Jest to artykuł o charakterze zbiorczym dotyczącyfikcyjnych postaci ze stworzonej przezJ.R.R. Tolkienamitologii Śródziemia. Na liście najpierw podano ludzi, należących do różnych grup etnicznych, potem hobbitów, elfów i przedstawicieli innych ras.

Daty dotyczące Pierwszej Ery podano za hipotetyczną chronologią autorstwaRoberta Fostera, opracowaną tylko na podstawieSilmarillionu^[1].

 Osobne artykuły:Beren i Morwena Eledhwen.

Bohaterka tekstuAthrabeth Finrod ah Andreth, opublikowanego wMorgoth’s Ring, tomie dziesiątymThe History of Middle-earth.

Była córkąBoromira i siostrąBregora. W młodości mieszkała w domuBelemira, gdzie uczyła się od jego żonyAdanel tradycji roduMaracha. Zakochała się ze wzajemnością wAegnorze, władcy elfów. Nie związali się, ponieważÑoldor, świadom zagrożenia wojną zMorgothem, nie chciał jej unieszczęśliwić. Andreth przyjaźniła się też z bratem Aegnora,Finrodem.

Athrabeth Finrod ah Andreth opowiada o rozmowie, jaką prowadziła z Finrodem na temat natury i przeznaczenialudzi orazelfów.

Andreth prawdopodobnie zginęła podczasDagor Bragollach (455 rok).

Jej imię znaczyCierpliwość. Elfowie nazywali ją teżSaelind (sind.mądre serce), ponieważ była uczona w tradycji ludzi, a jej sądy cechowała mądrość.

PozaQuenta Silmarillion o postaciach tych wspomina się w tekścieNarn i Hîn Húrin oraz w opartej na nim powieściDzieci Húrina.

Byli synamiBregolasa. Mieszkali wLadros do czasówDagor Bragollach (455 rok). Po śmierci ojca, który zginął w walce z siłamiMorgotha, obaj przyłączyli się do stryjaBarahira, który wraz z garstką wojowników desperacko bronił się w górachDorthonionu. Po pięciu latach ciągłych potyczek zorkami, Baragund i Belegund zginęli wraz z pozostałymi Edainami, gdy jeden z nich,Gorlim, zdradził położenie ich kryjówki nad jezioremTarn Aeluin.

Córką Baragunda byłaMorwena, natomiast dzieckiem Belegunda –Ríana.

Ten artykuł dotyczy ojca Berena. Zobacz też:Barahir, namiestnik Gondoru,Barahir, wnuk Faramira.

Wspominają o nim także bohaterowieWładcy Pierścieni, zwykle w zwrocie dotyczącym jego syna (Beren, syn Barahira).

Był synemBregora, bratemBregolasa. Żył na obszarze krainyLadros. PoślubiłEmeldirę i miał z nią syna,Berena.

Podczas bitwyDagor Bragollach (455 rok), na czele grupy wojowników, walczył w pobliżuPrzełomuSirionu. Gdy w tej okolicy, namoczarach Serech, królNargothronduFinrod został otoczony przezorków, Barahir pośpieszył mu z pomocą i uratował go. Wówczas Finrod dał mu swójpierścień jako znak przyjaźni i obietnicę pomocy w potrzebie. Barahir powrócił potem doDorthonionu, jako prawowity wódz plemienia, ponieważ Bregolas zginął. Mimo iż większość ludności uciekła stamtąd, nadal toczył desperacką walkę z żołdakamiMorgotha na tym obszarze.

Wkrótce sytuacja stała się tak ciężka, że resztki kobiet i dzieci pod wodzą Emeldiry opuściły Dorthonion. W tym czasie większość wojowników Barahira zginęła i u jego boku zostało już tylko dwunastu towarzyszy. Byli to: synBeren, jego bratankowieBaragund i Belegund oraz Dagnir, Dairuin, Radhruin, Ragnor, Gildor,Gorlim, Arthad, Urthel i Hatholdir. Cała grupa ukrywała się opodal jezioraTarn Aeluin i kontynuowała walkę z orkami przez następne pięć lat.

W końcu jednak Gorlim został pojmany przez orków, aSauron nakłonił go do zdrady. Tak więc Barahir i jego ludzie zginęli, gdy w nocy okrążyli ich i zaatakowali żołdacy Morgotha. Przeżył tylko Beren, którego nie było tego wtedy w kryjówce. Gdy tam powrócił, mógł tylko pogrzebać ojca i podążyć za orkami, by odzyskać ojcowski pierścień.

Imię Barahir znaczyPan wieży^[3].

Był synemBëora i towarzyszył mu w wędrówce zEriadoru doBeleriandu. Gdy ojciec pozostawiłplemię, wstępując na służbę uFinroda, Baran objął przywództwo. Resztę życia spędził na obszarzeEstoladu.

Jego synem byłBoron.

Był potomkiemBëora. Żył zapewne na terenieDorthonionu. Miał córkę imieniemEmeldira.

Imię Beren znaczyOdważny^[3].

Ten artykuł dotyczy postaci zSilmarillionu . Zobacz też:Boromir (namiestnik Gondoru) iBoromir, członekDrużyny Pierścienia.

Był synemBorona i po jego śmierci objął przywództwo nad Pierwszym Rodem. Od królówÑoldorów otrzymał jako lenno obszar zwanyLadros wDorthonionie, gdzie osiedliła się większość członków plemienia. Boromir był zatem pierwszym władcą tego regionu. Jego synem byłBregor.

Imię Boromir jest formą mieszaną językówquenya isindarin; znaczyCzerwony klejnot^[3].

PozaQuenta Silmarillion wzmianki na jego temat znajdują się w tekścieNarn i Hîn Húrin.

Był starszym synem Bregora, bratemBarahira. Po śmierci ojca objął władzę nad plemieniem i krainąLadros. PodczasDagor Bragollach (455 rok) stanął, na czele swoich ludzi, do walki z wojskamiMorgotha i poległ, walcząc u boku władców elfów,Aegnora iAngroda.

Miał trójkę dzieci: synówBaragunda i Belegunda oraz córkęBereth.

Imię Bregolas prawdopodobnie znaczySzybki liść^[4].

Był synemBoromira. Po śmierci ojca przejął władzę nadplemieniem i krainąLadros. Miał dwóch synów:Bregolasa orazBarahira.

Był przywódca plemienia Edainów, które od jego imienia nazwano Rodem Bëora. Urodził się w 262 roku.

Poprowadził swój lud z dotychczasowych siedzib, położonych gdzieś wEriadorze, dalej na zachód. Edainowie ci przeprawili się przez góryEred Luin i w ten sposób, w 310 roku, dotarli jako pierwsi ludzie doBeleriandu.

WOssiriandzie Bëor i jego towarzysze spotkali królaFinroda Felagunda. Przywiązawszy się do monarchy, podążyli za nim w głąb Beleriandu i osiedlili się w krainieEstolad. Gdy Finrod postanowił wrócić doNargothrondu, Bëor wstąpił na służbę królewską i podążył razem z nim. Władzę nad plemieniem wcześniej przekazał swemu najstarszemu synowiBaranowi. Nigdy już nie wrócił do Estoladu. Resztę życia spędził wśródelfów. Zmarł śmiercią naturalną w Nargothrondzie.

Zwano go teżBëorem Starym, bowiem dożył sędziwego wieku wśród ówczesnych Edainów.

Imię Bëor^[6] pochodzi z ich języka i znaczyWasal^[7]. Nadali mu je współplemieńcy po tym, jak wstąpił na służbę u Finroda. Natomiast wcześniej nosił imięBalan.

Była córkąBerena. PoślubiłaBarahira i urodziła musyna, który nosił imię po dziadku.

GdyDorthonion został opanowany przez siłyMorgotha po bitwieDagor Bragollach (455 rok), Emeldira poprowadziła kobiety i dzieci z plemienia doBrethilu, choć sama była gotowa pozostać i walczyć.

Znana jakoEmeldira o Sercu Męża^[8].

Jeden z dwunastu towarzyszyBarahira na wygnaniu.

Miał żonę Eilinel którą kochał, i o którą dbał, lecz pewnego dnia wracając z bitwy z orkami napotkał swój dom opustoszały i ograbiony przystał do kompanii Barahira, gdzie wyróżniał się większą niż inni desperacją. Jako że nie dowierzał, że jego żona umarła, często w nocy wyprawiał się do swojego dawnego domu. O tych eskapadach dowiedział sięSauron i wysłał swoje oddziały, by go złapali. Zdało mu się wtedy, że widzi swoją żonę w oknie i słyszy jej głos użalający się na męża, jak się okazało była to iluzja, która sprawiła, że Gorlim został schwytany. Przyprowadzono go naTol Sirion zwaną wtedy Tol-in-Gaurhoth. Sauron chciał wydostać od niego informacje o kryjówce Barahira, więc Gorlim został poddany ciężkim torturom. W końcu mężczyzna zgodził się wyjawić kryjówkę banitów, jeśli Sauron wypuści jego i jego żonę. Po przekazaniu informacji Gorlim został zabity przez Saurona, który powiedział mu też, że jego żona dawno nie żyje.

Duch Gorlima objawił sięBerenowi we śnie, gdzie miał przekazać mu w pełni całą opowieść o jego zdradzie, by ten mógł ostrzec ojca.

Po tych wydarzeniach zyskał przydomeknieszczęsny.

Ten artykuł dotyczy Ríany, matki Tuora. Zobacz też:Ríana, matka Denethora I.

PozaQuenta Silmarillion postać ta pojawia się w tekstachO Tuorze i jego przybyciu do Gondolinu,Narn i Hîn Húrin i w opartej na drugim z nich powieściDzieci Húrina.

Była córkąBelegunda. Żyła wLadros do czasów bitwyDagor Bragollach (455 rok). Po tej straszliwej klęsce opuściłaDorthonion, wraz z garstką uciekinierów po wodząEmeldiry. Osiadła, podobnie jak część z nich, wDor-lóminie. Była osobą łagodnego serca, kochającą przyrodę. Nie lubiła ani wojny, ani polowań.

W 473 roku poślubiłaHuora, synaGaldora. Tylko przez dwa miesiące żyła z nim w szczęśliwym małżeństwie, bowiem Huor wyruszył na bitwęNirnaeth Arnoediad i już nie wrócił. Dręczona niepokojem o męża, uległa szaleństwu i uciekła do puszczy. Od śmierci została ocalona przez grupęElfów Szarych zGór Mithrimu. W ich gościnie Ríana urodziła syna,Tuora i poprosiła gospodarzy, by nim się zaopiekowali. Wypowiedziała przy tym prorocze słowa:

Gdy elfAnnael, przekazał jej wieść o tym, że Huor zginął i został pogrzebany w kurhanieHaudh-en-Ndengin, opuściłaHithlum. Przemierzyła całą równinęAnfauglith, dotarła do kurhanu i położywszy się na nim, zmarła.

Pojawia się wSilmarillionie. Pewne wzmianki na jej temat znajdują się w równieżNiedokończonych opowieściach.

Żyła w Pierwszej Erze. Była kobietą z luduEdainów, przywódczynią plemieniaHaladinów, córkąHaldada, bliźniaczą siostrąHaldara.

Urodziła się i wychowała wThargelionie. Okazała się silną i dumną dziewczyną. Z ojcem i bratem walczyła w obronie ostrokołu, położonego w widłachAscaru iGelionu, gdzie schroniła się większość Haladinów przed najazdem orków. Gdy ojciec i brat zginęli, Haletha podtrzymywała oblężonych na duchu. Kiedy w końcu orkowie wdarli się za ostrokół, nadciągnęła odsiecz:elfowie pod wodząCaranthira, synaFëanora, którzy wybili orków. Caranthir, doceniając męstwo Haladinów, zaoferował Halecie opiekę i ziemie położone bardziej na północy, lecz dziewczyna odrzuciła ta propozycję.

Haladinowie wkrótce wybrali Halethę na wodza i za jej przewodnictwem przenieśli się doEstoladu. Jednak Haletha postanowiła wyruszyć dalej na zachód, mimo niechętnego nastawienia większości plemienia. Powiodła Haladinów przez rzekiCelon iAros, a następnie trasą pomiędzyDoriath aEred Gorgoroth. Była to bardzo niebezpieczny obszar i plemię poniosła znaczne straty idąc tamtędy,(…) niejeden Haladin żałował, że dał się pociągnąć na tę wędrówkę, teraz wszakże nie miał już możliwości odwrotu^[10]. Dotarłszy na obszar królestwa Nargothrondu część Haladinów osiadła w rozproszeniu na równinieTalath Dirnen, reszta zaś podążyła za Halethą do lasuBrethil. KrólThingol niechętnie pozwolił im się tam osiedlić w zamian za strzeżenie przeprawy przez rzekęTeiglin.

Haletha resztę życia spędziła w Brethilu. Po śmierci pochowano ją pod kurhanemHaudh-en-Arwen. Nigdy nie wyszła za mąż i nie miała potomstwa, więc wodzem plemienia został jej bratanekHaldan.

Od imienia przywódczyni Haladinowie nazywani byliLudem Halethy.

Wedle niektórych relacji Haletha otaczała się ponoć gwardią przyboczną, złożoną z kobiet wojowniczek.

Jej imię pochodzi z mowy Haladinów.

Pojawia się wNiedokończonych opowieściach w opowiadaniuWierny Kamień, w rozdzialeO Drúedainach.

Mieszkał w głębi lasu w odległości dwóch mil od najbliższej wioski z żoną i dziećmi obok siedzibyWosaAghana.

Pojawia się wSilmarillionie,Narn i Hîn Húrin oraz opartej na nim książceDzieci Húrina.

Był synem Handira. W młodości przez nieszczęśliwy wypadek pokiereszował sobie nogę i kulał przez resztę życia.Po śmierci ojca, w latach 496–501 przewodziłHaladinami zBrethilu. WzniósłEphel Brandir. Do końca 496 roku, tj. do czasu, kiedy w strony zamieszkane przez Haladinów przybyłTúrin Turambar, Brandir unikał kontaktów ze sługamiMorgotha.

Brandir przyjął i uzdrowiłNiënor. Zakochał się w niej, lecz ona wolała Turambara. Na jego rzecz stopniowo tracił władzę i popularność. Gdy Túrin zabił Glaurunga, Brandir myślał, że Turambar nie żyje i że uda mu się uciec z Niënor, lecz ona pobiegła do miejsca domniemanej śmierci swego męża. Słysząc słowa Glaurunga, mówiącego o tym, że jest siostrą Túrina, skoczyła do Teiglinu. Brandir poszedł z powrotem do ludu Halethy, by poinformować ich o tych zdarzeniach, a po drodze zabił Dorlasa. Lecz Túrin wrócił, bo nie był martwy, lecz zamroczony krwią smoka. Nie chciał wierzyć w zeznania Brandira. Pomiędzy mężczyznami wywiązała się kłótnia, a Túrin w szale zabił przeciwnika.

Nosił przydomekKulawy.

PozaQuenta Silmarillion pojawia się także w tekścieNarn i Hîn Húrin oraz w opartej na nim powieściDzieci Húrina.

Był wojownikiem i przewodził tym Haladinom zBrethilu, którzy chętnie wyprawiali się przeciworkom.

W 496 roku, na czele znacznego oddziału, zasadził się przy przeprawie przezTeiglin na maszerujących ze zdobytegoNargothrondu żołdakówMorgotha. Haladinowie liczyli na to, iż uda im się odbić jeńców, jednak na samym początku walki orkowie wymordowali więźniów, wśród których była księżniczkaFinduilas. Nim zmarła, zdołał wyjawić swoje imię ludziom Dorlasa, którzy pochowali ją pod kurhanem Haudh-en-Elleth.

W jakiś czas potem, ponowienie walcząc z orkami, Dorlas i jego wojownicy zostali otoczeni przez nieprzyjaciół, ale z opresji uratował ichTúrin. Jako że zaczął wypytywać o Finduilas, przywódca opowiedział mu o losie księżniczki i zaprowadził go do jej grobu. Tam Túrin zemdlał i zdawało się, że umarł. Haladinowie (poznawszy po mieczuGurthangu, iż jest to wódz Mormegil z Nargothrondu) zanieśli go do swej siedziby,Ephel Brandir. Po wyleczeniu przez pewien czas Túrin razem z nimi często stawał do walki z orkami.

Dorlas, będąc zwolennikiem otwartej wojny, namówił go później, by po ślubie zNiënor powrócił do wojaczki. Nie podobało się toBrandirowi, wodzowi plemienia, który sprzeciwiał się śmiałym wyprawom przeciw orkom, nie mogąc zresztą w nich uczestniczyć, był bowiem kulawy.

Gdy w 501 rokuGlaurung zaczął zbliżać się do Brethilu, Dorlas zgłosił Túrinowi gotowość wzięcia udziału w zesmokiem i przy tej okazji potraktował wzgardliwie kalekiego Brandira, obecnego na naradzie. W końcu obaj wojownicy, wraz z ochotnikiemHunthorem, ruszyli nocą ku Teiglinowi, by stawić czoło smokowi. Gdy jednak zbliżyli się do parowu, którym płynęła rzeka, Dorlas stchórzył. Uciekł i ukrył się w lesie. Gdy później spotkał go Brandir, doszło między nimi do gwałtownej sprzeczki. W jej wyniku Dorlas zginął z ręki Brandira.

Imię Dorlas pochodzi zsindarinu lub z mowy Haladinów.

Był ojcemHalethy iHaldara. GdyHaladinowie zostali zaatakowani przezorków wThargelionie, zorganizował obronę. W widłach rzekAscar iGelion wzniósł ostrokół, gdzie schronili się członkowie plemienia. Haldad kierował obroną tego miejsca przed żołdakamiMorgotha dopóki nie zginął, podczas jednej z wycieczek za ostrokół.

Był synemHaldara i bratankiemHalethy. Po jej śmierci objął przywództwo nad pelemieniam wBrethilu.

Był synemHaldada, bratemHalethy. Podczas oblężenia ostrokołu Haladinów wThargelionie przezorków, rzucił się, by bronić ciała zabitego ojca, lecz sam również zginął z rąk przeciwników.

Jego synem byłHaldan.

Ten artykuł dotyczy Haldira, człowieka. Zobacz też:Haldir, elf z Lothlórien.

PozaQuenta Silmarillion postać ta pojawia się także w tekścieNarn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieściDzieci Húrina.

Był synemHalmira, bratemHarethy. PoślubiłGlóredhelę, córkęHadora. Miał z nią syna imieniemHandir. Pod opieką Haldira, przez pewien czas, wychowywali się w Brethilu jego siostrzeńcy:Húrin iHuor.

Po śmierci ojca i objęciu władzy nad plemieniem przyłączył się doLigi Maedhrosa, której celem było pokonanieMorgotha. Haldir, wraz z zastępem Haldinów, wziął udział w bitwieNirnaeth Arnoediad (473 rok). Zginął w walce na równinieAnfauglith, osłaniając odwrót armiiFingona spodAngbandu.

Imię Haldir pochodzi z mowy Haladinów lub z sindarinu. W tym drugim przypadku znaczyWysoki mąż^[11].

Była córkąHalmira. PoślubiłaGaldora zDor-lóminu, synaHadora. Urodziła mu dwóch synów,Húrina iHuora.

Imię Haretha^[12] pochodzi z języka Haladinów.

Postać ta pojawia się wSilmarillionie,Niedokończonych opowieściach iDzieciach Hurina.

Jeden z Haladingów żyjących w Pierwszej Erze w Brethilu, krewniakBrandira Kulawego. Wraz zTúrinem wyruszył zabić Glaurunga. Zginął pod Cabed-en-Aras uderzony spadającym kamieniem w głowę.

 Osobne artykuły:Húrin Thalion, Niënor, Tuor i Túrin Turambar.

Była blisko spokrewniona zHúrin Thalionem, władcąDor-lóminu. Była córkąIndora. ZamieszkiwałaDor-lómin.

Została zmuszona do ślubu wbrew jej woli przezEasterlingaBroddę po tym, jak został on władcąHithlumu. W tajemnicy pomagała żonieHúrina,Morwenie, po bitwieNirnaeth Arnoediad, i za tę pomoc była bita przez swego męża.

KiedyTúrin powrócił do Dor-lóminu, zaproponowano mu gościnę w jej domu. Dowiedział się od Aeriny, że jego matka i siostra wyruszyły doDoriathu.

Trochę później Túrin zabiłBroddę i innychEasterlingów, przypieczętowując tym los Aeriny. Zaproponował jej, że weźmie ją ze sobą i przeeskortuje do Doriathu, ale ona odmówiła, mówiąc, że jest pewne, że umrze w dziczy, jak to, że tutaj stoi.

Thomas Honegger w swej analizie postaci tolkienowskich zwraca szczególną uwagę na relacje Túrina zAeriną iAsgonem, w związku z negatywnymi konsekwencjami jego uczynków^[13].

Postać ta pojawia się w tekścieNarn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieściDzieci Húrina.

Członek grupy banitów do których przystał Túrin. Andróg pochodził z Dor-Lominu, jednak przystał do banitów po tym, jak zabił kobietę i był ścigany w całym kraju. Zabił swoją strzałą syna krasnoluda Mîma, Khîma. Za ten czyn został przeklęty przez Mîma: miał umrzeć tak, jak jego syn – od swojej strzały. Tak też się stało: gdy orkowie odkryli siedzibę banitów w domostwie Mîma, Andróg próbując postrzelić ich z łuku, zadrasnął się zatrutą strzałą. Zdołał jednak uwolnićBelega z łańcuchów Mîma, zanim umarł.

Vogel i Sena przeanalizowali postępowanie bandytyAndróga, uznając je za podobne do działań orków^[14].

Postać ta pojawia się w tekścieNarn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieściDzieci Húrina.

Był człowiekiem z Dor-Lóminu żyjącym w Pierwszej Erze. Po podbiciu całego Hithlumu przez Easterlingów uciekł i napotkał grupę banitów Gaurwaith, do których przystał. Był najstarszym jej członkiem. Zginął na Amon Rûdh podczas napadu orków na domostwo krasnoluda Mîma.

Postać ta pojawia się w tekścieNarn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieściDzieci Húrina.

Był człowiekiem z Dor-Lóminu żyjącym w Pierwszej Erze. Uczestniczył w buncie Niewolników w domostwie Easterlinga Broddy. Następnie pomógł Túrinowi wydostać się z Dor-Lóminu.

Informacje na jego temat znaleźć można w przypisach dołączonych doNiedokończonych opowieści.

Był człowiekiem z Dor-Lóminu.Tolkien przypisywał mu spisanieNarn i Hin Hurin, które było jego jedynym dziełem. Był biegły w języku Elfów Szarych w którym też spisał swój utwór. Jego głównym zajęciem było zbieranie z różnych źródeł informacji o losach rodu Hadora. Miał zginąć podczas napadu synówFëanora naPrzystanieSirionu^[15].

Postać ta pojawia się w tekścieNarn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieściDzieci Húrina.

Przywódca grupy banitów, Gaurwaith, do której przystał Túrin. Pochodził z Dor-Lóminu. Został zabity przez Túrina kiedy ten próbował złapać córkę Larnacha.

Ten artykuł dotyczy Galdora, człowieka. Zobacz też:Galdor, elf z Szarych Przystani.

PozaQuenta Silmarillion postać ta pojawia się także w tekścieNarn i Hîn Húrin oraz w opartej na nim powieściDzieci Húrina.

Był synemHadora, starszym bratemGundora iGlóredheli. Ożenił się zHarethą, córkąHalmira zBrethilu. Ich dziećmi byliHúrin iHuor.

Po śmierci ojca, w 455 roku, Galdor objął władzę nad plemieniem iDor-lóminem. Siedem lat później zginął na murach twierdzyBarad Eithel, w czasie nagłego atakuorków – strzała jednego z napastników trafiła go w oko.

Zwano go teżGaldorem Smukłym. Jego imię prawdopodobnie znaczyZamożny^[16].

Pojawiają się w tekścieNarn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieściDzieci Húrina.

Dwaj żołnierze towarzyszący Túrinowi podczas jego wyprawy do Doriathu. Chociaż ich młodość przypadała na czasy Hadora to do tego czasu byli na tyle sprawni by móc mu towarzyszyć. Pierwszy z nich po przybyciu do królestwa Thingola zachorował i postanowił pozostać tam aż do śmierci. Drugi jednak powrócił do domu Morweny, gdzie dożył swoich ostatnich dni. Obaj pracowali wcześniej w gospodarstwie Morweny i najprawdopodobniej brali udział w bitwie pod Ethel Sirion.

PozaQuenta Silmarillion postać ta pojawia się także w tekścieNarn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieściDzieci Húrina.

Była córkaHadora Lórindola, siostrąGaldora iGundora. PoślubiłaHaldira zBrethilu i urodziła mu syna,Handira. Zmarła w 473 roku, gdy dotarły do niej wieści o śmierci Haldira w bitwieNirnaeth Arnoediad.

Imię Glóredhela^[17] pochodzi zsindarinu, składa się ze słówglór –złoto iedhel –elf^[18].

Był młodszym synemHadora Lórindola, bratemGaldora iGlóredheli. Poległ w bitwieDagor Bragollach, walcząc u boku ojca pod murami twierdzyBarad Eithel.

Ten artykuł dotyczy Hadora, wodza ludzi z Pierwszej Ery. Zobacz też:Hador, namiestnik Gondoru.

PozaQuenta Silmarillion postać ta wspominana jest także w tekścieNarn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieściDzieci Húrina.

