potwierdził jego prymat jakowikariusza apostolskiego[2]. Utworzyłdiecezję praską i mianował na nią biskupaThietmara[2]. Gorąco wspierałmonastycyzm, przywracał do życia klasztory i popierał reformatorski głosopactwa w Cluny[2]. Na synodach w marcu i wrześniu 981 roku, zakazałsymonii, a także (na życzenie cesarza) podzielił diecezję wMerseburgu, na kilka mniejszych[2].
Został pochowany wbazylice św. Krzyża Jerozolimskiego[2].
- Donus II - domniemany papież wybrany w 973
