Miotacz oszczepów,atlatl (zazteckiegoahtlatl) –broń miotająca w postaci wydrążonego lub płaskiego kawałkadrewna z zagłębieniem na jednym z końców, stosowana na całym świecie od czasówgórnego paleolitu. Najstarszy, odnaleziony weFrancji atlatl, wykonany był z poroża jelenia i jest datowany na około 27 tysięcy lat[1].
Atlatl ma postać niezbyt długiego (około 40–60 centymetrów) kawałka wydrążonego drewna, na końcu którego znajduje się hakowate zagłębienie, będące miejscem na umieszczenie końcówki drzewcaoszczepu lub innego pocisku. Atlatle zostały zapomniane wkrótce po upowszechnieniu sięłuku. W początkach XVI wieku, wkrótce po przybyciu hiszpańskichkonkwistadorów,Aztekowie przypomnieli sobie o dawniej używanych atlatlach i zaczęli wykorzystywać je w walce. Choć oszczepy wyrzucane w ten sposób nie przebijały pancerzy,Hiszpanie obawiali się ich bardziej niż jakiejkolwiek innej azteckiej broni[2].
Zastosowanie miotacza oszczepów znacznie zwiększa zasięg rzutu –rekord świata w rzucie oszczepem z użyciem atlatla wynosi 258 metrów[potrzebny przypis], podczas gdy rekord w klasycznymrzucie oszczepem (mężczyzn) to niewiele ponad 100 metrów.
Odmiany tej broni stosowane były również w starożytnejGrecji (pod nazwąankule) orazRzymie (amentum). Miotacz oszczepów był w szerokim użyciu wśródIndian iInnuitów (nuqaq) orazaustralijskich Aborygenów (woomera)[2].
Na początku XIX wieku nawyspie Melville’a tubylcy australijscy Tiwi miotali swe oszczepy atlatlami z tak dużej odległości i tak celnie, że zmusili 100-osobową załogę brytyjskiegofortu Dundas(inne języki) do ewakuacji, nie wszedłszy z żołnierzami w bezpośredni kontakt bojowy[3].