Był przywódcą plemienia Edainów, które od jego imienia nazwano Rodem Hadora. Urodził się w 389 roku.

Jego ojcem był Hathol. W młodości Hador służył w armiiNoldorów i stał się jednym z domowników królaFingolfina, który bardzo go cenił i lubił. Około 425 roku otrzymał od tego monarchy jako lenno krainęDor-lómin wHithlumie. Osiedlił się tam wraz z większością swego plemienia. Powszechnie uważano go za najmożniejszego ze władców wszystkich Edainów.

Hador cieszył się wielką sympatiąelfów przez całe życie, aFingon podarował muSmoczy Hełm, który chronił go podczas walk z żołdakamiMorgotha. Jego czasy to okres największej świetności Edainów wBeleriandzie. Hador poniósł śmierć podczas bitwyDagor Bragollach w 455 roku, walcząc w straży tylnej wojsk Fingolfina pod twierdząBarad Eithel.

Od koloru swoich włosów nosił przydomekLórindol –Złotowłosy^[19]. Zwano go teżHadorem Złotogłowym. Miał troje dzieci – synówGaldora iGundora oraz córkęGlóredhelę.

Imię Hador pochodzi z sindarinu^[20] i znaczy w tej mowieMiotacz^[16]. Przydomek Lórindol^[6] jest również słowem sindarińskim.

PozaQuenta Silmarillion pojawia się także w tekścieNarn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieściDzieci Húrina.

Był synemGaldora iHarethy, młodszym bratemHúrina. Urodził się w 444 roku.

Bracia przez pewien czas wychowywali się wBrethilu, u wujaHaldira. W trakcie pobytu tam, mimo młodego wieku (miał trzynaście lat) Huor wziął udział w jednej z bitew międzyHaladinami aorkami. Podczas walki obaj bracia zostali odcięci od reszty swoich towarzyszy. Musieli uciekać przed przeciwnikami aż dobroduBrithiach. Nie dostali się do niewoli, bowiem pomocy udzielił im samUlmo, który zesłał gęsta mgłę. Skryci w niej synowie Galdora dotarli na terenDimbaru. Błąkających się wśród pustkowi i szczytów górCrissaegrim wypatrzyłyorłyThorondora i zaniosły doGondolinu. Tam przez blisko rok, Huor i Húrin przebywali otoczeni opieką oraz życzliwością królaTurgona. Ostatecznie jednak wyprosili u monarchy zgodę na opuszczenie ukrytego królestwa. Obaj złożyli przysięgę, iż nie wyjawią nikomu położenia Gondolinu i orły zaniosły ich doDor-lóminu.

W późniejszych latach, Huor niewątpliwie uczestniczył w walkach z wojskamiMorgotha. Wyróżniał się, w przeciwieństwie do brata, wysokim wzrostem i uznawano go za jednego z najroślejszych ludzi swoich czasów.

W 473 roku poślubiłRíanę, córkęBelegunda. Zaledwie dwa miesiące później, wyruszył z Húrinem na bitwęNirnaeth Arnoediad. Gdy klęska siłÑoldorowie i ich sojuszników była już przesądzona, Huor wespół z bratem nakłonił Turgona do wycofania się, by choć jego oddziały nie zostały zniszczone przez siły Morgotha. Wypowiedział wtedy prorocze słowa:

Następnie, razem z Húrinem, na czele resztek ludzi z Dor-lóminu, osłonił odwrót wojsk Gondolinu, po czym Edainowie zajęli pozycję przymoczarach Serech. Desperacko bronili się, pozbawieni szans na ocalenie i tam zginął Huor, zraniony w oko zatrutą strzałą.

Informacje na jego temat można znaleźć wDzieciach Húrina iNiedokończonych opowieściach.

Jeden ze służących Húrina w Dor-Lóminie wraz z nim wyruszył na wojnę, lecz został odesłany do pracy w lesie. Gdy znowu nastały niespokojne czasy Sador wyruszył wraz ze panem i jego ludźmi do Eithel Sirion, gdzie stoczyli wygrany bój z orkami. Jednak Sador z powodu kontuzji został znów odesłany do domu i znów zaczął pracować jako drwal i wtedy to okaleczył sam siebie biorąc zły zamach siekierą i trafiając siebie w nogę i nabawił się martwicy. Sador nadal pracował wtedy jako rzemieślnik wyrabiając rzeczy z drewna. Zaprzyjaźnił się z Túrinem który wołał na niego Labadal, czyli Skokostopy. Gdy Easterlingowie podbili Dor-Lómin Sador uciekł, nie chcąc żyć pod ich jarzmem. Co jakiś czas odwiedzał panią Panią Aerinę krewniaczkę Hurina i żonę Easterlinga Broddy, która była skłonna pomagać członkom swojego ludu. Sador zginął na skutek ran podczas gdy Túrin wzniecił bunt niewolników w domostwie Broddy w ramach zemsty za to co się stało.

Informacje na jej temat można znaleźć wSilmarillionie,Niedokończonych opowieściach i wDzieciach Húrina.

Urodziła się w 466 roku Pierwszej Ery, zmarła w 469 roku. Była kobietą zTrzeciego Rodu Edainów, córkąHúrina Thaliona iMorweny Eledhwen (zPierwszego Rodu Edainów), siostrąTúrina Turambara iNiënor^[22].

Jest bardziej znana pod imieniem Lalaith, co w sindarinie znaczyŚmiech. Przydomek uzyskała od strumienia Nen Lalaith. Jako że miała złote włosy mówiono o niejdziecię elfów. Była pogodnym i wesołym dzieckiem.Túrin lubiłstrzec jej tak, by go nie widziała^[23]. GdyZły Dech dotarł doDor-lóminu, rodzeństwo zachorowało, a Urwena zmarła. Od tej pory nie mówiono już o niej Lalaith, ponieważucichł śmiech w tym domu^[24].

Byli żeglarzami zPrzystani Sirionu, trzema marynarzami, którzy towarzyszyliEärendilowi w jego wyprawach. Razem z nim opłynęli na Vingilocie wszystkie morzaArdy, a później dotarli razem z wodzem iElwingą doAmanu. Tam też rozstali się z Eärendlilem oraz Elwingą, gdy ten ruszył stawić się przed obliczemValarów. Nigdy więcej ich nie zobaczyli. PóźniejEönwë, heroldManwego, nakazał im wsiąść do innej łodzi, którą wiatr pchnął daleko, na wschód Śródziemia. Ich dalsze losy pozostają nieznane.

Imię Aerandir znaczyMorski Wędrowiec^[25].

Postać ta pojawia się w tekścieNarn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieściDzieci Húrina.

Był jednym z leśnych ludzi żyjących w krainie na południe odTeiglinu. Był ojcem kobiety, którą ścigaliAndróg iForweg. KiedyTúrin zabił Forwega, córka Larnacha zaproponowała mu gościnę u ojca w domu mówiąc, że ten szczodrze nagradza za dwiewilcze głowy. Dzięki zeznaniom LarnachaBeleg Cuthalion domyślił się, że Túrin jest w grupie banitów i gdzie ucieka.

Postać ta pojawia się w tekścieNarn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieściDzieci Húrina.

Był członkiem grupy banitów, Gaurwaith. Przyjaźnił się z mężczyzną którego zabił Túrin by wkupić się do bandy. Ulrad jawnie sprzeciwiał się przyjęciu go do bandy. Miał wykonać egzekucję na Belegu, kiedy złapali go banici. Zginął na Amon Rhud podczas napadu orków na dom krasnoluda Mîma.

Syn Maracha. Przez czternaście lat przebywał w Hithlumie gdzie nadano mu imię Aradana^[26]. Dziadek Hadora Złotowłosego i ojciec Hathola^[27].

Przodek Hadora Złotowłosego. Przeprowadził swój lud przez Ered Luin. Osiedlił się w Estoladzie i pozostał tam do śmierci^[28].

 Osobne artykuły:Królowie Númenoru, Książęta Andúnië, Elendil, Isildur i Anárion.

Postać drugoplanowa z tekstuAldarion i Erendis, królowaNúmenoru, małżonkaTar-Meneldura.

Żyła w drugiej połowie I tysiącleciaDrugiej Ery. Była córkaVëantura, żeglarza i kapitana númenorejskiej floty. Miała złociste włosy i była bardzo urodziwa. PoślubiłaTar-Meneldura, który w 740 roku Drugiej Ery został piątym władcą wyspy. Miała z nim troje dzieci: Anardila, później znanego pod imieniemAldarion oraz córkiAilinelę iAlmielę.

Przez wiele lat Almarian wspierała swego ukochanego syna w realizacji jego żeglarskich zamierzeń. Starała się przy tym powstrzymywać męża przed ograniczaniem zapędów jego następcy. Właśnie Almarian zauważyłaErendis i uważała, że będzie ona dobrą żoną dla Aldariona. Później, gdy małżeństwo to uległo jednak rozpadowi, opiekowała się wnuczkąAncalimë, którą bardzo rozpieszczała.

Imię Almarian pochodzi zquenyi.

Postać wymieniana w tekściePierścienie Władzy i Trzecia Era, pojawia się także wKlęsce na polach Gladden; drugi synIsildura.

Żył na przełomie Drugiej iTrzeciej Ery. Razem z pozostałymi członkami rodziny uciekł przedupadkiem Númenoru w 3319 roku Drugiej Ery. Następne lata spędził wGondorze i wziął udział wwojnie Ostatniego Sojuszu zSauronem (lata 3429–3441 Drugiej Ery). PodczasoblężeniaBarad-dûr (3434–3441 Drugiej Ery) przebywał wraz z bratemCiryonem wMinas Ithil, strzegąc tej warowni przed niespodziewanym atakiem wroga.

Isildur zabrał go ze sobą i swoimi pozostałymi synami, gdy wyruszył objąć rządy wArnorze. Aratan poległ wbitwie na polach Gladden, próbując pomóc Ciryonowi.

Jego imię pochodzi z quenyi i znaczy w tej mowieKrólewski człowiek^[29].

Człowiek z Ziem ZachodnichNúmenoru. Był potomkiem roduBeöra, mężem Núneth i ojcemErendis. Nieznana jest data jego narodzin i śmierci.

Postać wzmiankowana w tekścieHistoria Galadrieli i Celeborna; admirał flotyNúmenoru.

Żył za czasówTar-Minastira (XV–XIX wiekDrugiej Ery). W 1700 roku Drugiej Ery dowodził wielką wyprawą, wysłaną przez tego władcę na pomocGil-galadowi, która przesądziła o wyniku wojnyelfów z Sauronem.

Imię Ciryatur^[30] pochodzi z quenyi i znaczy w tej mowieWładca okrętów^[31].

Postać wymieniana w tekściePierścienie Władzy i Trzecia Era, pojawia się także wKlęsce na polach Gladden; trzeci syn Isildura.

Żył na przełomie Drugiej i Trzeciej Ery. Uciekł wraz z ojcem i pozostałymi członkami rodziny przed upadkiem Númenoru w 3319 roku Drugiej Ery do Śródziemia, gdzie następne lata spędził w nowo założonym królestwie Gondoru. Walczył potem w wojnie Ostatniego Sojuszu z Sauronem (lata 3429–3441 Drugiej Ery). Podczas oblężenia Barad-dûr (3434–3441 Drugiej Ery) Ciryon przebywał wraz z bratemAratanem w Minas Ithil, strzegąc tej warowni przed niespodziewanym atakiem sił Władcy Ciemności.

Poległ w bitwie na polach Gladden wraz z wszystkimi żołnierzami, którzy wraz z Isildurem maszerowali do Arnoru.

Imię Ciryon^[32] pochodzi zquenyi; zawiera cząstkęcir, która jest rdzeniem słowacirya (statek)^[33].

Ten artykuł dotyczy Elendura, syna Isildura. Zobacz też:Elendur, król Arnoru.

Postać wzmiankowana w tekściePierścienie Władzy i Trzecia Era, pojawia się także wKlęsce na polach Gladden, gdzie odgrywa ważną rolę; najstarszy syn Isildura.

Urodził się w 3299 rokuDrugiej Ery. Wraz z ojcem i pozostałymi członkami rodziny, przeżył zagładę ojczystego Númenoru w 3319 roku. Następne lata spędził w królestwieGondoru i uczestniczył wwojnie Ostatniego Sojuszu zSauronem. W kolejnych starciach zwykle przebywał u boku Isildura, z wyjątkiemostatniej walki na stokachGóry Przeznaczenia (3441 rok).

Po zwycięstwie nad Władcą Ciemności, jako że cieszył się pełnym zaufaniem Isildura, był jedną z nielicznych osób wiedzących o istnieniuJedynego Pierścienia, władca bowiem nie rozgłaszał faktu posiadania tego magicznego klejnotu. Razem z braćmiAratanem iCiryonem towarzyszył mu w drodze na północ, doArnoru, w 2 rokuTrzeciej Ery. W trakciebitwy napolach Gladden to on nakłonił ojca do ucieczki. Zginął jako jeden z ostatnich Dúnedainów.

Elendur był bardzo podobny do swego dziadka,Elendila, zarówno pod względem charakteru, jak i wyglądu. Miał zadatki na wybitnego władcę.

Jego imię pochodzi z quenyi i znaczy w tej mowiePrzyjaciel elfów lubMiłujący gwiazdy (ewentualnieOddany gwiazdom)^[34].

Główna bohaterka tekstuAldarion i Erendis; królowaNúmenoru, małżonkaTar-Aldariona.

Urodziła się w 771 rokuDrugiej Ery, była córkąBeregara iNúneth. Jako piękna, młoda dziewczyna zakochała się w następcy tronu Númenoru,Aldarionie, a rodzice uznali, że to dobry wybór. Aldarion podarował jej diament zeŚródziemia, który nosiła na srebrnym pasku na czole. Od tego czasu nazwano jąTar-Elestirnë, co znaczyPani z Gwiazdą na Skroni. Zanim doszło do zaręczyn i ślubu, musiało upłynąć wiele lat, gdyż Aldarion wypływał w dalekie podróże. Chociaż lubiący Erendis ojciec Aldariona – królTar-Meneldur – próbował go przekonać do założenia rodziny, nie udało mu się to.

Kiedy zostali małżeństwem, w 873 roku urodziła mu córkę,Ancalimë. Przez pewien czas żyli razem szczęśliwie, lecz Erendis zaczęła nienawidzić morza, które Aldarion darzył coraz większym uczuciem. Czasami zabierała swoją córkę i podróżowała z nią do swojego macierzystego regionu Númenoru,Emerië. Kiedy Tar-Aldarion wrócił z długiej podróży, okazało się, że ich separacja stała się trwała. Zażądał oddania córki, co Erendis niechętnie zrobiła. Przez długie lata żyli w nieszczęściu, nie mogąc się pogodzić, co uniemożliwiały podróże Tar-Aldariona, obowiązki króla i jego dłuższe życie odziedziczone przez półelfickich przodków. Erendis zginęła w 985 roku, najprawdopodobniej topiąc się w morzu.

Postać zAkallabêth, nieco więcej informacji na jej temat zawarto wDynastii Elrosa; młodszy bratTar-Palantira.

Urodził się w 3044 roku Drugiej Ery, był drugim synemkrólaAr-Gimilzôra i królowejInzilbêth. Od dzieciństwa ulubieniec ojca, przewyższył go później pychą, bezwzględnością i despotyzmem. Stale skłócony z Tar-Palantirem, podczas jego rządów stał na czele stronnictwa tzw.Ludzi Króla i sprzeciwiał się woli monarchy, zarówno otwarcie, jak i skrycie. Gimilkhâd zmarł w 3243 roku, dość wcześnie jak na członka długowiecznego rodu Elrosa. Jego synem byłAr-Pharazôn.

Imię Gimilkhâd^[35] pochodzi zjęzyka adûnaickiego.

Postać ta pojawia się wNiedokończonych opowieściach.

Był synem Hallatana z Hyarastorni w Númenorze i wywodził się z Rodu Elrosa. Ożenił się z Tar-Ancalimë i miał z nią syna Tar-Anáriona, jednak małżeństwo było nieszczęśliwe. Nieznana jest data jego urodzin i śmierci.

Postać wzmiankowana weWładcy Pierścieni oraz tekściePierścienie Władzy i Trzecia Era. Pojawia się wKlęsce na polach Gladden; giermekIsildura.

Żył na przełomieDrugiej iTrzeciej Ery. Był bliskim towarzyszem Isildura i zarazem jego krewnym. Przeżyłupadek Númenoru. Następne lata spędził zapewne wGondorze. Walczył w wojnieOstatniego Sojuszu zSauronem (lata 3429–3441).

Ohtar był członkiem oddziału, który towarzyszył Isildurowi w drodze doArnoru, w 2 roku Trzeciej Ery. Na samym początkubitwy napolach Gladden król, ogarnięty złymi przeczuciami, powierzył mu szczątkiNarsila, rozkazując ocalenie ich za wszelką cenę. Ohtar, wraz z dwoma towarzyszami, zbiegł z pola walki i po długiej wędrówce dotarł z mieczem doImladris (3 rok Trzeciej Ery).

Słowo Ohtar, pod jakim znany jest ten Dúnadan najprawdopodobniej nie jest imieniem. Pochodzi zquenyi i znaczy w tej mowieŻołnierz,Wojownik^[36]. Mianem tym określano wszystkich w pełni wyćwiczonych żołnierzy númenorejskich, którzy nie zasłużyli jeszcze na miano rycerza.

Urodzony 799 roku Drugiej Ery. Data jego śmierci nie jest znana. Był synem Olchaldora i siostryTar-Aldariona, Ailinel. GdybyTar-Ancalimë nie wyszła za mąż za Hallacara (co zrobiła z przymusu), zostałby królem Numenoru. Soronto nigdy się nie ożenił i umarł bezdzietnie.

Postać z tekstuAldarion i Erendis;númenorejski żeglarz, teśćTar-Meneldura.

Urodził się w 451 roku Drugiej Ery. Był znakomitym żeglarzem i za panowania za panowaniaTar-Elendila piastował godność Kapitana Statków Króla.

W 600 roku jako pierwszyNúmenorejczyk dotarł do brzegów Śródziemia na swym statkuEntulessë. Zawinął doMithlondu, gdzie został przyjaźnie powitany przezGil-galada iCírdana, co zapoczątkowało wieloletnią przyjaźń pomiędzy Númenorejczykami oraz Eldarami ze Śródziemia. NaEmyn Beraid spotkał się też zludźmi zEriadoru, spokrewnionymi zEdainami. Do Númenoru powrócił jesienią 601 roku.

W ciągu następnych lat wielokrotnie podróżował do Mithlondu. Jego córką byłaAlmarian, która poślubiła Tar-Meneldura. Vëantur szczególnie upodobał sobie swego wnuka,Anardila. Spędzał z nim wiele czasu i uczył go żeglarskiego rzemiosła. Wraz z Anardilem, wybrał się w swoją ostatnią podróż do Śródziemia na statkuNúmerrámar (lata 725 – 727). Później nigdy więcej nie już opuścił Númenoru, a swój okręt oddał wnukowi. Data jego śmierci jest nieznana.

Imię Vëantur pochodzi zquenyi.

Postać zWładcy Pierścieni, sługa i posełSaurona.

DwajCzarni Númenorejczycy, którzy doszli do wielkiej władzy w Haradzie, po przybyciu Elendila do Śródziemia^[37].

Dúnedainami byli monarchowieArnoru i królestw powstałych po jego rozpadzie, oraz ich potomkowie:a także potomkowie niektórych mieszkańców Arnoru,Arthedainu,Cardolanu iRhudauru:

 Osobny artykuł:Strażnicy Północy.

Postać epizodyczna zHistorii Aragorna i Arweny, fragmentuDodatku A (Kronik królów i władców); dziadekAragorna.

Żył pod koniec III tysiącleciaTrzeciej Ery.Dúnadan zEriadoru, potomekAranartha, pierwszego zWodzów Dúnedainów. Być może był jednym zeStrażników Północy.

PoślubiłIvorwenę i miał z nią córkę,Gilraenę. Początkowo był przeciwny jej małżeństwu zArathornem II, ze względu na młody wiek Gilraeny. Oprócz tego, jako że był obdarzony darem jasnowidzenia, spodziewał się rychłej śmierci Arathorna. Pod wpływem żony zmienił jednak zdanie i zezwolił na ślub.

Imię Dírhael^[38] pochodzi zsindarinu.

Postać zHistorii Aragorna i Arweny, fragmentuDodatku A (Kronik królów i władców); matkaAragorna.

Urodziła się w 2907 rokuTrzeciej Ery. Była córkąDírhaela iIvorweny. W 2929 roku zaślubiłaArathorna II. Dwa lata później urodziła mu syna,Aragorna II. Po śmierci męża (2933 rok) zamieszkała wRivendell, gdzie wychowywała syna. Gdy Aragorn dorósł i ruszył w świat (2954 rok), powróciła do swego domu położonego gdzieś wEriadorze. Syn odwiedzał ją, aż do jej śmierci w 3007 roku.

Gilraena słynęła ze swej urody i dlatego nazywano jąGilraeną Piękną^[39]. Po swoich rodzicach odziedziczyła, w pewnym stopniu, dar jasnowidzenia.

Jej imię pochodzi zsindarinu. Znaczy w tej mowieWędrująca gwiazda^[40] lubKobieta z włosami ozdobionymi siatką z wplecionymi klejnotami^[41].

WekranizacjiWładcy Pierścieni, w reżyseriiPetera Jacksona, przedstawiono rozmowę Aragorna zElrondem, przy grobie Gilraeny wRivendell, która ma miejsce przed wyruszeniemDrużyny Pierścienia. Ta krótka scena nie ma literackiego pierwowzoru, została wymyślona przez scenarzystów i włączoną ją do wersji reżyserskiej filmuDrużyna Pierścienia, wydanej naDVD.

Postać epizodyczna zPowrotu króla;Strażnik Północy, jedyny znany z imienia (poza Wodzami Dúnedainów). Żył w czasachWojny o Pierścień.

Był spokrewniony zAragornem II. Przez wiele lat, razem z pozostałymi Strażnikami potajemnie pilnował granicShire’u. Być może był jednym z tych Dúnedainów, którzy próbowali przyBrodzie Sarn powstrzymaćCzarnych Jeźdźców przed wjazdem do krajuhobbitów w 3018 rokuTrzeciej Ery.

W następnym roku Halbarad, na czeleSzarej Drużyny, wyruszył doRohanu, by dołączyć do Aragorna. Jako jego chorąży przebył całąŚcieżkę Umarłych i szlak przez południowe prowincjeGondoru aż poMinas Tirith. Poległ wbitwie napolach Pelennoru.

Jego imię pochodzi zsindarinu i znaczy w tej mowieWysoki jak wieża^[41].

Postać epizodyczna zHistorii Aragorna i Arweny, fragmentuDodatku A (Kronik królów i władców); babkaAragorna.

Żyła pod koniec III tysiąclecia Trzeciej Ery. Była Dúnadanką z Eriadoru, żonąDírhaela i matkąGilraeny. Przekonała męża do wyrażenia zgody na ślub córki z Arathornem II, bowiem, obdarzona jasnowidztwem, stwierdziła, iż związek ten może przynieść nadzieję Dúnedainom w zbliżających się mrocznych czasach.

Imię Ivorwena^[42] pochodzi z sindarinu.

Postać wspomniana przez bohaterów powieści wPowrocie króla. Więcej informacji na jej temat znajduje się wDodatku A (Kronikach królów i władców).

Żył pod koniec II tysiącleciaTrzeciej Ery. Był doradcąkrólaAraphanta i zarazem jasnowidzem. Z racji tego daruMalbethem Wieszczkiem^[43].

Przepowiedział imię i przyszłość syna Araphanta,Arvedui. Był też autorem proroctwa o dziedzicuIsildura iŚcieżce Umarłych, które wypełniłAragorn podczasWojny o Pierścień.

Imię Malbeth pochodzi z sindarinu i znaczy w tej mowieZłote słowa^[44].

Dúnedainami byli monarchowieGondoru, ich namiestnicy oraz większa część ich krewnych:

 Osobne artykuły:Królowie Gondoru, Namiestnicy Gondoru, Boromir i Faramir.

a także niektórzy spośród mieszkańców Gondoru:

Ten artykuł dotyczy Adrahila z czasów królaOndohera. Zobacz też:Adrahil, żyjący pod koniec Trzeciej Ery.

Postać epizodyczna z tekstuCirion i Eorl; gondorski możnowładca, przedstawiciel książęcego rodu zBelfalas, znanego później jakoksiążęta Dol Amrothu^[45].

Był jednym z wyższych dowódców wojskPołudniowego Królestwa. Podczasbitwy naDagorlad w 1944 rokuTrzeciej Ery miał pod swoją komendą lewe skrzydło armii. Zapewne walczył też wBitwie o Obóz. Jego synem byłImrazôr.

Imię Adrahil pochodzi zjęzyka adûnaickiego.

Postacie zDodatku A (Kronik królów i władców); przywódcyKorsarzy z Umbaru, zawzięcie walczących z Gondorem.

Byli prawnukamiCastamira. Na czele swoich oddziałów zaatakowali i złupili w 1634 roku Trzeciej Ery portowe miastoPelargir, zabijając przy tym królaMinardila.

Imiona Angamaitë i Sangahyando pochodzą z quenyi. Pierwsze z nich znaczy w tej mowieŻelaznoręki^[46], drugie natomiastTen, który miażdży tłum^[47].

