Terminbalet (zfr.ballet, a to zwł.ballettozdrobnienie odballo „taniec”) ma kilka powiązanych z sobą znaczeń:
rodzaj widowiska teatralnego, w którym głównym środkiem wyrazu jesttaniec, wykonywany przez tancerzy według choreografii z towarzyszeniemmuzyki, na tle dekoracji;
Balet powstał z renesansowychmaskarad karnawałowych i ztriumfów, popularnych we Włoszech, które przerodziły się w widowiska dworskie, złożone z recytacji, śpiewu, muzyki, pantomimy i tańca. Od początku XV w. krystalizował się specyficzny styl włoski, a jego najwybitniejszym przedstawicielem jestDomenico da Piacenza i jego dwaj uczniowie:Antonio Cornazzano iGuglielmo Ebreo. Ten ostatni wydałRozprawę o sztuce tańca. W 1489 roku w Tortonie odbył się ślub księciaMediolanu, Galeazzo Viscontiego z Izabellą Aragońską. Z tej okazji Bergonzio di Botta przygotował dla dworu uroczyste interludium oparte na temacie wyprawyJazona i Argonautów po złote runo. Można uznać to przedstawienie za pierwsze widowisko baletowe.
Na dwór francuski balet zawitał dziękiKatarzynie Medycejskiej. Za pierwsze widowisko baletowe uznaje się wystawione przez nią w 1581Ballet comique de la Reyne (Komiczny Balet Królowej). Przymiotnik „komiczny” oznaczał wówczas element dramatyczny, rozwijający jeden temat. Reżyserem widowiska byłBaltazarino di Belgioioso.
Między XVI a XVII w. balet przybrał formę widowiska o treści mitologicznej, wykonywanego przez dworzan. W XVIII w. powstała opera baletowa, w której przeważały nad partiami śpiewanymi partie tańczone, wykonywane przez zawodowych tancerzy (Marie Camargo, G. i A. Vestris). Przełomową datą w kształtowaniu się baletu zawodowego był rok 1661, kiedy to Ludwik XIV założyłNarodową Akademię Muzyki i Tańca. Oderwanie się baletu od opery nastąpiło głównie dzięki działalnościJ.G. Noverre’a, który w 2 połowie XVIII w. stworzyłballet d’action (balet z akcją). Inni reformatorzy działający we Włoszech (S. Viganò,C. Blasis) ukształtowali podstawy stylu romantycznego.
W drugiej połowie XIX wieku nowym centrum sztuki baletowej stała sięRosja.Marius Petipa stworzył tam nowy gatunek – balet-divertissement, klasyczny dziś typ baletu o numerowej budowie, do jakich należą m.in. w jego choreografii:Śpiąca królewna (1890) iJezioro łabędzie (1895, częściowo, gdyż akty romantyczne, tj. II i IV, są autorstwa Lwa Iwanowa), oba z muzykąPiotra Czajkowskiego.
