W północnej części kraju rozciąga się nadbrzeżnanizina, w wielu miejscach silniezabagniona. W południowym Belize ciągnie się pasmo górMaya, z najwyższym szczytem krajuVictoria Peak (1122 m n.p.m.) lubDoyle’s Delight (1124 m n.p.m.). Wzdłuż wybrzeża natrafić można na licznelaguny. Kilkanaście kilometrów dalej ciągnie się łańcuch niewielkichwysepek koralowych (cayes), tworzącychbarierę koralową. Kilkadziesiąt kilometrów od północnej części wybrzeża położone są większe wyspy, m.in.Ambergris Caye iTurneffe.
W Belize znajdują siębogactwa mineralne, takich jakdolomity,baryt,boksyty,kasyteryt izłoto, ale większości z nich się nie wydobywa. W 1990 roku eksploatowano jedynie dolomity, częściowo jako kruszywo łamane do budowy dróg, a częściowo na eksport.
W Belize panuje wilgotnyklimat równikowy zporą suchą od stycznia do kwietnia lub maja na północy i zachodzie i krótszą na południu – od lutego do kwietnia. Roczne sumy opadów dochodzą do 2000 mm, a średnie temperatury miesięczne wahają się od 23 °C w grudniu do 28 °C w czerwcu. Wysokość rocznych opadów rośnie od 1.350 mm na północnym zachodzie do 4.500 mm na samym południu. W centrum i na zachodzie, poza górami Maya, klimat jest nieco cieplejszy.
Wybrzeża Belize są często nawiedzane przezhuragany. Jeden z nich zniszczył w 1931 dwie trzecie budynków w Belize City i spowodował śmierć ponad 1000 osób. Kolejny w 1955 zniszczył położone na północy miastoCorozal. Huragan w 1961 roku zniszczyłdawną stolicę krajuBelize City, stąd też podjęto decyzję o budowie nowej stolicyBelmopan.
Ponad 60% powierzchni Belize zajmują lasy. Blisko połowę powierzchni kraju zajmują wilgotnelasy równikowe, w których rośnie około 1000 gatunków drzew. Jedynie w nieco mniej wilgotnych miejscach, głównie w górach, zastępują je suchelasy podzwrotnikowe isawanny. Natomiast wybrzeża porastająnamorzyny oraz roślinność bagienna.
Belize, wcześniej znane jakoHonduras Brytyjski, było jedynąbrytyjskąkolonią w kontynentalnej części Ameryki Środkowej. Nie utrzymało się tu osadnictwohiszpańskie, a pierwszymi stałymi osadnikami byli brytyjscy drwale, którzy przybyli tu w pierwszej połowie XVII wieku. W 1862 roku Honduras Brytyjski został oficjalnie ogłoszony brytyjską kolonią. Swoje roszczenia do tego terytorium wysunęła wówczasGwatemala, uznając go za integralną część swojego terytorium. W latach 60. XX wieku rozpoczął się proces zmierzający do przyznania niepodległości ostatniej kolonii w tej części Ameryki Środkowej. Nowa konstytucja z 1964 roku nadawała Hondurasowi Brytyjskiemu wewnętrznąautonomię. W 1973 zmieniono nazwę na obowiązującą do dziś. Na podstawie dwóch rezolucjiONZ z 1975 i 1980 Belize uzyskało niepodległość od Wielkiej Brytanii w 1981 roku. Belize weszło w skład brytyjskiejWspólnoty Narodów i zachowało na swoim terytorium brytyjskie bazy wojskowe. Władze niepodległego Belize odrzuciły też propozycje przyłączenia się do Gwatemali[3]. System polityczny kraju zdominowałaZjednoczona Partia Ludowa. W styczniu 2005 doszło w stolicy Belize dozamieszek z powodu ogłoszenia wzrostu podatków[4].
Główną grupą etniczną w Belize sąMulaci iMetysi, którzy stanowią blisko 3/4 ludności. Metysi stanowią 52,9%, Mulaci 25,9%,Majowie 11,3%,Garifuna, czyli potomkowie afrykańskich niewolników i Indian 8%, Indo-Pakistańczycy 3,9%, biali 1,2%,Azjaci 1% a pozostali 1,2%[5].
Przemysł Belize jest stosunkowo słabo rozwinięty, głównie z powodu braku większych ilości bogactw mineralnych. Rozwinął się na niewielką skalę przemysł drzewny i spożywczy (produkcja cukru, przetwórstwo owoców).
W Belize nie ma linii kolejowych, a sieć drogowa jest stosunkowo słabo rozwinięta, poza jedynie północną częścią kraju. Głównyport morski ilotniczy kraju znajduje się w starej stolicy –Belize City.
Emisjarównoważnika dwutlenku węgla z Belize wyniosła w 1990 roku 0,487 Mt, z czego tylko 0,188 Mt stanowił dwutlenek węgla, a resztę metan i w mniejszym stopniu podtlenek azotu. W przeliczeniu na mieszkańca emisja wyniosła wówczas 1 t dwutlenku węgla, a w przeliczeniu na 1000 dolarówPKB 196 kg. W następnych latach emisje pozostawały na podobnym poziomie aż do skokowego wzrostu w latach 2000 i 2001 i ponownej stabilizacji. W 2008 nastąpił skokowy spadek, a w 2012 nagły powrót do poziomu emisji sprzed kryzysu gospodarczego i kolejna stabilizacja. Głównym źródłem emisji przez cały czas była energetyka, choć istotny i stale rosnący jest też udział transportu. W 2018 emisja dwutlenku węgla pochodzenia kopalnego wyniosła 0,451 Mt, a w przeliczeniu na mieszkańca 1,178 t i w przeliczeniu na 1000 dolarów PKB 151 kg[9].