Postać wzmiankowana wDodatku A (Kronikach królów i władców), występuje też w tekścieCirion i Eorl; następca tronuGondoru.

Był starszym synemkrólaOndohera. Razem z ojcem ruszył na wyprawę przeciwWoźnikom w 1944 rokuTrzeciej Ery i u jego boku poległ wbitwie naDagorlad. Ciała Artamira nigdy nie odnaleziono.

Jego imię pochodzi zquenyi i oznaczaSzlachetny klejnot.

Postać z przysłowia wspomnianego wDrużynie Pierścienia. Przez długi czas nie pojawiała się w żadnym innym tekście, o czym Tolkien wspominał w swoich listach.

W końcu jednak powstał krótki zarys opowieści o niej, któryCh. Tolkien zamieścił w przypisie do tekstuIstari^[49]; królowaGondoru, małżonkaFalastura.

Żyła w drugiej połowie I tysiącleciaTrzeciej Ery. Była osobą nikczemną i samotną, nie kochaną przez męża. Nienawidziła morza, w którym rozmiłowany był Falastur, jak również wszelkiej ludzkiej działalności, żywych barw czy misternych ozdób. Ubierała się tylko w czerń i biel. Mieszkała w Domu Króla wOsgiliath, którego nigdy nie opuszczała. Ściany tego pałacu pozostawiła gołe, natomiast w ogrodzie, międzycisami icyprysami, umieściła upiorne rzeźby.

Umiała czytać w myślach swoich kotów, dziewięciu czarnych i jednego białego, które dręczyła i wysyłała na przeszpiegi. Znała dzięki temu wszystkie sekrety królestwa. Ludzie bali się tych kotów i przeklinali zwierzęta, ilekroć trafili na nie. W bliżej nieznanych okolicznościach została skazana przez męża na wygnanie, a jej imię wymazano zKsięgi Królów. Berúthiel została umieszczona na statku, wraz ze swymi kotami. Ostatni raz okręt ten widziano w pobliżuUmbaru. Jej dalsze losy pozostają nieznane.

W Śródziemiu zachowało się powiedzenie o kotach królowej. Przytoczył jeAragorn, mówiąc o zdolnościachGandalfa, podczas wędrówkiDrużyny Pierścienia przezMorię:

Imię Berúthiel^[51] pochodzi zsindarinu i znaczy w tej mowieKrólowa kobieta^[52].

Postać z tekstuKlęska na polach Gladden.

Żył na przełomieDrugiej i Trzeciej Ery. ByłgiermkiemElendura. Wraz z nim i eskortą towarzyszyłIsildurowi w drodze doArnoru. Podczasbitwy napolach Gladden był świadkiem ostatniej rozmowy Elendura z ojcem. Ogłuszony w walce, został odnaleziony żywy pod ciałem swego pana.

Ten artykuł dotyczy Faramira, syna Ondohera. Zobacz też:Faramir, syn Denethora II,Faramir, syn Peregrina Tuka.

Postać wzmiankowana wDodatku A (Kronikach królów i władców), występuje też w tekścieCirion i Eorl; książęGondoru.

Żył pod koniec II tysiącleciaTrzeciej Ery. Był synem królaOndohera, około trzy lata młodszym od następcy tronuArtamira.

W 1944 roku, w obliczu najazduWoźników, ojciec mianował go regentem i pozostawił w stolicy,Minas Anor. Jednak Faramir w przebraniu dołączył do sojuszniczego oddziałuÉothéodów i wziął udział wbitwie naDagorlad. Podczas walki Éothéodzi zostali zepchnięci przez wroga w okoliceMartwych Bagien. Tam nierozpoznany książę poległ w boju. Dopiero później odkryto jego prawdziwą tożsamość.

Imię Faramir jest formą mieszanąquenyi isindarinu. Najprawdopodobniej znaczyKlejnot wśród myśliwych^[41].

Postać zDodatku A (Kronik królów i władców); królowaArthedainu, małżonkaArvedui, dziedziczka tronuGondoru.

Żyła na przełomie II i III tysiącleciaTrzeciej Ery. Była córkąOndohera, króla Gondoru. Miała dwóch braci –Artamira iFaramira.

W 1940 roku poślubiła Arvedui, następcęAraphanta. Urodziła mu kilku synów, z których najstarszym byłAranarth. Po śmierci Ondohera z synami wbitwie na Dagorlad, Arvedui, powołując się na prawa małżonki do korony, próbował zostać uznanym za władcę Gondoru, ale jego roszczenia zostały odrzucone.

Losy Fíriel po upadku Arthedainu i śmierci męża w 1975 roku nie są znane. Być może resztę życia spędziła wLindonie lubRivendell.

Jej imię^[53] pochodzi z sindarinu i znaczy w tej mowieŚmiertelna kobieta^[54].

Imrahil (ur. w 2955 rokuTE, zm. w 34 rokuCE) byłDúnadanem, dwudziestym drugimksięciemDol Amrothu. Był synemAdrahila. Miał dwie siostry:Ivriniel iFinduilas. Godność książęcą objął po śmierci ojca w 3010 roku. Piastował ją do końca swego życia, przez 45 lat. PodczasWojny o Pierścień przyprowadził dla wsparciaMinas Tirith oddział konnych rycerzy i siedmiuset piechurów (w sumie 1200 żołnierzy^[55]). W potyczce pod twierdzą uratował życieFaramirowi. Po załamaniu sięnamiestnikaDenethora II wraz zGandalfem kierował obroną miasta. Wbitwie napolach Pelennoru dowodził wojskami Gondoru. Po samobójczej śmierci namiestnika Imrahil przejął władzę w Minas Tirith. Był jednym z dowódców Armii Zachodu wbitwie podCzarną Bramą. Po zwycięstwie nadSauronem brał udział w uroczystościach naPolach Cormallen i koronacji królaElessara.

WZjednoczonym Królestwie zajmował nadal wysoką pozycję – zasiadał wWielkiej Radzie Gondoru i dowodził wojskami królestwa podczas wypraw wojennych.

Podczas Wojny o Pierścień zaprzyjaźnił się zAragornem iÉomerem, który w 3021 roku Trzeciej Ery poślubił jego córkę,Lothíriel. Następcą Imrahila był najstarszy syn,Elphir. Książę miał jeszcze dwóch synów –Erchiriona i Amrothosa.

Imrahil był mężczyzną wysokiego wzrostu, miał siwe oczy i ciemne włosy. W jego żyłach płynęła krew elfów.

Imię Imrahil pochodzi zjęzyka adûnaickiego.

Postać z tekstuCirion i Eorl; dowódca wojskGondoru.

Żył pod koniec II tysiącleciaTrzeciej Ery. Był synem córki królaCalimehtara, siostrzeńcemOndohera. Znano go jako doświadczonego żołnierza.

W Armii Północy, podczasbitwy na Dagorlad, dowodził prawym skrzydłem. Po śmierci króla Ondohera przejął dowodzenie nad całością sił. Na czele straży tylnej próbował powstrzymać kolejne natarcieWoźników, by osłonić odwrót gondorskich żołnierzy. Mimo początkowych sukcesów został pokonany i poległ, trafiony strzałą.

Imię Minohtar pochodzi z quenyi.

Ten artykuł dotyczy Morweny, córki Belecthora I. Zobacz też:Morwena Eledhwen,Morwena z Lossarach,Morwena z filmuDwie Wieże.

Postać wymieniona w tekścieThe Heirs of Elendil.

Żyła wTrzeciej Erze. Była córkąnamiestnika GondoruBelecthora I, siostrąOrodretha^[56]. Wyszła za mąż i założyła rodzinę. Jej wnukiem był namiestnikEgalmoth.

Imię Morwena^[57] pochodzi zsindarinu i znaczy w tej mowieCiemna dziewczyna^[58], ewentualnieCiemna pani^[59].

Postać zDodatku A (Kronik królów i władców). Nieco więcej informacji o niej zawarto w komentarzu doKlęski na polach Gladden; królowaRohanu, małżonkaThengla.

Urodziła się w 2922 rokuTrzeciej Ery. Jej ojciec pochodził zBelfalas i był spokrewniony zksiążętami Dol Amrothu. Przeniósł się jednak doLossarnach, gdzie urodziła się Morwena. W 2943 roku poślubiła Thengla, dziedzica tronu Rohanu. Żyjąc z nim wGondorze urodziła mu troje dzieci, między nimi jedynego syna,Théodena. W 2953 roku, gdy Thengel został królem, udała się z nim do Rohanu. Powiła mu tam jeszcze dwie córki, ostatnią z nich byłaThéodwina. Data jej śmierci jest nieznana.

Morwena słynęła ze swej urody, wdzięku i dumy, dlategoRohirrimowie nadali je mianoKwiat ze stali^[60].

Postać zDodatku A (Kronik królów i władców).

Był starszym synem króla GondoruEldacara. U boku ojca walczył w obronieOsgiliath podczasWaśni Rodzinnej. Gdy miasto padło w 1437 rokuTrzeciej Ery, Ornendil dostał się do niewoli i został stracony na rozkazCastamira.

Imię Ornendil pochodzi z quenyi i znaczy w tej mowiePrzyjaciel drzew (ewentualnieKochający drzewa,Oddany drzewom)^[61].

Poniżej przedstawiono wodzów Éothéodów w kolejności ich panowania.

Postać z tekstuCirion i Eorl, pierwszy wódz Éothéodów.

Był synemMarhariego. Po podbojuRhovanionu przezWoźników w 1856 rokuTrzeciej Ery poprowadził większość zbiegów – nazwanych odtądÉothéodami – do dolinyAnduiny. Osiedlili się między rzekąGladden a Samotną Skałą.

Przez dłuższy czas nie byli znani wGondorze, aż Marhwini zawarł sojusz zkrólemCalimehtarem. Przekazywał mu informacje o zagrożeniu ze strony Woźników, jak i o przygotowywanym przez siebie powstaniu podbitychNortów w Rhovanionie, które miało wybuchnąć gdy najeźdźcy wyruszą na nową wyprawę. Wbitwie naDagorlad w 1899 roku, odegrał ważną rolę, przyczyniając się do zwycięstwa i zadając Woźnikom w czasie pościgu straty wielkości jednej trzeciej ich wyjściowej liczby. Mimo udzielenie wsparcia powstańcom, Marhwini nie odzyskał dawnych ziem i musiał powrócić do siedzib w dolinie Anduiny, gdzie spędził resztę życia.

Gdy zmarł, władzę nad plemieniem objął jego syn, Forthwini.

Imię Marhwini składa się z gockich słówmarh (koń) iwini (przyjaciel)^[62].

Postać z tekstuCirion i Eorl.

Za swoich rządów musiał stawić czoła najazdomWoźników, którzy atakowali jego południowe ziemie, przedzierając się przezPrzewężenie Mrocznej Puszczy lub poruszając sięWielką Rzeką. Ostrzegł też królaOndohera przed planowaną przez nich agresją na Gondor i wysłał mu posiłki, które wzięły udział wbitwie na Dagorlad (1944 rokTrzeciej Ery).

Postać z tekstuRód Eorla, drugiej częściDodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego doPowrotu króla.

W 1977 rokuTrzeciej Ery, na wieść o upadkuAngmaru, poprowadził swoje plemię z dotychczasowych siedzib, położonych między rzekąGladden a Samotną Skałą, dalej na północ, w okolice źródełAnduiny i podnóżyEred Mithrin. Powodem tej migracji był zarówno wzrost liczebności plemienia, jak i obawa przed zagrożeniem ze stronyDol Guldur. Dotarłszy na północ, Frumgar wyparł stamtąd resztki ludności Angmaru i nazwał nową siedzibę Éothéodem.

Jego synem i następcą był Fram.

Imię Frumgar (frumgār) po staroangielsku znaczy dosłowniepierwsza włócznia, co było zwrotem równoznacznym ze słowamiksiążę,wódz^[63].

Postać z tekstuRód Eorla, drugiej częściDodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego doPowrotu króla.

Żył w dwudziestym pierwszym stuleciuTrzeciej Ery^[64]. Prawdopodobnie to on wzniósł gródFramsburg. Wsławił się zabiciem Scathy,smoka zEred Mithrin. Dzięki temu zagarnął też skarb, zgromadzony przez bestię. Kiedykrasnoludowie wystąpili z roszczeniami do tych bogactw, Fram przesłał im naszyjnik wykonany z zębów Scathy, z następującymi słowami:

Podobno rozjuszeni tym krasnoludowie zabili wodza Éothéodów, lecz nie jest to pewna informacja. Jego potomkiem był Léod.

Imię Fram po staroangielsku znaczyniezłomny,silny,dzielny^[63].

Postać z tekstuRód Eorla, drugiej częściDodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego doPowrotu króla.

Urodził się w 2459 rokuTrzeciej Ery. Za jego rządów obszar Éothéodu zaczął się przeludniać, bowiem znacznie wzrosła liczebności plemienia. Léod słynął z mistrzostwa w ujeżdżaniu dzikich koni. Gdy jednak próbował okiełznaćmearasaFelarófa, został przez niego zrzucony i poniósł śmierć, uderzając głową o kamień (2501 rok).

Jego synem byłEorl.

Imię Léod^[66] po staroangielsku znaczyksiążę, było to poetyckie określenie^[63].

Postać wspominana przez bohaterówPowrotu króla. Mowa o niej również w tekścieRód Eorla, drugiej częściDodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do tego tomu powieści; książę Rohanu.

Był najstarszym synem królaBrega, bratemAldora iEofora. Życie zakończył tragicznie, z powodu pochopnie złożonej przysięgi. W 2569 rokuTrzeciej Ery, podczas uczty wydanej przez ojca z okazji zakończenia budowy pałacuMeduseld, będąc pod wpływem wina Baldor poprzysiągł, iż przejdzieŚcieżkę Umarłych i zbada jej tajemnice. Jeszcze tego samego roku podjął się tej wyprawy, lecz nigdy już nie powrócił.

PodczasWojny o PierścieńAragorn II, podążający wraz zSzarą Drużyną Ścieżką Umarłych, odkrył szczątki Baldora.

Imię Baldor po staroangielsku znaczyśmiałek^[67].

Postać epizodyczna zDwóch wież; żołnierz Rohanu z czasówWojny o Pierścień.

Był uczestnikiembitew ubrodów na Isenie, jakie Rohirrimowie stoczyli z wojskamiSarumana. Podrugiej batalii, Ceorl został wysłany naprzeciw oddziału zEdoras, by przekazać wieści o porażce. Udało mu się do niego dotrzeć. Przekazał swoje przesłanie królowiThéodenowi, ku swemu zaskoczeniu, bowiem nie spodziewał się spotkać monarchy. Dołączył do jego zastępu monarchy i niewątpliwie walczył wbitwie oRogaty Gród, choć nie jest wspomniany w opisie batalii.

Imię Ceorl^[68] po staroangielsku znaczybohater,szlachcic^[69].

Postać epizodyczna zPowrotu króla; dowódca Gwardii KrólewskiejThéodena z czasówWojny o Pierścień.

Stanowisko to objął najpewniej pobitwie o Rogaty Gród i śmierci poprzednika,Hámy. Brał udział w odsieczyMinas Tirith i zginął wbitwie na polach Pelennoru, walcząc u boku monarchy. Został wymieniony w rohańskiej pieśni, upamiętniającej zabitych w tej batalii.

Imię Déorwine^[70] znaczy po staroangielskugorliwy przyjaciel^[69] lub teżśmiały przyjaciel^[71].

Postać epizodyczna zPowrotu króla, pojawia się także w tekścieBitwy u brodów na Isenie; pan Harrowdale z czasówWojny o Pierścień.

Był krewnymErkenbranda. Podczas najazdu siłSarumana na Rohan walczył wpierwszej idrugiej bitwie ubrodów na Isenie. Dzięki własnemu męstwu udało mu się przeżyć te przegrane starcia. Później brał udział w przeglądzie sił Rohanu wDunharrow i w odsieczyMinas Tirith. Poległ wbitwie na polach Pelennoru. Został wymieniony w rohańskiej pieśni, upamiętniającej poległych w tej batalii.

Imię Dúnhere^[66] po staroangielsku znaczywojownik ze wzgórz^[69].

Postać epizodyczna zPowrotu króla. Był nadwornym ministrelem Rohanu. Ułożył pieśń śpiewaną na pogrzebie królaThéodena.

Postać drugoplanowa zPowrotu króla, pojawiają się też w tekścieBitwy u brodów na Isenie;marszałek Rohanu z czasówWojny o Pierścień.

Godność ta nosił od 3012 rokuTrzeciej Ery. Dowodził garnizonemEdoras oraz jeźdźcami mobilizowanymi w okolicach stolicy (tzw.Zaciąg Edoras).

Podczas atakuSarumana na Rohan, Elfhelm został wysłany kubrodom na Isenie, by wesprzeć oddziałyThéodreda siłami czterechéoredów. Walczył więc wpierwszej bitwie u brodów, a wdrugiej batalii, wraz zGrimboldem, dowodził całością siłMarchii. Odepchnięty przez wojska Sarumana na wschód, spotkałGandalfa Białego, który poradził mu, by wycofał się do Edoras, aby strzec stolicy.

Elfhelm wziął następnie udział w odsieczyMinas Tirith. Wbitwie na polach Pelennoru dowodził prawym skrzydłem. Gdy Armia Zachodu pod wodząAragorna II, wyruszyła naMorannon, marszałek pozostał w Minas Tirith, obejmując komendę nad 3000 Rohirrimami, którzy tam pozostali. Na ich czele rozbił oddziałyMordoru wAnórien. Po pokonaniuSaurona był obecny na koronacjiElessara. Później został przybocznym królaÉomera, który mianował go marszałkiemWschodniej Marchii.

Imię Elfhelm po staroangielsku znaczyelfia ochrona^[69].

Postać z tekstuRód Eorla, drugiej częściDodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego doPowrotu króla; królowa Rohanu.

Elfhilda^[72] była małżonkąThéodena. Zmarła w 2978 rokuTrzeciej Ery, przy narodzinach ich jedynego dziecka,Théodreda.

Postać wzmiankowana wDodatku do tekstuBitwy u brodów na Isenie; książę Rohanu.

Był trzecim, najmłodszym synem królaBrega. W 2569 roku Trzeciej Ery, gdy ojciec przeniósł stolicę doEdoras, otrzymałAldburg jako własną siedzibę. Założył ród, boczną linię dynastii królewskiej. Jego potomkiem byłÉomund ze Wschodniej Bruzdy.

Postać wspominana przez bohaterówWładcy Pierścieni, zwykle w zwrocie mówiącym o jego dzieciach (Éomer, syn Éomunda;Éowina, córka Éomunda). Nieco więcej informacji na jego temat zwarto w tekścieRód Eorla, drugiej częściDodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego doPowrotu króla; pierwszymarszałek Rohanu.

Wywodził się z roduEofora, młodszego syna królaBrega. Jego przydomek,ze Wschodniej Bruzdy^[73], odnosił się doregionu w którym zamieszkiwał. W 2989 rokuTrzeciej Ery poślubił księżniczkęThéodwinę, córkęThengla.

Éomund bronił głównie wschodniego pogranicza, zwalczając bandy orków zMordoru iIsengardu, atakujących stadniny rohańskich koni. Był dzielnym, ale i porywczym wojownikiem. Zginął podEmyn Muil w 3002 roku, gdy ścigając na czele garstki ludzi orków, wpadł w zasadzkę. Osierocił żonę i dwoje dzieci,Éomera orazÉowinę.

Imię Éomund^[66] po staroangielsku znaczychroniony przez konie^[69].

Ten artykuł dotyczy Éothaina, postaci z powieści. Zobacz też:postać z ekranizacji nosząca to samo imię.

Postać epizodyczna zDwóch wież; Jeździec Rohanu z czasówWojny o Pierścień.

Był jednym z członkówéoredu marszałkaÉomera (być może jego zastępcą). Uczestniczył w pościgu za bandąorkówUglúka, zakończonąbitwą na skrajuFangornu i wybiciem wszystkich przeciwników (29 lutego 3019 rokuTrzeciej Ery^[74]). Gdy następnego dnia Rohirrimowie, wracający doEdoras, spotkaliAragorna,Legolasa iGimliego, Éothain odnosił się do nich z wyraźną rezerwą. Doradzał Éomerowi pojmanie nieznajomych lub zostawienie w stepie, nie wierząc w ich słowa o poszukiwaniuhobbitów, które uważał za istoty z legend.

Imię Éothain^[66] po staroangielsku znaczyten, któremu służą konie^[16].

Postać epizodyczna zDwóch wież, pojawia się także w tekścieBitwy u brodów na Isenie; dziedzicZachodniej Bruzdy i panHelmowego Jaru z czasówWojny o Pierścień.

W młodości służył jak oficer w Gwardii Królewskiej, ale później porzucił tę godność i osiadł w swoich włościach w Zachodniej Bruździe. Darzono go tam powszechnym szacunkiem. Jako doświadczony wojownik był najważniejszą osobistością w tym regionie.

Podczas najazduSarumana na Rohan, po śmierci księciaThéodreda, który poległ wpierwszej bitwie u brodów na Isenie, właśnie Erkenbrand objął dowództwo nad wojskamiMarchii, broniącymi zachodniej granicy królestwa, posyłając także doEdoras prośbę o przesłanie posiłków. Umocnił i zaopatrzył na wypadek oblężeniaRogaty Gród. Następnie, na czele oddziału wyborowej piechoty, pośpieszył kubrodom na Isenie, których broniliElfhelm iGrimbold. Nie zdążył jednak na czas tam dotrzeć i pozostał w stepie, gdy wojska Sarumana rozbiły Rohirrimów wdrugiej bitwie u brodów^[75]. Odnalazł go jednakGandalf Biały i razem pośpieszyli na odsiecz Helmowego Jaru, przyczyniając się do zwycięstwa wbitwie o Rogaty Gród.

Gdy królThéoden wyruszał na odsieczMinas Tirith, pozostawił Erkenbranda w Rohanie jako dowódcę obrony kraju. Po Wojnie o Pierścień królÉomer mianował gomarszałkiemZachodniej Marchii.

Erkenbrand był mężczyzną wysokiego wzrostu i potężnej budowy ciała. Nosił czarny róg i czerwoną tarczę, zapewne były to charakterystyczne dla niego elementy wyposażenia^[76].

Imię Erkenbrand po staroangielsku znaczyszlachetna żagiew^[16].

Postacie z tekstuRód Eorla, drugiej częściDodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego doPowrotu króla; książęta Rohanu.

Byli bliźniakami, synami królaFolcwine’a. Urodzili się w 2858 rokTrzeciej Ery. W wieku trzydziestu lat Fastred i Folcred^[77] stanęli na czele posiłków wysłanych przez ojca na pomocGondorowi, który zaatakowaliHaradrimowie. Obaj zginęli w zwycięskiejbitwie u brodów na Porosie. Pochowano go ich w kurhanie Haudh in Gwanûr.

Imię Fasterd po staroangielsku znaczypewna rada^[16].

Postacie wspomniane wPowrocie króla; Jeźdźcy Rohanu z czasówWojny o Pierścień.

Wszyscy walczyli i polegli wbitwie na polach Pelennoru. Wymienia ich rohańska pieśń, upamiętniająca zabitych w tej batalii. Nic więcej o nich nie wiadomo, można domyślać się, iż pełnili funkcje dowódcze.

Ich imiona po staroangielsku mają następujące znaczenie: Fastred –pewna rada^[16], Harding –siłacz, Herafara –wędrujący z wojskiem, Herubrand –płonący miecz, Horn –róg^[78].

Postać z tekstuRód Eorla, drugiej częściDodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego doPowrotu króla; rohański możnowładca.

Żył za panowaniaHelma. Choć z pochodzenia był bardziejDunlendingiem niż Rohirrimem, podawał się za potomkakrólaFréawine'a. Był bogatym wielmożą, posiadał liczne posiadłości wDzikich Krajach Rohańskich i przewodził tamtejszej ludności. W pobliżu źródeł rzekiAdorn wzniósł własną warownię. Był powszechnie znany także ze swojej otyłości.

Helm nie ufał mu, lecz wzywał go na narady. Freca jednak zjawiał się tylko wedle własnego uznania i często lekceważył władzę monarchy. W czasie jednej z narad w 2754 rokuTrzeciej Ery zażądał ręki córki króla dla swego syna,Wulfa. Gdy Helm odmówił, Freca obrzucił go obelgami i groźbami. Po zakończeniu narady, znieważony monarcha wyprowadził Frecę poza bramyEdoras i uderzył pięścią tak mocno, iż ten wkrótce potem umarł.

Imię Freca^[79] po staroangielsku znaczyśmiały mąż,wojownik,bohater^[63].

Postać wspomniana wDwóch wieżach, w zwrocie mówiącym o jego synu (Gríma, syn Gálmóda); mieszkaniec Rohanu.

Był ojcemGrímy, doradcy królaThéodena. Nic więcej o nim nie wiadomo, przypuszczalnie można określić, iż żył w trzydziestym stuleciuTrzeciej Ery^[80], zapewne za rządówThengla.

Imię Gálmód^[66] po staroangielsku znaczyrozpasany^[16].

Postać wspominana wDwóch wieżach w rozdziale drugim.

Był członkiem eoreda Eomera. Wraz z nim zaatakował bandę orkówUglúka. Poniósł śmierć w tej bitwie i został pochowany pod kurhanem na skraju Fangornu. Dosiadał konia imieniem Hasufel którego potem otrzymał Aragorn.

