 | |
| Gatunek | |
|---|---|
| Rok produkcji | 1939 |
| Data premiery | 2 listopada 1939 |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania | 103 min |
| Reżyseria | |
| Scenariusz | Sonya Levien,Lamar Trotti |
| Główne role | |
| Muzyka | |
| Zdjęcia | Ray Rennahan, Bert Glennon |
| Scenografia | Mark-Lee Kirk,Richard Day |
| Kostiumy | Gwen Wakeling |
| Montaż | Robert L. Simpson |
| Produkcja | |
| Wytwórnia | |
| Dystrybucja | Twentieth Century Fox (kina, DVD) |
| Budżet | 2 mln. $ |
Bębny nad Mohawkiem (org.Drums Along the Mohawk) – amerykańskidramat historyczny z 1939 roku w reż.Johna Forda. Adaptacja powieści Waltera D. Edmondsa z 1936 roku pod tym samym tytułem[1].
Brytyjska kolonia w Ameryce Północnej końca XVIII w. Młode małżeństwo – Gilbert i Lana – przybywa do dolinyMohawku, gdzie na małej farmie pana młodego planują rozpocząć wspólne życie. Niestety, jest rok 1776 i właśnie wybuchawojna o niepodległość. Obydwoje małżonkowie zostają wciągnięci w jej wir – ich farma zostaje spalona przez Indian pod rozkazami Brytyjczyków, Gilbert jako członek lokalnej milicji zostaje ciężko ranny w jednej z bitew, Lana traci nienarodzone dziecko. Obydwoje omal nie giną podczas bohaterskiej obrony lokalnego fortu. Ukoronowaniem ich poświęcenia i znoju jest koniec wojny i odbudowa życia w nowym, wolnym kraju, którego symbolem staje sięgwiaździsto-paskowany sztandar ukazany w ostatniej scenie filmu.
i inni.
Pierwszy kolorowy film "mistrza westernu, pioniera i klasyka hollywoodzkiego kina"[2] okazał się być wielkim sukcesem. Przyczyniło się do tego przede wszystkim aktorstwo (Colbert, Fonda, Oliver i in.)[3][1]. W wypadku Fondy obraz został po latach uznany za jeden z najważniejszych filmów w dorobku tego aktora[4]. Chociaż, jak większość filmów Forda, jego fabuła była dość luźno związana z prawdą historyczną, a nawet celowo mitologizowana i przeinaczana[5], krytycy uznali go za pierwszorzędny film historyczny[1]. Według niektórych z nich, na uwagę zasługuje fakt świadczący o politycznym zabarwieniu filmu Forda – Brytyjczycy, jako strona konfliktu są w nim prawie niewidoczni. Największa odpowiedzialność jako strony atakującej spoczywa na Indianach (ukazanych w sposób bardzo stereotypowy), jako głównych sprawców zniszczeń i niedoli Amerykanów. Miało to być wynikiem świadomości Forda, który przewidywał, że w nadchodzącym konflikcie z III Rzeszą, nie powinien przedstawiać Brytyjczyków – potencjalnych sojuszników – jako agresorów[6].
Za plenery do filmu posłużyły okoliceCedar City w stanieUtah, gdzie do zdjęć użyto kilkuset miejscowych statystów[7].
3 listopada 1939 roku miała miejsce emisja słuchowiska radiowego w reżyserii Kate Smith opartego na tym filmie (pod tym samym tytułem). Podobnie do filmowego pierwowzoru, w rolach głównych wzięli w nim udział Claudette Colbert i Henry Fonda[7].
W 1940 roku film był dwukrotnie nominowany donagrody Oskara w kategoriiOscar dla najlepszej aktorki drugoplanowej dlaEdny May Oliver oraz zaNajlepsze zdjęcia (kolorowe) dla Raya Rennahana i Berta Glennona[8].
Obecnie (2022), w ponad 80 lat po premierze, w rankingu popularnego filmowego serwisu internetowegoRotten Tomatoes obraz posiada wysoką, 82-procentową, pozytywną ocenę "czerwonych pomidorów"[9].
