Leży około 60 km odWaszyngtonu i tworzy z nim jeden obszar metropolitalny. Jest miastem niezależnym, a więc nie wchodzi w skład żadnegohrabstwa. Zgodnie z prawemstanuMaryland posiada status identyczny jak hrabstwo dla celów statystycznych – Państwowy Urząd Statystyczny (ang.:US Census Bureau) uznaje hrabstwo za podstawę obliczeń i dlatego traktuje Baltimore na zasadzie równości z hrabstwem.
Baltimore jest tradycyjnie ostojąPartii Demokratycznej od ponad 150 lat. Członkami Partii Demokratycznej było dwoje wieloletnich senatorów stanu Maryland –Barbara Mikulski iPaul Sarbanes, pochodzących i zamieszkałych w Baltimore.
Baltimore jest jednym z dwudziestu największych miastStanów Zjednoczonych, posiada 3 uniwersytety, bazę marynarki wojennej, liczne muzea, galerię sztuki, domy i kościoły z XVIII i XIX w. Dumą miasta jest zacumowany w Porcie Wewnętrznym USSConstelation – ostatni zwodowany (1854) żaglowyokręt Stanów Zjednoczonych.
W XVII wieku kilka miast o nazwie Baltimore założono nad brzegami zatokiChesapeake. Obecne miasto powstało w lipcu 1729, a nazwę swą wzięło odLorda Baltimore, ówczesnego gubernatoraProwincji Maryland. Do końca XVIII wieku miasto utrzymywało się ze składu towarów dla i z produkujących cukier wyspMorza Karaibskiego.
W czasiewojny brytyjsko-amerykańskiej w 1812 roku Brytyjczycy, nazywający Baltimore „gniazdem piratów” kilkakrotnie atakowali nadbrzeżnyfort McHenry, ale wszystkie ich szturmy zostały odparte, a po śmierci dowódcy, generała Rossa, wycofali się.Bitwa morska, jaka się wówczas wywiązała, została po raz pierwszy w dziejachStanów Zjednoczonych wygrana, co zainspirowało poetęFrancisa Scotta Key do napisania wiersza „The Star-Spangled Banner” (Gwiaździsty Sztandar), który stał się później tekstemhymnu narodowego Stanów Zjednoczonych. Bitwa ta uwieczniona została pomnikiem wzniesionym w centrum miasta, z której to przyczyny prezydentJohn Quincy Adams nadał w 1827 Baltimore przydomek „Miasta Pomnika” (ang.Monument City).
W 1851 roku miasto Baltimore zostało wydzielone zhrabstwa Baltimore jako osobna jednostka samorządowa równoważna hrabstwu[1].
Przedwojną secesyjną Maryland był stanem niewolniczym. W czasie wojny, aczkolwiek oficjalnie należący doUnii, uznawał dawny ustrój, a w mieście przeważały nastroje prokonfederackie. 19 kwietnia 1861 do miasta wkroczył, 6. pułk Massachusetts, który był w drodze doWaszyngtonu. Baltimore nie przecinała linia kolejowa, więc żołnierze musieli się wyładować na wschodniej stacji, przejść przez miasto i ponownie załadować na pociąg do stolicy. Mieszkańcy Baltimore zaatakowali tylne kompanie cegłami, kamieniami z bruku i pistoletami. Żołnierze odpowiedzieli ogniem. W wyniku zamieszek zginęło, czterech żołnierzy i dwunastu mieszkańców[2].
W lutym 1904 w Baltimore wybuchł gwałtowny pożar, który strawił w ciągu 30 godzin ponad tysiąc pięćset budynków. Ogień pojawił się 7 lutego w centrum dzielnicy handlowej w pomieszczeniach hurtowni towarów sypkich i błyskawicznie objął sąsiednie zabudowania. Z żywiołem walczyło 1231 strażaków. Ostatnie ogniska pożaru dogaszono 8 lutego. Nie odnotowano ofiar śmiertelnych. Całkowitej zagładzie uległo ponad 1300 budynków, w których zlokalizowanych było ok. 2,5 tys. zakładów przemysłowych, sklepów i banków. Zniszczeniu uległa też historyczna zabudowa miasta z 1730 roku. Straty materialne oceniono na 80 milionów dolarów. Był to największy pożar miasta w Stanach Zjednoczonych od czasuwielkiego pożaru Chicago w 1871 roku[3]. Ówczesny burmistrz miasta odmówił przyjęcia pomocy z zewnątrz, mówiąc: „Baltimore will take care of its own, thank you!” (Baltimore da sobie samo radę, dziękujemy). W ciągu dwóch lat nie było już śladu po tej katastrofie.
W 1950 Baltimore osiągnęło rekordową – 950 tys. – liczbę mieszkańców (6. miejsce wśród największych miast Stanów Zjednoczonych), zaDetroit i przedCleveland, ale w następnym półwieczu straciło ponad 300 tysięcy mieszkańców (głównie na rzecz przedmieść).
18 lipca 2001 w wyniku wykolejenia się pociągu z chemikaliami w tunelu pod centrum miasta wybuchł groźny pożar, który sparaliżował całe miasto. Strażacy walczyli z ogniem 9 dni i wprawdzie ugasili go, ale zalali niżej położone ulice centrum, a chemikalia zmieszane z wodą spłynęły do systemu kanalizacyjnego. W 3 tygodnie później w obrębie centrum miasta wyleciały w powietrze pokrywy studzienek ściekowych, bowiem gromadzące się gazy spowodowały eksplozję. Ofiar w ludziach nie było.
W 2003 miasto padło ofiarąhuraganu Isabel, który spiętrzył wody zatoki do siedmiu metrów, co spowodowało zalanie portu i okolicznych dzielnic.
Baltimore było drugim poNowym Jorku miastem w Stanach Zjednoczonych, które osiągnęło liczbę 100 tys. mieszkańców[5][6]. Od 1820 do 1850 roku, wedługspisów ludności Stanów Zjednoczonych, Baltimore było drugim najbardziej zaludnionym miastem w tym państwie[6][7][8] zanim w 1860 roku wyprzedziła jeFiladelfia[9]. Było to jedno z 10 miast o największej populacji w Stanach Zjednoczonych w każdym spisie powszechnym – aż do spisu z 1980 r.[10][11], a po II wojnie światowej liczyło ponad 900 tys. mieszkańców[12].
Rozwój demograficzny miasta przedstawia poniższe zestawienie.
Baltimore jest jednym z najbardziej uprzemysłowionych obszarówStanów Zjednoczonych. W mieście zlokalizowany jest przemysł lotniczy, elektromaszynowy, chemiczny, stoczniowy i hutniczy. Port Baltimore, położony w głębizatoki Chesapeake należy do najbezpieczniejszych wStanach Zjednoczonych. Przed huraganami chroni go obszerny półwysepDelmarva, podzielony pomiędzy stanyDelaware,Maryland iWirginia (stąd nazwa – Del-Mar-Va), zaś przed mroźnymi wiatrami z północy łańcuchAppalachów.
↑James M.J.M.McPhersonJames M.J.M.,Battle Cry of Freedom: The Civil War Era, Oxford University Press, 1988,ISBN 978-0195038637. Brak numerów stron w książce