Postać epizodyczna zDwóch wież; starszy wiekiemRohrrim, wojownik z załogiRogatego Grodu w czasachWojny o Pierścień. Być może był zastępcąErkenbranda^[81].

Wychowywał się wZachodniej Bruzdzie, gdzie nauczył się popularnego tam jeszcze językaDunlendingów. Nazywano go czasemGamlingiem Starym.

Brał udział wbitwie o Rogaty Gród, w której walczył też jego młody wnuk. Mimo swojego wieku był dobrym wojownikiem. W trakcie walki pierwszy zauważył, iż grupaorkówSarumana sforsowała mur przez przepustHelmowego Potoku i poprowadził na nich zwycięskie natarcie. Kiedy mur został wysadzony, a Isengardczycy wdarli się dojaru, Gamling wycofał się, wraz z częścią wojowników, do jaskiń, gdzie skutecznie się bronili. Staremu wojownikowi udało się przeżyć całą batalię.

Imię Gamling (gameling) po staroangielsku znaczystarzec^[16].

Wtrylogii filmowejWładca PierścieniPetera Jacksona, pojawia się również postać nosząca imię Gamling, grana przezBruce’a Hopkinsa. Jednak z powieściowym imiennikiem nie ma on wiele wspólnego, a jego losy są pomysłem scenarzystów.

Po raz pierwszy Gamling pojawia się w filmieDwie wieże jako oficer gwardii królaThéodena. Jest jedynym ze wielu świadków uzdrowienia monarchy przezGandalfa Białego wEdoras. Następnie uczestniczy w marszu doHelmowego Jaru i walczy w potyczce zwargami. Bierze również udział w batalii o Rogaty Gród.

WPowrocie króla Gamling praktycznie przez cały film towarzyszył Théodenowi – wIsengardzie, Edoras iDunharrow. Walczy też wbitwie na polach Pelennoru (rozszerzona wersja filmu, wydana naDVD, zawiera dodatkową scenę walki zmûmakilami z jego udziałem).

Postać epizodyczna zPowrotu króla, pojawia się także w tekścieBitwy u brodów na Isenie;marszałek Rohanu w czasachWojny o Pierścień.

Pochodził zZachodniej Bruzdy, miał swój dom w Grimslade.

Podczas najazdu siłSarumana na Rohan, walczył wobu bitwach ubrodów Isenie – wpierwszej był podkomendnymThéodreda, a wdrugiej, razem zElfhelmem, dowodził całością sił Rohirrimów. Odepchnięty przez wojska Sarumana na wschód, spotkałGandalfa Białego, który poradził mu, by ze swymi ludźmi dołączył doErkenbranda, spieszącego na odsieczRogatego Grodu.

Grimbold wziął następnie udział w wyprawie podMinas Tirith. Wbitwie na polach Pelennoru dowodził lewym skrzydłem, lecz poległ w walce. Został wymieniony w rohańskiej pieśni, upamiętniającej poległych w tej batalii.

Imię Grimbold po staroangielsku znaczysrogi,groźny^[16].

WekranizacjiWładcy Pierścieni, reżyserowanej przezPetera Jacksona, postać tę zagrałBruce Philips, który pojawia się w dwóch scenach filmuPowrót króla. Pierwsza z nich ma miejsce wDunharrow, gdzie Grimbold informuje króla Théodena o liczbie wojowników przyprowadzonych z Zachodniej Bruzdy. Natomiast po raz drugi widzimy go tuż przed rozpoczęciem bitwy na polach Pelennoru, gdy monarcha nakazuje mu objąć dowództwo nad prawnym skrzydłem.

Postać epizodyczna zPowrotu króla;chorążyThéodena.

Brał udział w odsieczyMinas Tirith, a być może wcześnie walczył w wojnie zSarumanem. Poległ u boku monarchy wbitwie na polach Pelennoru. Został wymieniony w rohańskiej pieśni, upamiętniającej zabitych w tej batalii.

Imię Guthláf^[66] po staroangielsku znaczyocalały z bitwy^[16].

Postać drugoplanowa zDwóch wież; dowódca Gwardii KrólewskiejThéodena z czasówWojny o Pierścień.

Był zarazem strażnikiem wrót pałacuMeduseld wEdoras. To właśnie on, wraz z pozostałymi gwardzistami, powitałGandalfa Białego,Aragorna,Legolasa iGimlego, gdy ci przybyli do stolicy, by spotkać się z władcą Rohanu (2 marca 3019 rokuTrzeciej Ery)^[82]. Háma przed wejściem do pałacu odebrał im wszelką broń, pozwolił jedynie czarodziejowi zachować jego laskę. Po uzdrowieniu króla, uwolniłÉomera, uwięzionego do tej pory za nieposłuszeństwo, choć monarcha wydał mu tylko rozkaz doprowadzenia przed swoje oblicze siostrzeńca. Nie został jednak za to ukarany, znano bowiem jego oddanie wobec Théodena.

Następnie Háma, wraz z resztą jeźdźców z okolic Edoras, wziął udział w wyprawie przeciwSarumanowi. Poległ wbitwie oRogaty Gród, broniąc bramy twierdzy, aorkowie porąbali jego ciało na kawałki. Po zwycięstwie Rohirrimowie pochowali Hámę w osobnej mogile, opodal murów twierdzy, a Théoden żegnał go z wielkim żalem i jako pierwszy rzucił grudę ziemi na grób dowódcy swej gwardii.

Imię Háma^[66] znaczy po staroangielskudomownik^[78].

WekranizacjiWładcy Pierścieni, w reżyseriiPetera Jacksona, rolę Hámy zagrałJohn Leigh. Postać ta pojawia się w filmieWładca Pierścieni: Dwie wieże, a jej losy zostały zmienione w stosunku do literackiego pierwowzoru. Tak więc Háma nie tylko u wrót Meduseld odbiera przybyszom broń, ale jest jednym ze świadków uzdrowienia monarchy. Ginie też wcześniej, nie w bitwie, lecz podczas potyczki zwargami, do której dochodzili w trakcie przemarszu ludności Edoras doHelmowego Jaru.

Ten artykuł dotyczy Haletha, postaci z powieści. Zobacz też:postać z ekranizacji o tym samym imieniu.

Postacie z tekstuRód Eorla, drugiej częściDodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego doPowrotu króla; książęta Rohanu.

Byli synami królaHelma. W czasie najazduDunlendingów iKorsarzy z Umbaru w 2759 rokuTrzeciej Ery bronili kraju. Haleth poległ w trakcie szturmu naEdoras jako jeden z ostatnich obrońców. Natomiast Háma, wraz z ojcem i częścią wojsk schronił się w twierdzySúthburg. PodczasDługiej Zimy, gdy trwało oblężenie, zdesperowany książę poprowadził mały oddział, wbrew woli Helma, na poszukiwanie prowiantu. Zginął wraz ze swoimi ludźmi w czasie zamieci śnieżnej.Śmierć drugiego syna była przyczyną rozpaczy Helma, jego bezwzględności i – legendarnego potem – strachu, jaki roztaczało jego imię wśród przeciwników.

Imię Háma znaczy po staroangielskudomownik^[78], natomiast Haleth (hæleþ) –mąż,wojownik,bohater^[83].

Postać z tekstuRód Eorla, drugiej częściDodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego doPowrotu króla; księżniczka Rohanu.

Hilda^[84] była córką królaGrama i siostrąHelma. Nic bliższego o niej nie wiadomo, poza tym, że jej synem byłFréaláf.

Postać wspominana wDwóch wieżach, pojawia się w tekścieBitwy u brodów na Isenie; książę Rohanu.

Był jedynym dzieckiemThéodena iElfhildy, urodził się w 2978 rokuTrzeciej Ery. PrzedWojną o Pierścień objął godnośćdrugiego marszałka Marchii. Był człowiekiem energicznym i w pełni oddanym ojcu. Razem z zaprzyjaźnionym kuzynemÉomerem, starał się umniejszyć wpływGrímy na Théodena.

W obliczu zagrożenia ze stronySarumana i jego ataków na królestwo, Théodred samodzielnie przejął naczelne dowództwo. Dowodził wojskami Rohanu wpierwszej bitwie ubrodów na Isenie, usiłując powstrzymać najazd wojskIsengardu, lecz poniósł śmierć w tej batalii. Pochowano go na wyspie położonej na Isenie, przy brodach.

Imię Théodred^[66] po staroangielsku znaczyPorada dla ludu^[85].

WekranizacjiWładcy Pierścieni, w reżyseriiPetera Jacksona, postać tę zagrałParis Howe Strewe. Losy księcia zostały znacznie zmienione w stosunku do literackiego pierwowzoru: wDwóch wieżach Éomer przywozi doEdoras Théodreda, który został ciężko raniony w walce zorkami Sarumana. Syn Théodena wkrótce jednak umiera i zostaje pochowany w kurhanie, pod murami stolicy. W wersji reżyserskiej filmu, wydanej naDVD, dodano jeszcze sceny przedstawiające odnalezienie księcia na pobojowisku i jego pogrzeb w Edoras.

Postać z tekstuRód Eorla, drugiej częściDodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego doPowrotu króla; księżniczka Rohanu.

Była ostatnim dzieckiemThengla iMorweny z Lossarnach, urodziła się w 2963 rokuTrzeciej Ery. Uważano ją za najpiękniejszą z królewskich córek.

Théodwina^[86] w 2989 roku poślubiłaÉomunda ze Wschodniej Bruzdy. Urodziła mu dwoje dzieci,Éomera iÉowinę. W 3002 roku, po śmierci męża, zachorowała i zmarła.

Postać z tekstuRód Eorla, drugiej częściDodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego doPowrotu króla; samozwańczy król Rohanu.

Był synemFreci. Po śmierci ojca w 2754 rokuTrzeciej Ery, musiał uciekać z kraju, gdyżHelm ogłosił go wrogiem królewskim. Udał się najpewniej doDunlandu, gdzie zdobył znaczne poparcie i w 2758 roku poprowadził Dunlendingów, wspieranych przezKorsarzy zUmbaru, do ataku na Rohan. ZdobyłEdoras i ogłosił się królem, choć nie zdołał pokonać wszystkich przeciwników, bowiemRogaty Gród iDunharrow przez całąDługą Zimę broniły się przed jego wojskami. Rządy Wulfa nie trwały długo – wiosną 2759 roku zginął zabity przezFréaláfa, który z zaskoczenia uderzył na stolicę.

ByłAnglosasem, synem Éadwine'a i nieznanej z imieniaceltyckiej kobiety z terenów dzisiejszejKornwalii, potomkiemElendila. Pojawił się we wczesnych wersjach tekstów Tolkiena, był pierwszoplanową postacią wKsiędze zaginionych opowieści. Jako pierwszy po wielu tysiącleciach człowiek odnalazłProstą Drogę i odwiedziłTol Eressëę.

ImięÆlfwine znaczyPrzyjaciel elfów, a wjęzyku staroangielskim jest odpowiednikiem imieniaElendil. Obecnie odpowiadają mu imiona Alvin i Elvis.

W opublikowanymSilmarillionie, w odróżnieniu od niektórych starszych dzieł, nie ma o nim wzmianki.

Wos pojawiający się wNiedokończonych Opowieściach w opowiadaniuWierny Kamień.

Był przyjacielem Baraha z roduHalethy. Znał się na sztuce uzdrawiania. Gdy w niebezpiecznych czasach jego brata zranili orkowie udał się w podróż do niego opuszczając Baracha którego chronił przedorkami. Na ten czas zostawił mu jeden z kamieni strażniczych, które wytwarzali Wosowie. Pewnej nocy kamień ożył i ochronił dom Baracha przed napadem bandy orków i zgasił płomienie podłożone pod dom własnymi stopami. Przez łączącą go więź z Aghanem ten po powrocie do domu miał ciężko poparzone stopy.

Historia Aghana miała być dowodem na to że kamienie strażnicze działały naprawdę.

• PrzekładJerzego Łozińskiego – Chmielko Maślak

Był właścicielem gospodyPod Rozbrykanym Kucykiem wBree. Został opisany jako mały, gruby i łysy człowiek o rumianej twarzy. W dniach 29-30 września 3018Trzeciej Ery gościł w swojej karczmieFroda Bagginsa,Samwise’a Gamgee,Meriadoka Brandybucka iPeregrina Tuka, którzy wędrowali doRivendell.

Był znajomymGandalfa.

Pojawia się wHobbicie. Parę informacji na jego temat można znaleźć weWładcy Pierścieni.

Był człowiekiem z DolinyAnduiny, władcąBeorningów. Jak się zdaje, był potomkiem ludzi zamieszkującychGóry Mgliste, skąd zostali wyparci przezorków. Swoje domostwo miał w niedużym, dębowym lesie, położonym kilka mil na wschód od Carrock.

Hodował psy, owce i kuce (z którymi umiał rozmawiać) oraz wielkie pszczoły. Nigdy nie jadał mięsa, a żywił się głównie śmietaną i miodem. Był też znany ze znakomitych wypieków. Posiadał niezwykłą moc: potrafił przybierać postać wielkiego, czarnego niedźwiedzia. Na co dzień był wysokim, bardzo silnym mężczyzną o czarnych włosach i długiej, gęstej brodzie. Nie należał do osób szczególnie gościnnych i nie ufał obcym (mieszkał zresztą na dość niebezpiecznych terenach). Miał też niewielu przyjaciół, choć znał czarodziejaRadagasta. Łatwo wpadał w gniew i wtedy potrafił być straszny. Jednak w gruncie rzeczy był dobrym człowiekiem, a prawdziwą nienawiścią darzył jedynie orków iwargów, którzy nie ośmielali zapuszczać się na jego ziemie.

Podczas wyprawy doEreboru KompaniaThorina II Dębowej Tarczy dotarła do domu Beorna. Gandalfowi udało się pozyskać jego zaufanie i wędrowcy mogli zatrzymać się u niego i nabrać sił (przebywali tam od 20 do 22 lipca 2941 rokuTrzeciej Ery^[87]). Beorn wyposażyłkrasnoludów ihobbitaBilba Bagginsa w sprzęt oraz prowiant, udzielił im też paru pożytecznych porad. Pożyczył nawet Kompanii swoje kuce, na których mogli jechać, ale tylko do granicMrocznej Puszczy. Później na wieść o śmierci smokaSmauga sam wyruszył do Ereboru, wiedząc zapewne o maszerującej tam armii orków. W trakcieBitwy Pięciu Armii Beorn niespodziewanie włączył się do walki, walnie przyczyniając się do klęski goblinów. Sam zabił ich wodza,Bolga. Po zwycięstwie towarzyszył w drodze powrotnej Gandalfowi i Bilbowi, których gościł ponownie u siebie (przez całą zimę, aż do wiosny 2942 roku). W jakiś czas później został władcą Beorningów i panował nad obszarem rozciągającym się od Gór Mglistych po Mroczną Puszczę. Jego rządy upływały w spokoju. Synem i następcą Beorna byłGrimbeorn.

Jego imię pochodzi zjęzyka staronordyckiego, i znaczyniedźwiedź-wojownik.

W ekranizacji „Hobbita” zagrał goMikael Persbrandt^[88].

W tłumaczeniuJ. Łozińskiego Bill Paprotnik^[89].

Był człowiekiem zBree. Mieszkał w najdalej położonym domu w tym mieście. Szpiegował dlaSarumana w gospodzie „Pod Rozbrykanym Kucykiem”. To on doniósł o wydarzeniach w gospodzie kiedyFrodo podczas śpiewania piosenki przypadkowo nałożyłPierścień na palec. GdyMeriadock próbował go szpiegować Ferny ogłuszył go i chciał porwać ale przeszkodził mu w tymNob.

Był człowiekiem z Doliny Anduiny, władcą Beorningów, synem Beorna. Przez bardzo długi czas rządził swoim ludem i dlatego zwano goGrimbeornem Starym. Na okres jego panowania przypadły wydarzeniaWojny o Pierścień, w której Beorningowie walczyli z orkami.

Mieszkaniec Bree i odźwierny w tym mieście. To on wpuścił do miasta Froda Bagginsa, Meriadocka Brandynbucka, Peregrina Tuka, i Sama Gamgee.

Rządca Esgaroth, władał nim podczas wydarzeń zHobbita. Człowiek chciwy i nikczemny. Kiedy po Bitwie Pięciu Armii Bard podarował mu część złota Ereboru, ten zamiast wykorzystać je na pomoc miastu, uciekł z nim i, opuszczony przez towarzyszy, zmarł na pustkowiu.

Wekranizacji zagrał goStephen Fry.

Liczna i bogata rodzina mieszkająca w Shire. Nazwa ta widocznie pochodzi z miejsca zamieszkania głowy rodziny,Bag End.

Rodzina Bagginsów żyła w Shire głównie wHobbitonie lub niedaleko tego miasta. Zostali oni uznani jako przyzwoita rodzina aż do czasu, gdy Bilbo Baggins wyruszył zKompanią Thorina doEreboru.

Bagginsowie szukając swojej historii odkryli swój początek w zarejestrowaniu się Balba Bagginsa, który urodził się blisko Hobbitonu w 1167 roku według rachuby Shire (2767Trzeciej Ery).

Wzmianki o niej pojawiają się weWładcy Pierścieni iHobbicie.

Pochodziła z rodzinyTuków. Urodziła się w 2852 roku Trzeciej Ery. Była dziewiątym dzieckiemGerontiusa Tuka. Około 2880 roku poślubiłaBungo Bagginsa;Bilbo był ich jedynym dzieckiem. Zmarła w 2934 roku.

Wzmianki o nim pojawiają się weWładcy Pierścieni iHobbicie.

Urodził się w 2846 roku Trzeciej Ery. Około 2880 roku ożenił się zBelladonną Tuk, z tego związku narodził się Bilbo Baggins. Wybudował rezydencję wBag End. Zmarł w 2926 roku.

Wspominany przez bohaterówWładcy Pierścieni, zwykle w zwrocie mówiącym o jego synu (Frodo, syn Droga). Informacje na jego temat znajdują się wDodatkach do trzeciego tomu powieści.

Postać ta nie występuje w ekranizacji powieści (reżyseriaPeter Jackson).

• W angielskim oryginale –Drogo Baggins
• PrzekładMarii Skibniewskiej –Drogo Baggins
• PrzekładJerzego Łozińskiego –Drogo Bagosz
• Przekład Marii iCezarego Frąców –Drogo Baggins

Urodził się w 2908 roku Trzeciej Ery. Był pierwszym synem (drugim dzieckiem) Fosco Bagginsa i Ruby Bolger. Miał dwoje rodzeństwa: brataDuda i siostręDorę. Najprawdopodobniej mieszkał w Hobbitonie. Był bratem stryjecznymBilba Bagginsa. Drogo poślubiłPrimulę i miał z nią syna,Froda. Cieszył się dobrą reputacją. Często wraz z żoną bywał u teścia Gorbadoka Brandybucka w Brandy Hallu, który słynął ze świetnej kuchni. W 2980 roku po jednym z posiłków u teścia, wraz z Primulą, wybrał się popływać poBrandywinie. Ich łódka wywróciła się i oboje utonęli.

Na temat tego wydarzenia krążyło później wiele plotek. Wedle nich łódka albo poszła na dno z racji ciężaru Droga, albo wręcz został on wepchnięty do wody przez żonę i pociągnął ją za sobą^[90].

Była babkąBilba i żonąMunga. Miała pięcioro dzieci: Bunga, Belbę, Longą, Lindę i Binga. Po śmierci męża została głową rodziny. Gdy umarła, została zastąpiona przez najstarszego syna, Bunga.

Urodziła się w rodzieBracegirdle w 2918 Trzeciej Ery, wHardbottle, w Północnej Ćwiartce Shire. Jej mążOtho był najbliższym krewnym i jedynym spadkobiercą Bilbo Bagginsa. Długo musiała jednak czekać na przejęcie Bag End. W czasie pierwszej wyprawy Bilba zamieszkała tam, jednak po jego powrocie musiała opuścić posiadłość. Po ostatecznym odejściu Bilba z Shire Lobelia wraz z rodziną została wydziedziczona, jednak mimo to próbowała przejąć kilka przedmiotów ukrytych w jej parasolce. W 3012 roku zmarł Otho. W 3018 roku kupiła Bag End od wyprowadzającego się Froda. Zamieszkała tam z synem,Lothem.

W czasie władzySarumana w Shire sprzeciwiła się jego sługom, którzy chcieli wykorzystać Bag End do własnych celów. Została zaaresztowana i wtrącona do więzienia. Kiedy Frodo Baggins uwolnił ją w 3019 roku, była bardzo osłabiona. Przygnębiona z powodu wieści o zabójstwie jej syna przezGrimę, oddała Bag End Frodowi i wróciła do Hardbottle. Kiedy umarła wiosną 3020 roku (mając ponad sto lat) darowała w spadku pieniądze hobbitom, którzy stracili domy w czasie trwaniaWojny o Pierścień.

Megan N. Fontenot w artykule poświęconym Lobelii Sackville-Baggins uznaje, że mimo iż sprawia ona negatywne wrażenie i ma skłonność do kleptomanii, okazuje się ona ostatecznie niespodziewanie bohaterską postacią^[91].

Urodził się w 2964 roku Trzeciej Ery. Był synem Lobelii i Otha. Miał jasne, rude włosy. W 3012 roku, kiedy zmarł jego ojciec, przejął od niego plantacjęziela fajkowego w Południowej Ćwiartce. Niezadowolony z dochodów ze sprzedaży ziela, zaczął eksportować je poza Shire, najwięcej zaś do Sarumana, który usłyszał o zielu odGandalfa. Wówczas Saruman zaczął wysyłać do Shire swoich agentów, aby zdobyli towary i informacje o tych ziemiach. W ten sposób udało mu się skorumpować Lotha i wielu innych hobbitów. Zdobywając w ten sposób majątek, Lotho wykupił większość plantacji, młynów, farm, zajazdów i innych majątków w Shire.

W 3018 roku Lotho przeniósł się do sprzedanego Bag End, zburzył Stary Młyn i zbudował na jego miejscu ceglany budynek ze specjalnymi urządzeniami, aby podnieść wydajność produkcji. Pod koniec tego roku wysłał transporty towarów poza granice Shire, powodując w ten sposób ich niedobór wśród hobbitów. W tym czasie do Shire przybywali ludzie, którzy zaczęli zabierać hobbickie towary w skrzyniach, a niektórzy zamieszkali tam, aby zbudować własne, nieestetyczne według hobbitów domostwa, wycinając przy tym wiele drzew. Na początku płacili za szkody i towary, z czasem zaczęli grabić. Lotho ogłosił się władcą Shire. Kiedy Frodo Baggins i jego towarzysze opanowali sytuację, okazało się, że Lotha zastąpił we władzy Saruman, a hobbit został zabity i być może zjedzony przez Grimę.

Urodzony w 2910 roku Trzeciej Ery zmarł w 3012 roku Trzeciej Ery w wieku 102 lat.

Jego rodzicami byli Longo Baggins i Camellia Sackville. Był najbliższym krewnym Bilba i jego jedynym spadkobiercą do czasu adoptowania Froda. Ożenił się z Lobelią Sackville. Wraz z nią obsesyjnie pragnął posiąść Bag End, lecz po Bilbie dostał jedynie komplet srebrnych łyżeczek na jego sto jedenaste urodziny. Nie odwiedził więcej tego miejsca i zmarł kilka lat przed wykupieniem przez swą żonę domostwa Bilba.

• W angielskim oryginale –Adaldrida Bolger
• Przekład Marii Skibniewskiej –Adaldrida Bolger
• Przekład Jerzego Łozińskiego –Adaldrida Boblik
• Przekład Marii i Cezarego Frąców –Adaldrida Bolger

Żyła w Trzeciej Erze. Pochodziła z rodziny Bolgerów. Poślubiła Marmadoka Brandybucka. Urodziła mu dwóch synów (Gorbadoka i Orgulasa) oraz dwie córki, nieznane z imienia. Jej potomkiem byłMeriadok Brandybuck. Od czasu ślubu z Marmadokiem zapewne nosiła nazwisko Brandybuck.

Estella Bolger urodziła się w 2985 rokuTrzeciej Ery, zmarła wCzwartej Erze^[92] – hobbitka z Shire’u. Była córką Odovakara Bolgera i Rozamundy Tuk. Miała brata imieniemFredegar. Była gościem na pożegnalnym przyjęciuBilba Bagginsa (3001 rok)^[93]. Po zakończeniuWojny o Pierścień poślubiłaMeriadoka Brandybucka (nieznana jest dokładna data ceremonii, być może miała miejsce już w Czwartej Erze). Urodziła mu syna, nieznanego z imienia. Nie wiadomo czy mieli więcej dzieci. Jej dalsze losy pozostają nieznane. Od czasu ślubu z Meriadokiem nosiła zapewne nazwisko Brandybuck.

• W angielskim oryginale – Fredegar „Fatty” Bolger
• Przekład Marii Skibniewskiej – Fredegar „Grubas” Bolger
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Fred „Grubcio” Boblik
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Fredegar „Grubas” Bolger

Urodził się w 2980 roku Trzeciej Ery jako syn Rozamundy i Odovakara. Był bratem Estelli. Fredegar był bliskim przyjacielemFroda Bagginsa. Razem zMerrym,Pippinem iSamem dowiedzieli się o Pierścieniu Froda i jego wędrówce do Rivendell. Uknuli spisek i w tajemnicy przed nim robili wszystko by pomóc mu w przygotowaniach. Fredegar był jedną z nielicznych osób, które wzięły udział w urodzinach Froda 22 września 3018 roku TE. Dzień później wraz z Merrym wyjechał do Ustroni, gdzie miał przygotować dom na przyjazd Froda.

GdyFrodo,Sam iPippin przybyli do Ustroni, „spiskowcy” ujawnili się. Wszyscy postanowili wyruszyć doRivendell oprócz Fredegara, który był typowym hobbitem i nie chciał opuszczać Shire. Pozostał w Ustronii, by udawać Froda i jak najdłużej podtrzymywać legendę, że pan Baggins cały czas tam mieszka.

W nocy 30 września, poszukujące Pierścienia Nazgûle przybyły do Ustronii. Nieomal zabiły Grubasa, który zdołał jednak uciec i powiadomić o zagrożeniu sąsiadów. Upiory uciekły, lecz dowiedziały się o „ucieczce” Pierścienia.

Kiedy Shire zajął Saruman, Fredegar prowadził ruch oporu walczących z ludźmi Sarumana. Został schwytany i uwięziony wMichel Delving (gdzie strasznie wychudł), lecz po Bitwie nad Wodą został uwolniony.

Jedna ze starszych rodzin w Shire, która założyłaBuckland. Pochodzili od rodu Oldbucków, ci z kolei odBukki z Moczarów. Rodzina założona została przez Gorhendada Oldbucka, który roszcząc sobie prawo do Marchii Wschodniej zmienił nazwisko na Brandybuck. Najbardziej znanym członkiem tej rodziny byłMeriadok Brandybuck, członekDrużyny Pierścienia. Nazwisko pochodzi od rzekiBrandywiny i staroangielskiego słowabucc (samiec jelenia) lubbucca (kozioł).

• W angielskim oryginale –Bell Goodchild
• Przekład Marii Skibniewskiej –Bella Goodchild
• Przekład Jerzego Łozińskiego –Dzwoneczka Dobryń
• Przekład Marii i Cezarego Frąców –Bella Goodchild

Bella Goodchild – hobbitka z Shire’u. Pochodziła z rodziny Goodchildów. PoślubiłaHamfasta Gamgee. Urodziła mu sześcioro dzieci: trzech synów (Hamsona, Halfreda i słynnegoSamwise’a) oraz trzy córki (Stokrotkę, May, Merigold).

Bilbo Gamgee (ur. 15 rokCzwartej Ery – zm. ? rok Czwartej Ery)^[94] –hobbit, piąty syn (dziesiąte dziecko)Samwise’a Gamgee iRóży Cotton. Jego dalsze losy pozostają nieznane. Imię nosił na pamiątkęBilba Bagginsa.

Pojawia się wPowrocie króla, trzeciej częściWładcy pierścieni. Informacje na jej temat znajdują się też wDodatkach do tego tomu.

• W angielskim oryginale –Elanor the Fair
• Przekład Marii Skibniewskiej –Elanor Piękna
• Przekład Jerzego Łozińskiego –Elanora Śliczna
• Przekład Marii i Cezarego Frąców–Elanor Piękna

Urodziła się 25 marca 3021 roku Trzeciej Ery. – zm. ? rokCzwartej Ery^[95]. Była pierwszym dzieckiemSama Gamgee iRóży Cotton.

Nazywano jąElanor Piękną, ponieważ ponoć była bardziej podobna doelfki niżhobbitki, zwłaszcza ze względu na złoty kolor włosów. Urodziła się i wychowywała wBag End. Od 15 roku Czwartej Ery^[96] należała do świty królowejArweny. W 30 roku^[97] wyszła za mąż za Fastreda z Greenholmu, z którym miała syna Elfstana i córkę Fíriel. Cztery lata później, na prośbę SamathanPeregrin II, mianował Fastreda Opiekunem Zachodniej Marchii. Wtedy to Elanor zamieszkała z rodziną w Domu Pod Wieżami naWieżowych Wzgórzach. Jak się zdaje, żyła tam do śmierci. W 1482 roku^[98] odwiedził ich jej ojciec, Sam Gamgee, nim odjechał do Szarych Przystani. Powierzył Elanor wtedy Czerwoną Księgę, opisującą dziejeWojny o Pierścień. Odtąd dzieło to przechowywane było w rodzie Fairbairnów, którzy wywodzili się od Fastreda i Elanor.

Imię Elanor pochodzi zsindarinu i znaczy w tej mowieGwiazda słońca. Tak też nazywano pięknekwiaty rosnące wLothlórien. Pomysł by takie imię nadać córce, podsunął SamowiFrodo Baggins.

W ekranizacjiWładcy pierścieni (reżyseriaPeter Jackson) Elanor zagrałaAlexandra Astin^[99]. Pojawia się w filmiePowrót króla, w scenie powrotu Sama Gamgee z Szarych Przystani do domu, kiedy to wybiega mu naprzeciw.

Jego głównym zajęciem była opieka nad ogrodem rodziny Bagginsów w ich posiadłości Bag End. Jego żoną była hobbitkaBell Goodchild, z którą miał szóstkę dzieci, w tymSamwise’a. Hamfast ze swoją rodziną mieszkał przy ulicy Bagshot Row pod numerem 3 i znany był z wiedzy o roślinach uprawnych. Przez Samwise’a był nazywany Dziaduniem.

• W angielskim oryginale –Goldilocks
• Przekład Marii Skibniewskiej –Złotogłówka
• Przekład Jerzego Łozińskiego –Złotowłoska
• Przekład Marii i Cezarego Frąców –Złotogłówka

Złotogłówka Gamgee (ur. 10 rokCzwartej Ery – zm. ? rok Czwartej Ery)^[100] –hobbitka zShire’u. Była trzecią córką (szóstym dzieckiem)Sama Gamgee iRóży Cotton. W 42 roku Czwartej Ery^[101] poślubiłaFaramira, synathanaPeregrina I. Jej dalsze losy pozostają nieznane. Była znana z urody, a zwłaszcza ze złotych włosów, do czego odnosi się jej imię. Od czasu ślubu nosiła zapewne nazwisko Tuk.

Informacje o Tukach pojawiają się w I i III częściWładcy Pierścieni oraz wHobbicie.

Była to wpływowa rodzina hobbicka, mieszkająca na ziemi Tuków wZachodniej Ćwiartce. Dzięki swejfallohidzkiej krwi Tukowie byli stosunkowo (jak na hobbitów) żądni przygód i mieli zdolności przywódcze. Urządthana był w rodzinie Tuków dziedziczony od czasówIsumbrasa I (2340 Trzeciej Ery), a od czasu do czasu Tukowie wyprawiali się na wędrówkę, a nawet zostawali żeglarzami.

Od czasówIsengrima II (ok. 2683) Tukowie blisko spokrewnieni z thanem mieszkali wWielkich Smajalach.

Północni Tukowie – odłam rodziny Tuków, pochodzących od Bandobras Tuka. Ich rodzinną miejscowością byłoLong Cleeve wPółnocnej Ćwiartce, gdzie Bandobras osiedlił się poBitwie na Zielonych Polach. Pochodziła stamtądPerełka, żonaPeregrina Tuka.

• W angielskim oryginale –Adamanta Chubb
• Przekład Marii Skibniewskiej –Adamanta Chubb
• Przekład Jerzego Łozińskiego –Adamanta Czub
• Przekład Marii i Cezarego Frąców –Adamanta Chubb

Adamanta Chubb (ur. ? rokTrzeciej Ery – zm. ? rok Trzeciej Ery) –hobbitka zShire’u. Pochodziła z rodziny Chubbów. PoślubiłathanaGerontiusa Tuka. Urodziła mu aż dwanaścioro dzieci: dziewięciu synów (Isengrima III, Hildigarda,Isumbrasa IV, Hildigrima, Isembolda, Hildifonsa, Isembarda, Hildibranda, Isengara) oraz trzy córki,Belladonnę, Donnamirę i Mirabellę.

Adamanta była babkąBilba Bagginsa oraz praprababkąFroda Bagginsa. Od czasu ślubu z Gerontiusem nosiła zapewne nazwisko Tuk.

Bandobras Tuk (ur. 2704, zm. w 2806 rokuTrzeciej Ery^[102]) – drugi synIsumbrasa III^[103]. Wspominają o nim bohaterowieHobbit, czyli tam i z powrotem iWładcy pierścieni. Informacje na jego temat znajdują się też wDodatkach doWładcy pierścieni. Postać ta nie pojawia się wekranizacji powieści reżyseriiPetera Jacksona.

• W angielskim oryginale –Bandobras Bullroarer Took
• Przekład Marii Skibniewskiej –Bandobras Bullroarer Tuk
• Przekład Jerzego Łozińskiego –Bandobras Byczyryk Tuk
• Przekład Marii i Cezarego Frąców –Bandobras Ryczy wół Took
• PrzekładPauliny Braiter –Bandobras Tuk

Słynął on z wysokiego, jak na hobbita, wzrostu, bowiem mierzył cztery i pół stopy. Mógł nawet dosiadać konia. W 2747 roku^[104] poprowadził hobbitów do zwycięstwa wbitwie na Zielonych Polach, kiedy to pokonano bandęorków. Zabił też wodza wrogówGolfimbula. Miał liczne potomstwo i od niego to wywodzi się ród Tuków zLong Cleeve. Nosił przezwiskoBullroarer.

Powszechnie uważano go za najwyższego hobbita w historii, do czasówWojny o Pierścień i żyjących wtedyPeregrina Tuka iMeriadoka Brandybucka, którzy byli wyżsi od Bandobrasa.

• W angielskim oryginale –Diamond of Long Cleeve
• Przekład Marii Skibniewskiej –Perełka z Long Cleeve
• Przekład Jerzego Łozińskiego –Diamenta z Długiego Wykopu
• Przekład Marii i Cezarego Frąców –Diament z Long Cleeve

Diament z Long Cleeve (ur. 2995 rokTrzeciej Ery – zm. ? rokCzwartej Ery)^[105] – hobbitka z północnej gałęzi rodziny Tuków z Long Cleeve. Jej przodkiem był Bandobras Tuk. W 6 roku Czwartej Ery^[106] poślubiła Peregrina Tuka. Urodziła mu syna,Faramira I. Jej dalsze losy pozostają nieznane. Od czasu ślubu z Peregrinem zapewne nosiła nazwisko Tuk.

• W angielskim oryginale –Eglantine Banks
• Przekład Marii Skibniewskiej –Eglantina Banks
• Przekład Jerzego Łozińskiego –Eglantyna Brzeżko
• Przekład Marii i Cezarego Frąców –Eglantina Banks

Eglantina Banks (ur. ? rokTrzeciej Ery – zm. ? rok Trzeciej lubCzwartej Ery) –hobbitka z rodziny Banksów. PoślubiłathanaPaladina II i urodziła mu czworo dzieci: trzy córki (Perłę,Pimpernel i Pervinkę) oraz syna, słynnegoPeregrina. Jej dalsze losy pozostają nieznane. Od czasu ślubu z Paladinem zapewne nosiła nazwisko Tuk.

Esmeralda Tuk (ur. 2936 rokTrzeciej Ery – zm. ? rok Trzeciej lubCzwartej Ery)^[107] –hobbitka, córka Adalgrima Tuka i siostrathanaPaladina II. Poślubiła Saradoka Brandybucka i urodziła mu syna, sławnegoMeriadoka. Uczestniczyła w pożegnalnym przyjęciuBilba Bagginsa (3001 rok)^[93]. Jej dalsze losy pozostają nieznane.

Od czasu ślubu z Saradokiem zapewne nosiła nazwisko Brandybuck.

Pimpernel Tuk (ur. 2979 rokTrzeciej Ery – zm. ? rokCzwartej Ery)^[108] –hobbitka, druga córka (drugie dziecko)thanaPaladina II iEglantiny Banks. Miała troje rodzeństwa: siostry Perłę i Pervinkę oraz brataPeregrina. Była gościem na pożegnalnym przyjęciuBilba Bagginsa (3001 rok Trzeciej Ery)^[93]. Jej dalsze losy pozostają nieznane.

Wspominają o nim bohaterowieWładcy pierścieni. Pewne informacje na jego temat znajdują się wDodatkach do trzeciego tomu powieści.

• W angielskim oryginale –Déagol
• Przekład Marii Skibniewskiej –Déagol (Deagol)^[109]
• Przekład Jerzego Łozińskiego –Daduł
• Przekład Marii i Cezarego Frąców –Déagol

Żył w Trzeciej Erze. Był członkiem szczepuStoorów. Mieszkał w jednym z ich osiedli nadAnduiną, w okolicachPól Gladden. Przyjaźnił się ze swoim krewnymSméagolem. Obu ich interesowałykorzenie i początki wszelkich rzeczy^[110]. Déagol miał bystry wzrok, ale był słabszy od przyjaciela. Pewnego dnia razem wybrali się na Pola Gladden. Sméagol zaczął szperać po brzegu, natomiast Déagol został w łódce, wędkując. W pewnym momencie wielka ryba wciągnęła go pod wodę. W rzece znalazł błyszczący przedmiot. Na brzegu okazało się, iż jest to złoty pierścień. Był toJedyny Pierścień, należący pierwotnie doSaurona, zagubiony w tym miejscu przezIsildura w 2 roku Trzeciej Ery. Déagol został zamordowany przez Sméagola, który pożądał tego pierścienia, a Déagol odmówił ofiarowania mu go.

Wedle fikcyjnej etymologii Tolkienastaroangielskie imię Déagol to odpowiednik rzekomo oryginalnegoNahald. Oba imiona mają znaczenieodpowiedni, aby ukrywać się, tajemniczy, skryty.

W filmiePetera JacksonaPowrót króla Déagola zagrałThomas Robins. Losy filmowej postaci (pojawiającej się na samym początku filmu, w scenieretrospektywnej) są zgodne z literackim pierwowzorem – znajduje on Pierścień w wodzie i ginie zamordowany przez Sméagola.

Farmer mieszkający w Bamfurlong w Ćwiartce Wschodniej. Znany wśród hobbitów z tego, że lubił napuszczać na obcych swoje trzy psy (ich imiona to Łaps, Kieł i Wilk). Miał żonę, dwóch synów i trzy córki. W latach młodości zapuszczał się do Starego Lasu i przyjaźnił z Tomem Bombadilem. Zawsze żył w przyjaźni z Brandybuckami i zaprzyjaźnił się z Frodem, Pipinem i Merrym Brandybuckiem.

Wzmianka o nich pojawia się wDrużynie Pierścienia.

Żyli w Trzeciej Erze. Pochodzili ze szczepuFallohidów zBree. W 1601 roku założyliShire, gdzie później się osiedlili.

Wzmianka o nich pojawia się w Drużynie Pierścienia.

To dwaj hobbici żyjący w Trzeciej Erze w Bree. Byli pracownikami gospody „Pod Rozbrykanym Kucykiem” Nob był kelnerem, a Bob pracował w stajni.

Imię i nazwisko jest tłumaczone w innych wersjach językowych, np. niem.Rosie Hüttinger, hiszp.Rosita Coto, duński –Rosa Hyttebo.

Urodziła się w 2984^[111] roku Trzeciej Ery. Była córką Tolmana Cottona i Lili Brown. Miała czterech braci: Tolmana, Wilcombe’a, Bowmana i Carla. Od dzieciństwa znałaSama Gamgee, którego poślubiła 1 maja 3020 roku Trzeciej Ery^[112]. Urodziła mu 13 dzieci –Elanor Piękną, Froda Ogrodnika, Różę, Merrego, Pippina,Złotogłówkę, Hamfasta, Stokrotkę, Pierwiosnkę,Bilba, Ruby, Robina i Tolmana. Przez pewien czas (w 21 roku Czwartej Ery)^[113] przebywała wraz z mężem wGondorze. Gdy Róża zmarła w połowie lata 61 roku Czwartej Ery, Sam opuściłŚródziemie, odpływając na Zachód.

Zdrobniale nazywano ją zwykleRóżyczką. Od czasu ślubu z Samem nosiła zapewne nazwisko Gamgee.

W ekranizacji powieści (reżyseriaPeter Jackson) w postać Róży wcieliła sięSarah McLeod. Pojawia się w filmachDrużyna Pierścienia iPowrót króla, a jej losy nieco różnią się od literackiego pierwowzoru.

Filmowa Róża po raz pierwszy pojawia się na przyjęciu urodzinowymBilba Bagginsa, gdzie tańczy z Samem. Później spotykają się oni w karczmiePod Zielonym Smokiem. Po powrocie z wyprawy Sam żeni się z Różą. W ostatniej scenie filmu widzimy jak Sam wraca do domu z Szarych Przystani, u drzwi spotyka żonę z dwójką ich dzieci.

Megan N. Fontenot napisała artykuł oRóży Cotton, w którym nazywa związek, między nią a Samem, kluczowym dlaWładcy Pierścieni^[114].

Był farmerem zLongbottom wPołudniowej Ćwiartce Shire’u.

W 1070 roku wedługkalendarza Shire’u (2670 Trzeciej Ery), za panowaniathanaIsengrima Drugiego jako pierwszy hodowałgalenas, zwaną teżfajkowym zielem. WZielniku Shire’uMeriadok Brandybuck spekuluje, iż Tobold Hornblower o zielu dowiedział się wBree.

Jego imieniem nazwano najszlachetniejszą odmianę fajkowego ziela,Stary Toby, uhonorowując tym samym pierwszego hodowcę.

Syn młynarza, wrógSama.Pewnego wieczoru, dokładnie w kwietniu 3018 TE, w karczmie Pod Zielonym Smokiem rozmawiał z Samem Gamgee o istnieniuelfów i innych magicznych istot. Ted odnosił się do nich pogardliwie.

Później, kiedyDrużyna Pierścienia znajdowała się w Lothlórien, Sam spojrzał wZwierciadło Galadrieli. Widząc jak w Shire drzewa są wycinane, a Dziadziunio Gamgee zostaje wyrzucony z domu, za głównego winowajcę tych czynów osądzał właśnie Teda Sandymana.

Kiedy Frodo i Sam, wraz z Pippinem i Meriadokiem, wrócili do Shire, zobaczyli ceglany młyn. Gdy wybierali się do Wodza, Ted wybiegł do nich i obśmiał Sama z powodu jego lamentów nad ścięciem Urodzinowego Drzewa. Ted uciekł, kiedy zobaczył uzbrojenie podróżników i idących za nimi buntowników.

Informacje na jego temat znajdują się wNiedokończonych opowieściach.

• W angielskim oryginale –Amdír /Malgalad^[115]
• PrzekładPauliny Braiter iAgnieszki Sylwanowicz –Amdír /Malgalad
• PrzekładRadosława Kota –Amdír /Malgalad

Wraz z częścią Sindarów ruszył na wschód po tym, jak ich kraj został zdewastowany w czasieWojny Gniewu. Został następnie przywódcą elfów zLothlórien.

W 3434 roku Amdír odpowiedział na wezwanieGil-galada, by dołączyć do walki przeciwkoSauronowi w wojnieOstatniego Sojuszu. Elfowie Amdíra byli odważni, ale słabo uzbrojeni. Amdír zginął na Martwych Bagnach wBitwie na Dagorlad.

Wspominają o nim bohaterowieWładcy Pierścieni. Więcej informacji na jego temat zawierająDodatki do trzeciego tomu powieści orazNiedokończone opowieści.

Był synemAmdíra^[116]. Został władcąLothlórien po swoim ojcu. Być może brał w udział w wojnie Ostatniego Sojuszu. Przez następne lata w spokoju rządził swoją krainą. Przejął obyczajeElfów Leśnychi zamieszkał wśród wysokich drzew na wielkim zielonym wzgórzu, zawsze odtąd zwanymCerin Amroth^[117]. Jego wybranką serca byłaNimrodel, która jednak nie chciała go poślubić, choć odwzajemniała jego miłość. Amroth więc przez wiele lat żył samotnie. Pod wpływem ukochanej, zapewne jako pierwszy z elfów, założył swój dom na drzewie, w wysoko położonymtalanie.

W 1981 rokuTrzeciej Ery, gdykrasnoludowie uciekli zMorii, a pojawili się tamorkowie, Amroth opuścił Lórien ruszając na poszukiwanie Nimrodel, zostawiając władzęGaladrieli iCelebornowi. Nimrodel bowiem (podobnie jak wielu innych elfów) uciekła ze swej krainy, przerażona złymi wydarzeniami. Odnalazł ją na skrajuFangornu.

Tam, po długiej rozmowie, oboje poprzysięgli sobie miłość. Amroth obiecał Nimrodel, że zabierze ją na Zachód, naTol Eressëę. Razem ruszyli do przystani elfówEdhellond, jednak zostali w drodze rozdzieleni i Amroth (po bezskutecznych poszukiwaniach) samotnie dotarł do celu. Zastał tam jeszcze niewielu elfów na jednym statku. Namawiając ich do zaczekania na Nimrodel, zwlekał z odpłynięciem. Jednak pewnej nocy burza zerwała cumy i zepchnęła okręt na pełne morze. Zdesperowany Amroth z okrzykiemNimrodel! rzucił się do wody i popłynął w stronę lądu. Przez dłuższy czas zmagał się z falami, lecz w końcu utonął w wodachzatoki Belfalas.

O losach Amrotha i Nimrodel opowiedział członkomDrużyny PierścieniaLegolas w czasie wędrówki przez Lórien.

Imię Amroth zostało zaadaptowane dosindarinu z mowy Elfów Leśnych; znaczyWspinający się wysoko. Faktycznie było to przezwisko nadane mu, bowiem mieszkał w wysoko położonym na drzewie talanie. Jego pierwotne imię zostało zapomniane.

Pojawia się wniedokończonych opowieściach.

Jeden z Sindarów, przybrany ojciec Tuora. Kiedy Riana wyruszyła w podróż by odszukać swojego męża Huora Annael wraz z innymi elfami pomógł jej przetrwać zimę i wziął pod swoją opiekę jej nowo narodzonego syna.

Ten artykuł dotyczy elfa. Zobacz też:biogram człowieka noszącego to imię.

Mieszkał w królestwieDoriathu, dowodził strażnikami broniącymi jego granic. Słynął z waleczności i umiejętności tropicielskich. Najbardziej znany był jednak jako mistrz posługiwania się łukiemBelthrondingiem i strzałąDailir. On iMablung byli jedynymi elfami z Doriathu walczącymi wNirnaeth Arnoediad. Beleg pomógł równieżHaladinom w walce zorkami wBrethilu.

Był nauczycielem, przyjacielem i towarzyszem broniTúrina Turambara. Gdy Túrin został wygnany z Doriathu, Beleg, na polecenie króla Thingola, wyruszył na poszukiwania. Po roku poszukiwań trafił na obóz bandytów, którym Túrin przewodził. Ci związali go i pobili, dopiero gdy ich przywódca powrócił do obozowiska i poznał dawnego przyjaciela, uwolnił go z więzów. Nie udało się jednak elfowi nakłonić Túrina do powrotu doMenegroth, toteż wkrótce rozstali się na powrót.

Przed wyruszeniem na poszukiwania Túrina, król Thingol ofiarował BelegowiAnglachel. Podczas ofiarowania prezentu królowaMeliana wypowiedziała słowa: „W tym mieczu jest złośliwość. Zachowało się w nim coś z czarnego serca płatnerza, który go wykuł. Nie pokocha ręki, która nim będzie władała, i niedługo pozostanie w jej służbie.” (tłum.Maria Skibniewska).

Wkrótce potem (już po odnalezieniu Túrina) wyruszył doDimbaru, przepędzając stamtąd orków. Później jednak ponownie wyruszył na poszukiwania Túrina. Odnalazł go naAmon Rûdh i przystał do bandy jego zbójców. Wkrótce jednak wskutek zdrady krasnoludaMîma obóz został napadnięty, Túrin porwany, a Beleg ciężko ranny. Po przepędzeniu zdrajcy i wyleczeniu najgłębszych ran ruszył tropem orków, którzy porwali jego przyjaciela na północ. Tam spotkałGwindora, który uciekł zAngbandu i wskazał Belegowi obóz, w którym więziono Túrina. Razem podeszli obóz i w burzową noc zdecydowali się uwolnić go. Wynieśli go nieprzytomnego z obozu orków, jednak gdy elf rozcinał więzy, ostrze jego miecza drasnęło więźnia, który rozbudzony nagle wyrwał Belegowi miecz i sądząc, że to orkowie znowu rozpoczynają tortury zabił go. Tak w 487 rokuPierwszej Ery zakończył życie z ręki tego, którego najbardziej kochał jeden z największych wojowników sindarskich, spełniła się również przepowiednia Meliany.

Jego imię znaczyPotężny. Znany był również jako Beleg Cuthalion (Beleg Mocny Łuk) lub Łuk.

Ten artykuł dotyczy elfa. Zobacz też:Celeborn – Białe Drzewo zTol Eressëi.

Wfilmowej adaptacjiWładcy Pierścieni Celeborna grałMarton Csokas.

Pochodził z Doriathu. Był spokrewniony zThingolem. WPierwszej Erze związał się zGaladrielą.

Po zniszczeniu Beleriandu pod koniec Pierwszej Ery udał się wraz z Galadrielą doLindonu, kraju rządzonego przezGil-galada. Następnie zamieszkali wEregionie, by następnie przejść przezGóry Mgliste i ostatecznie osiąść wLothlórien. Tam panowali nad plemieniemGaladhrimów.

WCzwartej Erze Celeborn był przez jakiś czas królem Lothlórien, lecz bez Galadrieli czuł się coraz bardziej znużony Śródziemiem, wyjechał więc doRivendell. Później zapewne odpłynął zaMorze.

Jego postać jest także ukazana na kartach kolekcjonerskich firmyDecipher, a także na figurce metalowej LotR firmyGames Workshop.

Imię Celeborn znaczySrebrne drzewo.

Należał do szczepuTelerich. Jego prawdziwe imię brzmiało Nówe. Był żeglarzem i szkutnikiem. WPierwszej Erze władałFalas (wBeleriandzie Zachodnim) i przez długi czas trzymał się z dala od sporówÑoldorów iSindarów. Po zniszczeniu krainy w następstwie bitwyNirnaeth Arnoediad przeniósł się wraz zGil-galadem nawyspę Balar. WDrugiej iTrzeciej Erze był władcą Szarych Przystani. PrzechowywałNaryę, jeden z Trzech Pierścieni, który przekazał późniejGandalfowi. Przechowywał on też tzw.Kryształ Elendila.

Círdan walczył u boku Gil-galada przeciwSauronowi w armiiOstatniego Sojuszu. Był także członkiemBiałej Rady. Bardzo wysoki, pod koniec Trzeciej Ery miał wygląd starca i jako jedyny elf w Śródziemiu nosił długą brodę.

W ekranizacjiWładcy Pierścieni reżyseriiPetera Jacksona Círdan pojawia się – choć niewymieniony z imienia – dwukrotnie: w prologuDrużyny Pierścienia, gdy elfowie odbierają swe Trzy Pierścienie, oraz w końcówcePowrotu króla, gdy powiernik Pierścienia wsiada na statek w Szarych Przystaniach. W filmach występuje on jednak bez brody.

Elf uznawany za jednego z najlepszych minstreli w Śródziemiu, uczony pochodzący zDoriathu, zasłynął jako twórcacirth. Był zakochany wLúthien i dwa razy zdradził jej zamiaryThingolowi. Po ślubie Lúthien iBerena udał się na wschód, a jego dalsze losy pozostają nieznane.

Młodszy bratElwego iOlwego.

Jest wspominany wNiedokończonych opowieściach przy omawianiu tematuGaladrieli iCeleborna. Ponieważ Celeborn jest wSilmarillionie przedstawiony jakokrewny Thingola, Tolkien chciał wyjaśnić tę więź. Jednym z rozwiązań było uczynienie Celeborna wnukiem Elmo, mało ważnego brata Elwë, który pozostał w tyle, kiedy Elwë zaginął, stając się jednym zSindarów z Doriathu. W tej koncepcji Elmo miał syna o imieniuGaladhon, który z kolei spłodził Celeborna i drugiego syna o imieniuGalathil, który był ojcemNimloth.

W pismach, które wydawały się późniejsze niż omówione powyżej, Celeborna uczynionoTelerim i krewnym Olwë zValinoru, ale nie było to rozwijane ani publikowane.

Pozostaje zatem niepewne, czy Elmo pozostałby w legendarium Śródziemia.

Urodzony przed początkiemPierwszej Ery, zamordowany w 345 roku^[118] Pierwszej Ery.

Początkowo był członkiem rodu królewskiego wDoriacie. KiedyMeliana opasała Doriath swoją Obręczą, Eöl wyprowadził się z lasu Region doNan Elmoth, na wschód od Doriathu.

Eöl był zręcznym rzemieślnikiem i mistrzem w kuciu mieczy. Wynalazłgalvorn. Z niego zrobił sobie zbroję, którą nosił, i dwa miecze:Anglachel iAnguriel. Anglachela podarowałThingolowi jako zapłatę za to, że może mieszkać w Nan Elmoth, później miecz ten był używany przezTúrina Turambara. Anguriela zatrzymał dla siebie. Jego mistrzostwo w kuciu mieczy wywoływało zachwyt ukrasnoludów i Eöl zaprzyjaźnił się z krasnoludami zNogrodu i Belegostu wGórach Błękitnych.

Pewnego dnia w czwartym wieku Pierwszej Ery Eöl natknął się w puszczy Nan Elmoth naAredhelę, siostręTurgona, która wywędrowała zGondolinu i zaginęła. Eöl zaciągnął ją głębiej do lasu i złapał w pułapkę. Aredhela została jego żoną i urodziła mu syna,Maeglina.

Eöl nienawidziłÑoldorów (za to, jak sądził, że dopuścili do powrotuMorgotha i zmącenia spokojuBeleriandu), dlatego też odmówił Aredheli powrotu do królestwa brata ze swoim synem.

W połowie lata, wiele lat później, Eöl wybrał się w podróż do Gór Błękitnych, by świętować z krasnoludami z Nogrodu. Wrócił do domu wcześniej, niż przypuszczał i zobaczył, że jego żona i syn uciekli. Gdy zdał sobie sprawę, że Aredhela i Maeglin zmierzają do Gondolinu, rzucił się za nimi w pogoń. Gdy dotarł w pobliże ukrytego wejścia do Gondolinu, został schwytany i zabrany przed oblicze króla. Został dobrze przywitany jako krewniak, ale ten, kto już się dostał do Ukrytego Królestwa, nie mógł nigdy go opuścić. Eöl, rozwścieczony tym, że utracił swoją wolność, wyrzucił zatrutą strzałkę w Maeglina. Aredhela zasłoniła syna i to ona została śmiertelnie zatruta, po czym zmarła. Eöl przypieczętował tym swój los: za karę został zepchnięty w przepaśćCaragdûr.

Według późniejszych tekstów^[119] Tolkiena pochodzenie Eöla było inne. Miał byćAvarim z klanu Tatyar^[120], a nie Sindarem.

Pojawia się wHobbicie. Byłochmistrzem Thranduila. Jego skłonność do picia umożliwiła ucieczkę uwięzionej przez Thranduilakompanii Thorina (Galion poczęstował trunkiem dowódcę straży i gdy już obaj byli tak pijani, że stracili przytomność,Bilbo wykradł dowódcy klucze do celi).

W filmieHobbit: Pustkowie Smauga Galiona zagrał Craig Hall.

Ten artykuł dotyczy elfa. Zobacz też:biogram człowieka noszącego to imię.

Elf z Szarych Przystani, emisariuszCírdana i jego przedstawiciel na Naradzie u Elronda. W czasie obrad bardzo aktywny, sprzeciwiał się tak powierzeniu Jedynego Pierścienia Tomowi Bombadilowi (co proponowałErestor), jak i – co sugerowałGlorfindel – ciśnięciu go w morskie odmęty.

 Osobny artykuł:Legolas.

Legolas był synemThranduila i przedstawicielem elfów w Drużynie Pierścienia.

Ten artykuł dotyczy elfa. Zobacz też:biogram człowieka noszącego to imię.

Służył w armiiThingola. Razem zBelegiem był jednym z wielkich kapitanów Sindarów. Razem zBerenem brał udział w Polowaniu na Wargów. Został dowódcą strażnikówDoriathu, gdy Beleg wyruszył na poszukiwanieTúrina Turambara. GdyMorwena Eledhwen, mieszkająca wtedy w Doriath dowiedziała się o upadkuNargothrondu i o możliwości przebywania tam jej syna – Túrina Turambara – zapragnęła tam wyruszyć. Mablung został wybrany przez Thingola dla jej ochrony w podróży. Mablungowi nie udało się ochronić jej przedGlaurungiem, który spowodował, że Niënor popadła w amnezję i uciekła od niego, a Morwena przepadła na pustkowiach. Udało mu się uciec, odnalazł splądrowany Nargothrond, bez Turina. Wracając, Glaurung zostawił go przy życiu, informując o stracie Morweny i Niënor. Znalazł ponownie Niënor, lecz w czasie ataku orków, pod wpływem Glaurunga, uciekła. Pokonany Mablung wrócił do Doriathu, lecz później przez wiele lat poszukiwał ich obu.

Wyruszył doBrethilu, gdzie dowiedział się, że był tam Glaurung i tam też spotkał Túrina. Gdy ten dowiedział się, że Niënor była jego żoną i siostrą jednocześnie i że ją stracił, popełnił samobójstwo. Mablung zginął w czasie plądrowania Menegrothu przez krasnoludów, broniąc skarbca.

Mablung znaczyCiężka Ręka. Było to prawdopodobnie tylko jegoepessë, a jego prawdziwe imię nie jest znane.

Byłą młodą dziewczyną mieszkającą wDoriacie. Rzadko odwiedzałaMenegroth, gdyż nie lubiła wielkich budowli i wolała przebywać w lesie. Gdy w Doriacie przebywał małyTúrin, Nellas pełniła rolę jego opiekunki. Gdy człowiek wyrósł, przestali się spotykać, lecz dziewczyna nadal strzegła go z ukrycia, aż do czasu jego ucieczki z Ukrytego Królestwa.

To dzięki zeznaniom Nellas Thingol poznał prawdę o śmierci Saerosa i cofnął swoje słowa, w których oskarżył Túrina o bezpodstawne morderstwo.

Ten artykuł dotyczyelfickiej kobiety. Zobacz też:Nimloth – Białe Drzewo zNúmenoru..

Była córkąGalathila. PoślubiłaDiora i urodziła mu troje dzieci: bliźniakówEluréda i Elurína orazElwingę. Wraz z mężem mieszkała opodalLanthir Lamath, aż do czasu, gdy przenieśli się do Doriathu (505 rokPierwszej Ery). Zginęła w czasie napaści synówFëanora naMenegroth w 509 roku.

Jej imię znaczyBiałe kwiecie.

Był pierwszym królemMrocznej Puszczy. Panował w Drugiej Erze. Był ojcemThranduila.

Dołączył doOstatniego Sojuszu i zginął wbitwie naDagorlad wraz z dwoma trzecimi swojej armii. Jego syn przeżył i przejął władzę w Mrocznej Puszczy.

 Osobny artykuł:Thranduil.

Ten artykuł dotyczy elfa. Zobacz też:inne osoby noszące to imię.

SynLenwego, wódzNandorów. Poprowadził znaczną część plemienia swego ojca znad brzegówAnduiny na zachód. Po długiej wędrówce przeprawił się przezEred Luin i dotarł doOssiriandu, gdzie się osiedlił. Walczył wPierwszej bitwie o Beleriand na czele znacznego zastępu elfów. Poległ otoczony przezorków na szczycieAmon Ereb.

Imię Denethor znaczyGibki i smukły.

Ten artykuł dotyczy elfa. Zobacz też:biogram człowieka noszącego imię Haldir.

Mieszkali w lasachLothlórien, byli podwładnymiGaladrieli. Strzegli północnych granic królestwa. 15 stycznia 3019Trzeciej Ery przyNimrodel przywitaliDrużynę Pierścienia, która podążała z Morii i zaprowadził ich doCaras Galadhon. Wkrótce Orophin i Rúmil oddalili się, zanosząc do Caras Galadhon wieści o pojawiających się w Lórien patrolachorków.

Tylko Haldir potrafił płynnie mówićWestronem. Przed spotkaniem z drużyną znałAragorna orazLegolasa.

W ekranizacjiPetera Jacksona nigdzie nie padają imiona Orophina ani Rúmila, natomiast rolę Haldira rozbudowano. Pojawia się on nie tylko wpierwszej części trylogii, ale iDwóch wieżach: na polecenieElronda i Galadrieli Haldir poprowadził oddział dwustuelfów na pomoc ludziom oblężonym wHelmowym Jarze przez 10 tys.Uruk-hai. Wbitwie poległ tak on, jak i wszyscy jego pobratymcy.

W postać Haldira wcielił sięnowozelandzki aktorCraig Parker.

Należał do Telerich prowadzonych przezOlwego. Przed przekroczeniem Anduiny wraz z synem Denethorem i gromadą innych elfów odłączył się i osiadł w dolnym odcinku rzeki, tworząc w ten sposób nowe plemię, Nandorów^[121].

Ten artykuł dotyczy postaci. Zobacz też:strumień o tej nazwie.

Wspominają o niej bohaterowieWładcy Pierścieni. Więcej informacji na jej temat zawierająDodatki do trzeciego tomu powieści orazNiedokończone opowieści.

Pochodziła z plemieniaElfów Leśnych. Mieszkała w Lothlórien, w domu pośród gałęzi drzewa, rosnącego opodal wodospadu strumienia, nazwanego później jej imieniem. Była ukochanąAmrotha, władcy Lothlórien. Choć odwzajemniała jego uczucie, przez długi czas nie chciała go poślubić. Uważała bowiem, iż pobratymcy Amrotha (Sindarowie iÑoldorowie) przynieśli ze sobą wojnę, przybywając z zachodu.

W 1981 rokuTrzeciej Ery, gdy wKhazad-dûm uwolnionoBalroga, Nimrodel (tak jak wielu innych elfów) uciekła z Lothlórien, przerażona tymi wydarzeniami. Amroth odnalazł ją na obrzeżachFangornu. Tam, po długiej rozmowie, oboje poprzysięgli sobie miłość. Razem ruszyli dalej na południe, bowiem Amroth obiecał ukochanej, iż zabierze ją na Zachód, naTol Eressëę. W czasie dalszej podróży do przystaniEdhellond zostali jednak rozdzieleni i Nimrodel zaginęła podczas wędrówki przezEred Nimrais.

Losy jej jak i Amrotha, były tematem wielu podań i pieśni. Jedną z nich (zaczynająca się od słów:Córeczka elfów – to jak w dzień / Gwiazdka na niebie czystym^[122]) przytoczyłDrużynie PierścieniaLegolas w czasie wędrówki przez Lothlórien.

Imię Nimrodel zostało zaadaptowane dosindarinu z mowy Elfów Leśnych; znaczyPani białej groty.

Niewiele o nim wiadomo, z wyjątkiem informacji na temat jego stosunku doTúrina Turambara. Jako jeden z niewieluelfów ze Śródziemia został opisany w negatywnym świetle, jako bardzo arogancki.

Saeros był jednym zLaiquendich, którzy zbiegli doDoriathu poPierwszej bitwie o Beleriand. Przez następne pięć wieków stał się wysokim doradcąThingola, władcy Doriathu.

W 482 roku Pierwszej Ery Túrin wracał z pogranicza Doriathu, gdzie prowadził walki. Zmęczony, głodny i zasmucony usiadł przy królewskim stole na miejscu zajmowanym zwykle przez Searosa. Saeros rozgniewał się tymprzywłaszczaniem. Zasiadając naprzeciw człowieka, obraził go oraz jego matkę. W odpowiedzi na to Túrin rzucił w twarz rywala pucharem.

Następnego dnia wczesnym rankiem Saeros napadł na wracającego na pogranicze Túrina. Został przez niego pokonany, pozbawiony ubioru i przegoniony. Uciekając, spadł z przepaści. Po tym wydarzeniu Túrin, sądząc, że zostanie oskarżony o morderstwo, uszedł z królestwa Thingola.

Jakiś czas później w procesieThingol uznał, iż Túrin jest niewinny.

Pojawia się wNiedokończonych opowieściach.

Pochodziła z plemieniaElfów Leśnych. Żyła wLothlórien i była jedną z towarzyszekNimrodel. W czasie ucieczki na południe (z obawy przedorkami zKhazad-dûm) zagubiła się. Odnalazł jąImrazôr, książęBelfalas i poślubił. Mithrellas urodziła mu dwoje dzieci:Galadora iGilmith. Później jednak potajemnie go opuściła. Jej dalszy los pozostaje nieznany.

Obudził się wCuiviénen. Był przywódcą Vanyarów, uważanym także za króla wszystkich elfów. Poprowadził swój lud doAmanu jako pierwszy. Zbudował wTirionie Mindon Eldalieva, qya.Strzelistą Wieżę Ludu Eldarów. Zamieszkał wTaniquetilu poniżej salManwego.

Jego imię prawdopodobnie oznacza Pierwszy (obudził się w Cuiviénen jako pierwszy, pierwszy dotarł do Amanu, był pierwszy spośród elfów).

Zakochała się ze wzajemnością w Finrodzie Felagundzie. Nie poszła za nim do Śródziemia, więc Finrod nigdy z nikim się w Śródziemiu nie ożenił. Gdy został zabity, wrócił do Amarië w Amanie.

Informacje na jej temat znajdują się wSilmarillionie. Więcej wzmianek można znaleźć w tomach X i XIIHistorii Śródziemia.

• W angielskim oryginale –Indis the Fair
• PrzekładMarii Skibniewskiej –Indis Piękna

Była drugą żonąFinwego. Miała z nim dwóch synów,Fingolfina iFinarfina i trzy córki,Findis,Irimë iFaniel. Była również macochąFëanora. Po uśmierceniu jej męża przezMelkora razem ze starszą córką, Findis, powróciła do swego rodzinnego plemienia Vanyarów, by tam zamieszkać. Jej matka była siostrąIngwego.

Miała włosy koloru złotego i odznaczała się wysokim wzrostem. Znano ją z wielkiej urody i nazywano Indis Piękną.

 Osobny artykuł:Ñoldorowie.

Ród Finwego przewodził szczepowi Ñoldorów i z rodziną tą był związany tytułNajwyższego Króla Ñoldorów. Gałąź tego rodu (potomkowie Fingolfina) dała początek rodowi półelfów przez Idril, matkę Eärendila. Gałąź Finarfina także związana jest z półelfami (przez Celebríanę, żonę Elronda).

Był jednym z elfów wybranych przezOromego, by zobaczyćAman, a potem przywódcąÑoldorów w drodze z Cuiviénen doAmanu i Najwyższym Królem Ñoldorów w Amanie. Miał dwie żony:Míriel, z którą miał synaFëanora orazIndis, ze szczepuVanyarów, z którą miał dwóch synów,Fingolfina iFinarfina, a także dwie córkiFindis iIrimë. Został zabity przezMelkora wFormenos.

Jego imię pochodzi z quenyi.

Był czwartym synemFinarfina i władcą Ñoldorów.

Razem ze swoim bratemAngrodem został wygnany zAmanu. Był jednym z najbardziej bohaterskich wojowników, w ogniu bitwy jego oczy jaśniały płomieniem.

WBeleriandzie był wasalemFinroda i razem z Angrodem utrzymywał straże, broniące przed wojskamiMorgotha, na wzgórzachDorthonionu. Obaj zostali zabici wDagor Bragollach.

Aegnor nigdy się nie ożenił. Zakochał się wAndreth z roduEdainów, ale ponieważ czasy były niespokojne i wiedział, że może wkrótce zginąć, nie chciał jej unieszczęśliwić.

Imię Aegnor jestsindarińską formą jegoqunejskiego imienia nadanego mu przez matkę, tj.Aikanáro lubAikanár, co znaczyspadający ogień (odzwierciedla to jego charakter). Ojciec nazwał goAmbaráto, co oznaczawielce szlachetny.

We wczesnych książkach Tolkiena (np.Historia Śródziemia) imię tej postaci brzmiało Egnor. W jeszcze wcześniejszych książkach (np.Księga zaginionych opowieści), brzmiało tak imię ojcaBerena (który był Ñoldorem, a nie człowiekiem, jak we wcześniejszych notatkach). Była to jednak ta sama postać.

Był siódmym i ostatnim synemFëanora iNerdaneli, bliźniakiemAmroda, urodzonym wAmanie w czasie trwaniaLat Drzew.

Razem z ojcem i braćmi złożył przysięgę, że odzyskaSilmarile i wyruszył z nimi w pościg zaMorgothem doBeleriandu. Spłonął żywcem, będąc na statku wLosgarze, którym chciał wrócić do Valinoru. Statki w Losgarze podpalił jego ojciec Fëanor, aby uniemożliwić hufcomFingolfina przejście do Beleriandu. Dokonując tego nie wiedział, że na jednym z nich jest Amras, który jako jedyny sprzeciwił się jego woli.

Jest to ostateczna wersja jego losu, ale nie znajduje się ona wSilmarillionie. W nim Amras dzieli losy Amroda wBeleriandzie i razem z nim ginie w ataku nad UjściemSirionu, w ostatnim rokuPierwszej Ery.

Jego imię znaczyrudy szczyt,wierzchołek, i jest związane z kolorem jego włosów.

Wraz z bratem Amrasem zamieszkiwał wschodnią częśćBeleriandu. Po matce odziedziczył rudy kolor włosów. Zginął w czasie napaści synówFëanora naUjście Sirionu.

Jego imię ojcowskie brzmi w quenyiPityafinwë (mały Finwë), a imię matczyne to Ambarussa (czerwonogłowy).

Informacje na jej temat znajdują się w tomie XIIHistorii Śródziemia. Nie ma o niej wzmianki wSilmarillionie.

Była małżonkąFingolfina. Urodziła mu trzech synów:Fingona,Turgona iArgona oraz córkęAredhelę. Blisko przyjaźniła się zEärweną i nie opuściłaAmanu wraz z mężem w czasie buntu Ñoldorów.

Jej imię pochodzi z quenyi i dosłownie znaczyNajświętsza.

Był trzecim synemFinarfina. PoślubiłEldalôtë i miał z nią syna,Orodretha. Powrócił do Śródziemia wraz z rodzeństwem z zastępamiFingolfina ze względu na przyjaźń zFingonem. Osiedlił się na północnych stokachDorthonionu, którym władał razem z bratemAegnorem. Był pierwszym z Wygnańców, który dotarł doDoriathu. OpowiedziałThingolowi historię buntu Ñoldorów. Zginął wraz z Aegnorem w bitwieDagor Bragollach.

Imię Angroda w qyenyi brzmiałoAngarato, co znaczyŻelazny mistrz.

Był elfem z DomuFingolfina. Nie ma o nim zbyt wielu informacji, ale prawdopodobnie był szlachcicem z Gondolinu (jego syn^[123],Voronwë przybył z Gondolinu).

Jego imię pochodzi z quenyi oznaczaszlachetny.

Urodziła się wAmanie w czasie trwaniaLat Drzew. Była córkąFingolfina iAnairë, siostrąFingona iTurgona, uznawaną za jedną z najszlachetniejszych dam szczepuÑoldorów. Mieszkała z Turgonem w Gondolinie, ale po opuszczeniu miasta została schwytana przezEöla i zmuszona do małżeństwa. Urodziła mu syna,Maeglina, a gdy ten urósł, uciekli razem do Gondolinu. Eöl próbował zabić syna zatrutą strzałą, lecz Aredhela zasłoniła go własnym ciałem, sama przy tym ginąc. Według Roberta Fostera miało się to odbyć w 345 rokuPierwszej Ery.

Z powodu wyjątkowo jasnej cery i stylu ubioru (nosiła białe i srebrne ubrania) zwana była Ar-Feiniel (Białą Panią Ñoldorów).

Informacje na jego temat znajdują się w tomie XIIHistorii Śródziemia. Nie ma o nim wzmianki wSilmarillionie.

Był trzecim synemFingolfina iAnairë. Wyróżniał się imponującą postacią (był wyższy od braci) i popędliwym charakterem. W czasie buntu Ñoldorów opuściłAman wraz z ojcem i większością plemienia. Przebył całą drogę do Śródziemia przez cieśninęHelcaraxë. Gdy hufiec Fingolfina został nagle zaatakowany przezorków przyLammoth, Argon ruszył na przeciwników i gwałtownym atakiem rozproszył. Zapędził się jednak za daleko i zginął otoczony przez orków.

Sindarińskie imię Argon zostało nadane mu pośmiertnie w Śródziemiu przez elfów, którzy chcieli uczcić jego pamięć i męstwo. On sam przez całe życie nosił imię quenejskie: Arakano (dosłownie:Wysoki dowódca).

Byli Noldorami, mieszkali wPrzystaniachSirionu. Byli wysłannikami Cirdana który zlecił im przekazanie wieści od Ulma doNargothrondu. Szli jednak niezbyt śpiesznie gdyż szukali też drogi do siedziby Turgona której jednak nie znaleźli. Po drodze wHithlumie spotkaliTuora którego wyprowadzili poza teren kraju przez Ścieżkę Noldorów. Gdy dotarli na miejsce przekazali wieści od Cirdana (które jednak okazały się spóźnione) i przepowiednię Ulma.

Najprawdopodobniej obaj pochodzili ze szczepu Angroda^[124].

Był czwartym synemFëanora iNerdaneli, urodzonym wAmanie w czasie trwaniaLat Drzew. Tak jak wszyscy jego bracia złożył przysięgę mówiącą o ściganiu wszystkich istot posiadającychSilmarile. Jego królestwo, Dor Caranthir, leżało wThargelionie. Zamieszkał na brzegu jezioraHelevorn. PoDagor Bragollach uciekł wraz z bratemAmrodem na południe, doAmon Ereb. UratowałHalethę iHaladinów odorków. Widząc męstwo Haladinów zaproponował im ziemie na północy, jednak Haletha odmówiła. Zginął wraz z Curufinem i Celegormem w czasie ataku synów Fëanora naMenegroth.

Quenejskie imię nadane mu przez ojca brzmiało Morifinwë (Ciemny Finwë, od koloru włosów), nadane mu przez matkę – Carnistir (Czerwona twarz).

Wspominają o niej bohaterowieWładcy Pierścieni. Informacje na jej temat znajdują się wDodatkach do powieści. Postać ta nie pojawia się w ekranizacjiWładcy Pierścieni reżyseriiPetera Jacksona.

• W angielskim oryginale – MaidCelebrían
• PrzekładMarii Skibniewskiej – LadyCelebríana (Kelebriana)^[125]
• PrzekładJerzego Łozińskiego – PannaKelebrían
• PrzekładMarii iCezarego Frąców – WyrobnaCelebríana

Była jedynym dzieckiemGaladrieli (Ñoldorki) iCeleborna (Sindara). Urodziła się wEriadorze wDrugiej Erze. Przez większość Drugiej Ery przebywała z rodzicami.

W 1701 roku Drugiej Ery, w czasie pierwszego spotkaniaBiałej Rady, poznałaElronda, który ją pokochał. Poślubiła go w 109 rokuTrzeciej Ery. Urodziła mu dwóch synów bliźniaków,Elladana i Elrohira oraz córkęArwenę. Często podróżowała między Imladris aLothlórien. W 2509 roku Trzeciej Ery, gdy jechała do królestwa Galadrieli, na jej orszak napadli naPrzełęczy Czerwonego Roguorkowie. Porwali ją i ranili zatrutą bronią. Elladan i Elrohir odbili matkę, a Elrond uzdrowił ją z rany. Celebríana jednak nie była w stanie przywyknąć na nowo do życia w Śródziemiu i w 2510 roku odpłynęła z Szarych Przystani na Zachód.

Od swej matki otrzymałaElessara, który zapewne przed odpłynięciem dała Arwenie.

Imię Celebríana znaczySrebrzysta królowa lubpani w srebrze.

WDrugiej Erze był władcąEregionu, współtwórcą (wraz zSauronem)Pierścieni Władzy.

J.R.R. Tolkien rozważał różne wersje pochodzenia Celebrimbora. Najbardziej znaną jest ta, która czyni go synemCurufina i wnukiemFëanora. W tekścieElessar Celebrimbor jest ñoldorskim rzemieślnikiem zGondolinu^[126], podobnie zresztą w reszcie testów z rozdziałuHistoria Galadrieli i CelebornaNiedokończonych opowieści. W najstarszych wersjachWładcy Pierścieni jego pochodzenie nie zostało określone^{[potrzebny przypis]}. Dopiero w finalnej wersji i w dodatkach^[127] Tolkien jasno stwierdził, iż Celebrimbor był potomkiem Fëanora. Tę wersję uznaje się za kanoniczną.

Tolkien jeszcze raz podał w wątpliwość pochodzenie Celebrimbora. W późnym tekścieOf Dwarves and Men opisuje go jakoSindara podającego się za potomkaDaerona^[128], a w przypisach do niego Christopher Tolkien cytuje także tekst ojca, gdzie Celebrimbor miał być jednym zTelerich^[129].

Celebrimbor urodził się wAmanie. Zginął w 1697 roku Drugiej Ery z ręki Saurona. Udał się wraz z ojcem na wygnanie i wraz z nim oraz zCelegormem osiedlił się we WschodnimBeleriandzie, wHimaldzie. W 455 roku Pierwszej Ery, po ataku siłMorgotha porzucił wraz z ojcem i stryjem Himlad, by jeszcze w tym samym roku dotrzeć doNargothrondu. W 465 roku po tym, jak wyszły na jaw knowania Curufina i Celegorma przeciwFinrodowi,Lúthien iBerenowi, odżegnał się od postępowania ojca i stryja i pozostał w Nargothrondzie, gdzie przebywał przez następne 30 lat.

W 495 roku, kiedy po bitwie na polach Tumhalad padł Nargothrond, Celebrimborowi udało się uciec i zapewne osiedlił się u UjściaSirionu. Jego dalsze losy w ciągu Pierwszej Ery są nieznane. Nie zdecydował się na powrót do Amanu, tylko pozostał wŚródziemiu.

Początkowo zapewne mieszkał wForlindonie, potem wraz zGaladrielą iCelebornem wyemigrował doEriadoru i osiedlił się w rejonie jezioraNenuial. Około roku 700 Drugiej Ery wraz z Galadrielą i Celebornem przeniósł się doEregionu, gdzie założyłGwaith-i-Mírdain). Po roku 1200 w Eregionie pojawił się Sauron, który przybrał imię Annatara, przedstawiając się jako emisariusz Valarów. Mimo nieufności Galadrieli pozwolono mu pozostać w Eregionie, gdzie przekonał do siebie Celebrimbora. Pod wpływem Saurona Celebrimbor i Gwaith-i-Mírdain dokonali między rokiem 1350 a 1400 zamachu stanu, w efekcie którego Galardriela porzuciła Eregion, a Celeborn został odsunięty od władzy. Celebrimbor został wówczas władcą Eregionu. Wiązały go bardzo bliskie stosunki z krasnoludami zKhazad-dum, a szczególnie zNarvim. Pod wpływem Saurona Celebrimbor i Gwaith-i-Mírdain zaczęli wykuwaćPierścienie Władzy. Do 1500 roku powstało pierwszych szesnaście pierścieni (Dziewięć przeznaczonych potem dlaludzi i Siedem dla krasnoludów). Między rokiem 1500 i 1600 Celebrimbor wykuł ostatnieTrzy Pierścienie. W 1600 roku Sauron wykułJedyny Pierścień. Kiedy Celebrimbor się o tym dowiedział, wypowiedział mu posłuszeństwo. Udał się doLothlórien, by poradzić się Galadrieli. Ostatecznie oddał Trzy PierścienieGaladrieli iGil-galadowi, by ich strzegli przed Sauronem. Prawdopodobnie też wtedy podarował jeden z pierścieniDurinowi III. W 1693 lub 1695 roku Sauron rozpoczął wojnę z elfami i zaatakował Eriador.

Pierwszym celem ataku Saurona był Eregion, gdzie spodziewał się zdobyć pierścienie. W 1697 roku wkroczył do Eregionu i zdobył jego stolicę,Ost-in-Edhil. W czasie szturmu Celebrimbor stoczył na schodach siedziby Gwaith-i-Mírdain pojedynek z Sauronem, w którym został pokonany i wzięty do niewoli. Sauron poddał go długim torturom, w czasie których Celebrimbor wyjawił miejsce ukrywania Siedmiu Pierścieni. Celebrimbor nie chciał jednak zdradzić, gdzie przechowywane są Trzy Pierścienie. Wówczas Sauron go zabił, a jego okaleczone ciało kazał nadziać na pal.

W serialuWładca Pierścieni: Pierścienie Władzy Celebrimbora zagrałCharles Edwards

Był trzecim synemFëanora iNerdaneli, urodzony wAmanie. Najbardziej związany z jednym ze swoich braci,Curufinem. Był doskonałym łowcą, przyjaźnił się zOromem, od którego wiele się nauczył. Otrzymał od Oromego ogaraHuana. Był najbardziej ambitny ze swoich braci, podążył też ścieżką Przysięgi Fëanor z największym zapałem, co doprowadziło go do zguby. Przyjaźnił się też ze swoją kuzynką –Aredhelą.

Po zniszczeniu Drzew Valinoru i złożeniu Przysięgi Fëanora powrócił wraz z braćmi i ojcem do Śródziemia. Zabrał także Huana. Zamieszkał w pobliżu źródełEithel Sirion, na północ odEred Wethrin. W czasieDagor-nuin-Giliath urządził zasadzkę na orków, przeganiając ich namoczary Serech. Po tej bitwie, w której zginął jego ojciec, wyruszył doHimladu, na wschodzie Beleriandu, gdzie zamieszkał wraz z Curufinem. Ufortyfikowali przełęcz Aglon przeciwko siłomMorgotha. W tym czasie (450 lat) utrzymywali bliskie kontakty się zCaranthirem, który zamieszkał niedaleko od nich. Jednak wDagor Bragollach Morgoth zdobył te ziemie, zmuszając ich do ucieczki doNargothrondu. Bracia przebywali tam 10 lat. Po pewnym czasie dowiedzieli się, żeBeren iFinrod zostali porwani doSaurona, lecz zachowali to w tajemnicy, mając nadzieję, że po śmierciFinroda zyskają większą władzę. Mieszkańcy Nargothrondu dowiedzieli się o tym i wygnali ich z Nargothrondu.

Podróżując na północny wschód napotkaliLúthien iBerena, których zaatakowali. Wtedy to Huan wypowiedział swojemu panu posłuszeństwo.

Celegorm został ranny wNirnaeth Arnoediad i bracia uciekli z pola bitwy. Wyruszyli na daleki wschód, za szczytDolmed. Usłyszawszy, że Beren i Lúthien zdobyliSilmaril, zamierzali wyruszyć po niego, jednak nie odważyli się na to. Po przekazaniu klejnotuDiorowi wysłali do niego żądanie o jego zwrot, lecz nie uzyskali zgody. Zaatakowali więc go (wraz z pozostałymi braćmi). W czasie tego ataku (509 rok Pierwszej Ery) Celegorm zginął.

Był piątym synFëanora iNerdaneli, ojcemCelebrimbora. W Śródziemiu Curufin dzielił los Celegorma. W czasie nieudanego ataku na Luthien i Berena wBrethilu Curufin utracił swój nóż,Angrist.

Zginął w czasie ataku synów Fēanora naMenegroth. Jedyny syn Feanora, który miał potomstwo. Był mistrzem w sztuce jazdy konnej.

W czasiewojen o Beleriand Ecthelion walczył pod sztandaramiTurgona. Był także strażnikiem jednej z bram prowadzących doGondolinu. W czasie jego obrony dowodził rodem Fontanny, prowadząc go do boju przy dźwiękach fletów. Mimo licznych ran stoczył zwycięski pojedynek zGothmogiem, broniąc rannego Tuora, lecz sam zginął, wciągnięty przez padającego Balroga do fontanny.

Po bitwie imię Ecthelion zaczęło budzić wśród orków przerażenie, aEldarowie przyjęli je za okrzyk wojenny. Pamięć o jego bohaterskich czynach zachowała się w wielu pieśniach i opowieściach elfów.

Był elfem z Gondolinu żyjącym w Pierwszej Erze. Był dowódcą straży przy zewnętrznej bramie. To on wpuścił do Gondolinu Tuora i Voronwëgo. W młodości przyjaźnił się z Voronwëm^[130].

Była żonąTurgona i matkąIdril. Zmarła w czasie przeprawy przezHelcaraxë, kiedy to Turgon omal nie zginął próbując ją uratować.

Jej imię pochodzi z quenyi i znaczyGwiazda.

Mieszkał wGondolinie, był drugim najznakomitszym kowalem poFëanorze. StworzyłElessar i podarował go Idril, dzięki której klejnot przetrwał upadek Gondolinu.

Główny doradcaElronda wRivendell. Brał udział wNaradzie u Elronda, gdzie zaproponował, abyJedyny Pierścień został powierzonyTomowi Bombadilowi. Razem z większością mieszkańców Rivendell był obecny na ślubieAragorna iArweny.

Był jedynym synem z pierwszego małżeństwaFinwego (jego matką byłaMíriel); przyrodnim bratemFingolfina iFinarfina. Najpotężniejszy z Ñoldorów, był pomysłodawcą i przywódcą ichbuntu przeciwkoValarom. Opracowałtengwar i stworzyłSilmarile. Zginął wMithrimie podczas bitwyDagor-nuin-Giliath. Jego pierwotne imię brzmiało Curufinwë (qya.curu,zdolny) i nadał je swemu piątemu synowi, lecz był powszechnie znany pod imieniem nadanym mu przez matkę: FëanároDuch Ognisty, w wersjisindarińskiejFëanor.

Już jako niemowlę osierocony przez matkę był niezwykłym elfem: wyjątkowo dobrze się rozwijał, był niezwykle piękny, wysoki, miał czarne włosy. Był władczy, uparty, we wszystkich dążeniach okazywał zapał i stałość, niezwykle przenikliwy i zręczny. Jeszcze jako młodzieniec udoskonalając pismosaratiRúmila, stworzył tengwar. Największe zdolności objawiły się w jego sztuce kuźniczej i zdobniczej.

Fëanor ożenił się zNerdanelą, córką kowala Mahtana od którego nauczył się wiele z dziedziny obróbki kruszców i kamieni. Urodziła mu siedmiu synów:Maedhrosa,Maglora,Celegorma,Caranthira,Curufina,Amroda iAmrasa. Wtedy to także jego ojciec poślubiłIndis, która urodziła muFingolfina iFinarfina. Fëanor nie polubił jednak przybranej rodziny. Trzymał się od nich z daleka, udoskonalając swoje rzemiosło i wiedzę. Był to jeden z ważniejszych powodów późniejszych tragicznych wydarzeń. Wiele lat później, już po uwolnieniu,Melkor, pchany zawiścią i nienawiścią, rozgłaszał plotki o wspaniałych dziełach Fëanora, powstałych pod jego kierunkiem. Lecz Fëanor od zawsze nienawidził Melkora i nigdy się z nim nie przyjaźnił, ani nie szukał u niego rad, co czynił, wyjątkowo, tylko u Nerdaneli, lecz tylko w krótkim pierwszym okresie małżeństwa.

Szukając pomysłu na utrwalenie na wieczność chwałyValinoru, postanowił stworzyć Silmarile, najwspanialsze ze swoich dzieł. Użył do tego wszystkich swych umiejętności i całej mocy.

Jednak Melkorowi udało się go omotać, mówiąc o rozległych krainach Śródziemia przeznaczonych przez Valarów dla, jak mówił, słabejrasy ludzkiej. Fëanor był pierwszym elfem, który się o niej dowiedział. Melkor rozbudził tym samym w sercu Fëanora żądzę wolności i rozleglejszych królestw. Chciał w ten sposób zdobyć Silmarile, jak do tej pory nieuchwytne dla niego. Wprawdzie Fëanor na wielkie uroczystości stroił czoło tymi klejnotami, lecz zazwyczaj trzymał je ściśle strzeżone wTirionie.

Wtedy to też między Fëanorem aFingolfinem, poważanymi książętami Ñoldorów, zrodziła się zazdrość o prawa, majątek i uwagę ich ojca,Finwego. Melkor wykorzystał okazję, puszczając w obieg plotkę, która dotarła do uszu Fëanora. Mówiła ona o planowanym spisku Fingolfina, który zamierzał ponoć przejąć dla siebie całą władzę. Działo się to podobno za przyzwoleniemValarów, którym nie podobało się, iż Silmarile znajdują się w Tirionie, zamiast być oddane pod ich pieczę. Rozgniewany Fëanor urządził tajemną kuźnię, tworząc tam broń i zbroje.

Gdy Fëanor pierwszy otwarcie wystąpił przeciw Valarom, publicznie (niesłusznie) oskarżając Fingolfina o próby przejęcia jego pierwszeństwa przed ich ojcem, uznali go za głównego wichrzyciela. Valarowie więc skazali go na dwunastoletnie wygnanie z Tirionu, uświadamiając sobie jednocześnie uczynki Melkora. Fëanor zbudował więc w górachFormenos, zamek i skarbiec, w którym przechowywane były kosztowności i broń, a Silmarile zamknięte były w komnacie z żelaza. Tam też się przeniósł królFinwë, zostawiając Fingolfinowi władzę nadÑoldorami w Tirionie.

Pewnego dniaMelkor zjawił się w Formenos, próbując na nowo rozbudzić w nim buntownicze myśli i proponując pomoc w ucieczce do Krain Zewnętrznych. Powiedział mu także o domniemanym niebezpieczeństwie, jakie wisi nad Silmarilami. Fëanor zrozumiał, że Melkor pożąda Silmarilów. Wtedy Fëanor przeklął Melkora rozkazując mu odejść natychmiast, a upokorzony Melkor uciekł (jak wszyscy myśleli) z Valinoru. Z tej okazji Valarowie rozkazali Fëanorowi przyjść na uroczystości. Fëanor przybył, lecz skromnie ubrany i bez Silmarili. Spotkał się przed tronemManwego zFingolfinem i książęta pojednali się, przynajmniej w słowach. Wtedy toDrzewa Valinoru zostały zniszczone. Valarowie poprosili więc Fëanora o zniszczenie Silmarili, żeby uzyskać światło niezbędne do odzyskania światła. Fëanor odmówił jednak. Wysłannicy powiedzieli wkrótce, że Melkor rozbił także skarbiec Fëanora i zabrał wszystkie klejnoty nagromadzone w Formenos, zabijając jednocześnie Finwego.

Jednak Fëanor bardziej cierpiał po stracie Finwego, niż Simarili, i długo rozpaczał w ciemnościach, bowiem żaden w świecie syn nie czcił głębiej niż on swego rodzica.

Po pewnym czasie Fëanor zjawił się w Tirionie, wbrew woli Valarów, którzy nałożyli na niego wyrok banicji. Przybyło wielu Ñoldorów, ciekawych, co im powie Fëanor. Tej nocy wygłosił mowę, której Ñoldorowie nigdy nie zapomnieli.

Potem Fëanor złożył wraz ze wszystkimi synamiprzysięgę: przyrzekli ścigać zemstą i nienawiścią aż do końca świata Valara, demona, elfa czy też człowieka z nienarodzonego jeszcze ludzkiego plemienia, każdą istotę dużą czy małą, dobrą czy złą, jakiekolwiek stworzenie, które zjawi się odtąd aż po kres czasu, jeśli spróbuje przywłaszczyć sobie, zagarnąć lub przetrzymywać Silmarile, należne z prawa Fëanorowi i jego rodowi.

W końcu Fëanorowi udało się przeciągnąć większość słuchaczy na swoją stronę. Wyprawa składająca się z lojalnych Fëanorowi elfów, wędrujących na przedzie, i mniej chętnego, ociągającego się hufca Fingolfina, szła na północ. Ochłonąwszy jednak z pierwszego uniesienia, Fëanor zastanowił się i zrozumiał, że wielka gromada nie zdoła pokonać niezliczonych mil drogi na północ i przeprawić się za morze bez statków; budowa floty zajęłaby za dużo czasu, nawet gdybyÑoldorowie mieli w swoich szeregach wprawnych szkutników. Postanowił więc jednak słynących ze swych statkówTelerich przeciągnąć na swoją stronę. Jednak wAlqualondë nie udało mu się, gdyż Teleri byli mocniej związani i bardziej lojalni wobecValarów.

Fëanor po odmowie długo się zastanawiał, pogrążony w czarnych myślach. Postanowił jednak, bez względu na koszty zając statki Telerich. Ci jednak stawili silny opór. Tak rozpoczęło sięBratobójstwo w Alqualondë. Jednak spóźniony hufiec Fingolfina, widząc nadchodzącą klęskę swych rodaków postanowił pomóc, co zrobił skutecznie.

Ñoldorowie opanowali więc statki i wyruszyli. Morze jednak wzburzyło się przeciw zabójcom, rozpętując sztorm, który zabił wielu Ñoldorów. Więcej szczegółów o tym Bratobójstwie w Alqualonde można znaleźć w żałobnej pieśni „Ñoldolante, Upadek Ñoldorów”, którąMaglor ułożył, nim zaginął.

W czasie wędrówki, heroldManwego (prawdopodobnieNámo) ogłosił im, że Ród Fëanora, tak samo jak wszyscy ich poplecznicy zostaje przeklęty przezValarów i że nigdy nie zdobędąSilmarili. Wtedy to wielu spośród Ñoldorów wróciło doAmanu, gdzie uzyskali przebaczenie. Po długiej i męczącej podroży dotarli doHelcaraxe, gdzie, bezpiecznie, statkami, mogła przeprawić się tylko część Ñoldorów. Fëanor i jego synowie postanowili zawładnąć całą flotyllą i wymknąć się cichcem; od dnia bitwy wAlqualonde zatrzymali władzę nad statkami, a ich załogi składały się wyłącznie z elfów oddanych bez zastrzeżeń Fëanorowi i tych, którzy brali bezpośredni udział w bitwie zTelerimi. Udało im się to bez przeszkód, zostawili jednak hufiecFingolfina, który poniósł olbrzymie straty podczas samotnej przeprawy do Śródziemia. Fëanor wylądował przy ujściu fiordu zwanegoDrengist, wrzynającego się głęboko w krainęDor-lómin.

Fëanor wraz z innymi elfami ze szczepu Ñoldorów osiedlił się wBeleriandzie, gdzie (w czasie pierwszego obozowiska) niespodziewanie zaatakował ichMorgoth (szczegóły wDagor-nuin-Giliath). Zwyciężyli jednak, lecz był to dopiero początekwojen o Beleriand.

Fëanor zginął wMithrimie na granicy Dor Daedeloth (kraju otaczającego siedzibęMorgotha), podczas bitwyDagor-nuin-Giliath, w której szturmującAngband, bohatersko walczył zbalrogami, raniony śmiertelnie został przezGothmoga. „Nie miał wszakże pogrzebu ani grobowca, bo ognisty duch opuszczając ciało spalił je na popiół (...)”Silmarillion Stało się to w pierwszych dniachPierwszej Ery.

Był najmłodszy spośród dzieciFinwego. Jego matką byłaIndis. Ożenił się zEärweną zTelerich i spłodził z nią czworo dzieci:Finroda,Angroda,Aegnora iGaladrielę.

Po śmierci ojca wziął udział w ucieczce Ñoldorów do Śródziemia, ale zawrócił doAmanu po ogłoszeniu przezMandosa przepowiedni o zagładzie swego plemienia. Po powrocie prosiłValarów o przebaczenie i otrzymał zgodę na pozostanie w Amanie. Został królem Ñoldorów pozostałych w Nieśmiertelnych Krainach i prawdopodobnie panował wTirionie. W czasieWielkiej Bitwy poprowadził lud Ñoldorów do walki. Był najpiękniejszym i najmądrzejszym spośród dzieci Finwego.

Imię Finarfin jest przekształconym wsindariniequenejskim imieniemArafinwë.

Spośród książąt ñoldorskich on jeden i jego potomstwo mieli złote włosy, odziedziczone po Indis, która pochodziła ze szczepuVanyarów.

Była najstarszym dzieckiem Finwego iIndis. Pozostała wraz zFinarfinem i Indis w Valinorze, gdyFingolfin zIrime udali się doŚródziemia.

Pojawia się wSilmarillionie,Dzieciach Húrina i „Niedokończonych Opowieściach” .

Była córkąOrodretha zNargothrondu, kochałaGwindora, który nazywał ją Faelivrin. GdyTúrin przybył do królestwa jej ojca wraz z Gwindorem, Finduilas zakochała się w Túrinie, jednak nie żywił on do niej takiej miłości jakiej pragnęła. Po zniszczeniuNargothrondu została zabita przez uciekających po złupieniu jej królestwaorków. Túrin po wielkich trudach nie zdołał jednak ocalić Finduilas. Została ona przyszpilona włócznią do drzewa, podczas próby uratowania niewolników przez leśnych ludzi. CórkaOrodretha spoczywała przy przeprawie naTeiglinie, a jej kurhan zwał się Haudh-en-Elleth, Wzgórze Księżniczki Elfów. Ostatnie słowa Faelivrin brzmiały: „Mormegil! Przekażcie Mormegilowi, że Finduilas jest tutaj”.

Był starszym synemFinwego iIndis, młodszym od przyrodniego brata,Fëanora. Jego rodzonym bratem byłFinarfin, a siostramiFindis iIrimë. Jego żoną wValinorze zostałaAnairë, z którą miał czworo dzieci:Fingona,Turgona,Aredhelę iArgona.

Fingolfin był przywódcą największej grupy Ñoldorów w ich wyprawie zAmanu do Śródziemia, jednak Anairë pozostała w Wiecznych Krainach. Poprowadził swój lud przez cieśninęHelcaraxë.

W bitwieDagor-nuin-Giliath żołnierze Fingolfina rozgromili wojskaorków próbujące zaatakować od tyłu armię jego brata. W czasie tych walk zginął jego najmłodszy syn, Argon, aFingon, dzięki pomocyThorondora, uratowałMaedhrosa z rąk Morgotha. Wdzięczny za pomoc Maedhros ogłosił stryja Najwyższym Królem Ñoldorów. Od tej chwili Fingolfin sprawował on władze wHithlumie, północnym regionieBeleriandu. W czasie swojego panowania nawiązał kontakt zSindarami.

Po zwyciężeniu orków w bitwieDagor Aglareb elfickie wojska pod wodzą Fingolfina przystąpiły do oblężeniaAngbandu. Trwało ono prawie czterysta lat. Zakończyło się bitwąDagor Bragollach. Armia Ñoldorów poniosła znaczne straty, a widząc nadchodzącą klęskę, Fingolfin w pojedynkę ruszył do siedziby Morgotha, by wyzwać go na pojedynek. Siedem razy raniłRingilem Morgotha, lecz gdy potknął się i upadł, Morgoth zmiażdżył jego gardło stopą. Fingolfin ranił jeszcze Morgotha w stopę, na którą ten miał kuleć do śmierci w czasieDagor Dagorath.

Był najstarszym synemFingolfina iAnairë.

Uratował przykutego do skałyThangorodrimuMaedhrosa, dzięki temu nastąpiło pojednanie poróżnionych od czasu przyjścia doBeleriandu Ñoldorów.

Został Najwyższym Królem Ñoldorów po śmierci swego ojca. WładałDor-lóminem, a po śmierci Fingolfina całymHithlumem. W bitwieNirnaeth Arnoediad Fingon niemalże zwyciężył, został jednak zabity przezGothmoga, przywódcęBalrogów, a jego kraj zajęliEasterlingowie. Po jego śmierci Najwyższym Królem został jego brat, Turgon.

WSilmarillionie Fingon jest podany jako ojciecGil-galada.

Był najstarszym synemFinarfina.

Zbudował cytadelęMinas Tirith naSirionie orazNargothrond naNarogu. Był przyjacielemkrasnoludów, od których otrzymał imię Felagund (sin.Władca Jaskiń), oraz naszyjnikNauglamír (który Hurin ofiarował późniejThingolowi).

Około 310 rokuPierwszej Ery przypadkowo spotkał pierwszychEdainów wOssiriandzie. Nazwali go w swoim języku Nom (mądrość). Niedługo potem ich przywódcaBëor wstąpił do Finroda na służbę. W roku 455 razem zBerenem i dziesięcioma elfami z Nargothrondu wyruszył poSilmaril, dotrzymując przysięgi złożonejBarahirowi. Rządy namiestnicze w swoim królestwie oddał swemu bratankowi,Orodrethowi. Finrod i jego towarzysze, próbując przejść niezauważeni w przebraniu orków przez wrogie kraje, zostali pojmani przezSaurona. Tam Finrod stoczył pojedynek na pieśni z Sauronem, a po nim został uwięziony w lochachTol-in-Gaurhoth.Wilkołak zabijał po kolei jego towarzyszy, gdyż Sauron zachował Finroda na koniec. Gdy został tylko Finrod i Beren, Finrod zaatakował wilkołaka, używając tylko zębów i pięści. Zabił go, jednak sam odniósł śmiertelne rany.

W quenyi jego imię brzmiArtafindë.

 Osobny artykuł:Galadriela.

Elf z Nargothrondu, był bratemGwindora i synem Guilina. W bitwieDagor Bragollach przewodził oddziałowi z Nargothrondu i został wzięty do niewoli, gdzie został oślepiony. Zginął w 473 Pierwszej Ery w czasieNirnaeth Arnoediad.Orkowie odrąbali mu wtedy ręce i nogi, a na końcu głowę, by sprowokować oddział Gwindora do ataku^[131].

Gil-galad byłelfem z roduFinwego, ostatnim z Najwyższych KrólówÑoldorów. Został królem po upadkuGondolinu i śmierci poprzedniego Króla,Turgona. Według opublikowanego Silmarilionu ojcem Gil-galada byłFingon, synFingolfina i wnukFinwëgo.Historia Śródziemia wskazuje jednak, że intencją J.R.R. Tolkiena było raczej przedstawienie Gil-galada jako elfa z roduFinarfina, jako że opisywany był jako syn alboFinroda Felagunda alboOrodretha^[132][133].

Jego imię ojcowskie wquenyi brzmiałoArtanáro. Sindarińską formą tego imienia byłRodnor, ale najlepiej znany był pod swym imieniem matczynymEreinion (sin.Potomek Królów) i pod swymepessë, tytułem honorowymGil-galad (sin.Gwiazda Promienista).

Przez większą część Pierwszej Ery Gil-galad mieszkał razem zCírdanem z dala od strasznych wojen północy. Po śmierciTurgona przypadła mu godność Najwyższego Króla Ñoldorów. WDrugiej Erze objął władzę nadLindonem. Był potężnym i mądrym władcą. Nie chciał rozmawiać zSauronem, gdy ten przyszedł pod postacią Annatara. To samo doradzał innym, ale elfowie zEregionu nie posłuchali go. Gil-galad został powiernikiem najpotężniejszego z Trzech Pierścieni,Vilya, pierścienia z szafirem. Pod koniec Drugiej Ery oddał goElrondowi.

Kiedy w 1693 roku Drugiej Ery wybuchła pierwsza wojna z Sauronem, Gil-galad wysłał pod wodzą Elronda armię doEriadoru. Wojska Saurona były znacznie potężniejsze, jednak na pomoc elfom przybyłTar-Minastir, królNúmenoru i wspólnymi siłami pokonano Saurona.

W 3320 roku Drugiej Ery do Śródziemia przybyli Númenorejczycy. Po zagładzie Númenoru przeżyło niewieluDúnedainów, a wśród nichElendil i jego synowie:Anárion iIsildur. Gil-galad przyjął w swoim kraju Elendila i pozwolił założyć mu królestwo żyjące w przyjaźni z elfami.

W 3429 roku Drugiej Ery Sauron ponownie napadł na Zachodnie Kraje. Najpierw zaatakowałGondor i podczas gdy Anarion stawiał mu opór, jego brat Isidur wyruszył na północ, by sprowadzić pomoc. W 3430 roku zawiązał sięOstatni Sojusz elfów i ludzi. W 3431 roku wojska wyruszyły zArnoru. Zatrzymały się na jakiś czas wRivendell, po czym w 3434 roku przekroczyłyGóry Mgliste i stanęły do walki na równinieDagorlad. Dzięki postawie wodzów Ostatniego Przymierza – Gil-galada i Elendila – siły Saurona zostały rozbite i zwycięzcy królowie wkroczyli doMordoru. Rozpoczęło się trwające aż siedem lat oblężenieBarad-dûr. W 3440 roku zginął Anárion, trafiony pociskiem z okna Czarnej Wieży. W końcu w 3441 roku Drugiej Ery Sauron wyszedł ze swojej wieży, by stoczyć pojedynek z Gil-galadem i Elendilem. Ponieśli oni śmierć w tym pojedynku. Isildur szczątkami ojcowskiego miecza odciąłPierścień z ręki Saurona, tym samym łamiąc jego potęgę.

Gil-galad walczył włóczniąAeglos.

Gildor Inglorion pochodził z roduFinarfina. Był przywódcą grupy elfów, którzy mieszkali wRivendell i odbywali od czasu do czasu wyprawy doWieżowych Wzgórz, by spojrzeć wpalantír, który był tam przechowywany. Podczas takiej wędrówki spotkałFrodo Bagginsa, który z przyjaciółmi podróżował zShire doBree.

Pod koniecTrzeciej Ery przebyłmorze razem ze StrażnikamiTrzech Pierścieni.

Glorfindel był jednym z wodzów wGondolinie, a także głową rodu Złotego Kwiatu. Ze względu na złote włosy Glorfindela istnieje przypuszczenie, że pochodził z roduFinarfina. W czasie bitwyNirnaeth Arnoediad odznaczył się męstwem dowodząc lewym skrzydłem podczas odwrotu armiiTurgona. Swoją odwagę i waleczność udowodnił podczas upadku Gondolinu, gdy niedobitkowie Gondolindrimów wpadli w zasadzkę zastawioną naCirith Thoronath. Stoczył wtedy walkę zBalrogiem, w której obaj ponieśli śmierć spadając ze skał. Dzięki niemu ocaleliTuor iIdril.

Glorfindel pojawia się także w trylogiiWładcy Pierścieni, gdzie zasiada obokElronda wRivendell. Możliwe, że jest to ta sama osoba^[134] i że po opuszczeniuhal Mandosa pozwolono mu użyćProstej Drogi, aby mógł wspierać elfówŚródziemia w walce zSauronem. Glorfindel prawdopodobnie brał udział w obradachBiałej Rady. Dowodził siłami, które uczestniczyły w pokonaniuAngmaru wbitwie pod Fornostem. PomagałPowiernikowi Pierścienia w dotarciu do Ostatniego Przyjaznego Domu, walcząc zUpiorami Pierścienia przy brodzieBruinen.

Glorfindel był jednym z niewielu, których lękał sięCzarnoksiężnik z Angmaru. Po bitwie pod Fornostem przegranej przez armię Angmaru, Glorfindel zmusił go do ucieczki. Właśnie z ust Glorfindela padła przepowiednia o zgubie Czarnoksiężnika.

Jego imię znaczy wsindarinie dosłowniezłoto-włosy.

KsiążęNargothrondu, syn Guilina. Dowodził oddziałem Nargothrondu wNirnaeth Arnoediad. Furia spowodowana przed bitwą widokiem tortur jego brataGelmira pchnęła go do ataku na wojskaMorgotha i niemal dała elfom zwycięstwo. Za oddziałem Nargothrondu ruszyła do walki cała armia Eldarów i została zatrzymała dopiero przed samymAngbandem. Tam sytuacja zmieniła się na korzyść Morgotha, a wysunięty najdalej oddział Gwindora został okrążony i zniszczony. Gwindora pojmano i stał się niewolnikiem w kopalniach na północy. W końcu uciekł z niewoli i długo błąkał się poTaur-nu-Fuin oszołomiony grozą tego miejsca.

Znalazł go tamBeleg i razem uratowali Túrina Turambara z rąk orków. Po śmierci Belega poprowadził Túrina doNargothrondu, gdzie Túrin szybko zdobył względy mieszkańców i króla Orodretha.

Gwindor zginął w bitwieTumhalad.

Pojawia się wSilmarillionie. Pewne informacje na jej temat znajdują się wDodatkach do trzeciego tomuWładcy pierścieni.

Była księżniczkąGondolinu, jedynym dzieckiemTurgona iElenwë. Urodziła się i wychowała wAmanie. Słynęła ze swej wielkiej urody. Szczególnie podziwiano jej długie, piękne włosy, złociste niczym światłoLaurelinu. Idril była też mądra i dalekowzroczna. Podczas buntuNoldorów opuściła krainęValarów wraz z rodzicami i większością pobratymców. W hufcuFingolfina przemierzyła całą długą drogę do Śródziemia. Jednak podczas przeprawy przez cieślinęHelcaraxë straciła matkę.

Początkowo wBeleriandzie mieszkała razem ze swoim ojcem wNevraście, a potem (od 104 rokuPierwszej Ery)^[135] przeniosła się do Gondolinu, gdzie żyła w spokoju przez wiele lat. Mówiono, iż właśnie księżniczka Idril jest największym skarbem tego pięknego miasta. W 330 roku była świadkiem tragicznych wydarzeń: jej ciotkaAredhela, która powróciła do Gondolinu po wielu latach, zmarła śmiertelnie zraniona przypadkiem przez mężaEöla, który doścignął małżonkę w mieście. Sam Eöl został stracony na rozkaz Turgona, mimo iż Idril prosiła ojca o miłosierdzie dla niego. Nie lubiła swojego kuzyna,Maeglina, który osiadł w Gondolinie. Nieufność tę potęgował fakt, iż zdawała sobie sprawę, że Maeglin kocha ją i pożąda,(...) a to, co czytała w jego myślach, tym bardziej ją odstręczało. Miłość, którą żywił do ciotecznej siostry, wydawała jej się czymś dziwacznym i niezdrowym (...)^[136]. Sytuacja ta nie zmieniała się przez wiele lat.

W 496 roku Idril poznała jednak człowieka,Tuora, synaHuora, który przybył do Gondolinu jako wysłannik samegoUlma. Podczas pobytu w mieście Tuor pokochał z wzajemnością księżniczkę. Za zgodą Turgona odbył się ich ślub (503 rok). Był to drugi w historii Śródziemia związek małżeński międzyEldarami aEdainami. W rok później urodził się syn Idril i Tuora,Eärendil. Cała rodzina szczęśliwie żyła przez następne lata, lecz księżniczkę ogarniał coraz większy niepokój. Nakazała więc zaufanym elfom rozpocząć budowę tajemnego przejścia, wiodącego z Gondolinu na północ. W 511 roku wojskaMorgotha (dzięki zdradzie Maeglina) zaatakowały miasto. Podczas szturmu Idril wraz z Eärendilem została pojmana przez Maeglina, lecz Tuor zdołał go zabić. Wraz z garstką ocalałych mieszkańców udało im się uciec z Gondolinu tajnym przejściem, a później wydostać się z obrębu gór przez przełęczCirith Thoronath. Wszyscy schronili się wpierw w krainieNan-tathren, a później wPrzystaniach Sirionu.

Tam Idril i Tuor żyli w spokoju przez dłuższy czas. Około 543 roku oboje odpłynęli statkiemEärrámë naNajdalszy Zachód. Dalszy los Idril, tak jak los Tuora, pozostaje niepewny. Przypuszczalnie przez jakiś czas żyła w Amanie lub naTol Eressëi wraz z mężem, który prawdopodobnie otrzymał od Valarów zgodę na przebywanie tam przez jakiś czas^[137]. Gdy jednak w końcu Tuor zmarł, być może Idril też wybrała los śmiertelników, tak jakLúthien.

Postać Idril pojawia się również wUpadku Gondolinu, najwcześniejszym z mitologicznych tekstów Tolkiena, opublikowanych przez jego synaChristophera wKsiędze zaginionych opowieści. Z jego treści (zawartej w tomie 2) nie dowiadujemy się prawie nic o losach Idril przed przybyciem Tuora do Gondolinu. Mowa jest tylko o tym, że nie chciała Meglina (późniejszego Maeglina) za męża i wyjaśnione jest pochodzenie jej przydomku:A panna zaiste wyróżniała się urodą, a ponadto odwagą; lud zwał ją Idril Srebrnostopą, gdyż wyjąwszy czas świąt Ainurów, często chadzała boso i z odkrytą głową, chociaż córką królewską była^[138]. WKsiędze zaginionych opowieści określa się związek Tuora i Idril jako pierwszy między ludźmi i elfami^[139]. W stosunku doSilmarillionu tekstUpadku Gondolinu podaje nieco więcej informacji o życiu małżonków. Wedle niego Idril miała w pewnym stopniu dar widzenia przyszłości, dzięki któremu wymyśliła plan budowy tunelu. Także opis szturmu Gondolinu przez wojska Melka (wcześniejsza forma mianaMelkor) jest bardziej bogaty w szczegóły dotyczące losów rodziny Idril.

Późniejsze losy księżniczki (już po osiedleniu się uciekinierów przy ujściuSirionu) są bardzo niejasne. Pewne informacje na jej temat znajdują się w zarysieOpowieści o Eärendilu (tom 3Księgi zaginionych opowieści). Są to zebrane przez Christophera różne szkice i plany tego tekstu, którego Tolkien nigdy nie spisał w pełnej, narracyjnej formie. Wedle tychże materiałów, pewnego dnia postarzały Tuor opuszcza ujście Sirionu, pożegnawszy się z Eärendelem (Eärendilem). Rankiem Idril przychodzi na brzeg morza i widzi już tylko statek niknący w oddali. W czasie gdy Eärendel iVoronwë poszukują Tuora, Idril sama postanawia ruszyć śladem męża. Odpływa z ujścia Sirionu jeszcze przed powrotem syna. Wszelki słuch po niej zaginął i jej dalsze losy pozostają nieznane.

Wedle jednej z wersji opisującej późniejsze podróże Eärendela, Idril miała wylądować na Wyspie Snów, jednej z Wysp Półmroku, rozciągających się przed Valinorem. Tam zbudowała Perłową Wieżę i na jej szczycie usnęła, czekając na powrót Tuora. Obudzić ją miał gong, odzywający się na statku Eärendela, który przepływał tamtędy. Lecz ani syn, ani matka nie zdawali sobie sprawy, iż wyminęli się. Tolkien jednak odrzucił tę wersję.

Księżniczkę zwano teżCelebrindal (sin.Srebrnostopa).

Imię Idril pochodzi zsindarinu i znaczy w tej mowieIskrzące lśnienie lubIskrzący blask. Zostało ono nadane księżniczce w Beleriandzie jak tłumaczenie jej właściwegoquenejskiego imienia – Ithrillë lub Itarildë.

CórkaFinwego iIndis, siostraFëanora,Fingolfina,Finarfina iFindis. Irime podążyła do Śródziemia wraz z Feanorem i Fingolfinem, gdy reszta jej rodzeństwa pozostała wAmanie.

Był najstarszym z synówFëanora iNerdaneli, bratemMaglora,Celegorma,Caranthira,Curufina,Amroda iAmrasa.

Uważany za przywódcę synów Fëanora. W Valinorze wraz z braćmi przyniósł Fëanorowi wiadomość o śmierciFinwego, razem z braćmi i ojcem złożyłPrzysięgę, że odbiorąSilmarileMorgothowi, i dlatego zostali poddaniWyrokowi Mandosa. Wyruszyli doŚródziemia. Po śmierci Fëanora Morgoth podstępnie schwytał Maedhrosa i przykuł go do ściany wThangorodrimie. Jednak jego przyjacielFingon uratował go, odrąbując mu prawą rękę nad nadgarstkiem. OrzełThorondor zaniósł ich poza zasięg sług Morgotha.

Po powrocie Maedhros uznał Fingolfina za Najwyższego Króla Ñoldorów i wraz z braćmi strzegł wschodnich przełęczyBeleriandu. Mieszkał w fortecy zwanejHimring. PoDagor Bragollach i powodzeniu misjiBerena iLúthien, aby zjednoczyćÑoldorów, Maedhros stworzyłLigę, która poniosła klęskę wNirnaeth Arnoediad.

Brał udział w ataku naDoriath, a w 538 roku Pierwszej Ery zniszczył przystanie u ujścia Sirionu, gdzie wziął do niewoliElronda iElrosa.

PoWojnie Gniewu i pokonaniu Morgotha Maedhros namówił Maglora i ukradli razem z obozuValarów dwa Silmarile. Jednak bracia przekonali się, że Wyrok Mandosa na nich działa i stracili prawo do klejnotów, gdyż klejnoty paliły ich w dłonie. Maedhros popełnił samobójstwo rzucając się w ognistą przepaść wraz z jednym z Silmarili.

Urodził się w 320 roku wpuszczyNan Elmoth. zginął w 510 rokuPierwszej Ery. Był synemEöla iAredheli.

Matka nadała mu wtedy skrycie imię w językuÑoldorów (quenyi) –Lómion – co znaczyDziecko Półmroku. Imię Maeglin (sind.Bystrooki) dostał od ojca, gdy ukończył siedem lat. Przyjaźnił się zkrasnoludami. Wraz z ojcem często odwiedzał ich siedziby wGórach Błękitnych:Nogrod i Belegost.

Kiedy jego ojciec wyruszył w podróż do krasnoludów, on wraz z matką uciekł z Nan Elmoth doGondolinu, gdzie został dobrze przyjęty. Tam właśnie spotkałIdril, córkęTurgona i zakochał się w niej.

Często wybierał się z najbliższymi towarzyszami poza krąg gór (potajemnie, gdyż Turgon nic o tym nie wiedział) i wpadł w ręce orków, którzy zawlekli go doAngbandu. Pod groźbami tortur Maeglin załamał się i wyjawiłMorgothowi położenie Gondolinu i jakimi ścieżkami się można tam dostać.

Zginął podczas napaści na Gondolin, zabity przezTuora. Spadł z murów miasta, trzykrotnie się odbijając od skałAmon Gwareth.

Urodził się wAmanie w czasie trwaniaLat Drzew i jako jedyny synFëanora przeżyłPierwszą Erę (jego późniejsze losy nie są znane). Jego imię wquenyi brzmiało Canafinwë, co oznaczaFinwë o mocnym (pięknym) głosie, a imię nadanę mu przez matkę to Macalaurë – Kujący Złoto. Nawiązywało ono do jego umiejętności gry na harfie.

Był drugim synem Fëanora i Nerdaneli, który odziedziczył po matce jej delikatną naturę. Został słynnym minstrelem. Maglor widział śmierć ojca z rąkBalrogów w czasieDagor-nuin-Giliath. Wraz z resztą braci zamieszkał na wschodzieBeleriandu. Osiadł pomiędzy Większym Gelionem a Małym Gelionem, rzekami tworzącymiGelion. Region ten, zwanySzczerbą Maglora, nie posiadając wzgórz, podatny był na ataki z północy. Bezpieczna przez cztery i pół wieku kraina została zrujnowana przez smokaGlaurunga w czasieDagor Bragollach. Maglor zmuszony został do ucieczki do fortuMaedhrosa na górzeHimring.

Synowie Feanora wzięli udział wNirnaeth Arnoediad, ale przez zdradęUldora przegrali ją. Maglor zabił zdrajcę, jednak wynik walki był już przesądzony. W 509 roku Maglor wziął udział w ataku naMenegroth. Bitwa ta znana jest jako Drugie Bratobójstwo. Maglor wraz z Maedhrosem zaopiekował się synamiElwingi iEärendila,Elrondem iElrosem.

Po upadku Morgotha, gdy odnaleziono pozostałe dwa Silmarile, ostatni synowie Feanora ukradli je z obozuEonwego. Jednak ich złe czyny w celu osiągnięcia Silmarili sprawiły, że klejnoty paliły ich, a oni w desperacji porzucili je. Maedhros skoczył z jednym do ognistej szczeliny, a Maglor wrzucił drugi do morza. Według mitologii wciąż błąka się po świecie, lamentując nad swoim losem.

OjciecNerdaneli, teśćFëanora.

Był zręcznym kowalem zAmanu, nauczył się sztuki obróbki metali i kamieni odAulego, dlatego też nazywany był Aulendur,Służący Aulego. Na głowie nosił miedzianą opaskę (którą później posiadał jego wnukMaedhros), wskazującą na jego umiłowanie metalu. Mahtan wiele nauczył Fëanora, do którego miał później żal za użycie przekazanej wiedzy do wykucia pierwszych broni i zbroi w Błogosławionym Królestwie.

Mahtan nosił brodę, co było niezwykłe wśród elfów. Miał rude włosy, które odziedziczyli po nim jego wnukowie: Maedhros,Amrod iAmras.

Pojawia się wSilmarillionie.

Nosiła przydomek Serindë (Hafciarka), słynęła bowiem z tworzenia najpiękniejszych tkanin i haftów. PoślubiłaFinwego. Urodziła mu syna,Fëanora, jednak wyczerpało ją to zarówno fizycznie, jak i duchowo. Udała się do ogrodówLórien, gdzie (jak miał nadzieję Finwë) powinna była wyzdrowieć. Jednak Míriel zmarła.

Mimo że pochodziła z plemienia Ñoldorów, miała srebrne włosy. Jej imię znaczy dosłownieKlejnot-kobieta.

Imię to nosiła równieżTar-Míriel, ostatnia królowa Númenoru, córkaTar-Palantira, zmuszona do małżeństwa zAr-Pharazônem.

Była córką wyróżnianego przezAulego kowalaMahtana, żonąFëanora. Po ojcu odziedziczyła wyjątkowy u elfów rudy kolor włosów. Niemal dorównywała mężowi siłą woli, lecz miała więcej niż on cierpliwości i początkowo powściągała Fëanora; później zraził ją swymi pochopnymi czynami i małżonkowie oddalili się od siebie. Nerdanela urodziła Fёanorowi siedmiu synów:Maedhrosa,Maglora,Celegorma,Caranthira,Curufina,Amroda iAmrasa, i kilku z nich przekazała własne przymioty charakteru.

Nerdanela prawdopodobnie była dobrą rzeźbiarką. Elfowie mówili, że jej posągi wyglądają jak żywe.

Nie udała się wraz mężem i synami na wygnanie do Śródziemia.

Pochodził z roduFinarfina, był drugim i ostatnim królemNargothrondu.

Pochodzenie Orodretha jest przedmiotem kontrowersji. W większości tekstów Tolkiena (w tymThe Grey Annals,The Later Quenta Silmarillion iThe Annals of Aman) przedstawiony jest on jako syn Finarfina iEärweny^[140] (a zatem brat Finroda Felagunda; na tę wersję zdecydował sięChristopher Tolkien w opublikowanymSilmarillionie). Jednak J.R.R. Tolkien zdecydował się na zmianę pochodzenia Orodretha, czyniąc go najpierw synem Finroda Felagunda, a później jego bratankiem, a synemAngroda^[132].

Orodreth w wielu tekstach J.R.R. Tolkiena jest ojcemGil-galada, którego jednak w opublikowanymSilmarillionieChristopher Tolkien przedstawił jako synaFingona^[133].

Jako jedyny z synówFinarfina opowiedział się za rozważnym podejmowaniem decyzji co doucieczki zValinoru^[141]. WBeleriandzie dowodził załogąMinas Tirith, którą obronił podczasDagor Bragollach. Niedługo później, po śmierci Fingolfina, utracił ją po szturmie sługSaurona. Został wtedy zmuszony do ucieczki do Nargothrondu^[142]. GdyFinrod postanowił pomócBerenowi w zdobyciuSilmarila, Orodreth został regentem, a po śmierci brata – drugim królem Nargothrondu^[143].

Żył wPierwszej Erze wTirionie. Pochodzenie jego imienia nie jest do końca znane, prawdopodobnie wywodzi się od słowarum oznaczającego tajemnicę. Po upadkuDrzew Valinoru nie powrócił doŚródziemia, lecz został wAmanie.

Największym osiągnięciem Rúmila było wynalezienie pierwszego pisma zwanegosarati, udoskonalonego później przezFëanora i nazwanegotengwarem.Historia Śródziemia przypisuje mu również autorstwo między innymiAinulindalë orazValaquenty.

Ten artykuł dotyczy elfa. Zobacz też:biogram człowieka noszącego to imię.

Był drugim synemFingolfina iAnairë. WŚródziemiu był królemGondolinu. Zanim założył Gondolin, jego stolicą byłVinyamar. Zginął broniąc swej wieży w czasie upadku Gondolinu.

Był władcą mądrym i rozważnym, zdawał sobie sprawę z daremności stawianiaMelkorowi bezpośredniego oporu. Turgon uległ jednak dumie swego rodu. Jego córką byłaIdril, żonaTuora. Mieczem Turgona byłGlamdring. Żona Turgona,Elenwë, zginęła w czasie przeprawy przezHelcaraxe.

Był synemAranwego i sindarskiej elfki z Falas. Mieszkał wGondolinie. Był jednym z członków załogi floty, którąTurgon wysłał doAmanu w poszukiwaniu rady uValarów. W burzy, jaka rozpętała się w czasie żeglugi, zatonęły wszystkie okręty.Ulmo ocalił jedynie Voronwego, aby ten zaprowadziłłTuora do Gondolinu, co też uczynił.

Jego imię wquenyi oznaczaniezłomny, nieugięty (ang.steadfast).Sindarska wersja jego imienia brzmiBronweg.

 Osobny artykuł:Teleri.